กาล..ภพ

ลำดับตอนที่ #3 : ฤ จะเป็นเทวบุตรจำแลง มาแสร้งให้ป่วนใจ

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เธอรู้สึกอ่อนล้า แม้ว่าจะไม่ใช่วันพระ หรือวันโกน หญิงสาวก้มหน้ากุมขมับเบาๆ ด้วยอาการอ่อนเพลีย ขณะหรี่ตาพลันหางตากระทบกับเงาลางๆ บางอย่างที่ปลายหางตา

'อะไรอีกนั่น??'

พิจารณาเงานั้นในห้วงจิตแม้มิได้เงยหน้าขึ้นมอง เห็นปลายเท้าหนาไม่สวมรองเท้า ไล่ขึ้นมา แต่งกายประหลาดนัก เหมือนกระโปรงจีบยกหน้า จะว่ากระโปรงก็ไม่ใช่ แลคล้ายโสร่งแต่เนื้อผ้าดูดีกว่านั้นมาก ท่อนแขนรัดด้วยเส้นหนัง ผมสยายสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลัง สวมสังวาลทับไว้กึ่งกลางหน้าอก... พิจารณาไล่ขึ้นมาถึงแผงอกล่ำหนาหนั่นด้วยมัดกล้าม รูปหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร เปลือยอกล่ำ ... พิจารณาถึงตรงนี้ถึงกับอุทานเบาๆ..

'อุแหม่เจ้า.. หุ่นสะเทือนหัวใจสาวโสดขนาดนี้ ให้ป้ากินดีๆ ซักครั้งจะไม่ลืมพระคุณ'


สิรินตาเบิกกว้าง พลางคิดในใจ..

"แล้วคราวนี้นี่ผีลิเกรึไง"

'หยาบคายยิ่งนักเจ้า'

หญิงสาวพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้า ประจักษ์ชัดว่าไม่ใช่สิ่งมีชีวิตบนโลกมนุษย์แน่ หากจะใช้ดวงตาธรรมดาคงไม่อาจสัมผัสได้ว่ามีอยู่จริง ต้องใช้สิ่งที่เรียกว่าทิพยจักษุสัมผัสเท่านั้น.. สิ่งนี้หญิงสาวมีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจจะแน่ใจได้ มีมาตั้งแต่ตอนไหนก็เหลือจะคาดเดา มีจริงๆ หรือเปล่า หรือว่าแค่คิดว่าตัวเองมีแต่แท้จริงคือความวิปลาสของจิตใจ เพราะภาพมันไม่ใคร่จะเด่นชัดดั่งเช่นมองของหยาบนักหากดูลางๆ เหมือนภาพนึกคิดจนสิรินไม่อาจแน่ใจว่าสิ่งเหล่านี้เธอเห็นมันได้จริงๆ หรือว่ามโนมันขึ้นมาเองกันแน่ แม้หลายครั้งหลายครา สิ่งที่เธอเห็นจะไม่ได้เห็นเพียงคนเดียว แต่มีผู้อื่นเห็นร่วมด้วยอีกหลายคนและบอกเล่าในสิ่งที่เธอเห็นได้ถูกต้อง ทั้งๆ ที่เธอก็ยังไม่ได้พูดอะไร..

"มาทำอะไรอีกละนี่???"
สิรินตัดสินใจถามไป

'ข้าคิดถึงเจ้าหนักหนา เจ้ารู้หรือไม่ .... ข้าไม่ได้มา แต่ข้าไม่เคยจากเจ้าไปไหนต่างหากเล่า เพียงแต่เจ้าไม่เคยรู้ว่ามีเราอยู่เท่านั้น'

"......" สงสัยเราจะเพลียเพราะพักผ่อนไม่พอ .. หรือว่าจะโสดจนเข้าเส้นจิตใจเลยเริ่มจะโหยหาเพศตรงข้าม ...
คิดได้ดังนั้นจึงสลัดความคิด และหยุดสนใจเรื่องรอบกาย ลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำผลัดผ้า เพื่อเตรียมตัวสำหรับกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำ..