คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ Why I Love You : I ]
[ Why I Love You : I ]
ย้อนกลับไปเมื่อวาน ...
“นูน่าคร๊าบบ ดุงงี่มาถึงโซลแล้วนะ” หนุ่มน้อยพูดกับพี่สาวผ่านโทรศํพท์มือถือเครื่องสวย ในขณะที่เข็นรถขนกระเป๋าของทางสนามบิน
//จ้าๆ แล้วนี่ดุงงี่หาที่พักรึยังน่ะ เพราะนูน่ายังติดต่อน้องจุนไม่ได้เลย คืนนี้ดุงงี่ต้องค้างที่อื่นก่อนนะ//
เสียงน่ารักๆของพี่สาวตอบกลับมา
“ครับๆ เดี๋ยวดุงงี่จะหาที่พักแถวนี้ล่ะ ยังไงฝากบอกพี่กลางกับแม่ด้วยนะว่าดุงงี่คิดถึงมากๆ :)” เขาตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง นี่เป็นวันแรกที่เขามาถึงโซลในรอบสิบปี นับตั้งแต่ย้ายไปอเมริกากับครอบครัว
ปาร์ค ซังฮยอน ตื่นเต้นกับการกลับมาบ้านเกิดครั้งนี้ เขาตั้งใจมาทำหลายๆเรื่องนอกจากการกลับมาเรียนมหาลัยที่นี่ แม้ว่าแม่จะอยากให้เขาเรียนต่อที่อเมริกาให้จบ แต่เขาเลือกที่จะกลับมาเรียนที่โซลและตั้งใจจะทำงานที่นี่ซะเลยคนที่เห็นด้วยก็มีเพียงพี่สาวคนโตเท่านั้นที่ช่วยจัดการและหาซื้อตั๋วให้เขา
“แล้วเอาไงดีเนี่ย แล้วทีนี้จะพักที่ไหนดีล่ะ” หน้าสวยๆนั้นเริ่มฉายแววคิดหนัก พี่สาวก็ยังติดต่อพี่สนิทในวัยเด็กของเขาไม่ได้ แล้วนี่เขาจะทำยังไงดี ?? แต่ก็ไม่ยืนให้เสียเวลา เขาเดินเข็นสัมภาระออกไปที่หน้าสนามบินเพื่อโบกแท็กซี่ ไม่นานก็มีคันหนึ่งมาจอด
“ไปไหนรึพ่อหนุ่ม ของเยอะเชียว ??”คนขับวัยกลางคนถามขณะลงมาช่วยขนกระเป๋าใบใหญ่
“อ่อ คือผมมาจากอเมริกาฮะ ย้ายกลับมาเรียนต่อที่นี่น่ะ”เขาตอบอย่างเป็นมิตร
“หาที่พักอยู่ล่ะสิ เดี๋ยวลุงไปส่งที่โรงแรมดีๆให้แล้วกันนะ”
“ขอบคุณมากครับ กำลังหาที่พักพอดีเลย ^^”ใบหน้าหวานเริ่มมีรอยยิ้ม
ชอนดุงมองออกไปรอบๆโซลผ่านกระจกรถ ที่นี่เปลี่ยนไปมาก ไม่เหมือนเมื่อสิบปีที่แล้วที่เขาเคยอยู่ หัวเริ่มสับผงก เพราะความเหนื่อยล้า
“เหนื่อยก็นอนเถอะน่าพ่อหนุ่ม เดี๋ยวถึงแล้วฉันจะปลุกเอง”
“ขอบคุณมากครับ งั้นผมของีบซักหน่อยนะครับเหนื่อยมากๆเลย ” เปลือกตาค่อยๆหลับลงและจมสู่ห้วงนิทราในที่สุด
คนขับแท็กซี่มองกระจกหลังไปที่ผู้โดยสารที่บัดนี้หลับคอพับไปแล้ว
“หลับซะนะพ่อหนุ่ม ฉันคงส่งแกได้แค่นี้ หึหึ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของชายผู้ใจดี
บรื้นน ......
