คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : GAME ; 02 20%
ลมหายใจแผ่วเบาพ่นออกมาทางปากหยักของร่างสูงที่นั่งไร้อารมณ์อยู่ข้างๆท่านประธานใหญ่แห่ง ชเวกรุ๊ป ทั้งๆที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ดวงตาคมมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบานใหญ่บนชั้น15ของภัตรคารสุดหรูบนโรงแรมห้าดาวในเครือตระกูลชเว ..
น่าเบื่อ..
เพียงคำเดียวที่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูด สำหรับความรู้สึกของเขาในเวลานี้...
ไม่ว่ามองไปทางไหนก็พบแต่ความเสแสร้ง...
ไม่ว่าใครก็ใส่หน้ากากเข้าหา.....
ไม่มีใครจริงใจ ... สักคน...
“....วอน.....พี่ซีวอน!”
เสียงเรียกเบาๆพร้อมแรงเขย่าที่ต้นแขนปลุกให้ร่างสูงตื่นจากภวังค์ ดวงตาคมเลื่อนกลับมามองที่เจ้าของเรือนผมสีทองข้างตัว แล้วก้มหัวขอโทษคนอื่นๆที่จ้องมาเป็นทางเดียว.. ก่อนเสียงหัวเราะครึกครื้นจะดังขึ้นเป็นปกติอีกครั้ง
“ทำไมเหม่ออย่างนั้นล่ะคะ....” ซีวอนมองหญิงสาวข้างกาย รอยยิ้มบางๆเคลือบที่มุมปาก... ทั้งๆที่คิดว่าทุกคนต่างก็เสแสร้งใส่หน้ากากเข้าหากัน ทว่า ตัวเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรจากคนในห้องนี้แม้ซักคน....
“...ไม่มีอะไรหรอกครับ...เจส...”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้วค่ะ....นี่ค่ะน้ำ”
ซีวอนรับน้ำมาจากผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเขา ยิ้มรับและจิบน้ำในแก้วตามมารยาท เมื่อไหร่งานเลี้ยงแสนน่าเบื่อนี่จะจบลงเสียที ใช่ว่าเขาจะอยากตามพ่อมาที่ไหน แต่ท่านประธานใหญ่แห่งชเวกรุ๊ปคงจะยอมหรอก หากว่างานเลี้ยงครั้งนี้ไมได้เกี่ยวกับตัวเขาโดยตรง...
“ซีวอน....เห็นว่าเมื่อก่อนชอบฟุตบอลนี่...ตอนนี้อาเพิ่งซื้อสโมสรของ......”
“ไม่ล่ะครับ....” ร่างสูงสวนขึ้นทันที ใครจะว่าไร้มารยาทก็ช่างแล้ว ตอนนี้แค่ได้ยินคำว่าฟุตบอลก็ระคายหูเต็มทน... “ผมไม่ชอบแล้ว...”
“ก็ไหนเมื่อก่อนชอบมากขนาดนั้นแล้วทำไม....”
“สำหรับผมตอนนี้....ฟุตบอลเป็นแค่เรื่อง ไร้สาระ ครับ...”
.
.
.
.
.
.
.
.
,,LOVE♥LEAGUE,,
,,ยิงหัวใจ♥ใส่ประตู,,
.
.
.
ให้เสียงภาษาไทยโดย
พันธมิตร
.
.
.
.
GAME ►► 02
“เฮ้ออออออ!!!....เหนื่อยชะมัด!!!!!”
ทงเฮตะโกนลั่นก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงขนาดควีนไซส์สำหรับเขาสองคน ทำไมเจ้าปลาทะเลตะวันออกนี่ถึงไม่ยอมบอกเขาซึ่งเป็นเพื่อนซี้สุดเลิฟซักคำ... ว่ามีแมนชั่นหรูหราขนาดนี้อยู่ที่โซล... ดวงตากลมมองไปรอบๆห้องชุดที่ใหญ่เกินกว่าที่คนสองคนจะใช้ชีวิตอยู่
“เฮ้ย!!! ยังนอนไม่ได้นะเว้ย!!!!! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย!!!!”
“อะไรวะฮยอก!....ป๋าเหนื่อย ง่วง! อยากนอนแล้วอ่า~~~ ทำไมต้องเสียงดังกรอกหูด้วย!!”
ฮยอกแจยืนมองคนที่กระดึ๊บๆ มุดเข้าผ้าห่มแล้วตีโป่งตลบสองชั้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ไอ้บ้าที่เรียกตัวเองว่าป๋าแต่ตอนนี้ทำตัวเป็นเด็กสามขวบก็ไม่ปาน... แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมานั่งหัวเราะนะ!!! ใช่!! เขาเดินทางมาถึงโซลแล้ว แล้ว....เรื่องชมรมฟุตบอลอีกล่ะ!!!
ยังไงถ้าไม่ได้พูดเรื่องจุดประสงค์หลักก็นอนไม่หลับล่ะวะ!!!
“ทงเฮฮฮฮ!!!!” ฮยอกแจเลิกผ้าห่มสองชั้นที่คลุมตัวเพื่อนรักออก ก่อนจะฉุดแขนยาวให้ลุกขึ้นมานั่งต้านแรงโน้มถ่วงโลก “ตื่นขึ้นมาคุยกันก่อนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!”
“โอเคๆๆ คุยก็คุย แต่นอนคุยได้มั้ยอ่า~~”
“เฮ้อออ” พ่นลมออกมาทางจมูก ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนข้างๆ แล้วใช้มือเขย่าหัวคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว ! “ก็ได้ๆ...นอนแล้วเห็นมั้ย~”
“เห็น!” ดวงตากลมเบิกโพลงขึ้นมาแทบจะในทันที ก่อนเสียงหัวเราะคิกคักสนุกปากจะดังขึ้น “ว่าแต่จะคุยอะไร~”
“ก...ก็....เรื่องชมรมฟุตบอลอะ......แก....แน่ใจนะ?”
“เออดิ!.....ก็รุ่นพี่ที่เป็นประธานชมรมอะ....พี่จองซูอะจำได้มั้ย....”
“อือจำได้....”
“เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเอง เพราะงั้นแกไม่ต้องกลัวไปหรอก!!!”
“แล้ว.....เรื่องค่าเทอมอีกอะ....ค่ากิน ค่าอยู่ ค่า.....” ยังไม่ทันที่ปากบางจะได้สาธยายจนจบ มือเค็มๆของเจ้าเพื่อนปลาก็มาทาบปิดแทบจะในทันที
“หยุด! สต๊อป หยุดสปีคเรื่องเงินทองของนอกกายเลย....แกเป็นเพื่อนฉันจริงป่าววะ! จำไม่ได้หรอที่ป๋าบอกป๋าจะบันดาลทุกสิ่งให้เอง …จามม่ายด้ายรึงายยยย~~”
“อื้ออออ!!!” ฮยอกแจส่ายหัวเป็นการประท้วงเล็กๆ แต่ก็ถูกมือเรียวของทงเฮบังคับให้พยักหน้าจนได้
“ฟังนะฮยอก....เรื่องเงินมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย...แกก็เห็นนี่ว่าบ้านฉันรวยขนาดนี้....เพราะงั้นเลิกใส่ใจเรื่องนี้ได้แล้ว....แกมีเพื่อนเป็นฉันคนเดียว เพราะงั้นถ้าไม่พึ่งฉันแล้วจะไปพึ่งใครวะ~”
“แต่!”
“ยังมีแต่อีก....เรื่องมากจริง เลิกๆๆๆๆคิดได้แล้ว ไม่พูดแล้วเรื่องนี้จะนอนแล้วพรุ่งนี้ต้องไปฮวาซอแต่เช้า!!! นอนได้แล้วไอ้แอนโชวี่ตากแห้งงงงง”
“โอเค นอน....” ฮยอกแจดันหน้าเจ้าเพื่อนปลาออก ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟข้างเตียง แล้วนอนมองเพดานในความมืด.... เสียงกรนเบาๆจากคนข้างๆเป็นสัญญาณว่าเจ้าเพื่อนสนิทของเขาหลับลึกไปเฝ้าเง็กเซียนฮ่องเต้ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดแล้ว เขาก็ควรจะนอนบ้างได้แล้ว....
ถึงจะไม่ค่อย....ง่วง.... ก็เถอะ....
ว่าแต่....อืมมมมม.... เตียงของไอ้ทงเฮมันนุ๊มนุ่ม..... น่าหลับชะ...มัด......
.
.
.
.
.
คร่อก~ Zzzzzzzzzz
เสียงโวยวายเงียบลงไปแล้ว.... เสียงผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอจากคนข้างๆดังขึ้นมาแทนที่ เพียงเท่านั้นคนที่แกล้งหลับก็กระเด้งตัวขึ้นมาทันที ใบหน้าใสของคนข้างๆที่หลับได้อย่างสนิทใจทำให้รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปาก....
มือเรียวเอื้อมรั้งผ้านวมขึ้นมาปิดหน้าอกของอีกคน.... ใส่เสื้อผ้าก็บาง... ไม่ระมัดระวังตัวเลยนะเจ้า ฮยอก! ร่างโปร่งเกลี่ยผมเรือนผมนุ่มของคนที่หลับสนิทเล่นไปมา ก่อนจะบีบจมูกรั้นๆนั่นเล่นเบาๆ...
“....หวังว่าแกคงจะเห็นความดีของฉันบ้างนะ.....ทุ่มทุนเป็นป๋าไปซะขนาดนี้ “
ทงเฮก้มลงประทับริมฝีปากลงบนขมับบาง... รอยยิ้มหวานเคลือบริมฝีปากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสุดเลิฟอย่างไม่รู้ตัว....
“...รักแกนะแอนโชวี่....”
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
เอามาลงก่อน 20% แอบน้อยใจอะ คนอ่านเยอะแต่ไม่มีใครเม้นเลย 55555
ขำขำๆๆ เอาเป็นว่าดีใจที่ชอบฟิคเรื่องนี้ของปลาทูนะคะ
คงจะไม่ว่ากันนะถ้าเรื่องนี้จะแอบเฮอึน(ความชอบส่วนตัว 555)
แล้วมาลงครบ 80%เมื่อไหร่ จะมาตอบเม้นนะ~~
อยากถามอะไรถามเอาไว้ได้เลยเดี๋ยวมาคุยกันจ้า~~
ANGEL
SPlus
ความคิดเห็น