คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โรงเรียนไรมง
ร่างบางของเด็กสาวกำลังยืนพินิจป้ายโรงเรียนอย่างเหม่อลอย
นี่หรอโรงเรียนใหม่ก็แค่โรงเรียนธรรมดาทั่วไปไม่ใช่หรือไงไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ
แต่อยู่ดี ๆ ก็โดนร่างปริศนาของใครสักคนชนเข้าที่หลังอย่างจัง ร่างบางเซจนเกือบจะล้มหน้าทิ่มพื้น
เธอหันไปโวยใส่เด็กชายปริศนาทันที
"โอ๊ย นี่นายเดินไม่ดูทางบ้างรึไงย่ะ!"
"อ๊ะ ขอโทษนะครับผมไม่ได้ตั้งใจ ผมตื่นเต้นไปหน่อยเลยไม่ได้ดูทาง คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?" เด็กชายผมสีน้ำตาล ดวงตาสีครามดูเป็นคนสดใสร่าเริงพูดกับยูนะพลางเกาหลังคออย่างรู้สึกผิด
"ช่างเถอะคราวหลังก็เดินดูทางด้วยแล้วกัน" ฉันกล่าวทิ้งทายพลางหมุนเท้าเข้าโรงเรียนแต่เสียงของเด็กชายปริศนาก็รั้งไว้ซะก่อน
"เอ่อ...เธอเองก็เป็นเด็กใหม่เหมือนกันหรอ ฉันมัทสึคาเซะ เท็นมะ อยู่ปี 1 ยินดีที่ได้รู้จักนะ"เท็นมะยิ้มพลางยื่นมือออกมาอย่างเป็นมิตร
ฉันพิจารณาอยู่ครู่นึงก่อนจะยื่นมือตอบกลับอีกฝ่าย
"ยูนะ ฟูมิโกะ อยู่ปี 1 เป็นเด็กใหม่เหมือนกันยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันตอบกลับหน้าตายแต่ทางเท็นมะกลับยิ้มอย่างสดใส
อะไรกันรอยยิ้มสดใสนี่ นายเป็นพระอาทิตย์เดินได้รึไงกัน
"นี่ ยูนะทำไมเธอถึงมาเรียนโรงเรียนนี้หรอ" เท็นมะถามขณะที่เราสองคนกำลังเดินเข้าโรงเรียน
"ใกล้บ้านที่สุด"
"แค่นั้นหรอ..."
"ใช่ ต้องมีเหตุผลพิเศษรึไง"
ภายในโรงเรียนดูดีกว่าที่คิดนิดหน่อย ขณะที่ฉันกำลังสำรวจโรงเรียนรอบๆ อย่างสนใจเท็นมะก็กล่าวอย่างตื่นเต้นขึ้นมา "ว้าว เครื่องหมายไรมงที่หลงใหลต้องแบบนี้สินะ สมแล้วที่เป็นโรงเรียนชื่อดังน่ะ! ตื่นเต้นจังเลยว่ามั้ยยูนะ"
"อืม" ฉันตอบกลับหน้าตายดังเดิม
กะอีแค่โรงเรียนมีอะไรให้ตื่นเต้นกันนายเป็นเด็กประถมรึไง
"มีเวลาอีกเยอะกว่าจะประถมนิเทศ ยูนะสนใจไปดูชมรมฟุตบอลกับฉันมั้ย?"
"เอาสิ" ตอนนี้เราเองก็ว่างอยู่ด้วยไปดูไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย ยังไงก็ดีกว่าปล่อยเวลาทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์
ระหว่างทางที่เราสองคนกำลังเดินหาห้องชมรมฟุตบอลนั้น ฉันก็เอ่ยขึ้นมาขัดบรรยากาศอันเงียบสงบ
"นายมาเรียนที่นี่เพราะอยากเล่นฟุตบอลหรอ?"
