นิยาย อามัวร์พูลูส เมืองแห่งจินตนาการ

ลำดับตอนที่ #6 : The Encounter

The Encounter

แกรบ แกรบ แกรบ......  เท้าที่เปล่าเปลือยของเบลย่ำลงบนใบไม้แห้งที่ทับถมกันอยู่บนพื้นช้าๆด้วยความระมัดระวังอย่างมาก เบลยังคงมุ่งหน้าเข้าไปในส่วนลึกป่ากว้างดังเดิม ในตอนนี้เธอคงต้องเก็บเอาความสงสัยทั้งหมดเอาไว้ในใจก่อนแล้ว  เพราะในป่านี้ยิ่งเข้ามาลึกก็ยิ่งดูแปลก ป่านี้เต็มไปด้วยพืชแปลกประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนมีรูปร่างแปลกตาและส่วนมากจะเต็มไปด้วยหนาม เสียงเซ็งแซ่ของตัวอะไรบางอย่างที่คิดว่าคงเป็นสัตว์ป่าและบรรยากาศมืดครึ้มชวนให้ขนหัวลุก

“ป่านี้ไม่ปลอดภัยเลยแฮะ  ถ้าเหม่อคิดเรื่องอื่นนิดเดียวจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้” เธอพึมพำพลางค่อยๆก้าวต่อไปอย่างระมัดระวัง

แซ่ก  แซ่ก 

“!!” หูน้อยๆของเบลได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังแหวกพุ่มไม้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

แซ่ก   แซ่ก

เสียงค่อยๆใกล้เข้ามาที่เธอเรื่อยๆ เบลยังคงยืนอยู่ที่เดิมและพยายามมองลึกออกไปหลังพุ่มไม้เพื่อหาเจ้าของเสียง แต่ในป่ามีทั้งพุ่มไม้ วัชพืช และกอหญ้ารกรุงรัง ไม่ว่าตากลมโตของเธอจะพยายามมองขนาดไหนก็ไม่สามารถเห็นได้เลยว่าสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามาคืออะไร

ฟุ่บ!!!!!!

เสียงที่ใกล้เข้ามา ในตอนนี้มาถึงตัวเธอแล้ว  ร่างสูงต้องสั่นเทาด้วยความกลัว เนื่องจากสิ่งที่เธอเห็นอยู่นั้นคือสิ่งที่เหนือความเป็นไปได้ของธรรมชาติที่เธอรู้จัก   สิ่งนั้นรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่มีตัวแค่ครึ่งเดียว มีลำตัวสีเทาใสจนมองทะลุได้ ดวงตาลึกกรวงโบ๋ ริมฝีปากซีดเผือดและแตกระแหงราวกับไม่เคยได้แตะน้ำเลย  ผมสีเทายาวรุงรังยุ่งเหยิง ผอมเพรียวจนเห็นกระดูกชัดเจน  และเจ้าสิ่งนั้นก็กำลังพุ่งเข้ามาที่เธอ

“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!” ขาเรียวยาวของเธอรีบวิ่งหนีอย่างเร็วไวโดยไม่ได้สนใจถึงหนามหรือสิ่งต่างๆรอบตัวเธออีกแล้ว  ตัวประหลาดตัวนั้นก็ยังคงไล่ตามเธอมาติดๆและส่งเสียงครวญครางหวีดหวิวชวนสยองไปด้วย  กระโปรงยาวสีขาวสดใสของเธอ บัดนี้เต็มไปด้วยเลือดที่กระเด็น และรอยขาดวิ่นจากหนามและกิ่งไม้ต่างๆ  

“مجھے بھوک لگی پہلے سے ہی ہوں.عبد عاد رے وا ویڈیوز واگ آنکھ تہہ خانہ پر گر گئی.” เสียงคำสวดอะไรบางอย่างดังขึ้น

“مجھے بھوک لگی پہلے سے ہی ہوں.عبد عاد رے وا ویڈیوز واگ آنکھ تہہ خانہ پر گر گئی.” เสียงสวดยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เบลเริ่มสังเกตเห็นว่าเจ้าตัวประหลาดที่ตามเธอมาเริ่มทำท่าทางทรมานและร้องครวญครางหนักกว่าเดิม

หมับ!!!