รถแท็กซี่ขับออกไปโดยทิ้งร่างของเด็กหนุ่มไว้ข้างถนนพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระของเขา
“อืมม .. เห้ย ! นี่มันอะไรกันวะเนี่ย” ชอนดุงตกใจมากเพราะตัวเองโดนทิ้งอยู่ที่ไหนซักแห่งในความมืดมีเพียงไฟจากเสาไฟฟ้าข้างถนนเท่านั้น
“ฟัคค นี่โดนทิ้งเหรอเนี่ย !?!” ชอนดุงหัวเสียและโวยวาย และพบว่ากระเป๋าตังค์โดนขโมยไปแล้ว นั่นยิ่งทำให้เขาหัวเสียไปใหญ่
“หึก .. มาวันแรกก็โดนซะแล้ว เจ้าปลาหมึกโง่เอ้ยย ฮึก แล้วนี่จะทำยังไงดี ... ทำไมถึงได้ใจร้ายกันขนาดนี้ ผมไปทำอะไรให้ใครเจ็บใจเนี่ยย ... นูน่าช่วยผมด้วยย T[]T” เขาปล่อยให้น้ำตาไหลไม่แคร์อะไรอีกแล้ว มันทั้งมืดทั้งหนาว ชอนดุงนั่งร้องไห้กอดเข่าตัวเองอยู่อย่างนั่น ถนนที่ว่างเปล่าไม่มีรถคันไหนผ่านมาเลย
“เฮ้ๆๆ นายน่ะ ตื่นเซ่ ... จะนอนให้แข็งตายอยู่นี่รึไงห๊ะ” เสียงของใครบางคนปลุกเขาขึ้นมาจากการรอคอยที่เหนื่อยล้า ร่างบางงัวเงียเงยหน้ามองผู้มาเยือน
“มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย รู้มั้ยถนนสายนี้มันอันตรายนะ”เสียงที่ปลุกเขาเอ่ยถาม
“เอ่อ...” ชอนดุงยังไม่ไว้ใจนายคนนี้ซักเท่าไหร่ กลิ่นโซจูฉุนๆเตะจมูกกับมอไซค์คันสวยอยู่ข้างหลัง มันทำให้นึกถึงเด็กแว๊นพิกล = =’
“ลุกขึ้นมาสิ เป็นใบ้รึไง ไม่ตอบอีก ??” ชายแปลกหน้าที่คาดว่าน่าจะอายุน้อยกว่าเขายื่นมือมาช่วย
สุดท้ายร่างบางก็ยอมรับความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า เขาลุกขึ้นอย่างหวั่นๆ .. จะโดนหลอกอีกมั้ยเนี่ยย ..
“ผมโดนแท็กซี่มาทิ้งไว้ที่นี่อ่ะ แล้วเขาก็เอากระเป๋าตังค์ผมไปด้วย TT” พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ มาโซลวันแรกก็เจอเรื่องแย่ๆซะแล้ว
“เอ่า ซวยเลย งั้นมาๆไปพักบ้านผมก่อน” คนแปลกหน้าเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเขาขึ้น
“เห้ย คุณ จะทำอะไรน่ะ”ชอนดุงแย่งกระเป๋าคืนมา
“อะไรเล่าก็กระเป๋าตังค์หายไม่ใช่เหรอ ? แล้วจะไปนอนไหนบ้านอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง”
“... ผมเพิ่งมาโซลน่ะผมไม่มีที่พัก”
“เออดี งั้นนอนบ้านผมแหละ”
ชอนดุงพยักหน้าหงึกๆ ยังไงก็น่าไว้ใจอยู่ คงจะไม่เกิดอะไรขึ้น ร่างบางก้าวขาขึ้นซ้อนท้ายอย่างว่าง่ายพร้อมกับแบกกระเป๋าอีกใบวางไว้ระหว่างตัวเขาและคนขับมอไซค์
“เออลืมไป ผม บัง ชอลยง นะ เรียก มีร์ ก็ได้”