"ใช่แล้วล่ะ ฉันน่ะอยากเข้าชมรมฟุตบอลของไรมองมากเลยล่ะ!" เท็นมะกล่าวออกมาอย่างดีอกดีใจ
ฉันมองเท็นมะอยู่ครู่นึงก่อนจะเอ่ยตอบ “งั้นหรอ”
ชมรมฟุตบอลที่นี่มันวิเศษมากเลยรึไงถึงได้อยากเข้าขนาดนั้น
เราสองคนเดินหาห้องชมรมฟุตบอลอยู่สักพักก่อนที่จะเจอโรงเก่าเล็กๆ ที่สภาพดูทรุดโทรมสุดๆ ด้านหน้ามีป้ายติดไว้ว่าชมรมฟุตบอล
นี่คือชมรมฟุตบอลที่นายหวังไว้งั้นหรอเท็นมะห้องชมรมเก่าๆ ที่ใกล้จะพังแหล่ไม่พังแหล่อยู่แล้วอะนะ
ฉันเหลือบมองใบหน้าเท็นมะครู่นึง เท็นมะก็ยังมีรอยยิ้มสดใสเช่นเคยทำเอายูนะถอนหายใจ
"มีธุระอะไรรึเปล่าจ้ะทั้งสองคน?"เสียงผู้หญิงปริศนาดังขึ้นข้างหลังเราทั้งคู่ เท็นมะสะดุ้งเล็กน้อยยูนะกับเท็นมะหันหลังไปหาต้นเสียงทันที
"ทำให้พวกเธอตกใจกันรึเปล่า? ขอโทษนะจ้ะ"ผู้หญิงผมสีน้ำเงินมีแว่นตาสีแดงคาดอยู่บนหัว ดวงตาสีดำ เครื่องแต่งกลายคล้ายคุณครูเอ่ยถามเราทั้งคู่
"นี่เป็นห้องชมรมฟุตบอลใช่มั้ยครับ"
"อ่อ ที่นี่เป็นห้องชมรมฟุตบอลเก่าน่ะ ไม่ได้ใช่งานแล้วพวกเราเก็บห้องนี้ไว้เป็นที่ระลึกน่ะ ตามครูมาสิครูจะพาไปดูอาคารฟุตบอลใหม่" ครูสาวยิ้มให้เราพลางเดินนำไปหาอาคารฟุตบอล
"ขอบคุณครับ!"เท็นมะเอ่ยอย่างร่าเริง ส่วนยูนะเดินตามไปอย่างเงียบๆ พลางพยักหน้าลงเล็กน้อยตามมารยาทของญี่ปุ่น
ครูสาวพาพวกเรามามาถึงหน้าอาคารหนึ่งที่ใหญ่มากพอสมควร
"ถึงแล้วล่ะจ้ะ นี่คืออาคารฟุตบอล" ฉันหันไปมองเท็นมะที่ยืนอึ้งอยู่หลายนาที
คิก หน้าแบบนั้นตลกชะมัดแต่ก็สมควรอึ้งอยู่งล่ะนะ อาคารฟุตบอลใหญ่ขนาดนี้คงมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครับครัน แบบนี้สิค่อยน่าเข้าหน่อย ดูท่าชมรมนี้คงเป็นชมรมที่สะดวกสบายสุดแล้วล่ะมั้ง
"ครูยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ครูชื่อโอโตนาชิ ฮารุนะ ครูเป็นที่ปรึกษาชมรมฟุตบอลนะ"
"ผมเป็นนักเรียนใหม่ ผมชื่อมัทสึคาเซะ เท็นมะ ผมอยากจะสมัครเข้าชมรมฟุตบอลน่ะครับ! ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ!" พูดจบเท็นมะก็โค้งตัวลง
"แล้วเธอล่ะจ๊ะ?"ครูสาวยิ้มตอบเท็นมะพลางหันมามองฉัน
"เป็นนักเรียนใหม่เช่นกันคือ ชื่อ ยูนะ ฟูมิโกะ อยากจะสมัครเข้าชมรมฟุตบอลเหมือนกันค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" ฉันกล่าวพลางโค้งตัวลง
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นเท็นมะกำลังมองฉันอย่างตื่นเต้นพร้อมฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส
"ยูจัง เองก็จะเข้าชมรมฟุตบอลเหมือนกันสินะ"
"อืม" ยูจัง? ฉันไปสนิทกันายแล้วรึไงกันแต่ช่างเถอะสนิทกันไว้ก็ไม่เสียหาย
"อยากเข้าชมรมงั้นหรอ? แต่ว่าประถมนิเทศยังไม่ทันจะเริ่มเลยนะ ทำไมต้องมาแต่เช้าด้วย" ครูสาวเอ่ยถาม
"ผมอยากสมัครเข้าชมรมฟุตบอลมากๆ เลยล่ะครับ ผมน่ะมาแต่เช้าเพื่อที่จะสมัครเข้าชมรมฟุตบอลก่อนใคร ๆ ยังไงละครับ ถ้าเกิดมาไม่ทันและโดนบอกว่าเต็มแล้วคงแย่แน่เลยครับ!"
"คงชอบฟุตบอลมากสินะ" อาจารย์โอโตนาชิเอ่ยพร้อมยิ้มกว้าง
"ครับผมชอบมากๆ เลยครับ!"
"เหมือนกันจังเลยนะ" อาจารย์โอโตนาชิพูดอย่างเเผ่วเบาพลางมองเท็นมะ
เหมือน? เท็นมะเหมือนใครงั้นหรอ ฉันเหลือบมองเท็นมะอีกครั้ง
"งั้นพยายามเข้านะจ้ะ ทั้งสองคน ครูเป็นกำลังใจให้นะ ไหนๆ ก็มาดูชมรมแล้วเดี๋ยวครูพาไปดูการซ้อมตอนเช้า ตอนนี้น่าจะซ้อมกันอยู่ที่สนามสองนะจ้ะ"
"ขอบคุณมากครับ/ค่ะ" เท็นมะกับฉันโค้งตัวให้อาจารย์สาว
จากนั้นเท็นมะก็หันมายิ้มให้ฉันจนตาหยี "ดีจังเลยนะยูจัง"
เท็นมะนายเลิกยิ้มแบบนี้เถอะแสบตาจะตายอยู่แล้วเหมือนกำลังคุยกับพระอาทิตย์เดินได้อยู่เลย
"นั่นสินะ"
"ฮารุนะ!" อยู่ดีๆ ก็มีเสียงของผู้ชายคนนึงดังขึ้นฉันกับเท็นมะหันไปหาต้นเสียงทันที
ดูจากการแต่งตัวกับเสียงเรียกอาจารย์โอโตนาชิแล้วคงเป็นคุณครูเหมือนกันสินะ
"อาจารย์ฮิเมกาวะ? มีอะไรอย่างงั้นหรอคะ"
"ที่สนามสองน่ะ เกิดเรื่องขึ้นแล้วเธอ ต้องมาดูนะ เร็วเข้า!"
หลังจากคุณครูหนุ่มพูดจบพวกเราก็ตรงไปสนามสองทันที
เมื่อพวกเรามาถึงสนามซ้อมที่สองก็พบคนจากชมรมฟุตบอลนอนบาดเจ็บกันอยู่ที่พื้น มีเด็กชายผมสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสีทองสวมเสื้อสีแดง กางเกงสีม่วงและสวมผ้าคลุมสีม่วง ยืนตระหง่านท่ามกลางคนบาดเจ็บเขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง
แต่งตัวอย่างกับพวกนักเลงหัวไม้
ยูนะมองภาพตรงหน้าอย่างเฉยเมยขัดกับครูโอโตนาชิที่วิ่งเข้าไปคุยกับเด็กชายผมสีน้ำเงินเข้ม เท็นมะก็วิ่งตามคุณครูไปด้วยเช่นกัน ส่วนยูนะยืนดูเหตุการณ์อยู่สักพักจึงเดินตามหลังเท็นมะไปอย่างไม่รีบร้อน
"ชมรมฟุตบอลจะถูกยุบตั้งแต่วันนี้"
ห้ะ? ไอ้หมอนี่ดูถ้าจะบ้า ฉันยังไม่ทันจะเข้าชมรมเลย ไอ้หมอนี่ก็จะยุบแล้วจะให้ชมรมที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันแบบนี้ยุบเนี่ยนะล้อกันเล่นรึไง!
"เห๋!? ถูกยุบงั้นหรอ?" เท็นมะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
"คิดว่าตัวเองสามารถทำได้อย่างงั้นหรอ" ครูโอโตนาชิเอ่ย
นั้นสิ คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกัน
"ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ ถ้าเป็นฉันล่ะก็" เจ้านักเลงหัวไม้เอ่ยตอบ
โอ้พระเจ้าดูหน้าไอ้เวรนั่นสิมั่นหน้าชะมัด
"มีความแค้นอะไรกับฟุตบอลกันห้ะ!" ครูโอโตนาชิขึ้นเสียงใส่
"ความแค้น? นั้นสินะ ขอบอกไว้อย่างนึง พวกนายไม่จำเป็นต้องเสียเวลาเล่นฟุตบอลหรอก" พูดจบเจ้านักเลงหัวไม้ก็เตะฟุตบอลลงถังขยะ
"นี่เธอคิดจะดูถูกฟุตบอลหรอ!" อาจารย์โอโตนาชิเอ่ยอย่างหงุดหงิด
"ดูถูกเหรอ? อย่าหงุดหงิดเลยน่าอาจารย์" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดเล่น
"พูดว่าอะไรนะ!"
"เดี๋ยวสิ ฟุตบอลน่ะ..ฟุตบอลน่ะไม่ได้เสียเวลา ไม่ได้ไร้สาระ มันยังต้องมีต่อไป"เท็นมะพูดออกมาอย่างลนลาน
"ห๋า นายเป็นใครล่ะนั่น"
"มัทสึคาเซะ เท็นมะ จะอยู่ชมรมฟุตบอลตั้งแต่วันนี้"
หลังจากเท็นมะพูดจบเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินก็หัวเราะออกมาพร้อมกับทำสีหน้าสมเพชเท็นมะ
ดูยังไงก็เป็นพวกนักเลงหัวไม้ชัดๆ
''ถ้างั้นขอฉันดูหน่อยฟุตบอลของนายน่ะ'' เมื่อเจ้านักเลงหัวไม้พูดจบก็เตะบอลใส่เทนมะอย่างจัง
"เท็นมะคุง" อาจารย์โอโตนาชิรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของเท็นมะทันที
''ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย''
''ก็มันหมั่นไส้นิ เวลาคนแบบหมอนั้นมาพูดเหมือนว่ารู้จักกับฟุตบอลดีน่ะ"
ฉันที่ยืนดูสถานการณ์เงียบๆ อยู่นานเดินมายืนข้างหน้าเท็นมะ ไอ้หมอนี่มันบ้าดูท่าจะเกินเยียวยา
"นี่ ไอ้นักเลงหัวไม้ นายคิดว่าตัวเองเป็นใครมิทราบถึงมาทำตัวยโสโอหังใส่คนอื่นคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสนักรึไงยะ" ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
เขามองฉันพลางเลิกคิ้วเป็นนัยว่าแล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย
ไอ้เวรนี่ไม่โดนสักทีคงไม่ดีขึ้นสินะ ฉันเตรียมจะด่าขึ้นมาอีกรอบแต่เท็นมะเอ่ยขัดก่อน
''ฉันน่ะรู้จักฟุตบอลดีเหมือนกัน'' เท็นมะพูดพลางหยิบฟุตบอลขึ้นมา
''โห? งั้นฉันขอดูความสามารถของนายทีสิ'' เขาบอกเท็นมะและหันมามองฉันต่อ
''ของเธอด้วย พวกเราจะแข่งกันสามคน''
''เท็นมะอย่าไปแข่งกับไอ้นักเลงหัวไม้นี่เลยเสียเวลาเปล่าๆ''ฉันพูดพร้อมจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตาอีกฝ่ายแสยะยิ้ม
"ฉันจะแข่ง" เท็นมะพูดขึ้น
''เธอกลัวงั้นหรอหรือว่ามีดีแค่ปาก''เขาพูด ทำให้ฉันยัวะขึ้นมาทันที
''เอาสิอย่ามาร้องไห้ทีหลังแล้วกัน'' ฉันพูดพลางกำหมัดแน่น
''เธอต่างหากล่ะ''
"ถ้าแย่งบอลจากฉันได้พวกนายก็จะชนะ แต่ท่าทำไม่ได้ฉันก็จะเป็นฝ่ายชนะและชมรมฟุตบอลจะถูกยุบตั้งแต่วันนี้" เขาเอ่ยพลางแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
"โค้ช คุโด ให้แข่งมันจะดีหรอคะ" อาจารย์โอโตนาชิพูดอย่างร้อนรน แต่โค้ชคุโดไม่ได้กล่าวอะไรเพียงแค่ยืนนิ่ง
"โค้ชคุโดคะ!"
