กาล..ภพ

ลำดับตอนที่ #18 : อีกหนึ่งนาง ที่ยังติดในคำสัจย์

'นี่ที่ไหน??' ตอนนี้ฉันยืนอยู่ในเรือนไม้ลักษณะคล้ายกับเรือกลางน้ำ สร้างขึ้นมาจากไม้สีน้ำตาลเข้ม เสาแต่ละต้นใหญ่ขนาดคนโอบดูคล้ายๆ พื้นขัดมัน เครื่องเรือนล้วนทำจากไม้ทั้งสิ้น มองเผินๆคล้ายเรือนทางภาคเหนือ 'คราวนี้อะไรอีกล่ะ?' เท่าที่ฉันจำได้ เมื่อซักครู่ฉันกำลังนั่งภาวนาอยู่ในห้องของฉันตามปกติ แต่ตอนนี้ฉันกลับมาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้??

ฉันค่อยๆ ก้าวเข้ามาภายในเรือนอย่างสังเกตุ สถานที่แห่งนี้เป็นเรือนโปร่งกลางน้ำ มีหน้าต่างโดยรอบ กรอบหน้าต่างแกะสลักอย่างประณีตเป็นลายเถาวัลย์ขด มีม่านโปร่งทบไว้ด้านข้างพริ้วไหวไปตามสายลมเอื่อยๆ ที่พัดผ่าน ขนาดเรือนไม่กว้างขวางแต่ก็ไม่เล็กเกินเท่าไหร่ขนาดประมาณอุโบสถวัดตามต่างจังหวัด สายลมพัดเข้าหน้าฉันเบาๆ ฉันไม่ได้รู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เลย แต่ฉันกลับรู้สึกสงบและชื่นชอบมันอยู่ในใจ


"เฮือนแป๊ฮอ แห่งนี้รอการกลับมาของท่านอยู่เสมอนะ" เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งกล่าวขึ้นจากด้านหลังของฉัน 

ลักษณะแต่งกายคล้ายหนังจีนกำลังภายใน ชุดผ้าพริ้วสีโอโรดชายผ้าทิ้งยาวระพื้น เสื้อแขนยาวสะพัดพริ้วไปตามการเคลื่อนไหวของหญิงผู้นั้น 'นิ่ง เนิบ แต่ว่องไว' เพียงครู่หญิงคนนั้นก็เดินมาค้อมศีรษะลงตรงหน้าฉัน 

"ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด..." เสียงนาฬิกาปลุกเตือนว่าตอนนี้ฉันนั่งภาวนาครบตามเวลาที่กำหนด

ฉันลืมตาขึ้นนึกถึงภาพเมื่อครู่ 'หรือว่าเราจะหลับในสมาธิกัน' คิดพิจารณาแล้วปกติถึงจะมีบ้างที่หลับแต่ไม่เคยถึงขนาดฝันในระยะเวลาไม่นานแบบนี้นี่นา มือของฉันยังลูบไปมาที่ข้างแก้มเหมือนกำลังทบทวนว่าเมื่อกี้มันฝันหรืออะไร ทำไมถึงชัดเจนแบบนั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นชายกระโปรงพริ้วไหวที่หางตา 

'ถ้าเป็นฝัน มันก็เป็นฝัน 4D และตอนนี้มันทะลุมิติออกมาแล้ว' ตอนนี้ฉันกำลังจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้า คนที่เพิ่งเจอกันในนิมิตเมื่อซักครู่นี่ เขาเดินมานั่งเข่าราบลงตรงหน้าระดับเดียวกับสายตาฉัน เพราะฉันยังไม่ลุกออกจากท่านั่งสมาธิ นางมีใบหน้างดงามแต่หมองเศร้า เงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างคิดถึง เอื้อมมือข้างนึงมาแตะแก้มฉันเบาๆ

"มันถึงเวลาที่ข้าคงต้องไปแล้ว ในเมื่อท่านไม่เคยคิดจะกลับมา" คนตรงหน้ายังคงเอ่ยต่อ 