“อ่า ผม ปาร์ค ซังฮยอน ครับ เรียก ชอนดุง ก็ได้ ขอบคุณที่ช่วยนะฮะ ” ชอนดุงแนะนำตัวกลับและไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณ
“ไม่เป็นไรๆ ยังไงก็คนเกาหลีเหมือนกัน ว่าแต่นายมาจากไหนน่ะ” มีร์ชวนคุยระหว่างที่ขับรถ
“ผมมาจากอเมริกาครับ เพิ่งเรียนจบไฮสคูลน่ะ เลยขอแม่กลับมาเรียนมหาลัยที่บ้านเกิด”
“อ่าวงั้น ก็เป็นพี่ผมสินะ แต่ขอเรียก ชอนดุง เฉยๆได้มะ ?? ”
“เอ่อ แล้วแต่จะเรียกเหอะ = =’ ”
ทั้งสองคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงปลายทางเป็นบ้านหลังเล็กๆ มีร์พาเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันแป๊บเดียวเข้าบ้านพร้อมกับหาอาหารเย็นให้กิน ชอนดุงกินด้วยความหิว
“แล้วนี่นายจะยัดข้าวเข้าปากคำใหญ่ๆทำไมเนี่ย ค่อยๆกินก็ได้ 555” มีร์อดขำไม่ได้กับภาพตรงหน้า ทำเอาชอนดุงอายนิดๆ
“ไม่รู้สิผมชอบกินแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะ” ชอนดุงตอบเบาๆ แล้วกินต่อ
“ว่าแต่มาโซลคนเดียวแบบนี้ ไม่มีญาติเหรอ ???”
“มีครับ แต่ยังติดต่อไม่ได้เลยพี่สาวผมบอกจะหาทางติดต่อให้ เพราะต้องไปอยู่บ้านเขาก่อนจนกว่าแม่จะยอมซื้อบ้ายให้ผมที่โซล”
“แล้วญาตินายที่ว่าเขาชื่ออะไรล่ะ ???”
“อี ชางซอน ครับ แต่คนชอบเรียกพี่เขาว่า อีจุน อะไรเนี่ยแหละ”
“O.o … นี่นายเป็นน้องของจุนฮยองเหรอเนี่ย !!” มีร์ประหลาดใจเล็กน้อย
“ทำไมเหรอ ? หรือว่านายรู้จักพี่อีจุน ??”ชอนดุงสงสัยขึ้นมาในอาการตกใจของเพื่อนใหม่
“เขาเป็นเจ้าของร้านกาแฟที่ผมทำงานน่ะ โลกกลมจริงๆเลย 5555 งั้นพรุ่งนี้เช้าผมจะพานายไปหาจุนฮยองแล้วกันจะได้เจอกันซักที” มีร์ขำที่รู้ว่าโลกมันกลมซะจริงๆ อะไรนะที่พาให้เขามาเจอน้องของพี่ชายคนสนิท
“จริงเหรอครับ ?? ขอบคุณมากๆเลยนะครับ ผมรบกวนคุณซะเยอะเลยยังไงต้องขอบคุณมากๆนะครับ : )” ชอนดุงแทบจะก้มหัวขอบคุณจนมีร์ต้องมาห้ามไว้
“นี่ๆยังไงนายก็เป็นพี่ผมตั้งปีนึงนะ เรียกผมแบบเป็นกันเองหน่อยสิ อย่าเรียกคุณเลย แล้วอีกอย่างนะอย่าคำนับกันอย่างนั้นดิ เดี๋ยวผมก็อายุสั้นหรอก - -”
“ฮ่าๆๆ ขอโทษๆ งั้นผมเรียกนายว่ามีร์นะ: )”
“อืม งั้นผมเรียก ชอนดุงฮยอง นะ : )”
สองคนแปลกหน้าเริ่มสนิทกันมากขึ้น ได้กินข้าวและเข้านอนกันอย่างสบายใจ
“ถึงแล้วล่ะ ร้านนี้แหละร้านของจุนนี่ฮยองล่ะ” มีร์ถอดหมวกกันน๊อกแล้วบอกคนซ้อนที่กำลังก้าวลงจากมอไซค์คันสวย ชอนดุงมองอย่างหวั่นๆ นี่ต้องเข้าไปเจอหน้า ‘ไอ้พี่บ้าพลังจอมกวนประสาท’ แล้วหรือเนี่ย ???