ไม่นานนักก็มีผอ.กับผู้ช่วยอีกหนึ่งคนเดินมา
"ผอ.คินซัน ช่วยห้ามหน่อยสิคะ" อาจารย์โอโตนาชิเอ่ยขอร้อง
"ไม่ล่ะ อนุญาตให้แข่งได้" ผอ.คินซันเมินอาจารย์โอตานาชิ
"ผมคิดว่าชมรมฟุตบอลน่ะต้องได้รับการปรับปรุงโดยเร็วที่สุดแล้วถ้าเกิดว่าแพ้เด็กใหม่คนเดียวขึ้นมา ก็ไม่มีค่าจะให้ตั้งชมรมต่อหรอกจริงไหม"
ตาแก่ต้วมเตี้ยมหัวขาวนี่มันพล่ามบ้าอะไรแพ้แล้วยุบชมรมเนี่ยนะ ฝากความหวังของชมรมไว้กับเด็กใหม่สองคนแถมยังทันได้เข้าชมรมเลยด้วยซ้ำ บ้าไปกันใหญ่แล้ว
"เธอสองคนชื่ออะไร"
"มัทซึคาเซะ เท็นมะ แล้วก็ ยูนะ ฟูมิโกะ ครับ" เท็นมะพูดแนะนำตัวให้ฉัน
คงเพราะเห็นฉันหงุดหงิดอยู่สินะ
"พวกเธอทั้งคู่ ชะตาของชมรมฟุตบอลขึ้นอยู่กับพวกเธอแล้วล่ะ ผมปล่อยให้เรื่องนี้พวกคุณจัดการกันเอง ขอฝากด้วยล่ะ"
"เอ๋?!" เท็นมะร้องออกมาอย่างตกใจ ส่วนยูนะยืนนิ่งในสมองพลางคิดเรื่องที่เกิดขึ้น
"เดี๋ยวสิคะ จริงรึเปล่าคะเนี้ย!? ครูใหญ่ฟุยุไคช่วยพูดอะไรบ้างสิคะ!" อาจารยโอโตะนาชิกล่าวใวออกมาอย่างสิ้นหวังแต่ไม่มีใครห้ามการแข่งครั้งนี้เลย
"นี่เป็นการตัดสินใจในฐานะของผอ. ผมอนุญาตให้แข่งกันได้"
"ก็ตามนั้นและ" เจ้านักเลงหัวไม้กล่าว
อาจารย์โอโตนาชิหันมามองที่พวกเราพร้อมสีหน้าเป็นกังวล
"ทั้งสองคนจะไหวหรอ"
"ผมฝึกเลี้ยงลูกคนเดียวมาก่อนแทบจะทุกวันเลย...ผมคิดว่าไหวครับ"
"ฝึกแค่เลี้ยงฟุตบอลเหรอ? แค่นั้นน่ะหรอ?"
"ครับ แต่ว่ายังไงมันก็ต้องไหวแหละครับ!" พูดจบเท็นมะก็ใช้มือของเขาตบไปที่แก้มทั้งสองข้าง
สนามสองของโรงเรียนไรมง
หลังจากที่ทุกคนย้ายออกจากสนามแล้วพวกเราทั้งสามคนก็เริ่มแข่งกัน
"เอาละ มาเล่นฟุตบอลกันดีกว่า"
"เดี๋ยวก่อน นายชื่ออะไรหรอ" เท็นมะถาม
"สึรุงิ เคียวสุเกะ" พูดจบสึรุงิก็ดันบอลขึ้นด้วยเท้าและเดาะมันรอให้เข้าไปแย่ง
เท็นมะวิ่งเข้าไปแย่งบอลจากสึรุงิแต่เขาก็เดาะบอลหลบ เท็นมะวิ่งเข้าไปแย่งบอลอย่างไม่ลดละแม้มันจะไม่เป็นผลก็ตาม
ส่วนฉันยืนดูเท็นมะแย่งบอลจากสึรุงิในสมองก็คำนวณแพลชชั่นวิธีการเล่นของสึรุงิและวิธีแย่งบอล
หลังจากยืนดูเท็นมะวิ่งเข้าไปแย่งบอลจากสึรุงิอย่างเอาเป็นเอาตาย
ยูนะเองก็วิ่งเข้าไปแย่งบ้างรอบแรกเธอหลอกสึรุงิว่าตัวเองจะวิ่งเข้าไปแย่งตรง ๆ จากนั้นก็เบี่ยงตัวใช้ขาอีกข้างแย่งบอลจากสึรุงิ แต่เขาดันไหวตัวทันเดาะบอลหลบได้อย่างฉิวเฉียด
ฉันจิ๊ปากออกมาอย่างหงุดหงิด
ชิ ไหวตัวทันถึงจะคาดไว้แล้วก็เถอะเเต่หมอนี่มันไหวพริบดีเกินไปแล้ว
เท็นมะวิ่งเขาใส่สึรุงิอีกครั้งแต่เขาก็เดาะบอลหลบได้เช่นเคย ถึงอย่างนั้นเท็นมะก็ยังวิ่งเข้าไปแย่งบอลจากสึรุงิครั้งแล้วครั้งเล่าแม้ไม่สามารถแย่งได้ ส่วนยูนะเองก็หาจังหวะเข้าไปแย่งอยู่สองสามครั้งโดยใช้เท็นมะเป็นเหยื่อล่อแต่อีกฝ่ายก็เดาะบอลหลบได้อย่างฉิวเฉียดทุกครั้ง
"หึ เธอมันพวกฉวยโอกาสรึไง" พูดจบสึรุงิก็ส่งบอลให้เท็นมะแต่เท็นมะที่ซ้อมแต่เลี้ยงลูกนั้นไม่สามารถรับบอลของสึรุงิได้
"กะอีแค่ส่งบอลง่ายๆ นายยังรับไม่ได้ แต่บอกว่ารู้จักฟุตบอลดีแล้วคงเป็นพวกเก่งแต่ปากสิท่า แค่ลองคิดตามดูแล้ว นายนี่แหละเป็นประเภทที่ฉันเกลียดที่สุด!" เมื่อสึรุงิพูดจบก็ตั้งท่าเตะบอลใส่เท็นมะ
เท็นมะโดนสึรุงิเตะบอลอัดใส่เต็ม ๆ กระเด็นออกไป
ฉันที่เห็นเท็นมะกระเด็นออกไปไกลก็รีบวิ่งไปดูอาการของเท็นมะทันที
หมอนั่นตั้งใจเตะอัดชัด ๆ ถ้าคนปกติโดนล่ะก็คงสลบไม่ก็จุกจนเดินไม่ได้ไปอีกนาน
"เท็นมะไหวมั้ย" น้ำเสียงของยูนะอ่อนลงเล็กน้อย
เท็นมะลุกขึ้นนั่งพลางกุมท้อง "อึก..ไหว ยูจังละไหวมั้ย"
"ไหวสิ ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยมีแต่นายนั่นแหละที่โดน ถ้าอย่างนั้นฉันขอพูดอะไรสักหน่อยแล้วกันเท็นมะ" ฉันเอ่ยและยื่นมือให้เท็นมะจับเพื่อลุกขึ้น
"นายจะไปแย่งบอลจากหมอนั่นได้ยังไง แค่ดูก็รู้แล้วว่าหมอนั่นน่ะเก่งกว่านายเป็นร้อยเท่า และไม่ได้เก่งแบบธรรมดาด้วย หมอนั่นน่ะมีพรสวรรค์ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี นายในตอนนี้น่ะไม่มีทางชนะหมอนั่นได้หรอก ฉันคิดว่านายยอมแพ้ไปดีกว่าแข่งต่อไปก็มีแต่เจ็บตัวฟรีแถมยังเสียเวลาเปล่าๆ อีก" ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เท็นมะนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะกล่าวออกมา "ฉันน่ะไม่อยากยอมแพ้ไปทั้งๆ แบบนี้หรอกนะ ถึงแม้ว่าโอกาสจะเป็นศูนย์แต่ฉันก็จะแข่งต่อเพื่อไม่ให้ฟุตบอลหายไป ถ้าฉันยอมแพ้ไปทั้งแบบนี้แล้วปล่อยให้ฟุตบอลหายไปน่ะ ไม่เอาด้วยหรอกถ้าทำอย่างนั้นฉันคงมานั่งเสียใจเรื่องนี้ไปทั้งชีวิตแน่"
ฉันจ้องหน้าเท็นมะอยู่สักพัก สีหน้าแบบนี้…มันไม่ใช่สีหน้าของคนโกหก
"เห้อ ฉันละเกลียดคนแบบนายจริง ๆ นายไปพักซะ บอลนั่นน่ะฉันจะไปแย่งมาให้เอง"
"เอ๋?!"
