กาล..ภพ

ลำดับตอนที่ #5 : ความในใจที่เก็บไว้มาเนิ่นนาน

เผยความใน...

 

"แล้ว เขาตามเธอทำไมล่ะ" เบญจาถามเหมือนเป็นเรื่องปกติในชีวิต
"หรือว่าเขาเกิดหลงสเน่ห์ของเธอเข้า?" ส่งเสียงเย้าแซวเพื่อนสาวอย่างขำๆ ครองตัวเป็นโสดมาสามสิบปีเศษๆ ชะรอยเนื้อคู่คงจะลืมกลับชาติมาเกิดเป็นแน่แท้ ปกติหากมีจิตวิญญาณใดๆ ต้องการความช่วยเหลือ โดยมากเพียงบอกความต้องการแล้วก็จากไป ไม่เคยต้องมาคอยตามอาศัยอยู่กินหลับนอนร่วมกับเพื่อนสาวเช่นนี้ 

 

"ไม่รู้สิ ก็ไม่ได้ถามอะไร คุยไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ด้วยน่ะ" สิรินตอบกลับเบาๆ 

 

เบญจา พยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ สิรินถึงจะเห็น หรือสัมผัสพลังงานต่างมิติบ่อยๆ แต่เธอสื่อสารไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่นัก เธอให้เหตุผลที่ว่า เมื่อถามอะไรออกไปเหมือนเห็นฝ่ายตรงข้ามตอบกลับมา แต่หามีถ้อยคำใดๆ กระทบจิตของเธอไม่.. อาจจะเป็นเพราะความละเอียดที่ต่างกัน แต่เธอมักจะเห็นเป็นการบอกเล่าเรื่องราวผ่านภาพแล้วจิตก็เกิดความเข้าใจใน เนื้อหานั้น หากมนุษย์ใช้การสื่อสารโดยการฟังเพียงอย่างเดียว พลังงานต่างมิติพวกนี้ก็สื่อสารทั้งภาพและเสียงพร้อมๆ กัน ต่างคนก็มีความสามารถแตกต่างกันไป

เบญจาคิด ตัวเธอนั้นไม่ค่อยจะเห็นอะไรเท่าไหร่นัก แต่หูของเธอมักจะได้ยินเสียงแปลกๆ หลายครั้ง ซึ่งเธอกับสิรินลงความเห็นตรงกันว่า ไม่ควรสนใจเหตุเพราะถึงจะสนใจเพียงใด ก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีอยู่จริง หรือพิสูจน์ได้ว่ามีอยู่จริงๆ ก็ไม่ทำให้ชีวิตของเธอทั้งคู่เปลี่ยนแปลงอะไรได้ จึงควรสนใจแต่เรื่องของภพภูมิของตัวเองอย่างเรื่องทำมาหากินน่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องมากกว่า

 

"ลองถามเขาให้หน่อยสิ เขาเป็นใคร" สิรินเอ่ยกับเพื่อนสาว เมื่อเริ่มตระหนักถึงการมีตัวตนของคน (หรือว่าไม่ใช่คน?) ข้างๆ กาย

'ทัน?? ธรรพ์??' เบญจาตอบสิรินหลังจากเงียบไปสักพัก 

"เขาว่า เขาเป็นสิ่งที่มนุษย์เรียกว่าคนธรรพ์น่ะ"

"หรอ.." สิรินคิดตาม คนธรรพ์นี่คืออะไร กูเกิ้ลจะรู้ไหมนะ 

"เป็น เทวะ ชนิดหนึ่งฝั่งสุขคติภูมิที่เสวยบุญอยู่น่ะ นิยมการร้องรำ และมีรูปร่างค่อนข้างงดงาม" เบญจาอธิบายต่อ เมื่อเห็นหน้างงๆ ของเพื่อนซี้

"แล้ว เขามาทำไมล่ะ?" ถามพลางคิดไปถึงเพลงของนักร้องรุ่นเก่า ที่มีเนื้อร้องว่า .. เป็นเทวดาแล้วไยต้องมาเดินดิน .. พลางจ้องมองพลังงานข้างๆ อย่างสงสัย

 

'ข้ามาตามสัญญาที่เคยให้ไว้เมื่อหนหลัง.. หวังเพียง เจ้าจะระลึกถึงคำสัญญานั้นขึ้นมาได้ว่าเราเคยให้คำสัญญาใดแก่กันไว้... '

 

เขาเอ่ยตอบขึ้นมาเองโดยที่ไม่ต้องรอให้เบญจาถาม 

 

"ท่าน มีชื่อหรือไม่??" สิรินเป็นฝ่ายถามขึ้นเอง แม้ปากจะไม่ได้ขยับหรือส่งเสียงออกมา แต่กระแสจิตที่ส่งผ่านไปถึงบุคคลตรงหน้าได้คำตอบกลับมาว่า..

 

'ซานน... ซานย่ะฮ์ฺ .. นามของข้าคือ ซานย่ะฮ์ฺ '

เสียงของเขา ตอบกลับมาด้วยการลิงโลดอย่างเก็บอาการแทบไม่อยู่ เมื่อคนตรงหน้าเริ่มยอมรับกลายๆ ถึงการมีตัวตนของเขาแล้ว
'พวกเราเคยเป็นเพื่อนกัน ข้ามาเยี่ยมเจ้า' ซานย่ะฮ์ฺ ตอบเบาๆ รอยยิ้มอ่อนโยน ไม่มีการขยับเขยิ้นของริมฝีปากแม้แต่น้อยแต่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อมา 

เมื่อมองว่าเพื่อนดูจะไม่ค่อยติดใจกับสิ่งแปลกใหม่ตรงหน้าแล้ว เบญจาจึงเอ่ยถามเพื่อนรัก
"เรียกเราออกมาเพื่อถามส่ิงนี้ใช่มั๊ย?"

"อื้อ... เราไม่แน่ใจ เรากลัวว่าเราจะบ้า หลอนไปเอง หลอนทั้งภาพ หลอนทั้งเสียง เราเห็นเขามานานเกือบเดือนแล้วแต่พยายามแสร้งบอกตัวเองว่าไม่เห็น ไม่ได้ยิน .. แม้หลายๆ ครั้งก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า คงต้องมาถามบุคคลที่ 3 มายืนยันว่า เราได้เห็นจริงๆ ไม่ใช่คิดไปเอง ขอบใจมากนะ" สิรินตอบเพื่อนตามที่คิด แล้วนั่งคุยกันสับเพเหระถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันซักพักก่อนจะแยกย้ายกันไป