“เอ้า เข้าไปดิ ยืนเหม่อทำไมอ่ะดุงดุงฮยอง อากาศยิ่งหนาวๆอยู่ เข้าไปดี้...”มีร์ผลักร่างบางให้เดินเข้าร้าน
“ไม่เอาอ่ะ ไม่กล้าคนไม่ได้เจอหน้ากันเป็นสิบปี จะจำกันได้เรอะ”ชอนดุงกลัวนิดๆ
“โด่วว อย่าป๊อดดิ งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปก่อนละกันเดี๋ยวมาตามนะ รออยู่นี่ล่ะ”มีร์เดินเข้าร้านไปทักทายพี่ๆในร้านปล่อยให้ชอนดุงหงอยอยู่ข้างนอก
“จุนฮยอง มินโฮฮยอง สวัสดีครับ ^^” มีร์ทักทายพี่ๆทั้งสองที่มาเปิดร้านแต่เช้า
“อ้าว มาซะเช้าเลยเจ้ามีร์ รู้งี้ชั้นเอาโซจูกรอกปากนายทุกวันก็ดีหรอกจะได้มาเช้าๆ ” จุนแซวน้องเล็กและขำไปพร้อมๆกับมินโฮ
“โด่วว ฮยองอ่ะ ผมก็อยากจะมาเช้ากับเขาบ้าง ไม่ดีเหรอ ?? งั้นเดี๋ยววันหลังผมจะมาร้านเที่ยงเลย”
“ทำอย่างนั้นหักเงินเดือนนะ” จุนพูดคาดโทษ ทำเอาน้องเล็กขำนิดๆ
“นี่ฮยอง ผมมีอะไรจะให้ดูล่ะ ” มีร์เดินไปหน้าร้านและทำท่าเหมือนกำลังพูดกับใครอยู่ และเหมือนกำลังพยายามดึงแขนคนคนนั้นให้เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ทรงเหลี่ยมหน้าร้าน มินโฮชะเง้อคอยาวๆออกไปดูเล็กน้อยแต่ก็ยังมองไม่ค่อยจะเห็น ผิดกับอีจุนที่ไม่ค่อยจะสนใจอะไรมาก ตามองไปที่หนังสือพิมพ์อย่างเดียว
“มาเถอะน่า นายนี่มันดื้อจริงๆเลย ฮยองผมหาคนมาเสิร์ฟได้แล้วนะ นี่ไง เขาชื่อ ชอนดุงล่ะ ” มีร์ชี้ไปที่คนข้างๆที่เขาดึงแขนไว้อยู่ อีจุนที่แม้จะจ้องหนังสือพิมพ์อยู่ก็หันมามองคนที่มีร์กำลังพูดถึง
“ผู้หญิงเนี่ยนะ ?? มึงจะบ้ารึไง ร้านเรามีแต่ผู้ชายนะ”มินโฮพูดขึ้น
“เห้ย ไอ้ปลาหมึกขี้แย แกมาทำอะไรที่นี่”อีจุนยืนขึ้นด้วยความตกใจ
“อ่าว ใครขี้แย พูดงี้มีเคลียร์นะ ไอ่พี่บ้าพลังจอมกวนประสาท”ชอนดุงตอกกลับทำเอาทั้งมินโฮและมีร์งงไปตามๆกัน
“อ่าว พูดงี้อยากตายรึไง ไอ่ปลาหมึก เดี๋ยวจับย่างแดกซะนี่”จุนยังไม่ยอกสงบสงคราม
“พี่นั่นแหละ ป่านนี้เลิกเป็นประธานสมาคมขี้มูกแห้งรึยัง ?”เด็กน้อยก็ยังไม่ยอมเช่นเดียวกัน
[อันนี้ถ้าใครเคยดูรายการ Sesame player แล้วจะรู้จักฉายานี้ของจุนฮยองนะฮะ // ไรเตอร์]
“พอๆๆ ทั้งคู่แหละโตเป็นฟายแล้วยังมาด่ากันอะไรแบบนี้อีก โว๊ะ ! ” เดือดร้อนกรรมการหน้ากบมาตัดสินมวยรอบเช้า มินโฮเดินมาขวางเวทีมวยระหว่างจุนและชอนดุง