ฉันหันหน้าไปทางสึรุงิอีกครั้ง
“จู๋จี๋ กันเสร็จแล้วรึไง” สึรุงิเอ่ยประชด
"เอาจริงได้แล้วมั้งไอ้นักเลงหัวไม้"ฉันพูดด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง
"หึ ยัยแว่นเธอก็พอมีของอยู่เหมือนกัน แต่คิดว่าฝีมือแค่นั้นจะแย่งบอลจากฉันได้รึไงไม่ประเมินตัวเองสูงไปหน่อยหรอ" สึรุงิแสยะยิ้ม
"หุบปากแล้วเอาจริงซะที" ยูนะเอ่ยอย่างหงุดหงิด
"อย่ามาร้องไห้ที่หลังแล้วกัน" สึรุงิเขี่ยบอลขึ้นไว้บนเท้า เขายกเท้าที่มีบอลขึ้นก่อนบอลมันจะลอยขึ้นในอากาศและเตะมัน
"เดธซอร์ด!"
ลูกฟุตบอลนั้นพุ่งใส่ยูนะด้วยความเร็วสูง ยูนะตั้งท่าเตรียมจะรับฟุตบอล แต่เท็นมะวิ่งมาตัดหน้าซะก่อน เท็นมะเอาหัวโหม่งลูกฟุตบอลไว้จากนั้นก็มีแสงสีดำประหลาดออกมาจากข้างหลังเพียงเล็กน้อยก่อนจะหายไป จากนั้นเท็นมะก็หยุดบอลไว้ได้
ยูนะเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าเท็นมะจะบ้าบิ่นวิ่งมารับบอล ถ้ารับลูกบอลไว้ไม่ได้ล่ะก็เท็นมะได้บาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน
"ได้บอลมาแล้ว! ยูจังฉันได้บอลมาแล้วนะ" เท็นมะฉีกร้อยยิ้มกว้าง
ยูนะมองเท็นมะอย่างอึ้งๆ ก่อนจะครุ่นคิด ร่างอวตารแม้มันจะออกมาเพียงนิดเดียวก็ตาม แต่นั่นต้องเป็นร่างอวาตารไม่ผิดแน่ ทั้งที่ทำได้แค่เลี้ยงลูกแต่กลับเรียกร่างอวาตารออกมาได้ คนปกติต้องฝึกแทบตายกว่าจะมีมัน เท็นมะเองก็มีพรสวรรค์สินะ
"อะไรกัน?" สึรุงิที่เห็นเท็นมะหยุดลูกบอลของเขาได้ก็ทำสีหน้าตกใจออกมา สึรุงิคงไม่คาดคิดว่าเท็นมะจะหยุดลูกบอลนั้นได้ยูนะเองก็เช่นกัน
"ได้บอลมาแล้ว หมายความว่าพวกเราชนะแล้ว พวกเธอทำได้" อาจารย์โอโตนาชิที่อยู่ตรงม้านั่งกล่าวออกมาอย่างดีใจ
"พวกเราชนะแล้วนะยูจัง เท่านี้ก็ได้เล่นฟุตบอลกับยูจังแล้ว" เท็นมะเอ่ยพร้อมวิ่งมาแปะมือกับฉัน
"อา เท่านี้ชมรมฟุตบอลก็ไม่ถูกยุบแล้วล่ะนะ" ฉันแปะมือกลับ
"เลิกพูดคำฟุตบอล ฟุตบอลสักทีจะได้มั้ย!" สึรุงิเล็งฟุตบอลมาทางเท็นมะและยูนะที่กำลังจับมือกันอยู่ ยูนะไหวตัวทันจึงดึงเท็นมะหลบ แต่ก็ได้มีลูกฟุตบอลปริศนาเตะเข้ามาปะทะกับบอลของสึรุงิทำให้บอลเปลี่ยนทิศมาเฉียดโดนแว่นตาของยูนะแทน
อ๊ะ แว่นตาฉัน ยูนะก้มลงหาแว่นตาของตัวเองทันที
