ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ((( exo . lumin . complicated )))

    ลำดับตอนที่ #11 : บท ๑๐ - 10%

    • อัปเดตล่าสุด 26 ต.ค. 57


    10

    ...

     

     

    อึดอัด...

     

    ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ การที่ผมนั่งอยู่กลางห้องโดยมีสายตาคมของคนที่ผมพยายามหลบหน้ามาหลายวันจ้องมองอยู่มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก ผมไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัวด้วยซ้ำ เพียงเพราะกลัวว่ามันจะยิ่งกลายเป็นดึงความสนใจจากอีกคนมากกว่าเดิม

     

    ถ้าไม่ใช่เพราะแบคฮยอนพยายามอย่างมากที่จะให้ผมติดรถมาด้วยให้ได้ เพื่อที่จะให้ผมได้คุยกับพี่คริส ซึ่งแบคฮยอนอ้างว่า เพื่อเคลียร์ปัญหาอะไรก็ตามที่ค้างคาอยู่ให้มันจบๆ ไปซะทีจะได้ไม่ต้องมาคอยหลบหน้าหลบตาให้เหนื่อยใจกันเปล่าๆ แล้วล่ะก็ ให้ตายผมก็ไม่มีทางทิ้งลู่หานแล้วตามมาแน่ๆ

     

     “พี่จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี อยากรีบเข้านอนแล้ว” ผมพูดขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกอดทนกับความเงียบไม่ไหว

     

    “พี่รู้เรื่องหมดแล้ว เรื่องมินซอกกับหมอนั่น..” พี่คริสพูดขึ้น เขาเว้นช่วงเล็กน้อย สบตาผมแล้วเริ่มพูดต่อ

     

    “เรื่องข้อตกลงอะไรนั่น พี่รู้ และพี่ยินดีที่จะช่วยเรา”

     

    แบคฮยอนแน่ๆ เพราะหลังจากที่ผมเล่าเรื่องข้อตกลงบ้าๆ ของผมกับลู่หานให้ฟัง มันก็เอาแต่แชทกับใครสักคน และคงไม่พ้นเป็นพี่คริสแน่ๆ นี่คงเล่าหมดเปลือกเลยด้วย

     

    ผมมองหน้าคนตรงหน้านิ่ง พยายามไม่แสดงอาการอะไรออกไป ผมเห็นว่ามือของพี่คริสที่ประสานกันอยู่ตรงหน้ากำลังบีบแน่น ผมสูดเอาลมหายใจเข้าปอดแล้วผ่อนมันออกมาช้าๆสบตาคมที่มองจ้องมาอยู่ก่อนแล้วจึงพูดออกมาในที่สุด

     

    “ช่วยหรอ? ช่วยยังไงครับ”

     

    “ทุกอย่าง...แยกหมอนั่นออกไป แล้วพี่จะดูแลเราเอง”

     

    ผมแค่นหัวเราะออกมาในตอนที่ได้ยินประโยคนั้น นี่มันบ้า บ้ามากๆ

     

    “พี่ไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรหรอกครับ ไม่จำเป็นต้องมาวุ่นวายอะไรเลยด้วย ผมไม่รู้ว่าพี่สนใจอะไรผมนักหนา แต่ผมเชื่อว่ามันคงเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบ เราเพิ่งเจอกันแล้วพี่ก็ดันมาบอกว่าพี่ชอบผม นี่ไม่ใช่ละครหลังข่าวนะครับ และที่สำคัญ ผมดูแลตัวเองได้”

     

    เคยมีคนบอกว่าผมปากเก่ง มันคือความจริง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะผ่านปัญหาที่เผชิญอยู่ไปได้ยังไง ในเมื่อทุกวันนี้คนที่ยังดิ้นจะเป็นจะตายอยู่ก็คือผม แต่ผมก็ยังอวดดีพูดออกไปอย่างนั้น

     

    “ผมขอตัวนะครับ”

     

    ผมตัดสินใจจบการสนทนาที่น่าอึดอัดนี่แล้วลุกขึ้น แต่มือหนาของอีกคนก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของผม เป็นอีกครั้งที่มันถูกพันธนาการไว้ และผมก็ได้แต่มองใบหน้าเจ้าของมือนี้นิ่ง

     

    “มันไม่ใช่แค่ชั่ววูบหรอกนะมินซอก ไม่ใช่เลย เราไม่รู้หรอกว่าพี่รู้สึกแบบนี้กับเรามานานเท่าไหร่แล้ว และพี่มั่นใจว่ามันจะไม่เปลี่ยนแปลงไปง่ายๆ”


     

    10%

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×