กาล..ภพ

ลำดับตอนที่ #8 : แจ้งแก่ใจ ว่าแม้สิ้นลมหายใจก็มีทุกข์

วันนี้รอบข้างช่างดูเงียบสงบ เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง คิดได้แบบนั้นสิรินจึงใช้จิตควานหาพ่อเทวธรรพ์รูปงามอย่างสงสัย ภาพที่เห็น ชายหนุ่มรูปงามสวมใส่ผ้าเนื้อบางสีฟ้าอ่อนนั่งบนกิ่งไม้เอนหลังกึ่งนั่งกึ่ง นอนพิงลำต้นสายตาเหม่อมองออกไปไกลๆ ในมือกอดเครื่องดนตรีลักษณะคล้ายพิณสามสาย ไม่ได้เล่นแต่แค่ถือเอาไว้หลวมๆ ภาพตรงหน้ามันงดงามแต่ก็ดูหงอยเหงา

'คิดอะไรของเขาอยู่'
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แต่กำลังใช้เวลาส่วนตัวไปอย่างที่ควรจะเป็นก็ไม่ได้สนใจปล่อยให้เขาใช้เวลาส่วนตัวของเขาต่อไป พลางคิดในใจ... 

'นี่เราผิดมากเลยใช่ไหมเนี่ยที่หนีมาเกิดก่อน' ถึงจะจำไม่ได้ว่าเพราะอะไรถึงมาเกิดก็เถอะ
"ใช่!!" เสียงนุ่มๆ สวนกลับแทบจะทันที

สิรินหน้าเหวอไปชั่วขณะ แล้วยิ่งเหวอนักยิ่งขึ้นเมื่อเพื่อนรักต่างมิติเอื้อมมือโอบคอเข้าไปกอด
"เจ้ารู้บ้างไหม ว่าข้ารักเจ้าแค่ไหน... ในวันที่เจ้าสิ้นสุดลมหายใจจากภพนี้ไป คงจะเป็นวันที่ข้าดีใจอย่างที่สุด"

อืมมม ฟังแล้วเกือบจะซึ้งแล้วล่ะ มีชายหนุ่มรูปงามกำลังเร่งวันเร่งคืนให้เราตายไวๆ อย่างนั้นเรอะ...

"แล้วเหตุใดท่านถึงไม่มาเกิดล่ะ?" ถามอย่างสงสัย จะมาเกิดตอนนี้คงได้เป็นรุ่นลูก รุ่นหลานแล้วล่ะ คงไม่ทันใช้งานแล้ว
"ข้าอยากจะอยู่ดูแลเจ้า จนถึงวันที่เจ้าสิ้นลมหายใจตามคำสัญญา เมื่อถึงเวลานั้นข้าถึงจะหมดห่วง"
"ท่านผูกมัดตัวเองไว้กับคำสัญญาเช่นนี้? มีทางใดที่จะทำให้ท่านหลุดพ้นได้บ้างไหม?" ถามไปอย่างรู้สึกผิดที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับความรู้สึกของคนตรงหน้าเลย
'เจ้าต้องระลึกได้ให้ว่าเราเคยสัญญาอะไรต่อกันไว้เท่านั้น แต่ถึงจะระลึกได้ ก็ไม่ได้แปลว่าเราเต็มใจจะจากเจ้าไปหรอกนะ'

เฮ้อออ แล้วเราจะคิดออกได้ยังไงกัน... ได้ฟังแบบนั้นก็ถอนหายใจแบบไม่ต้องแอบ
"หากมีสิ่งใดๆ ที่เราเคยเอ่ยคำสัญญาอันเป็นภาระผูกพันแก่ท่านไว้ เราขอถอนสัจจะสัญญานั้น นับแต่นี้ท่านจงมีอิสระโดยไม่ต้องยึดติดกับคำมั่นใดๆ ที่เคยมีให้ไว้แก่เราอีก หากเราเคยมอบสัญญาใดๆ ไว้แก่ท่าน เราต้องขออโหสิและขอถอนคำสัจย์นั้นแต่เพียงเท่านี้"  สิรินกล่าวกับซานย่ะฮ์ฺเบาๆ หวังว่ามันจะช่วยปลดพันธนาการของเขาออกได้

'เราขอบใจ แต่สัจจะแห่งข้า หากเอ่ยออกไปแล้วเป็นนิรันดร์'

ไม่ต้องให้พิสูจน์ก็คงมั่นใจว่าเขาคงหมายตามนั้นจริงๆ เพราะบัดนี้ล่วงเข้ามากี่ปีแล้วเขายังคงอยู่ตรงนี้ให้เราเห็น

ความทุกข์นี้ คงเป็นของคู่กันจนว่าจะสิ้นวัฏฏเลยสินะ พาลหวนคิดถึงคำสวดทำวัตรเย็นที่สวดประจำ ..

....แม้ความเกิด แม้ความแก่ แม้ความตายนั่นก็เป็นทุกข์ ความร่ำไรรำพันนั่นก็เป็นทุกข์เราไม่อาจเลี่ยงทุกข์นั้นได้...