นิยาย อามัวร์พูลูส เมืองแห่งจินตนาการ

ลำดับตอนที่ #5 : Across dimensions (บทนำ)

Across dimensions.

“เลิกเรียนซะที~” เสียงหวานๆดังออกมาจากปากสีกุหลาบของสาวน้อยรูปร่างดี ผิวขาวเนียนราวกับน้ำนม ผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกเล็กน้อยยาวประบ่า แก้มใสสีชมพูดั่งดอกซากุระ  ตาสีชมพูปนน้ำตาลกลมโตประดับด้วยขนตางอนสวย ในชุดนักเรียนธรรมดาๆ นามว่า ทาเบลล่า พินชี่พริม หรือ เบล ที่กำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับเพื่อนอีกคน

“อื้ม! วันนี้เหนื่อยจังเลยเนอะ”เพื่อนที่เดินเคียงคู่กับเบลมาเอ่ยปากพูดบ้าง

“เราไปคาราโอเกะกันดีไหม? เดี๋ยวโทรชวนเพื่อนคนอื่นๆไปด้วย” เพื่อนของเบลเสนอพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะกดโทรไปหาเพื่อนในห้องคนอื่นๆ

วันนี้เหนื่อยแล้ว จะไปสนุกสนานกับเพื่อนๆบ้างก็ดีเหมือนกัน ปากสีแดงสวยของเบลกำลังจะตอบตกลง

“ขอโทษนะ.....แต่ไม่ล่ะ”  ทั้งที่กำลังจะตอบตกลง แต่กลับมีคำปฏิเสธแบบนุ่มนวลเปล่งออกมาแทน     

ท...ทำไมล่ะ..ก็เมื่อกี๊นี้เรากำลังจะพูดตกลงนี่นา? เบลพูดกับตัวเองในใจด้วยความสงสัยขณะที่ขาของเธอกำลังเดินตรงกลับไปที่บ้านโดยไม่รู้ตัว

“เอ๊ะ  เธอกำลังรีบสินะจ๊ะ ง...งั้นเอาไว้ชวนวันหลังแล้วกันนะ!”เพื่อนของเบลตะโกนบอกเพราะเห็นว่าตอนนี้เบลกำลังวิ่งตรงกลับไปที่บ้านด้วยความเร็วสูงโดยที่จะบอกว่าความจริงร่างกายมันขยับไปเองก็ไม่ผิด

นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมเราถึงรีบวิ่งกลับบ้านล่ะ นี่เราเป็นอะไรไป อยู่ๆทำไมถึงรู้สึกว่าจำเป็นจะต้องกลับไปที่บ้านกันล่ะ!? เบลคิดในใจด้วยความแปลกใจพร้อมกับรีบวิ่งกลับบ้านโดยไร้สาเหตุ

และเธอก็มาถึงบ้านด้วยความรวดเร็ว

แอ๊ด........  มือเล็กค่อยๆเปิดประตูบ้านออกช้าๆ

ดวงตากลมโตมองไปรอบๆก็พบว่าบ้านมืดสนิทและไม่มีใครอยู่เลย   พ่อกับแม่คงจะไปธุระล่ะมั้ง? ขาเรียวๆก้าวเข้ามาในบ้านของตนเอง

ตึก   ตึก   ตึก    บรรยากาศเงียบสงัดภายในบ้านทำให้ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธออย่างชัดเจน

“แปลกจัง....ที่นี่คือบ้านของเราเองทำไมถึงรู้สึกไม่คุ้นเลย...”เบลพึมพำเบาๆพร้อมเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเอง

แอ๊ด..... เธอเปิดประตูห้องของตัวเองและเดินเข้าไปตามปกติ

ปัง  เธอปิดประตูห้องลง  ในตอนนั้นมือน้อยที่ยังกำลูกบิดประตูอยู่ก็อ่อนแรงลง  ดวงตาสีชมพูปนน้ำตาลหรี่ลงเรื่อยๆ ร่างสูงโปร่งค่อยๆทรุดและลงไปกองอยู่กับพื้นห้อง

“นี่มัน...อะ...ไร...น่ะ.....” ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัด เบลเอ่ยปากพูดด้วยความสงสัยทั้งที่สติของเธอเลือนลางและร่างกายอ่อนแรงเต็มที่

“อามัวร์พูลูสยังไงล่ะ.....”มีเสียงเยือกเย็นชวนให้ขนลุกดังก้องออกมาจากที่ไหนสักแห่ง ก่อนที่สติที่เหลืออยู่น้อยนิดของเบลจะหมดไป...

“อืม.....อะไรนะ....?” เบลพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วๆและค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อกี๊นี้เป็นฝันงั้นเหรอ?? เธอคิดในใจ แต่ความคิดนั้นต้องจบลงเมื่อตาของเธอปรับแสงได้และเห็นว่ารอบๆตัวเธอไม่ใช่ห้องนอนแต่กลับเป็นป่าสีเขียวขจีกว้างใหญ่ และเธอก็นอนอยู่บนแท่นอะไรบางอย่างที่สลักตัวอักษรแปลกๆไว้ ดูเหมือนแท่นบูชายัน

“ที่นี่มัน....!?” เบลตกใจและลุกพรวดออกมาจากแท่นหินแกะสลัก  แต่พูดไม่ทันจบประโยคเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งแล้ว เพราะ ตัวเธอตอนนี้ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนอยู่แต่กลับกลายเป็นชุดราตรีแนวโลลิต้าสีขาวสะอาด ดูฟูนุ่ม ยาวพริ้ว ประดับลูกไม้สวยงาม เข้ากันกับสร้อยคอและตุ้มหูอัญมณีที่เธอใส่อยู่  ผมที่เคยยาวประบ่ากลับกลายเป็นผมหยิกยาวจนถึงหัวเข่า ประดับไว้ด้วยเส้นด้ายธรรมดาที่ผูกเป็นโบว์ไว้ เมื่อดูรวมกันแล้วงดงามมาก

“นี่มันใช่ตัวฉันจริงๆเหรอ...?” เธอพูดด้วยความตกตะลึง และนั่งอึ้งอยู่ชั่วครู่
เธอค่อยๆผละตัวออกจากแท่นหินแล้วตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในป่ากว้างที่เห็น เพราะถึงอยู่เฉยๆก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา

นี่มันอะไรกันน่ะ? ความฝันงั้นเหรอ? แต่ไม่น่าใช่นี่ นี่เรางงไปหมดแล้วนะ!!!  เมื่อกี๊เราหมดสติไปที่ห้องนอนของตัวเองแล้วทำไมตอนนี้....? 

“อามัวร์พูลูส......”

!!!!   อยู่ดีๆก็มีเสียงนี้ดังขึ้นในหัว เสียงที่ฟังดูสยดสยองแบบเดียวกับตอนก่อนจะสลบไป   จำได้แล้ว...ตอนนั้นมีใครบางคนพูดคำคำนี้...แต่ว่าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะนะ.... เบลพยายามคิดไตร่ตรองเรื่องที่เกิดขึ้นพลางเดินลึกเข้าไปในป่า  ลึกเข้าไปเรื่อยๆ  ลึกเข้าไปเรื่อยๆ.........................
 

โปรดติดตามตอนต่อไป