ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 01 :: Sadness Time

ฮุฮุ..มีการโดดเรียนเล็กน้อย- -+(เยาวชนที่ดีห้ามทำเด็ดขาด!)..เค้าโดดเพราะป่วยหรอก^^ โอ๊ยยยยยย ปวดท้องงงงTT[ ]TT!~

มาอ่านต่อกันเถอะค่ะ^^

ปล.เรื่องนี้แต่งขึ้นโดยอ้างอิงมาจากการ์ตูนเรื่องพีชเมคเกอร์ แต่งด้วยจิ้นวายของเรา รับไม่ได้ เชิญไปไหนก็ไปเลยค่ะ^^ แต่หากรับได้ เชิญตามสบายนะค่ะ^^

อีกเรื่องค่ะ เรื่องนี้ไม่เน้นฉากเอ็นซีนะค่ะเน้น โรแมนติกดราม่ามากกว่า^^

++++


กลางดึก..

"ยามาซากิคุง เจ้ามีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไรบ้าง" คำถามที่ถูกส่งออกมา เจาะจงตัวเขาเป็นผู้ตอบรับโดยเฉพาะ..ดวงตากลมเรียวเหลือบมองผู้เป็นเจ้านาย ก่อนดวงตาเรียวจะปิดลง ริมฝีปากบางเอื้อนรายงานสถานการณ์ตอนนี้ออกไป

"ข้าคิดว่า เราควรต้องเร่งลงมือให้เร็วที่สุดครับ เพราะจากข่าวที่ได้มา มีการยืนยันแล้วว่ากลุ่มโจชู จะเดินทางมาถึงในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า.."

ฟู่..ฮิจิคาตะ โทชิโช พ่นควันขาวขุ่นออกจากริมฝีปากหนา คิ้วเข้มขมวดน้อยๆ เขายัดกายขึ้นและเดินตรงไปยังชานระเบียง เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเด็ดขาดว่า

"งั้นเจ้าจงไปจัดการตามนั้น..ระวังตัวด้วยนะ เจ้าพวกนั้นมันอันตรายมาก" 

"น้อมรับบัญชา"

ซึซึมุคำนับผู้มียศสูงกว่า ก่อนจะถอยฉากออกไป

ในขณะที่ซึซึมุหลบออกมาเพื่อเตรียมตัวนั้น ร่างบางของลูกอสูรนาม โอคิตะ โซจิ ก็ได้เข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจ น้ำเสียงที่กังวาลสดใสดึงดูดผู้คนให้หลงใหลได้ไม่น้อย บวกกับท่าทางที่เป็นมิตรและดวงหน้าสวยหวานน่ารักจึงไม่แปลกเลยที่นักรบในกลุ่มขินเซ็นเองจะแอบปลื้มร่างบางนี้อยู่ห่างๆ

"ฮิจิคาตะซัง กินขนมมั้ยครับ" โอคิตะถาม

"ไม่"ฮิจิคาตะตอบ

โอคิตะทำหน้ายุ่งอยู่สักพัก ก่อนจะตีหน้าขึ้นใหม่ "งั้นดื่มน้ำชามั้ยครับ"

"คอข้ายังไม่แห้ง" ตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งเรียบกึ่งรำคาญ

"งั้น.." ยังไม่ถามเสร็จดีฮิจิคาตะก็แทรกขึ้นมาด้วยความรำคาญเต็มขั้น"ข้าไม่กินอะไรทั้งนั้น!โซจิ!ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ!ออกไป!!"

ปัง!