[Executional fanfic] เรื่องสั้นยามอยากเขียน

ลำดับตอนที่ #3 : จีเอ็มกับคาราโอเกะ 60%

ท่ามกลางเสียงครึกครื้นยามค่ำคืนในคาราโอเกะแห่งหนึ่ง จีเอ็มพัมพ์กิ้นนั่งทำหน้ายิ้มเหมือนปกติ แต่หากมองดีๆจะเห็นได้ว่าดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นไม่ได้ยินดีไปกับบรรยากาศรื่นเริงของบรรดาเพื่อนร่วมงานจีเอ็มเลยสักนิด

ที่เขาต้องมานั่งอารมณ์เสียแบบนี้มันมีสาเหตุมาจากเรื่องเมื่อตอนบ่าย

 

 

วันนี้เป็นวันสำคัญที่ในหนึ่งเดือนจะมีสองครั้ง   จึงไม่น่าแปลกใจหากจะมีพนักงานหลายๆคนผละจากงานที่ทำอยู่ไปนั่งเฝ้าเจ้าจอสี่เหลี่ยมที่กำลังถ่ายทอดภาพและเสียงของเหตุการณ์ที่จะกำหนดชีวิตก่อนสิ้นเดือนของพวกเขา   ซึ่งทางหัวหน้าแผนกก็ไม่ได้พูดว่าอะไร เพราะเจ้าตัวเองก็เพ่งสมาธิไปที่หน้าจอนั้นเหมือนกัน

 

 

“เลขที่ออก...”

 

สิ้นเสียงผู้ประกาศสาวราวกับสิ้นสัญญาณชีพ เพื่อนร่วมสำนักงานต่างเจ็บอกกันเป็นแถว บ้างก็ว่าเฉียดไปแค่เลขตัวท้ายสุด บ้างก็ว่าหวยอาจารย์ชื่อดังไม่ยักแม่นเหมือนข่าวลือ งานนี่จะลอตเตอรี่หรือหวยใต้ดินก็จ่ายอานกันทั้งนั้น แต่ก็มีอยู่คนนึงละที่รับเหนาะๆทั้งบนดินใต้ดินแต่ดันทำหน้าโอดครวญตามชาวบ้านเขาไปด้วย

 

ซึ่งคนๆนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก  GMพัมพ์กิ้น ผู้ซึ่งลงทุนลอบซื้อลอตเตอรี่แบบมั่นใจว่าไม่มีใครเห็น แถมยังแทงใต้ดินข้ามถิ่นเพื่อไม่ให้คนในบริษัทรู้

 

ทั้งๆที่ทำขนาดนั้นก็ยังไม่วายมีคนจับได้ว่าเขาถูกหวยอยู่ดี

 

คนคนหนึ่งซึ่งจ้องรอโอกาสนี้มานานแล้ว

 

โอกาสที่จะได้ล้างแค้นเขา

 

คนคนนั้นคือ

 

วิศนะ หรือ จีเอ็มชิลลี่นั่นเอง

 

เนื่องจากเมื่อหลายงวดก่อน จีเอ็มชิลลี่เกิดถูกหวยขึ้นมา แต่เงินที่กะจะส่งไปให้น้องให้นุ่งที่บ้านนอก กลับถูกเขาทำให้หายวับในพริบตาด้วยการบอกพวกจีเอ็มที่เหลือว่าวิศนะจะเลี้ยงหมูกระทะ

 

อันที่จริงมันใช่ความผิดเขาคนเดียวซะหน่อย เพราะจีเอ็มที่เหลือก็พร้อมใจกันกลายสภาพเป็นอีแร้งลงทึ้งกันทั้งนั้น

 

เหมือนกับในตอนนี้นี่แหละ...

 

จีเอ็มพัมพ์กิ้นใช้ตาตี่ๆหรี่มองบรรดาว่าที่อดีต(?)เพื่อนร่วมงานเรียงตัว 

 

โอเนี่ยน... ตั้งแต่อาหารเริ่มตั้งโต๊ะยังไม่ยอมวางตะเกียบเลยสักครั้ง

 

ชิลลี่... สั่งน้ำอำพันมาตั้งบาน ดันกระดกแต่น้ำดำ น้ำแดง

 

เลททัช... โทเมโท... เลม่อน... โฮลี่ออเดอร์... ยังดีที่ช่วยซดน้ำอำพัน แต่ทำไมต้องสั่งน้ำหลากสี ชาเขียว เครื่องดื่มชูกำลัง กับอีกสารพัดมาใส่ลงไปให้มันเปลืองเพิ่มด้วย(วะ)ครับ

 

แครอท... สั่งเพิ่มอีกแล้ว   สั่งเอาๆ   ของเก่ายังกินไม่ทันหมด กะห่อกลับบ้านเลยรึไงกัน

 

การ์ลิค... บล็อกโคลี่... สมที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้มาคาราโอเกะ ครองไมค์ไว้เกือบชั่วโมงแล้ว และคงจะครองต่อไปอีกชั่วให้เขาเสียตังค์เล่น...

 

ขืนเป็นแบบนี้อย่าว่าแต่เงินถูกหวยเลย  ดีไม่ดีมีสิทธิ์เข้าเนื้อตัวเองได้

 

ต้องทำอะไรสักอย่าง...


-------------------------

ที่จริงเรื่องจะหาทางชิ่งหนีแล้วให้พวกนี้จ่ายกันเองเขาก็ทำได้อยู่แล้ว  แต่แบบนั้นมันง่ายไป

ต้องขอเอาคืนกันสักนิดให้บันเทิงเริงใจกันสักหน่อยละนะ  มาคาราโอเกะทั้งที

  
พัมพ์กิ้นลุกขึ้นไปขอไมค์จากการ์ลิคก่อนจะหันไปทางบรรดาจีเอ็มแร้งทั้งหลาย

“เอาล่ะครับทุกคน ในฐานะที่ผมเป็นเจ้าภาพ  เลยอยากจะขอให้ทุกคนช่วยร้องเพลงตามที่ผมขอสักหน่อย คงไม่มีปัญหานะครับ ”   เขาหันไปทางวิศนะแล้วยื่นไมค์ไปให้  “เริ่มจากจีเอ็มชิลลี่ก่อนเลยแล้วกันนะครับ”

วิศนะไม่รับ  ยังคงนั่งไขว้ห้างกระดิกขาซดน้ำแดง  แถมจ้องตรงมาที่เขาแล้วแสยะยิ้มอีกต่างหาก  เหมือนจะบอกว่า ‘ตูไม่ร้องใครจะทำไม!’

ถึงจีเอ็มชิลลี่จะเป็นไอ้หนุ่มเกือบเพอร์เฟ็คที่เก่งกาจไปแทบซะจะทุกด้าน  แต่บรรดาจีเอ็มต่างรู้ดีว่าวิธีจัดการกับพ่อพริกเจ้าทิฐินั้นไม่ได้ยากนักหรอก

เขาแสร้งทำหน้าสลด

“ผมขอโทษจริงๆนะครับ  ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณร้องเพลงไม่เป็น  แถมเสียงห่วยขนาดตัวคุณเองยังรับไม่ได้  ผมนี่มันแย่จริงๆ  ที่ไปเสียมารยาทขอให้คุณร้องเพลงให้ฟังแบบนั้น  คนเรามันก็ต้องมีส่วนที่ไม่ได้เรื่องกันทุกคนนั่นแหละครับ  แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะทำในสิ่งที่ชาวบ้านชาวช่องเขาทำกันได้ทุกคนไม่ได้  ไม่นึกว่าคุณจะห่วยในเรื่องที่ง้ายง่ายแบบนั้น  ไม่ได้เรื่องเอาซะเลยครับ  ไม่ได้เรื้องไม่ได้เรื่องเอาซะเลย  ไม่ไหวเลยนะครับผมเนี่ย”

ทำท่าปาดน้ำตาอีกซักทีสองทีตบท้าย

วิศนะกัดฟันกรอด  ในขณะที่จีเอ็มคนอื่นๆปล่อยก๊ากไม่มีกั๊ก  แถมยังหันไปมองคนกำลังโมโหด้วยสายตาขบขันแกมเยอะเย้ยอย่างสนุกสนาน

“เออ!!  ร้องก็ร้องวะ!  แล้วเมมโมรี่ใส่หัวพวกแกไว้ซะว่าคนอย่างชั้นไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้!!” 

สิ้นคำวิศนะ  จีเอ็มพัมพ์กิ้นก็ยิ้มออกมา  มือคว้ารีโมทกดเลือกเพลงให้เสร็จสรรพ 

วิศนะมองชื่อเพลงที่ปรากฏขึ้นมาตาค้าง  จีเอ็มที่เหลือยิ่งหัวเราะชอบใจเข้าไปใหญ่   บางคนถึงกับตบเข่าฉาดด้วยความถูกใจว่าพัมพ์กิ้นมันเข้าใจเลือกเพลง

เพลง เบี้ยวเป็นเบี้ยว
นักร้อง ไวพจน์ เพชรสุพรรณ

หนุ่มผมแดงนึกไปถึงตอนที่เจ้าน้องตัวดีบอกอยากเป็นจีเอ็ม  แล้วตัวเองอุตส่าห์ซื้อเครื่องเกมส่งไปให้เพราะอยากเจอเร็วๆ  แต่อีกฝ่ายดันไปเข้ากลุ่มต่อต้านจีเอ็มซะอย่างนั้น  ยิ่งเห็นชื่อนักร้องแล้วยิ่งแสลงใจ…   มันทำพี่พริกช้ำในเสียยิ่งกว่าโดนฟาดด้วยจัสติสเรย์ซะอีก!!

---------------------







ขออภัยอย่างยิ่งค่ะ  ไม่คิดว่าจะมีคนรอเลยปล่อยทิ้งไว้เพราะต่อไม่ถูก  ฟิคนี้เกิดเพราะฟังเพลงเบี้ยวแล้วคิดถึงพี่พริกขึ้นมา  ไร้รายละเอียดใดๆในหัวทั้งสิ้น  แต่ตอนนี้หาทางจบได้แล้ว  แต่รายละเอียดก่อนจบยังแหว่งๆอยู่  ขอโทษจริงๆค่ะ  มาต่อก็ดันต่อไม่จบอีก  ขอโทษค่า~!!! m(_ _)m