“แกย้ายไปอเมริกาแล้วไม่ใช่เรอะ กลับมาทำอะไรที่นี่เนี่ย ” จุนยอมสงบศึกแล้วถามน้องชายข้างบ้านเมื่อสิบปีที่แล้ว
“คุณป้ายังไม่ได้บอกพี่เหรอ ว่าผมต้องมาอยู่บ้านพี่จนกว่าแม่จะซื้อบ้านที่โซลให้”ชอนดุงตอบแล้วทำสีหน้าเซ็งๆใส่พี่ชายจอมกวนประสาท
“แม่ไม่เห็นบอกอะไรชั้นเลย อีกอย่างนะใครจะให้แกอยู่ด้วยมิทราบ ?? ”จุนทำหน้าตากวนประสาทใส่
...อร๊ากกกกก !!! อร๊ากกกกก !!! อร๊ากกกกก !!! ... (ให้นึกถึงเสียงริงโทนที่เป็นเสียงกรี๊ดๆในหนังโรคจิตอ่ะ)
“ชางซอนพูดครับ” จุนตอบกลับไปที่ปลายสาย
//จุนนี่อ่า นี่ดาร่านูน่านะ โฮ่ยย ติดต่อได้ซักที //
“อ่า สวัสดีครับ นูน่ามีอะไรรึเปล่าถึงโทรมา”จุนพูดพร้อมกับมองไปที่ชอนดุง คงต้องเกี่ยวกับเด็กนี่สินะ - _ -
//คือว่านูน่าอยากจะฝากดุงงี่ไว้กับจุนนี่อ่ะ น้องมันกลับไปเรียนต่อที่โซล แต่แม่งอนไม่ย่มซื้อบ้านไว้ให้เพราะแม่อยากให้อยู่เมกาต่ออ่ะ เมื่อคืนน้องถึงโซลแล้ว แต่อยู่ๆก็ติดต่อไม่ได้ //
“อ่อ ครับนูน่า คือว่าน้องอยู่กับผมแล้วครับจะตุยกับน้องมั้ย ??”
//ย๊า คุยๆๆๆ ><//
“นี่ไอ่เปี๊ยก พี่สาวนายโทรมา”จุนยื่นมือถือให้ชอนดุงที่ดีใจสุดขีดรีบแย่งมือถือมาทันที
“นูน่า >< ดุงงี่คิดถึงจังเบยยย นึกว่าจะไม่ได้คุยแล้วง่า ”ชอนดุงยิ้มจนแก้มปริ
//ดุงงี่ ทำไมโทรหาไม่รับเลยล่ะ นึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก // ซานดาร่า ถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง
“นูน่า ดุงงี่โดนขโมยเป๋าตังค์กับโทรศํพท์ง่ะ T^T ดีนะที่มีร์มาช่วยไว้ไม่งั้นดุงงี่แย่แน่ๆเลย”
// What ?? ใครมาแบบนี้กับดุงงี่เนี่ย โถ่ๆๆปลาหมึกน้อยของนูน่า //
“กูล่ะหมั่นไส้พี่น้องคู่นี้จริงๆ - _ - ” จุนพูดแบบหน่ายๆ
“พี่น้องเขารักกันดีจะตาย มึงนี่มันขวางโลกจริงๆเลย”มินโฮตอกกลับขำๆ
“สำหรับกูพี่น้องคู่ที่น่ารัที่สุดคืออี จินกิ กับน้องแทมินเท่านั้นล่ะเว้ยย”จุนพูดยิ้มๆ
“เออ มึงมันรักทุกอย่างที่เป็นอี จินกิ ไอ้จินกิมาเนียร์”เจ้าชายกบประชอดใส่เล็กน้อยก่อนจะผลักให้มีร์ไปทำเค้ก
“ฮะๆ แค่นี้นะฮะนูน่า .. เอ้าจุนฮยอง นูน่าจะคุยด้วย” ชอนดุงยื่นมือถือให้กับพี่ชายจอมกวนประสาทที่เพิ่งนินทาเขาไปหยกๆ
“ครับนูน่า...”