ฉันจ้องหน้าหญิงสาวต่างมิติตรงหน้า ภาพต่างๆ ไหลเข้ามาในหัวให้ฉันรับรู้ ฉันเคยเป็นเจ้าเมืองเมืองหนึ่ง แล้วมีเหตุให้เราสองคนต้องจากกันโดยฉันยังคงทิ้งคำมั่นสัญญาว่าฉันจะกลับไปหาเขา ( เมืองๆ นั้นเหมือนเป็นเมืองในอีกมิติหนึ่งไม่ใช่พื้นที่บนโลกใบนี้ 'สงสัยฉันคงมีแต่ผีสินะ ที่มาคอยตามทวงคำสัญญา' ตั้งแต่ซานย่ะฮ์ แล้วคราวนี้ก็แม่นางคนนี้อีก 
 
คนๆ นี้ยังคงรอฉันกลับไปตามคำที่เคยให้สัญญาไว้ แต่รอจนแล้วจนรอดฉันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับไป ไม่แม้แต่จะระลึกได้ว่าเคยมีเขารอฉันอยู่เลย เขาจึงต้องมาบอกให้ฉันรู้ ว่าเขาคงต้องไปแล้ว เธอคนนี้เสียเวลารอการกลับไปของฉันหลายขั่วอายุ รอเพื่อจะบอกว่าเขาไม่อาจรอได้ต่อไปแล้ว มันถึงเวลาที่พันธะสัญญาใดๆ ที่เราเคยมีต่อกันมันควรจะจบลงได้แล้ว 

ฉันพยักหน้าช้าๆ เป็นการรับรู้ พร้อมกับร่างของหญิงสาวตรงหน้าค่อยๆ เลือนหายไปช้าๆ 
นี่ฉันไปให้สัญญาอะไรกับใครต่อใครเขาไว้มั่งเนี่ย ถึงตอนนี้ฉันรู้สึกสลดไม่น้อยเลย แล้วยังมีอีกเท่าไหร่ที่ฉันยังไม่ได้บอกเลิกสัญญาและยังคงรอฉันอยู่?? ตอนนี้ฉันค่อนข้างมั่นใจว่า ไม่ว่าอดีตฉันเคยเกิดเป็นอะไร ฉันคงไม่ขอกลับไปอีกแล้ว เพราะอดีตเป็นสิ่งที่ผ่านไปแล้ว และอนาคตคือสิ่งที่ต้องก้าวต่อไปข้างหน้าไม่ใช่เดินย้อนถอยหลังกลับไป 


ฉันเคยคิดว่าเพราะเหตุใดพวกเขาถึงไม่ได้ไปเกิดใหม่เสียที ไม่ว่าจะเป็นเหล่าทหารผู้ที่ยังติดอยู่ ณ.สถานที่เสียชีวิต หรือดวงจิตที่ยังยึดมั่นอยู่ในคำสัญญาเหล่านี้ จนได้คำว่าตอบ ทันทีที่พวกเขาสิ้นลมหายใจจากภพหนึ่ง เขาก็ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้วในภพใหม่ตามแรงกรรมของแต่ละคนที่ทำมา บางคนอาจจะต้องมาเกิดเป็นสัมภเวสีล่องลอยเผชิญกับความหนาว ความหิวโหยโดยที่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง แม้แต่เหล่าทหารหาญที่ยังคงติดอยู่ในสถานที่แห่งความตายของตน เขาก็เกิดใหม่แล้วเป็นวิญญาณที่ต้องคอยชดใช้กรรมของตนด้วยการฆ่าฟันกันเองต่อแม้ไม่มีกายหยาบอยู่บนโลกใบนี้จนกว่าจะหมดวาระจึงไปเกิดสู่ภพภูมิใหม่ต่อไป ไม่ว่าภพมนุษย์ เปรต อสูรกาย หรือแม้แต่สัตว์นรกหรือเทวดา พวกเขาเพียงรอเวลาบุคคลที่เคยเกื้อหนุนกันมาในอดีตชาติมานำพาพวกเขาเหล่านั้นให้หลุดพ้นเท่านั้น


มันคงเป็นเรื่องสั้นๆ ที่ผ่านมาให้ฉันได้รับรู้ แล้วรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองอีกครั้ง ต่อไปนี้ฉันจะไม่สาบานอะไรอีกเลย..

ฉันสาบานเลยให้ตายสิ (ยังไม่ทันขาดคำ ฮ่าๆๆ) 

----

ตอนต่อไป จะค่อนข้างยาว และถึงคิวบู๊ ละนะ