มีมือยื่นเข้ามาจับข้อมือของเธอไว้และลากตัวเธอให้วิ่งตามไปขณะที่ตัวประหลาดนั้นกำลังทุรนทุราย

“เอ๊ะ   ด....เดี๋ยว.....” เธอยังพูดไม่จบประโยคก็ถูกกระชากอย่างแรงให้วิ่งตามไปจนเธอต้านไม่ไหว แต่เธอก็อุ่นใจขึ้นมาได้บ้างเพราะสิ่งที่กำลากเธอไปนั้น คือมนุษย์ เป็นผู้หญิงตัวสูงโปร่งและดูสูงกว่าเบลมาก ผมสีทองยาวถึงครึ่งหลัง ดวงตาสีน้ำเงินสวยเข้ากับผิวสีขาวออกแทนนิดๆของเธอในชุดของซิสเตอร์

“ในป่านี้ยังมีตัวแบบนั้นอีกเป็นพันๆตัวเลย เดี๋ยวเจ้าตัวเมื่อกี๊อาจจะเรียกพวกของมันมาอีกก็ได้  ตอนนี้ต้องรีบวิ่งแล้ว! วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยนะ!” ซิสเตอร์คนนั้นหันมาพูดกับเบลและกระชากเธอให้วิ่งต่อไป

ขาของเบลในตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ รอยขีดข่วนและแผลมากมาย ความเจ็บของแผลเหล่านั้นสร้างความทรมานให้เธอไม่น้อยเลย แต่ทว่าเธอก็ต้องวิ่งต่อไปตามแรงดึงของสาวสวยในชุดซิสเตอร์นั่น พวกเธอวิ่งลึกเข้าไปในป่า  ลึกเข้าไปมากกว่าเดิม ผ่านเส้นทางที่คดเคี้ยว ลำธารที่ไหลเชี่ยวกราด ผ่านแม้แต่ดงของพืชหนาม จนเบลที่อดทนกับความเจ็บปวดมานานเริ่มหมดแรงและเกือบจะก้าวต่อไปไม่ไหว ร่างกายของเธอเองก็ท่าทางจะได้รับพิษมาจากต้นไม้มีหนามที่เกี่ยวเธอเมื่อกี๊มาเหมือนกัน ทำให้เธอเหนื่อยมากกว่าเดิม

ปัง!!!

ซิสเตอร์คนนั้นพาเธอวิ่งเขามาในโบสถ์ที่อยู่กลางป่าและปิดประตูอย่างรวดเร็ว ทั้ง2คนถึงกับทรุดลงหน้าประตูและหอบด้วยความเหนื่อยล้าจากการวิ่งก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร

“ขอบคุณนะคะคุณ....เอ่อ....”

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย ผมชื่อซิสเตอร์เรียครับ^ ^”

O_____O เบลถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ    ค.....ครับ? แล้วสำเนียงก็ดันแมนซะด้วย เธอพูดกับตัวเองในใจแล้วมองไปที่ผู้หญิง เอ่อ....หรือผู้ชาย?ด้วยความตะลึงงัน

“อึ้งไปเลยเหรอครับ?”

“อ้า..เอ้อ....ขอโทษค่ะ” เบลลุกลี้ลุกลนตอบ

“ฮะๆๆๆ  ไม่เป็นไร ใครที่เจอผมใหม่ๆก็ตกใจกันแบบนี้ทุกคนแหละ” ซิสเตอร์เรียส่งยิ้มให้เบลและถามต่อ

“คุณคือคุณทาเบลล่าที่เป็นสมาชิกใหม่ของที่นี่สินะครับ?”