//ย๊า จุนนี่ยังไงนูน่าฝากน้องด้วยนะ ยังไงเราก็เคยเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกัน นูน่าต้องขอร้องจริงๆนะ เดี๋ยวนูน่าจะรีบอ้อนแม่ให้ซื้อบ้านให้น้องเร็วๆนะ นะๆจุนนี่นะ // พี่สาวที่ดีต้องอ้อนสุดขีดเพื่อนน้อง และมันก็ ... ได้ผล
“ครับๆนูน่า ยังไงเราก็คนกันเองเดี๋ยวผมดูแลให้นะฮะ” จุนตอบกลับไปแบบยิ้มๆ
//อ่า ขอบใจมากๆนะ งั้นแค่นี้แหละเดี๋ยวนูน่าโทรหาบ่อยๆ เพราะน้องโดนขโมยมือถือ บายจ้าจุนนี่ //
“บายครับ”จุนกล่าวลาก่อนจะตัดสาย
ถึงแม้จะรับปากอย่างเต็มใจ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจุนนี่ผู้แสนดีในสายตานูน่าจะทำตัวดีกับน้องซะหน่อย !! นั่นเป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของ อีจุน ตอนนี้
“เอ้า ตกลงยังไงวะไอ้จุน แล้วนี่น้องมึงเป็นผู้ชายเหรอ ??” มินโฮยังงงไม่เลิก แต่พอจะรู้จากมีร์นิดหน่อยว่าเป็นน้องรู้จักในวัยเด็กของอีจุน
“เออดิ ตามึงทำด้วยฝาเป็บซี่รึไงถึงเห็นมันเป็นผู้หญิง ตาโตซะเปล่า โด่วว” ปากไม่ยอมอยู่สุขกัดเพื่อนได้ตลอดเวลา เป็นความสามารถพิเศษของเขาคนนี้ล่ะ - _ -
“เออนี่ แล้วเสื้อผ้านายอยู่ไหน ยังไงนายก็ต้องไปนอนบ้านชั้น เดี๋ยวเลิกงานจะพาไปเอาเสื้อผ้า”จุนเดินไปถามเด็กน้อยน่าสงสาร(?)
“อยู่บ้านมีร์ฮะ ว่าแต่นูน่าบอกฮยองแล้วเหรอ ?”
