กาล..ภพ

ลำดับตอนที่ #9 : สื่อเจ้ากรรมนายเวร

"~~ จะขอ ก็รีบขอ อย่ารอให้ถึงชาติหน้า ของอื่นนั้นขึ้นราคา แต่ค่าตัวน้องรับรองไม่มี" เสียงริงโทนโทรศัพท์ตามสมัยดังขึ้นบ่งบอกว่ามีผู้โทรเข้ามาตามสาย

"ว่าไง" สิริน กรอกเสียงไปตามสาย เมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าเพื่อนซี้เบญจาโทรมา
"มีเรื่องให้ช่วยนิดนึงอ่ะ"
"นิดที่ว่า นี่นิดขนาดไหนล่ะ??" ถ้าลงเพื่อนคนนี้โทรมาเรื่องที่คอยช่วยเหลือกันและกันไม่ค่อยห่างไกลจากเรื่องผีๆ สางๆ เท่าไหร่นัก

 "เดี๋ยวไปรับก็แล้วกันนะ"

สักพักใหญ่ๆ เบญจาก็พาเพื่อนซี้โผล่มาหน้าโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ย่านพระรามเก้า
"แกพาฉันมาโรงพยาบาลทำไมว่ะ?"  สิรินถามสงสัยไม่ค่อยเข้าใจเพื่อนนัก
"เออ ตามๆ มาเถอะน่า" เบญจาเดินนำพากดลิฟห์พาขึ้นสู่ห้องผู้ป่วยพิเศษชั้นบน ก่อนเปิดประตูเข้าไปอย่างคุ้นเคย ภายในห้องพักมีผู้ป่วยนอนนิ่งหน้าเซียวไม่ขยับเขยื้อนตัวผอมซีดเซียว พลางชี้นิ้วไปที่คนป่วย
"ญาติฉัน นอนนิ่งแบบนี้มา 5 วันแล้ว อยู่ๆ ก็สลบไป" เบญจาเอ่ย

สิรินฟังเหมือนไม่แน่ใจ
"ญาติป่วยแล้วเอาฉันมาทำไมกัน? ไม่นิมนต์หลวงพ่อ หรือเชิญริวจิตสัมผัสว่ะ??​"
"เผื่อแกจะช่วยดูได้ว่าเพราะอะไร เพราะหมอบอกว่าถ้ายังสลบอยู่แบบนี้อีกซัก 5 ว้นคงไม่รอดเพราะร่างกายอ่อนแอมาก"

อืมม นี่เรากำลังพัฒนาไปอีกขั้นสินะ ... เมื่อก่อนก็แค่เห็นผีธรรมดา ตอนนี้เราต้องเห็นผีไม่ธรรมดาแล้วสินะ สิรินคิดพลางจ้องมองไปร่างผู้ป่วยตรงหน้า แล้วเห็นเงารางๆ ของชายแก่ผมสีดอกเลาไว้หนวดโง้งแลดูมีสง่าราศี นั่งทับอยู่บนร่างผู้ป่วยแต่จิตของผู้ป่วยไม่รู้อยู่ที่ไหน หรือจะออกจากร่างไปแล้ว?

'ตา ตารู้จักคนๆ นี้หรือจ้ะ? มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ'
"ทำไมข้าจะไม่รู้จัก ในเมื่อนังนี่มันเป็นลูกสาวข้า"
'ลูกสาว??' ชาติไหนอีกว่ะเนี่ย... เมื่อคิด จิตก็เห็นภาพลูกสาววัยออกเรือนคอยปรนนิบัติชายแก่คนดังกล่าว ในมือถือจานเหมือนข้ามต้มร้อนๆ คอยป้อนให้ชายแก่คนนั้นที่นั่งเก้าอี้อย่างสบายใจกิน พื้นที่อาณาเขตบ้านดูกว้างขวางเหมือนผู้มีอันจะกิน มองแล้วไม่น่าจะเป็นปัจจุบันชาติซักเท่าไหร่

"แล้วตามาทำอะไรตรงนี้ล่ะ" เพราะสงสัยจึงถามต่อ
"ข้าก็มารอเอามันไปอยู่ด้วยน่ะสิ เมื่อชาติก่อนนั้นมันวางยาข้า แล้วขนสมบัติหนีไปกับไอ่หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ ปล่อยให้ข้าต้องตายอย่างทรมาณ" ตาพูดด้วยแววตาแข็งกร้าว

ชิบหายล่ะ... งานแรกก็ศึกสายเลือดเลยนะเพื่อนรัก
-------------------------------