ที่นี่?.....อ๊ะ! จริงด้วยสิ นี่ฉันเพิ่งจะหลุดเข้ามาที่นี่เองนี่นา เมื่อกี๊รีบหนีไปหน่อยเลยเผลอลืมไป  เบลคิดในใจก่อนจะเริ่มถามบ้าง

“ก็คงอย่างนั้นล่ะค่ะ....ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหนกันคะ? แล้วทำไมอยู่ๆฉันถึงมาที่นี่ได้? แล้วคุณรู้จักฉันได้ยังไงกันคะ? แล้วตัวเมื่อกี๊คืออะไรคะ? แล้ว.....”

ซิสเตอร์เรียยื่นนิ้วเรียวยาวมาแตะที่ริมฝีปากของเบล เป็นสัญญาณว่าให้หยุดพูดก่อน

“ใจเย็นสิๆ  เดี๋ยวผมจะอธิบายเรื่องพวกนั้นให้เองนั่นล่ะ ตอนนี้ผมว่าผมควรจะรักษาแผลที่ขาของคุณและซ่อมกระโปรงสวยๆนั่นก่อนนะ” ซิสเตอร์ชี้มาที่ขาของเบลที่เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยขีดข่วน

“อ๊ะ...ค่ะ  ขอโทษค่ะ” ด้วยความเกรงใจต่อผู้ที่ช่วยเหลือตนเองไว้เบลจึงเออออห่อหมกไปกับซิสเตอร์เรีย

ซิสเตอร์เรียยิ้มให้เบลและขยับมือไปมาเหนือบาดแผล เกิดเป็นประกายแสงสว่างเล็กๆเหนือบริเวณนั้น ผิวสีขาวที่ถูกย้อมด้วยเลือดและเต็มไปด้วยบาดแผลค่อยๆสมานกันอย่างน่าอัศจรรย์

“โอ้โห.....!!!  ทำได้ยังไงคะ!? แล้ว.....” เบลกำลังจะเริ่มถามอีกครั้งแต่ซิสเตอร์เรียรู้ทัน ปากสีชมพูจางของเบลจึงถูกนิ้วเรียวของซิสเตอร์เรียแตะไว้อีกครั้ง

“อ่าฮะ.....ใจเย็นๆ ก็เรื่องพวกนี้แหละที่ผมจะอธิบายให้ฟัง ไม่ต้องถามอะไรอีกแล้วล่ะนะ คอยตั้งใจฟังผมเอาไว้แล้วกัน” ซิสเตอร์เรียขยิบตาเป็นเชิงว่าให้ไว้ใจเธอได้ ทำให้เบลใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย

“อ๊ะ...ค่ะ!”

“อืม  งั้น.... เอาเป็นว่าผมจะอธิบายเรื่องทั้งหมด ณ บัดนี้แล้วล่ะ.....”












-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทักทายค่า~~~  ไรท์ไปเข้าค่ายมาเลยเว้นช่วงนานไปหน่อย แหะๆขอโทษนะค้า
ในที่สุดก็เสร็จอีกตอนแล้ววววว    แปะๆๆๆๆๆ(ตบมืออยู่คนเดียว)
ที่ไรท์โผล่หัวมาก็ไม่มีอะไรหรอกค้า   แค่มาคุยเล่นๆกันเรื่องคำสวดในเนื้อหาของตอนนี้....แหะๆๆ ภาษาเค้าดูขลังดีเลยขอยืมมาใช้หน่อยคงไม่มีใครว่าเนอะ  บทสวดนี้ไรท์แต่งเอง(ดำน้ำแต่ง) คำแปลมันแบบว่า....ฮามาก เพราะตอนนั้นไรท์คิดอะไรไม่ออก เลยให้Googleแปลดูค่ะ -w-


عبد عاد رے وا ویڈیوز واگ آنکھ تہہ خانہ پر گر گئی.مجھے بھوک لگی پہلے سے ہی ہوں.  บทสวดมันเป็นแบบนี้นะคะ   และคำแปลของมันก็คือ....

อับดุลเอ้ย ว้าก จ๊าก แว้ก ต๊ายตายใต้ถุนตก โอ้ว หิวข้าวแล้ว

มาชวนคุยแค่นี้ล่ะค่า ช่วยกันเม้นติชมด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