“เออดิ บอกแล้วล่ะ นายนี่มันจริงๆเลยทำไมไม่ทำตามคุณน้าบอกล่ะกลับมาเรียนที่นี่เพื่อ ? ”จุนถามแล้วเดินไปขยี้ผมนุ่มๆนั่นเล็กน้อย
“โอ้ยย อย่าเล่นหัวสิ ก็แค่อยากกลับมาเรียนนี่อ่ะ ผมเบื่อฝรั่งก็แค่นั้นเอง แต่ยังหางานพาร์ทไทม์ไม่ได้เลย”ชอนดุงปัดมือที่เล่นผมของเขาออกไป
“ไม่เห็นจะยากเลย ดุงดุงก็ทำงานที่นี่สิ เนอะมินโฮฮยอง”มีร์เสนอหน้าออกมาจากครัว อยากมีส่วนร่วมด้วย
“แกยุ่งไรด้วยไปทำเค้กไป๊”มินโฮดันน้องเล็กเข้าครัวไป
“กูพูดตอนไหนว่าจะรับมันเข้า ... เออ แต่ก็ดีนะ ชั้นขาดคนเสิร์ฟพอดี นายก็ทำงานกับชั้นสิ ไอ้ปลาหมึก” จุนทำหน้าคิดๆในตอนแรกแต่ก็เปลี่ยนใจอย่างฉับพลัน ทำไงได้ก็คนเก่าเพิ่งลาออกไปแต่งงานเมื่อสองวันที่แล้ว แถมร้านเขาคนเยอะซะด้วย จะให้คนทำเค้กมาเสิร์ฟด้วยก็เหนื่อยกันแน่
“...ฮยองพูดจริงเหรอ ?? นี่ไม่ได้หยอกผมเล่นใช่มั้ยเนี่ย ?”ชอนดุงทำหน้างง
“เออ...ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วอีกครึ่ง ชม. ร้านเปิด”จุนทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น แล้วเดินเข้าเคาน์เตอร์ไป
“ตาบ้านี่ใจดีกับเขาเป็นด้วยแฮะ”ชอนดุงพูดยิ้มๆ
“ฮ่าๆๆ นายนี่โชคดีจังนะ ปกติจุนมันไม่รับใครง่ายๆนะเนี่ย ป่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อ ฮยองชื่อมินโฮนะ ^^”มินโฮแนะนำตัวน้องใหม่
“อ่าผมปาร์ค ซํงฮยอนฮะ เรียก ชอนดุงก็ได้ ^^” ชอนดุงตอบกลับ
“เย้ๆๆๆๆ ดุงดุงได้ทำงานด้วยกันแล้ววว ^o^” มีร์วิ่งออกมาจากครัวด้วยสภาพผ้ากันเปื้อนเขรอะไปด้วยแป้งมากอดเพื่อนใหม่อย่างดีใจเกินหน้าเกินตา
“เห้ยเจ้ามีร์ ชอนดุงเป็นพี่นายไม่ใชเหรอ”มินโฮเขกหัวน้องเบาๆในความไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่
“โอ้ยย ทำไมล๊า ก็ผมอยากมีเพื่อนนี่ ไม่อยากเป็นน้องเล็กคนเดียวง่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ เอาเถอะครับ ให้เขาเรียกผมอย่างนี้แหละ เนอะมีร์ ^^”ชอนดุงยิ้มให้คนที่กอดเอวเขาอยู่ ทำให้มินโฮอดยิ้มกับภาพตรงหน้าไม่ได้ ก่อนจะพาน้องใหม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หลังร้าน
“ชิ ไอ้แกะน้อยขี้อ้อน”จุนหมั่นไส้น้องเบาๆ ก่อนจะมีมือขาวๆคู่หนึ่งมาปิดตาเขา
“ขอโทษครับเจ้านาย ผมมาสาย”เสียงสดใสนั้นพูดขึ้น คนโดนปิดท้ายยิ้มหน้าบานก่อนจะจับมือคู่นั้นออกและหันหลังกลับไปดู พลางกุมมือคู่นั้นไว้ไม่ปล่อย
“ไม่เป็นครับ แต่ต้องโดนลงโทษนะ 5555 ”จุนกอดร่างนั้นแน่น และทั้งสองก็หัวเราะไปพร้อมๆกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk With me !!! by SoL :)
ไปแล้วหนึ่งตอนคร๊าบบ ยังไงฝากกันด้วยน๊าาา ติชมกันเยอะๆจ้า ช่วงนี้ไรเตอร์ใกล้สอบละแต่จะรีบอัพอีกแน่นอนเพื่อรีดเดอร์ทุกท่าน ^^
@sazumi ขอบคุณมากสำหรับคอมเม้นท์แรกอยากบอกว่าดีใจมากที่นานๆทีจะเจอกันที่เมนคู่เดียวกับผมม >< แถมยังเป็นแฟนคลับซะด้วย ว้าวๆๆ ดีใจมากๆเลย ยังไงติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะ แล้วอย่าลืมบอกต่อกันด้วยนะจ๊ะ ^^
ความคิดเห็น