ฉันจิ๊ปากออกมาอย่างหงุดหงิดพลางคิดในใจ เมื่อกี้เราดึงเท็นมะหลบทิศทางบอลแล้วแต่ใครมันพิเรนเตะบอลเปลี่ยนทิศอีก บอลเลยเฉียดแว่นตาของเราหล่น รู้มั้ยว่าแว่นอันนั้นมันแพงแค่ไหนกันย่ะ ถ้ามันพังขึ้นมานะฉันจะรีดทรัพย์สินแกให้หมดตัวเลยคอยดู
"ยูจังเป็นอะไรมั้ย"เท็นมะถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร เท็นมะช่วยฉันหาแว่นตาที" ฉันพูดออกมาอย่างเซ็งๆ
เท็นมะมองหาทางด้านหลังส่วนฉันหาทางด้านหน้า ฉันที่กำลังก้มหน้าหาแว่นของตัวเองอยู่นั้น ก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องตัวเอง จึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับสึรุงิที่กำลังมองยูนะอยู่
จิ๊ มองอะไรย่ะไอ้นักเลงหัวไม้ไม่เคยเห็นคนถอดแว่นรึไง ยูนะสบตากับสึรุงิเพียงแค่แปปเดียวจากนั้นก็ก้มหาแว่นตาของตัวเองต่อโดยไม่สนใจสึรุงิอีก
สึรุงิยืนนิ่งค้างจ้องมองยูนะโดยไม่วางตา สึรุงิที่สบตากับยูนะเมื่อสักครู่แม้จะแค่แปปเดียวแต่เขาก็รู้สึกว่ายูนะสวยมากเมื่อถอดแว่นแม้จะแค่แปปเดียวก็ตามแต่ภาพนั้นก็ยังตราตรึงในใจของเขา แม้ในตอนแรกสึรุงิไม่คิดว่ายูนะนั้นน่าสนใจเลยสักนิดแค่เห็นเพียงปากดีเลยอยากจะสั่งสอนสักหน่อย แต่พอเห็นยูนะใช้เสต็ปหลอกเขานั้นทำให้สึรุงิรู้ว่ายูนะเองก็เก่งไม่เบา หลายต่อหลายครั้งถ้าเขาไม่คอยสังเกตยูนะตลอดคงไหวตัวหลบไม่ทัน เขายอมรับเลยว่ายูนะมีความสารถในด้านนี้ขนาดคนที่สัญชาตญาณดีแบบเขายังเกือบโดนแย่งบอลหลายครั้ง ถึงแม้จะสามารถหลบได้แบบฉิวเฉียดทุกครั้ง และมันก็ทำให้เขาก็รู้สึกสนใจในตัวยูนะทันที
"ฉันหาแว่นเจอแล้วยูจัง" เท็นมะยื่นแว่นให้ฉันที่ยังกำลังก้มหน้าก้มตาหาแว่นอยู่
ฉันรับแว่นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว"ขอบใจ"
"พวกนายน่ะ! คิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่ที่สนามฝึกฟุตบอลของชมรมกันน่ะห้ะ!"
"ชินโดคุง!" อาจารย์โอโตนาชิเอ่ย
"คนๆ นั้นคือ..."เท็นมะเอ่ย
สึรุงิหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มออกมา "โผล่หัวออกมาจนได้สินะ"
"ฉันคือกัปตันของโรงเรียนไรมง ชินโด ทาคุโตะ"
พอเขาแนะนำตัวเสร็จก็มีสมาชิกไรมงอีกสิบคนมายืนข้างหลังของเขา
"พวกเราคือไรมงอีเลฟเว่น"
กว่าจะมาได้เรื่องจบแล้วยะ
24 / 3 / 67 ยังไม่ได้แก้คำผิด ยังไม่ได้เรียบเรียง
นางเอกเราคือคงคอนเซ็ปปากแซ่บไว้ก่อน
ความคิดเห็น