[ แด่เจ้าผู้เป็นนิรันดร์ ]

“ นี่...มุซัน ทำไมถึงพยายามหาฮิกังบานะสีน้ำเงินขนาดนั้นหล่ะ...? ”

บุรุษเกศาสีเงินกล่าวถามบุรุษที่อยู่ข้างตน

“ เพราะมันจะทำให้ข้าสมบูรณ์แบบ และ ทำให้ข้าสามารถเดินใต้แสงอาทิตร์ได้ไงหล่ะ!!! เท่านั้นข้าก็จะกลายเป็นอมตะ ”

“ แล้ว...อมตะที่คุณตามหาหน่ะ...มันดีแล้วงั้นหรือ การที่ต้องทนมองบุคคลอันเป็นที่รักหายไปเรื่อยๆหน่ะ... ”

บุรุษเกศาสีเงินมองอีกบุรุษเกศาสีนิล พลางกล่าวออกมาด้วยใบหน้าอันเศร้าสร้อย

“ ผมหน่ะ...อยากรู้ว่าทำไมคุณถึงต้องยึดติดกับมันขนาดนั้น...   ”

‘ ทำไมถึงต้องยึดติดกับสิ่งที่มันเป็นเหมือนคำสาปแบบนั่นกันนะ... ’

“ มันเป็นความฝันของข้าหน่ะ...อยากลองสัมผัสกับแสงอาทิตร์ และ...ข้าจะได้เดินเคียงคู่กับเจ้ายามนั้นได้ ไม่ว่าเช่นไร ข้าก็อยากจะอยู่เคียงข้างเจ้า... เรย์ .. ข้ารักเจ้า ข้าอยากจะอยู่เคียงเจ้าไม่ว่าที่ใด หรือแม้ว่าเจ้าไม่สนใจข้าก็ตาม... ”

บุรุษเกศาสีนิลกล่าวพลางหันไปมองบุรุษเกศาสีเงินและได้ขยับไปกอดอีกฝ่ายด้วยความรักไคร่ พร้อมกับซุกหน้าไปที่เกศาสีเงิน

“ ถึงแม้พวกเราจะเป็นบุรุษทั้งคู่หรือ?  ”

“ อ่า...ใช่ เพราะข้ารักเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะเป็นบุรุษหรือสตรีหรือแม้แต่ไร้เพศ ข้าก็จะรักเจ้า รักของข้าที่มีให้เจ้าจะไม่มีวันแปรผัน ”

“ ฮะฮะ...นั่นสินะ เพราะคุณเป็นแบบนี้มาตลอดเลยนี่นา... เช่นนั้น- ผมก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป ”