คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การทดสอบเข้าชมรม
“จากนี้ไปจะเริ่มการทดสอบเข้าชมรม ฉันจะให้พวกเธอลงเล่นรูปแบบจริงเพื่อจะพิจารณาว่าจะผ่านหรือไม่ผ่าน” โค้ชคุโดเริ่มอธิบายเกี่ยวกับแบบทดสอบเพื่อเข้าชมรม
“ทั้งสามคนสู้ ๆ นะ”
“พยายามเข้านะ!”
อาโออิกับมิโดริส่งเสียงเชียร์พวกเรา ฉันกวาดสายตามองรอบ ๆ สนามเพื่อนับจำนวนคน ทว่ากลับเห็นบุคคลไม่คาดคิดนั่งอยู่ตรงบันไดทางขึ้นสนาม สึรุงินั่งอยู่ตรงบันไดขั้นบนสุด น่าแปลกที่เขาไม่ได้นั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนทุกครา หมอนั่นคงตั้งใจจะมาสังเกตการณ์ละสิท่า
สงสัยสึรุงิจะสังเกตเห็นว่าตัวเองกำลังถูกมองอยู่กระมังจึงส่งเสียงเหอะในลำคอแล้วกดสายตามองต่ำมาทางนี้ ยูนะที่เห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วเป็นปมทันที อยากจะหาเรื่องหรือไงไอ้นักเลงหัวไม้เรื่องตอนกลางวันฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะยะ
“พวกเธอทั้ง 6 คนต้องผ่านรุ่นพี่ปีสองปีสามไปให้ได้ จะเล่นวิธีแบบไหนยังไงก็ได้”
เมื่อโค้ชคุโดอธิบายกฎกติกาต่าง ๆ เสร็จหมดแล้วเขาก็สั่งให้ทุกคนไปประจำตำแหน่ง
“ยูนะจัง ชินสุเกะ เรามาพยายามกันให้เต็มที่เลยนะ!”
“โอ้!”
“มาถล่มกันให้ยับเลยเถอะ” ยูนะว่าพลางเท้าเอว
วันนี้ยิ่งหงุดหงิดอยู่ด้วยขอเอามาลงกับการซ้อมครั้งนี้แล้วกัน
“โห โครตเท่!” เท็นมะกับชินสุเกะนัยน์ตาลุกวาวเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่
“พวกนายไม่เคยได้ยินหรอ?” ยูนะเอ่ยถามด้วยสีหน้าฉงนเพราะเธอคิดว่ามันก็แค่ประโยคธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้ดูมีอะไรเท่สักนิด
“ไม่เลยพวกเราเพิ่งจะเคยได้ยินครั้งแรกเนี่ยและเนาะชินสุเกะ”
“อื้อ เป็นประโยคที่เจ๋งชะมัดเลยขอยืมเอาไปพูดต่อได้ป่าว”
เท็นมะและชินสุเกะมองมาทางยูนะด้วยสายตาอ้อนวอน
“..ตามใจเถอะ”
เมื่อเสียงสัญญาณนกหวีดดังขึ้น ยูนะก็ยืนมองพวกเด็กปีหนึ่งที่เข้ารับการทดสอบเหมือนกันด้วยแววตาเฉยเมย ไม่ได้เรื่องสักคน คิดว่าแค่พอเลี้ยงลูกส่งบอลได้ก็สามารถเข้าชมรมได้แล้วหรือไง ไม่ได้มีความพยายามอะไรเลยสักนิด เฮ้อ ชมรมฟุตบอลญี่ปุ่นมันเน่าเฟะขนาดนี้แล้วงั้นหรอ
“ไม่เป็นไรน่าเพิ่งจะเริ่มเท่านั้นเอง” เท็นมะกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
จู่ ๆ คุราดามะก็ส่งลูกบอลง่าย ๆ ให้ชินสุเกะ ทว่าเขากลับรับไม่ได้ บอลจึงตกเป็นของฮายามิที่อยู่ด้านหลัง
“นี่ขนาดว่าส่งง่ายแล้วนะ” ฮายามิพึมพำออกมาเล็กน้อย
ชินสุเกะที่ได้ยินก็มีท่าทีโศรกเศร้า
“ชินสุเกะใจเย็น ๆ ค่อย ๆ เล่นนะ” เท็นมะให้กำลังชินสุเกะที่กำลังเศร้าใจ
“อ-อืม”
จากนั้นฮายามิก็ส่งบอลให้เท็นมะ เขาสามารถเลี้ยงลูกบอลผ่านรุ่นพี่ในชมรมได้อย่างคล่องแคล่วแล้วส่งบอลต่อให้ยูนะ เธอรับลูกบอลของเท็นมะได้อย่างง่ายดายแต่ไม่ทันจะวิ่งไปต่อก็ถูกชินโดขวางหน้าไว้ซะก่อน
“ที่บอกว่าจะผ่านน่ะพูดมาจากใจจริงอย่างงั้นหรอ” ชินโดถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“แน่นอนสิ"
“มั่นใจว่าตัวเองจะผ่านงั้นหรอ”
“ของมันแน่อยู่แล้วไม่ใช่รึไง” ยูนะตอบกลับโดยไม่นึกตรึกตรองสักนิด
“เสียใจด้วยนะ ฟุตบอลที่นี่น่ะไม่มี!”
ไม่มี? ไม่ทันที่ยูนะจะนึกคิดไตร่ตรองกับคำพูดของชินโด เขาก็พุ่งเข้ามาชนเธอในจังหวะทีเผลออย่างจังจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น
“โอ๊ย..อะไรเนี่ย เล่นทีเผลอนี่หวา” ยูนะพึมพำพลางใช้แขนยันตัวลุกจากนั้นไม่นานเท็นมะก็รีบวิ่งมาช่วยดึงเธอลุกขึ้น
“เป็นอะไรมั้ยยูจัง”
“อา ไม่เป็นอะไรมากหรอก” เธอว่าพลางปัดเศษดินออกจากเสื้อผ้าเล็กน้อย
“ว่าแล้วกัปตันเนี่ยสุดยอดจริง ๆ เลยนะ ผ่านไปไม่ได้ง่ายจริง ๆ แต่ว่าพวกเราไม่ยอมแพ้หรอกเนาะยูจัง”
“อืม” ยูนะตอบพลางมองชินโดด้วยสานตาเฉยเมย
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูสิ” ชินโดตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
คนแบบนี้น่ะหรอที่สุดยอด เท่าที่ฉันเห็นเขาก็เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น
พวกเด็กปีหนึ่งที่เข้ารับการทดสอบพยายามใช้ทุกวิธีทางเพื่อแย่งบอลจากชินโด ทว่ามันกลับไม่เป็นผลเลยสักนิดชินโดวิ่งผ่านพวกเขาได้อย่างง่ายดาย ชินสุเกะที่กำลังเลี้ยงลูกอย่างขมักเขม้นก็ถูกชินโดแย่งบอลไปโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ในตอนนี้ชินโดได้แสดงศักยภาพที่เหนือชั้นจนทำเอานักเรียนคนอื่น ๆ เริ่มถอดใจรวมถึงชินสุเกะด้วย
“เกมยังไม่จบนะชินสุเกะ ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอกถ้าเราไม่ยอมแพ้จะต้องสู้ไหวแน่ ๆ เอาละนะ”
เท็นมะเริ่มเลี้ยงลูกบอลวิ่งผ่านคนอื่น ๆ ในชมรมได้อย่างคล่องแคล่วอีกครั้งแต่ไม่ทันไรก็ถูกชินโดสกัดขาจนล้มลง ยูนะรีบวิ่งไปฉุดแขนเท็นมะลุกขึ้น
“ยังไหวไหม”
“อื้ม ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอก” เท็นมะพูดพลางฉีกรอยยิ้มกว้างที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นจนทำเอายูนะแปลกใจ
ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยนี่นา เป็นคนมีความมุมานะสุด ๆ หรือเป็นแค่คนบ้าฟุตบอลคนหนึ่งกันนะ แต่เอาเถอะอย่างไหนมันก็น่าสนใจทั้งนั้นและ
“ถ้างั้นนายก็ส่งบอลในจังหวะที่ฉันเรียกแล้วกัน คิดว่าทำได้หรือเปล่า”
“อื้ม ได้สิ” เท็นมะพยักหน้า
แรงใจที่เหลือล้นของเท็นมะทำเอายูนะเผยรอยยิ้มบาง ๆ ขอฉันดูศักยภาพในตัวนายหน่อยสิเท็นมะ ยูนะกลับมาประจำตำแหน่งเดิมอีกครั้งแล้วกวาดตามองรอบสนาม ถ้ายิงเข้าโกลสักลูกก็น่าจะผ่าน ส่วนจำนวนคนอีกฝ่ายมีทั้งหมดเก้าคน คนที่ดูมีพิษภัยสุดก็คือชินโด ถ้าเราผ่านชินโดได้คนที่เหลือก็น่าจะง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก ดีละ ที่เหลือก็แค่ให้เท็นมะดึงความสนใจแล้วตัดแรงชินโดให้ได้มากที่สุดจากนั้นเราก็ค่อยใช้จังหวะชุลมุนบอกให้เท็นมะส่งบอลให้แล้วก็ยิงเข้าโกล ถ้ามันไม่ผิดจากที่เราคาดคิดโอกาสสำเร็จของแผนนี้ก็คือ100%
เท็นมะเลี้ยงลูกบอลพยายามวิ่งผ่านชินโดอีกครั้ง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายแย่งลูกบอลไปได้อย่างง่ายดายเหมือนเดิม เท็นมะที่ยังไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นอีกรอบแล้วพยายามเลี้ยงบอลผ่านอีกฝ่ายซ้ำอีกหน ทว่าชินโดก็ไม่มีท่าทียอมอ่อนข้อให้เท็นมะเลยสักนิดเขาแย่งบอลมาจากเท็นมะเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ชินสุเกะที่เห็นความพยายามอย่างไม่ลดละของเท็นมะก็เริ่มมีแรงใจฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้งเขาพยายามสไลด์แย่งบอลมากจากชินโด แต่อีกฝ่ายก็หลบได้อย่างสบาย ๆ หมอนี่ก็เก่งใช้ได้แฮะ
“ชินสุเกะ” เท็นมะรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของชินสุเกะที่นอนก้มหน้าอยู่บนพื้น
“ฉันเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน” ดูเหมือนว่าชินสุเกะจะเริ่มติดเชื้อบ้าของเท็นมะไปอีกคนซะแล้ว
ชินโดมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อย
ฉันมองชินโดด้วยสายตาว่างเปล่า สรุปแล้วที่ชินโดทำหน้าไม่สบอารมณ์ก็เพราะพวกเท็นมะไม่ยอมแพ้ไปสักทีงั้นหรอ? น่าแปลกใจแฮะเพราะเหตุผลที่ชินโดปลุกร่างอวตารได้ก็เพราะแรงใจที่ฮึดสู้จนถึงที่สุดของเท็นมะแท้ ๆ เมื่อวานก่อนเขาก็เพิ่งมาขอบคุณเอง…แต่ช่างเถอะตอนนี้เรามาโฟกัสกับการแข่งดีกว่าตอนนี้ก็น่าจะได้เวลาที่เราควรจะลงมือได้แล้ว
ยูนะเริ่มออกตัววิ่งไปตรงจุดที่ตัวเองคำนวนไว้แล้วเอ่ยเรียกชื่อ
“เท็นมะ”
“ยูจัง!” เท็นมะสามารถตอบสนองได้อย่างรวดเร็วเขาไม่รีรอที่จะส่งบอลให้กับเธอ
จากนั้นยูนะก็เริ่มเลี้ยงบอลเข้าไปในเขตแดนศัตรู เธอสามารถเลี้ยงบอลผ่านพวกคนอื่น ๆ ในชมรมได้อย่างสบาย ๆ จนในท้ายที่สุดชินโดก็มาขวางเธอไว้ก่อนที่จะถึงหน้าโกล
“ปราการสุดท้ายคือนายจริง ๆ ด้วยสินะ”
“ยูนะ ฟูมิโกะ ฉันขอยอมรับว่าเธอมีพรสวรรค์”
“จู่ ๆ ก็มาชมกันอย่างงี้ฉันเขินแย่เลยนะคะกัปตัน” ยูนะจงใจวาดรอยยิ้มกวนประสาทใส่ชินโด ทว่ามันกลับให้ผลตรงกันข้าม
ท่าทางของชินโดที่ดูสตั้นไปเล็กน้อยทำเอายูนะหุบยิ้มฉับพลัน ไม่สนุกเลยแฮะ จากนั้นทั้งสองคนก็เปิดฉากแย่งบอลกันอย่างเอาเป็นเอาตายต่างฝ่ายต่างงัดกลยุทธ์เทคนิคต่าง ๆ เพื่อแย่งบอลซึ่งกันและกัน เป็นศึกที่ทำเอาคนภายนอกไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งทุกคนต่างจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าตึงเครียดเพราะภาพที่พวกเขาเห็นก็คือชินโดเริ่มเหงื่อตกเล็กน้อย ส่วนยูนะก็แสดงสีหน้าไม่แตกต่างจากปกติเลยสักนิดเป็นสีหน้าที่ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังรู้สึกยังไง เธอกำลังเอาจริงหรือกำลังเล่นสนุกอยู่กันแน่
หลังจากทั้งคู่พยายามแย่งบอลกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นานในที่สุดก็ได้ผลสรุป
“เสียใจด้วยนะกัปตัน แต่แค่นายคนเดียวหยุดฉันไม่ได้หรอก” ว่าแล้วยูนะก็สับขาหลอกเลี้ยงบอลผ่านอีกฝ่ายไปในที่สุด ชินโดที่รู้ตัวว่าถูกเลี้ยงบอลผ่านไปแล้วก็ไม่สามารถปิดบังความประหลาดใจได้
ฉันรีบเลี้ยงบอลไปจนถึงหน้าโกล ทว่าในจังหวะที่กำลังยิงลูกบอลเข้าโกล จู่ ๆ ยูนะก็หยุดชะงักไว้กลางคัน ถ้าจำไม่ผิดรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เป็นผู้รักษาโกลก็มีท่าไม้ตายรับลูกด้วยใช่ไหมนะถ้าเรายิงธรรมดามีโอกาสที่อีกฝ่ายจะรับได้สูง งั้นคงต้องใช้วิธีนี้สินะ
ยูนะดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะลั่นไปทั่วสนาม จากนั้นลูกบอลที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นก็เริ่มลอยตัวขึ้นพร้อมไอน้ำที่ล้อมรอบจนเกาะตัวเป็นน้ำแข็งทั่วลูกบอลดอกกุหลาบก็ผุดขึ้นมาบนผิวน้ำแข็งบางจุด
“โฟรเซ่น โรส!”
ยูนะหมุนตัวเตะลูกบอลเป็นลำแสงสีแดงฉานมันพุ่งเข้าโกลไปด้วยความเร็วที่แม้แต่ผู้รักษาประตูยังไม่คาดคิด
เท่านี้เราก็น่าจะผ่านแล้วสินะ
"ยูจัง!!" เสียงเท็นมะตะโกนไล่หลังแต่ไม่ทันที่เธอจะหันไปมอง จู่ ๆ เท็นมะก็จู่โจมเธอด้วยความไวแสงเขากระโดดโถมน้ำหนักใส่ตัวยูนะทั้งหมดเป็นผลให้ทั้งคู่ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหลีกเหลี่ยงไม่ได้
“..อึก” เจ็บหลังชะมัดทำบ้าอะไรของนายเนี่ย ยูนะกระพริบตาถี่อยู่สองสามคราเพื่อตั้งสติ เมื่อเธอตั้งสติแล้วก็พบกับความจริงที่น่าตกใจก็คือเท็นมะกำลังคร่อมตัวเธออยู่!
“ยูจังลูกเตะเมื่อกี้สุดยอดเลยนะ! มันคือท่าไม้ตายใช่ไหม!” เท็นมะถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นราวกับเด็กน้อยที่อยากรู้อยากเห็น
“ก็เข้าใจนะว่าตื่นเต้น แต่ช่วยลุกออกไปก่อนได้หรือเปล่า” ยูนะพูดด้วยท่าทีอึดอัดเล็กน้อย
“จริงด้วย แหะ ๆ” เท็นมะเกาแก้มแก้เขินเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นจากนั้นก็ช่วยพยุงเธอลุกขึ้นตาม
“ขอโทษด้วยนะ พอดีตื่นเต้นไปหน่อยแล้วยูจังไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“คิดว่านะ” ยูนะพูดพลางปัดเศษหญ้าออก
“แต่ลูกเตะเมื่อกี้สุดยอดสุด ๆ ไปเลยเนาะชินสุเกะ!” เท็นมะหันไปพูดกับชินสุเกะด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ไม่ยักรู้ว่ายูนะจังใช้ท่าไม้ตายได้ด้วยสุดยอดพอ ๆ กับลูกเตะของสึรุงิเลย!”
ยูนะเม้มปากเล็กน้อย…พอ ๆ กันงั้นหรอ ช่างเถอะยังไงตอนนี้เราก็ยิงเข้าประตูได้แล้วโค้ชน่าจะให้เราผ่านเรียบร้อย ที่เหลือก็พวกเท็นมะกับชินสุเกะสองคนนี้จะผ่านหรือไม่ผ่านคงขึ้นอยู่กับดวง เอาเป็นว่าต่อจากนี้เราคอยเล่นซัพพอร์ตพวกเขาแล้วกัน ถ้ามีเราซัพพอร์ตบางทีพวกเขาอาจดึงศักยภาพอะไรสักอย่างออกมาก็ได้
พวกเราสามคนแข่งกันอยู่นานจนพระอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้า เท็นมะกับชินสุเกะมีสภาพสะบักสะบอม ส่วนยูนะก็แสดงอาการเหนื่อยหอบออกมาให้เห็นเป็นครั้งแรกสภาพเราสามคนเริ่มดูไม่ได้ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างงั้นเท็นมะกับชินสุเกะก็ยังไม่ยอมแพ้ ส่วนพวกชินโดก็ไม่มีท่าอ่อนข้อให้เหมือนเดิม
"ชักจะน่ารำคาญแล้วแฮะ" ยูนะพึมพำพลางปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
การแข่งก็ดำเนินมานานแล้วแต่ทำไมมันถึงยังไม่จบสักทีนะ ฉันเบนสายตามองโค้ชคุโดที่กำลังยืนกอดอกมองการแข่งด้วยสีหน้าจริงจัง เขาต้องการจะดูอะไรกันแน่ถึงได้ยื้อการแข่งขันมานานขนาดนี้
“ยูจังเรามาพยายามกันอีกรอบเถอะ” เสียงเท็นมะตะโกนเรียกทำให้ยูนะต้องผละสายตาจากโค้ชคุโดแล้วมาโฟกัสการแข่งอีกครั้ง
“อือ”
ฉันเริ่มส่งบอลให้กับเท็นมะอีกครั้ง แต่ก็ถูกชินโดตัดหน้ารับบอลไปซะก่อน ชินสุเกะกับเท็นมะร่วมมือกันพยายามแย่งบอลจากชินโดแต่มันก็ไม่เป็นผลพวกเขาไม่สามารถทำอะไรชินโดได้เลย ยูนะที่เห็นท่าไม่ดีจึงตั้งใจวิ่งไปเพื่อพยายามจะแย่งบอลจากชินโด ทว่ากลับมีรุ่นพี่ในชมรมสองคนวิ่งมาประกบทำให้ไม่สามารถขยับเขยื่อนตัวได้
ชิ ประกบสองงั้นหรอ ถึงฉันจะเก่งขนาดไหนแต่ถ้าโดนประกบสองคนก็คงทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เท็นมะชินสุเกะที่เหลือพวกนายต้องพยายามกันเองซะแล้ว
“ฉันจะไม่มีทางยอมแพ้!!”
จู่ ๆ เท็นมะที่เพิ่งถูกบอลอัดล้มลงไปกับพื้นก็ตะโกนขึ้น เขาสามารถสไลด์ตัวแย่งบอลจากชินโดได้ ทำเอายูนะนัยน์ตาเบิกโพล่งเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าเท็นมะจะยังเหลือแรงอยู่อีกเพราะเขาโดนชินโดซ้อมจนสภาพสะบักสะบอมไม่เหลือชิ้นดี เท็นมะส่งบอลให้ชินสุเกะจากนั้นชินสุเกะก็ส่งกลับ ทว่าทิศทางที่บอลถูกส่งไปก็คือตรงชินโด แต่ก่อนที่บอลจะถึงตัวของชินโดเท็นมะก็วิ่งมาตัดหน้าบอลเอาไว้ได้ซะก่อน ลูกบอลลอยขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้าซึ่งอยู่สูงกว่าระดับพื้นดินมากโข ชินโดที่เห็นอย่างนั้นก็กระโดดขึ้นไปรับบอล แต่ชินสุเกะที่สามารถกระโดดได้สูงกว่าจึงอยู่ใกล้ลูกบอลมากกว่าชินโดเขาพยายามเอาหัวโหม่งฟุตบอลส่งให้เท็นมะ ทว่าก็ถูกชินโดใช้ปลายเท้าเตะลูกบอลลงมาซะก่อน เหลือจะเชื่อพวกนายทำได้ยังไงทั้งที่สภาพร่างกายสะบักสะบอมขนาดนั้นถ้าเป็นคนปกติคงยอมไปนานแล้วแต่พวกนายกลับ…เป็นเพราะแรงใจเหลือล้นหรือเป็นบ้ากันแน่เนี่ย
“ถึงพวกนายจะพยายามสักแค่ไหนบางอย่างก็ไม่ได้มาหรอก” ชินโดเอ่ยกับพวกเท็นมะที่ตอนนี้ใกล้จะหมดแรงกันเต็มทีแล้ว
“ยังไหวครับ” เท็นเอ่ยพลางยันตัวลุกขึ้น
“คิดว่าถ้าไม่ยอมแพ้แล้วจะสมหวังได้อย่างงั้นหรอ”
“ครับ!” เท็นตอบกลับทันควันโดยไม่ไตร่ตรองสักนิด
“นายมันไม่เข้าใจอะไรเลย!” ว่าจบชินโดก็อัดแรงเตะลูกบอลใส่เท็นมะอย่างจัง จนเท็นมะกระเด็นล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง ทำเอาคนในสนามต่างอึ้งกันเป็นแถบรวมถึงยูนะด้วย
“เท็นมะ!” ยูนะที่เห็นท่าไม่ดีก็พยายามสลัดคนที่มาประกบเธอแต่สลัดยังไงก็ไม่พ้น ยูนะทำได้เพียงจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
เท็นมะพยายามยันตัวลุกขึ้นอีกครา
“ผมน่ะ…ได้บอลแล้ว…คราวนี้แหละ…ต้องผ่านไปให้ได้” สิ้นสุดเสียงของเท็นมะเขาก็ล้มลงกับพื้นทันที
ยูนะที่เห็นอย่างนั้นเธอก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้วเธอผลักร่างของรุ่นพี่ที่มาประกบอย่างแรงจากนั้นก็รีบวิ่งไปหาเท็นมะด้วยแรงทั้งหมดที่มี ฉันคุกเข่าดูอาการของเท็นแล้วค่อย ๆ ประคองเขาลุกขึ้น
“นี่! ไม่เล่นแรงไปหน่อยหรอ” ยูนะมองตาขวางใส่ชินโดแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
ชินโดไม่ได้ตอบกลับเขาทำเพียงหันหน้าหลบสายตาของเธอ
“พอแค่นี้แหละ จบการทดสอบเข้าชมรม” ในที่สุดโค้ชคุโดก็เอ่ยจบการทดสอบที่กินเวลาไปกี่ชั่วโมงแล้วก็ไม่รู้
ยูนะค่อย ๆ พยุงร่างของเท็นมะไปยืนเรียงแถวหน้ากระดานเพื่อรอโค้ชประกาศผลว่าใครจะได้เข้าชมรม แล้วชินสุเกะที่รีบเดินตามมาก็มายืนหอบแฮ่กอยู่ข้าง ๆ
“ต่อไปจะประกาศผลคนที่ผ่านการทดสอบ ยูนะ ฟูมิโกะ มัทสึคาเซะ เท็นมะ และ นิชิโซโนะ ชินสุเกะ มีแค่สามคนนี้เท่านั้น”
เท็นมะกับชินสุเกะผ่านสินะ…ยูนะเผลอยกยิ้มมุมปากออกมาโดยไม่รู้ตัว
คนที่ไม่ผ่านมีท่าทีไม่พอใจกับผลที่ออกมาอย่างเห็นได้ชัดพวกเขาเดินจากไปพร้อมเสียงบ่นไม่ขาดสาย ฉันแอบเหลือบมองไปทางบันไดขึ้นสนามแล้วก็พบว่าสึรุงิยังนั่งดูอยู่
หมอนั่นยังดูอยู่หรอ…นึกว่าจะเผ่นไปนานแล้วซะอีก
จากนั้นยูนะก็เห็นว่าพวกคนที่ไม่ผ่านกำลังเดินขึ้นบันไดออกจากสนามแต่ก็ถูกสึรุงิขวางหน้าเอาไว้ซะก่อน สึรุงิพูดอะไรสักอย่างกับคนพวกนั้นซึ่งพวกคนที่ไม่ผ่านมีท่าทีไม่อยากเสวนาด้วยแล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ฉันหรี่ตามองสึรุงิเล็กน้อย…หมอนั่นพูดอะไรน่ะ
“โอ้ยยย!” เสียงของเท็นมะกับชิสุเกะเรียกความสนใจจากยูนะ
พอฉันหันมาก็พบว่าชินสุเกะและเท็นมะกำลังหยิกแก้มกันอยู่
“พวกนายทำอะไรกันน่ะ” ยูนะถามด้วยสีหน้าฉงน
“หมายความว่า…”
“ไม่ใช่ความฝัน!”
ชินสุเกะกับเท็นมะมองหน้ากันจากนั้นก็หันมามองยูนะด้วยสายตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
“อะ…อะไ-"
ยูนะไม่ทันจะเอ่ยจบประโยคก็ถูกเท็นมะกอดคอไว้แน่นจากนั้นเขาก็กอดคอชินสุเกะต่อ
“พวกเราเข้าชมรมได้แล้วนะ!” ว่าจบเท็นมะกับชินสุเกะก็ยกกำปั้นขึ้นพร้อมฉีกรอยยิ้มกว้างมีเพียงยูนะที่ยังงง ๆ อยู่
“ยินดีด้วยนะทั้งสามคน” อาโออิกล่าวแสดงความยินกับพวกเราทั้งสามคน จากนั้นพวกเราก็เดินไปหาพวกกลุ่มรุ่นพี่ในชมรมที่ทำการแข่งขันด้วย
“มัทสึคาเซะ เท็นมะครับ!”
“นิชิโซโนะ ชินสุเกะครับ”
“..ยูนะ ฟูมิโกะค่ะ”
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ/ค่ะ” มีเพียงชินสุเกะกับเท็นมะเท่านั้นที่โค้งตัวลง ส่วนยูนะเธอพูดโดยไม่สบตากับพวกรุ่นพี่ด้วยซ้ำพลางม้วนปอยผมเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่
“อา ทางนี้เหมือนกันนะ” ซันโกคุที่ทำหน้าที่เป็นผู้รักษาประตูกล่าวกับพวกเราด้วยรอยยิ้มกว้าง
“โค้ชครับ!”
ชินโดเรียกโค้ชคุโดที่กำลังออกจากสนาม เขาจึงหันหลังมามองชินโด
“ทำไมถึงให้สองคนนั้นผ่านการทดสอบละครับ ถ้าเป็นยูนะ ฟูมิโกะผมก็พอเข้าใจอยู่แต่อีกสองคน…” ไม่ทันที่ชินโดจะเอ่ยจบก็ถูกโค้ชคุโดเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน
“นายน่ะไม่รู้สึกอะไรหรอ?"
“รู้สึกอะไรครับ”
“มัทสึคาเซะ เท็นมะ นิชิโซโนะ ชินสุเกะ ยูนะ ฟูมิโกะ มันต้องเป็นสามคนนี้เท่านั้น ทั้งหมดมีแค่นี้”
“มันไม่ใช่คำตอบเลยนะครับ!”
“เดี๋ยวนายก็เข้าใจชินโด” โค้ชคุโดเลือกตอบคำถามคลุมเครือแล้วเดินจากไป
“คนที่ไม่เข้าใจคือโค้ชต่างหาก ไม่ว่าผมหรือใคร ๆ ก็ทำอะไรไม่ได้…ชมรมฟุตบอลไรมง..มันจบสิ้นลงแล้ว”
8/7/67 ยังไม่ได้แก้ไขคำผิด
เรื่องนี้ไรท์คิดว่าบรรยายากอยู่นะไรท์ไม่รู้จะบรรยายฉากเตะฟุตบอลยังไง ก็เลยเลือกบรรยายแบบภาพรวมไม่ได้ลงรายละเอียดเยอะไม่ถูกใจตรงไหนบอกได้นะคะจะเอาไปปรับปรุงต่อ
เนื่องจากมีคนเรียกร้องไรท์เลยมาต่อให้เรื่องนี้ไรท์คิดว่าน่าจะต่อยาว ๆ ล่ะมั้งพักเขียนเรื่องอื่นเอาไว้ก่อนมาลงเรื่องนี้บ้างเพราะไรท์ดองไว้นานแล้ว แล้วก็ไรท์มีแพลนจะรีไรท์อีกสามตอนด้วยแต่ต้องรอดูก่อนว่าจะว่างตอนไหน
ความคิดเห็น