ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สงครามฮาล์ฟแลนด์ 2
กองทัพของจอมปีศาจและกองทัพฮาล์ฟปะทะกันตั้งแต่ในวันแรก แต่ทหารฮาล์ฟมีนัอย
กว่าปีศาจมาก แถมยังเสียเปรียบด้านพละกำลังอีก ทหารฮาล์ฟลดน้อยลงทุกวินาที จอมปีศาจ
ตวัดดาบว่องไวราวกับฟันอากาศ ฮาล์ฟตายเป็นใบไม้ร่าง กองทัพปีศาจหนุนเนื่องเข้ามาไม่สิ้นสุด
เอลด์เลนเข้าไปรับดาบของจอมปีศาจ เหมือนกับมีไฟฟ้าพุ่งจากปลายดาบสู่พระหัตถ์ เขากัดฟัน
และพยายามดันดาบนั้นออกไป รู้สึกเจ็บแปลบเหมือนแขนกำลังจะหัก เอลด์เลนปัดดาบออกไป
แล้วชักม้ากลับทันที
“กลับเข้ามา ปิดประตูเมืองไว้” พระราชาตะโกน ทหารที่เหลืออยู่รีบช่วยกันปิดประตูและ
ขึ้นรักษาเชิงเทิน จอมปีศาจทำสัญญาณมือให้ทหารกลับไปยังค่ายเช่นกัน สถานการณ์แย่ลงทุก ๆ วัน
ชาวเมืองทุกคนเริ่มหมดกำลังใจ เงาเมฆอันมืดมนบดบังแสงสว่างเหนือน่านฟ้าของฮาล์ฟแลนด์
แม้แต่แสงสว่างอันทรงพลังแห่งดวงอาทิตย์ก็ไม่อาจเร้นลอดผ่านเงาปีศาจอันชั่วร้ายออกมาได้
ความสิ้นหวังครอบคลุมดวงใจทุกดวงเหมือนไอหมอกที่หนาหนักและไม่สามารถควบคุมได้ ไม่มี
ความเชื่อมั่นใด ๆ หลงเหลือ ไม่มีแม้แต่ความศรัทธาแห่งการอยู่รอด เงาปีศาจผงาดขึ้นเหนือทุกสิ่ง
กลืนกินความหวัง ความเชื่อมั่น และความศรัทธาทั้งปวง
“ข้าจะออกไปรบกับมัน” เอลด์เลนกล่าว
“แต่ฝ่าบาท ทหารของเราน้อยเหลือเกิน ไม่มีทางสู้มันได้หรอกพะย่ะค่ะ ไม่มีหวังเลย”
องครักษ์คนหนึ่งทักท้วงขึ้น
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไง ให้รอความตายอยู่ในกำแพงวังอย่างนี้เหรอ ความหวังอยู่ที่หัวใจ
ของเราทุกคนนะ เมื่อใดที่หัวใจของเราหยุด เต้น เมื่อนั้นแหละที่เราสมควรจะหมดหวัง”
ไม่มีใครคิดจะเอ่ยปากคัดค้านอีก กองทัพทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง ปีศาจยังคงแข็งแกร่งเหมือนเดิม
ฮาล์ฟทุกคนรบจนสุดความสามารถแต่ก็ไม่ได้ผล ชาวเมืองโศกเศร้ายิ่งกว่าเดิม แม้หัวใจจะยังเต้น
แต่ก็เหมือนจะไร้ซึ่งวิญญาณ แต่พระราชาก็ยังสู้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่กลางสมรภูมิ
“ใกล้หมดแรงแล้วสินะ” คัสมาร์พึมพำ คว้าธนูขึ้นสาย ดวงตาสีเลือดนกเพ่งไปยังหัวใจ
ของเอลด์เลนที่กำลังหันหลังให้
ฟ้าววว
ธนูพุ่งแหวกอากาศออกไป
ป๊อก
ธนูอีกดอกหนึ่งพุ่งเข้าปะทะกับธนูของจอมปีศาจทำให้มันหักลงทันที คัสมาร์หันไปมอง
ผู้ที่บังอาจเข้ามาขวางมันอย่างรวดเร็วพร้อม ๆ กับเอลด์เลน ภาพเบื้องหน้าคือฮาล์ฟหนุ่ม
ผมสีบรอนซ์ทอง ดวงตาสีฟ้าสดดูสงบนิ่งล้ำลึกนั้นแฝงไว้ด้วยแววเจ้าเล่ห์ ใบหน้านั้นงดงาม
กว่าฮาล์ฟธรรมดา ร่างอันสง่างามนั้นอยู่บนหลังม้าศึกสีขาว เบื้องหลังของเขาคือทหารฮาล์ฟจำนวนหนึ่ง
(ซึ่งน้อยมาก)
“เอเลสซิล” พระราชาเปล่งเสียงเรียก
“ลอบกัดแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ” สิ้นเสียงของเอเลสซิลทหารก็บุกเข้าไปทันที พวกปีศาจ
หันกลับไปเล่นงานเอเลสซิลแทน ทหารของเอ เลสซิลถอยร่นไปเรื่อย ๆ
“อย่างนั้นแหละ ดีมาก “ เอเลสซิลพึมพำ ปีศาจยังคงบุกไปเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณที่สองข้างทาง
เป็นป่าทึบ เจ้าชายฮาล์ฟทำสัญญาณมือให้ทหารที่แอบซุ่มอยู่ในป่าทั้งสองฟากตีกระหนาบเข้ามาทันที
ตามแผนที่เขาวางไว้ กองทัพปีศาจเริ่มระส่ำระสายแล้วเพราะไม่รู้ว่ามีทหารอาล์ฟเท่าไหร่แน่
คัสมาร์ดูตกใจไม่น้อย เอลด์เลนและเอเลสซิลเห็นได้ทีจึงขับทหารขึ้นไป พวกปีศาจต้องรับศึกถึง สี่ด้าน
เป็นธรรมดาที่ผู้ที่ถูกลอบโจมตีจะตื่นตระหนก เพราะตามธรรมชาติไม่ว่าจะฮาล์ฟ มนุษย์ หรือปีศาจ
เมื่อถูกลอบทำร้ายก็มักจะตีความสามารถของศัตรูไว้สูงเสมอแถมยังหวาดระแวงเกินกว่าที่
ควรจะเป็นอีกด้วย เหมือนกับพวกที่เห็นแมวเป็นเสือเวลาที่กลัวมาก ๆ นั่นแหละ อย่างนี้
สิมันถึงจะเข้าแผน
พวกปีศาจแตกตื่นเหมือนมดแตกรัง คัสมาร์พยายามรวบรวมทหารแล้วตีฝ่าวงล้อมนั้นออกไป
ฮาล์ฟต่างหลีกทางให้จอมปีศาจ แน่ละ ใครจะกล้าขวางทางจอมอสูรกัน นอกจาก เอเลสซิล !
เขาขี่ม้าเข้าไปขวางหน้าคัสมาร์ไว้
“จนตรอกถึงขนาดต้องหนีเลยเหรอ คัสมาร์” เขาเอ่ยชื่อของจอมปีศาจอย่างจงใจ
“กล้าดียังไงมาเอ่ยนามของข้า” เสียงนั้นเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ แต่เอเลสซิลหา
ได้หวั่นเกรงไม่
“จริงสิ ข้าไม่น่าเอ่ยชื่อที่สกปรกเช่นนั้นเลย”
“ปากกล้านักนะ”
คัสมาร์ตวัดดาบรวดเร็ว แต่ไม่เร็วเกินกว่าที่เจ้าชายฮาล์ฟจะรับไว้ได้ ทั้งคู่ดวลดาบกันบนหลังม้า
อย่างดุเดือด แต่ทว่ากำลังของเอเลสซิลด้อยกว่าเนื่องจากยังเด็กและทุกครั้งที่ดาบปะทะกันเขาจะรู้สึก
เจ็บแปลบที่มือ คัสมาร์สบโอกาส มันเงื้อดาบขึ้นสุดแขนกะฟันให้เอเลสซิลสิ้นชีพในคราวเดียว
แต่สายตาอันเฉียบคมของฮาล์ฟก็เหลือบไปเห็นรอยต่อของเสื้อเกราะบริเวณไหล่ของจอมปีศาจ
“ข้าไม่หมูถึงขนาดนั้นหรอกน่า” เขาตวัดดาบย้อนขึ้นไปทันทีด้วยความว่องไว
“อ๊ากส์” คัสมาร์ร้องเสียงก้องอย่างเจ็บปวด เลือดสีดำพุ่งกระฉูดออกมาเป็นสาย มันขี่ม้า
หนีไปโดยไม่สนใจทหารที่ตาลีตาเหลือกวิ่งตามแม้แต่น้อย เอเลสซิลปล่อยมันไปเพราะทหาร
ปีศาจยังเหลืออีกมาก เพียงแต่ขวัญเสียไปหน่อยเท่านั้น ถ้าเกิดมันหันกลับมาสู้ล่ะก็จะแย่ยิ่งกว่าเก่า
เขาพาทหารไปสมทบกับเอลด์เลน อาหลานต่างสายเลือดพากันเข้าไปในพระราชวังพร้อมทหารที่
รวมแล้วเหลือประมาณเจ็ดพันคน
“ข้านึกว่าจะไม่มีใครมาช่วยซะแล้ว”
“คือว่า...ทหารม้าเร็วหนีรอดไปได้คนเดียวพะย่ะค่ะท่านอา” เอเลสซิลเล่าเรื่องของคอปป์ให้ฟัง
“คงต้องรออีกประมาณสองวันกว่าทัพใหญ่จะมาถึง ข้าล่วงหน้ามาก่อนเพราะกลัวว่าท่าน
จะต้านมันไว้ไม่อยู่”
“โชคดีจริง ๆ ที่เจ้ามาทัน เก่งมากนะที่เอาชนะมันได้ แต่ว่า..เจ้ามีทหารกี่คนล่ะ”
เอเลสซิลยิ้มน้อย ๆก่อนจะตอบว่า
“สองร้อยคนพะย่ะค่ะ”
“สองร้อย” เอลด์เลนทวนคำ
“แต่ข้าว่ามันดูเยอะกว่านั้นนา”
“ข้าก็แค่เอากิ่งไม้ผูกติดกับหางม้า เวลามันวิ่งจะได้มีฝุ่นเยอะ ๆ ทำให้ดูเหมือนมีทหารมาก
น่ะพะย่ะค่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฉลาดจริง ๆ เจ้านี่ ถามจริงเจ้าอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย”
“ 30 แล้วพะย่ะค่ะ”
“ 30 เองเหรอ”
เด็กอายุ 30 ปีกับทหารแค่สองร้อยคนสามารถทำให้กองทัพปีศาจแตกกระเจิงไปได้
ภายในพริบตา ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี” เอลด์เลนถาม
“ข้าคิดว่าควรจะรักษากำแพงเมืองเอาไว้ให้นานที่สุดและรอจนกว่าทัพใหญ่จะมาช่วย
เพราะกำลังทหารของเราคงไม่มากพอที่จะไปสู้รบปรบมือกับพวกปีศาจได้” เอเลสซิลอธิลาย
เอลด์เลนเห็นด้วย เขาจึงให้ทหารขึ้นไปรักษาการณ์บนเชิงเทินและให้ผลัดเวรกันทั้งกลางวัน
และกลางคืน ส่วนคอปป์นั้นมีความดีความชอบจึงได้เลื่อนขั้นเป็นทหารรักษาพระองค์
...........................................................................
ในวันที่สามนับจากเอเลสซิลมาถึง ทุกอย่างเป็นปกติดียกเว้นการที่มีนกอินทรีขนาดมหึมา
ตัวหนึ่งลินโฉบเข้ามาทางหน้าต่างแล้วร่อนลงอย่างสง่างามพร้อมกับกวาดจานอาหารเช้าบนโต๊ะ
แตกกระจัดกระจาย!!?!!
“ยังเบรกไม่ดีเหมือนเดิมนะวิล” เอเลสซิลบอก เจ้านกอินทรีกลายร่างเป็นหมอกควันสีน้ำเงิน
ก่อนจะปรากฏร่างเป็นชายหนุ่มผมยาวสีเทาสูงประมาณ 1 ฟุต
“ว้าว ไม่เจอกันแค่ 5 วัน แปลงกายได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้เชียวเหรอ”
“แหม ก็อีตาริงกัสน่ะดุยังกะอะไร มองหน้าข้าทียังกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ถ้าข้าไม่รีบฝึกล่ะก็คงโดนหมอนั้นฆ่าหมกโรงเลี้ยงนกแน่ ๆ “ วิลค่อนขอดคนฝึกนกในพระราชวัง
อย่างไม่พอใจ
“เอ้อ เกือบลืมแน่ะ ท่านพ่อของท่านฝากมาบอกว่า ตอนนี้รวบรวมทหารเรียบร้อยแล้ว
เหลือแต่ธนูที่อยู่ในดินแดนร้างเนี่ยแหละ เห็นพระราชาบอกว่ากำแพงเวทย์มันแข็งแกร่งขึ้น
ต้องรอให้ลอร์ดอริงกาซัสเป็นคนเข้าไปเอาธนู อาจจะช้าไปหน่อย ให้ท่านต้านจอมปีศาจไว้ก่อนน่ะ”
“เจ้าหมายถึงธนูไนท์เกรย์เซอร์น่ะเหรอ”
“เอ้อ ใช่แล้ว ธนูไหนเซเด้อน่ะแหละ”
“รู้สึกว่าข้าคงต้องส่งเจ้าไปฝึกการออกเสียงกับริงกัสใหม่แล้วล่ะ”
“มันชื่อธนูไนท์เกรย์เซอร์ใช่มั้ยล่ะ” วิลรีบพูดใหม่ทันทีที่ได้ยินชื่อของริงกัส
“เจ้ารู้จักธนูนั่นด้วยเหรอ เอเลสซิล” พระราชาถาม
“ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเป็นธนูในตำนานที่มีฤทธานุภาพสูงมาก เป็นธนูดอกเดียวที่สามารถ
กำจัดจอมปีศาจได้ ผู้ที่จะใช้ธนูดอกนั้นได้ต้องเป็นผู้ที่มีพลังอำนาจแข็งแกร่ง ๆไม่เช่นนั้นนะ
ไม่สามารถบังคับลูกธนูได้ ใช่มั้ยพะย่ะค่ะ”
“ใช่แล้ว เป็นธนูที่มีอานุภาพมาก แต่ก็ไม่เคยทำให้เผ่าพันธุ์ปีศาจสูญสิ้นไปอย่างเด็ดขาดซะที”
“ท่านอาหมายความว่า.......”
“ใช่ จอมปีศาจไม่ได้มีแต่คัสมาร์ตนเดียวหรอกนะ พวกปีศาจน่ะคุกคามเรามาหลายครั้ง
หลายหนแล้ว แต่ก็ถูกปราบลงได้ด้วยธนูดอกนั้น แต่ไม่กี่พันปีก็จะมีปีศาจโผล่มาอีก ทั้ง ๆ
ที่เราคิดว่ากำจัดมันสิ้นซากไปแล้วแท้ ๆ”
“คงจะมีปีศาจหลงเหลือหลังสงครามและเป็นตัวสืบทอดเผ่าพันธุ์ก็เป็นได้”
“ข้าและทุกคนก็คิดอย่างนั้น แต่มันเป็นอย่างนี้มาสี่ครั้งแล้วนะ ครั้งนี้เป็นสงครามครั้งที่
ห้าระหว่างเราและปีศาจ ไม่รู้ว่าถ้าเราชนะ ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีกรึเปล่า”
“ข้าก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง เราไม่น่าผิดพลาดได้ถึงสี่ครั้งสี่คราเลยนะ มันต้องมี
อะไรซักอย่างแน่ ๆ” เอเลสซิลใคร่ครวญ
“วิล ไปบอกท่านพ่อนะว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ทางนี้ก็น่าจะยืดเวลาจนกว่ากองทัพใหญ่
จะมาถึงได้ แล้วถ้าใกล้จะถึงแล้วให้ส่งข่าวมาบอกด้วย จะได้เข้าโจมตีพร้อมกัน เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจแจ่มแจ้งเลยขอรับ” วิลตอบรับอย่างหนักแน่นก่อนจะกลายร่างเป็นนกอินทรีแล้ว
บินโฉบออกไปทางหน้าต่าง
กว่าปีศาจมาก แถมยังเสียเปรียบด้านพละกำลังอีก ทหารฮาล์ฟลดน้อยลงทุกวินาที จอมปีศาจ
ตวัดดาบว่องไวราวกับฟันอากาศ ฮาล์ฟตายเป็นใบไม้ร่าง กองทัพปีศาจหนุนเนื่องเข้ามาไม่สิ้นสุด
เอลด์เลนเข้าไปรับดาบของจอมปีศาจ เหมือนกับมีไฟฟ้าพุ่งจากปลายดาบสู่พระหัตถ์ เขากัดฟัน
และพยายามดันดาบนั้นออกไป รู้สึกเจ็บแปลบเหมือนแขนกำลังจะหัก เอลด์เลนปัดดาบออกไป
แล้วชักม้ากลับทันที
“กลับเข้ามา ปิดประตูเมืองไว้” พระราชาตะโกน ทหารที่เหลืออยู่รีบช่วยกันปิดประตูและ
ขึ้นรักษาเชิงเทิน จอมปีศาจทำสัญญาณมือให้ทหารกลับไปยังค่ายเช่นกัน สถานการณ์แย่ลงทุก ๆ วัน
ชาวเมืองทุกคนเริ่มหมดกำลังใจ เงาเมฆอันมืดมนบดบังแสงสว่างเหนือน่านฟ้าของฮาล์ฟแลนด์
แม้แต่แสงสว่างอันทรงพลังแห่งดวงอาทิตย์ก็ไม่อาจเร้นลอดผ่านเงาปีศาจอันชั่วร้ายออกมาได้
ความสิ้นหวังครอบคลุมดวงใจทุกดวงเหมือนไอหมอกที่หนาหนักและไม่สามารถควบคุมได้ ไม่มี
ความเชื่อมั่นใด ๆ หลงเหลือ ไม่มีแม้แต่ความศรัทธาแห่งการอยู่รอด เงาปีศาจผงาดขึ้นเหนือทุกสิ่ง
กลืนกินความหวัง ความเชื่อมั่น และความศรัทธาทั้งปวง
“ข้าจะออกไปรบกับมัน” เอลด์เลนกล่าว
“แต่ฝ่าบาท ทหารของเราน้อยเหลือเกิน ไม่มีทางสู้มันได้หรอกพะย่ะค่ะ ไม่มีหวังเลย”
องครักษ์คนหนึ่งทักท้วงขึ้น
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไง ให้รอความตายอยู่ในกำแพงวังอย่างนี้เหรอ ความหวังอยู่ที่หัวใจ
ของเราทุกคนนะ เมื่อใดที่หัวใจของเราหยุด เต้น เมื่อนั้นแหละที่เราสมควรจะหมดหวัง”
ไม่มีใครคิดจะเอ่ยปากคัดค้านอีก กองทัพทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง ปีศาจยังคงแข็งแกร่งเหมือนเดิม
ฮาล์ฟทุกคนรบจนสุดความสามารถแต่ก็ไม่ได้ผล ชาวเมืองโศกเศร้ายิ่งกว่าเดิม แม้หัวใจจะยังเต้น
แต่ก็เหมือนจะไร้ซึ่งวิญญาณ แต่พระราชาก็ยังสู้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่กลางสมรภูมิ
“ใกล้หมดแรงแล้วสินะ” คัสมาร์พึมพำ คว้าธนูขึ้นสาย ดวงตาสีเลือดนกเพ่งไปยังหัวใจ
ของเอลด์เลนที่กำลังหันหลังให้
ฟ้าววว
ธนูพุ่งแหวกอากาศออกไป
ป๊อก
ธนูอีกดอกหนึ่งพุ่งเข้าปะทะกับธนูของจอมปีศาจทำให้มันหักลงทันที คัสมาร์หันไปมอง
ผู้ที่บังอาจเข้ามาขวางมันอย่างรวดเร็วพร้อม ๆ กับเอลด์เลน ภาพเบื้องหน้าคือฮาล์ฟหนุ่ม
ผมสีบรอนซ์ทอง ดวงตาสีฟ้าสดดูสงบนิ่งล้ำลึกนั้นแฝงไว้ด้วยแววเจ้าเล่ห์ ใบหน้านั้นงดงาม
กว่าฮาล์ฟธรรมดา ร่างอันสง่างามนั้นอยู่บนหลังม้าศึกสีขาว เบื้องหลังของเขาคือทหารฮาล์ฟจำนวนหนึ่ง
(ซึ่งน้อยมาก)
“เอเลสซิล” พระราชาเปล่งเสียงเรียก
“ลอบกัดแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ” สิ้นเสียงของเอเลสซิลทหารก็บุกเข้าไปทันที พวกปีศาจ
หันกลับไปเล่นงานเอเลสซิลแทน ทหารของเอ เลสซิลถอยร่นไปเรื่อย ๆ
“อย่างนั้นแหละ ดีมาก “ เอเลสซิลพึมพำ ปีศาจยังคงบุกไปเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณที่สองข้างทาง
เป็นป่าทึบ เจ้าชายฮาล์ฟทำสัญญาณมือให้ทหารที่แอบซุ่มอยู่ในป่าทั้งสองฟากตีกระหนาบเข้ามาทันที
ตามแผนที่เขาวางไว้ กองทัพปีศาจเริ่มระส่ำระสายแล้วเพราะไม่รู้ว่ามีทหารอาล์ฟเท่าไหร่แน่
คัสมาร์ดูตกใจไม่น้อย เอลด์เลนและเอเลสซิลเห็นได้ทีจึงขับทหารขึ้นไป พวกปีศาจต้องรับศึกถึง สี่ด้าน
เป็นธรรมดาที่ผู้ที่ถูกลอบโจมตีจะตื่นตระหนก เพราะตามธรรมชาติไม่ว่าจะฮาล์ฟ มนุษย์ หรือปีศาจ
เมื่อถูกลอบทำร้ายก็มักจะตีความสามารถของศัตรูไว้สูงเสมอแถมยังหวาดระแวงเกินกว่าที่
ควรจะเป็นอีกด้วย เหมือนกับพวกที่เห็นแมวเป็นเสือเวลาที่กลัวมาก ๆ นั่นแหละ อย่างนี้
สิมันถึงจะเข้าแผน
พวกปีศาจแตกตื่นเหมือนมดแตกรัง คัสมาร์พยายามรวบรวมทหารแล้วตีฝ่าวงล้อมนั้นออกไป
ฮาล์ฟต่างหลีกทางให้จอมปีศาจ แน่ละ ใครจะกล้าขวางทางจอมอสูรกัน นอกจาก เอเลสซิล !
เขาขี่ม้าเข้าไปขวางหน้าคัสมาร์ไว้
“จนตรอกถึงขนาดต้องหนีเลยเหรอ คัสมาร์” เขาเอ่ยชื่อของจอมปีศาจอย่างจงใจ
“กล้าดียังไงมาเอ่ยนามของข้า” เสียงนั้นเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ แต่เอเลสซิลหา
ได้หวั่นเกรงไม่
“จริงสิ ข้าไม่น่าเอ่ยชื่อที่สกปรกเช่นนั้นเลย”
“ปากกล้านักนะ”
คัสมาร์ตวัดดาบรวดเร็ว แต่ไม่เร็วเกินกว่าที่เจ้าชายฮาล์ฟจะรับไว้ได้ ทั้งคู่ดวลดาบกันบนหลังม้า
อย่างดุเดือด แต่ทว่ากำลังของเอเลสซิลด้อยกว่าเนื่องจากยังเด็กและทุกครั้งที่ดาบปะทะกันเขาจะรู้สึก
เจ็บแปลบที่มือ คัสมาร์สบโอกาส มันเงื้อดาบขึ้นสุดแขนกะฟันให้เอเลสซิลสิ้นชีพในคราวเดียว
แต่สายตาอันเฉียบคมของฮาล์ฟก็เหลือบไปเห็นรอยต่อของเสื้อเกราะบริเวณไหล่ของจอมปีศาจ
“ข้าไม่หมูถึงขนาดนั้นหรอกน่า” เขาตวัดดาบย้อนขึ้นไปทันทีด้วยความว่องไว
“อ๊ากส์” คัสมาร์ร้องเสียงก้องอย่างเจ็บปวด เลือดสีดำพุ่งกระฉูดออกมาเป็นสาย มันขี่ม้า
หนีไปโดยไม่สนใจทหารที่ตาลีตาเหลือกวิ่งตามแม้แต่น้อย เอเลสซิลปล่อยมันไปเพราะทหาร
ปีศาจยังเหลืออีกมาก เพียงแต่ขวัญเสียไปหน่อยเท่านั้น ถ้าเกิดมันหันกลับมาสู้ล่ะก็จะแย่ยิ่งกว่าเก่า
เขาพาทหารไปสมทบกับเอลด์เลน อาหลานต่างสายเลือดพากันเข้าไปในพระราชวังพร้อมทหารที่
รวมแล้วเหลือประมาณเจ็ดพันคน
“ข้านึกว่าจะไม่มีใครมาช่วยซะแล้ว”
“คือว่า...ทหารม้าเร็วหนีรอดไปได้คนเดียวพะย่ะค่ะท่านอา” เอเลสซิลเล่าเรื่องของคอปป์ให้ฟัง
“คงต้องรออีกประมาณสองวันกว่าทัพใหญ่จะมาถึง ข้าล่วงหน้ามาก่อนเพราะกลัวว่าท่าน
จะต้านมันไว้ไม่อยู่”
“โชคดีจริง ๆ ที่เจ้ามาทัน เก่งมากนะที่เอาชนะมันได้ แต่ว่า..เจ้ามีทหารกี่คนล่ะ”
เอเลสซิลยิ้มน้อย ๆก่อนจะตอบว่า
“สองร้อยคนพะย่ะค่ะ”
“สองร้อย” เอลด์เลนทวนคำ
“แต่ข้าว่ามันดูเยอะกว่านั้นนา”
“ข้าก็แค่เอากิ่งไม้ผูกติดกับหางม้า เวลามันวิ่งจะได้มีฝุ่นเยอะ ๆ ทำให้ดูเหมือนมีทหารมาก
น่ะพะย่ะค่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฉลาดจริง ๆ เจ้านี่ ถามจริงเจ้าอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย”
“ 30 แล้วพะย่ะค่ะ”
“ 30 เองเหรอ”
เด็กอายุ 30 ปีกับทหารแค่สองร้อยคนสามารถทำให้กองทัพปีศาจแตกกระเจิงไปได้
ภายในพริบตา ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี” เอลด์เลนถาม
“ข้าคิดว่าควรจะรักษากำแพงเมืองเอาไว้ให้นานที่สุดและรอจนกว่าทัพใหญ่จะมาช่วย
เพราะกำลังทหารของเราคงไม่มากพอที่จะไปสู้รบปรบมือกับพวกปีศาจได้” เอเลสซิลอธิลาย
เอลด์เลนเห็นด้วย เขาจึงให้ทหารขึ้นไปรักษาการณ์บนเชิงเทินและให้ผลัดเวรกันทั้งกลางวัน
และกลางคืน ส่วนคอปป์นั้นมีความดีความชอบจึงได้เลื่อนขั้นเป็นทหารรักษาพระองค์
...........................................................................
ในวันที่สามนับจากเอเลสซิลมาถึง ทุกอย่างเป็นปกติดียกเว้นการที่มีนกอินทรีขนาดมหึมา
ตัวหนึ่งลินโฉบเข้ามาทางหน้าต่างแล้วร่อนลงอย่างสง่างามพร้อมกับกวาดจานอาหารเช้าบนโต๊ะ
แตกกระจัดกระจาย!!?!!
“ยังเบรกไม่ดีเหมือนเดิมนะวิล” เอเลสซิลบอก เจ้านกอินทรีกลายร่างเป็นหมอกควันสีน้ำเงิน
ก่อนจะปรากฏร่างเป็นชายหนุ่มผมยาวสีเทาสูงประมาณ 1 ฟุต
“ว้าว ไม่เจอกันแค่ 5 วัน แปลงกายได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้เชียวเหรอ”
“แหม ก็อีตาริงกัสน่ะดุยังกะอะไร มองหน้าข้าทียังกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ถ้าข้าไม่รีบฝึกล่ะก็คงโดนหมอนั้นฆ่าหมกโรงเลี้ยงนกแน่ ๆ “ วิลค่อนขอดคนฝึกนกในพระราชวัง
อย่างไม่พอใจ
“เอ้อ เกือบลืมแน่ะ ท่านพ่อของท่านฝากมาบอกว่า ตอนนี้รวบรวมทหารเรียบร้อยแล้ว
เหลือแต่ธนูที่อยู่ในดินแดนร้างเนี่ยแหละ เห็นพระราชาบอกว่ากำแพงเวทย์มันแข็งแกร่งขึ้น
ต้องรอให้ลอร์ดอริงกาซัสเป็นคนเข้าไปเอาธนู อาจจะช้าไปหน่อย ให้ท่านต้านจอมปีศาจไว้ก่อนน่ะ”
“เจ้าหมายถึงธนูไนท์เกรย์เซอร์น่ะเหรอ”
“เอ้อ ใช่แล้ว ธนูไหนเซเด้อน่ะแหละ”
“รู้สึกว่าข้าคงต้องส่งเจ้าไปฝึกการออกเสียงกับริงกัสใหม่แล้วล่ะ”
“มันชื่อธนูไนท์เกรย์เซอร์ใช่มั้ยล่ะ” วิลรีบพูดใหม่ทันทีที่ได้ยินชื่อของริงกัส
“เจ้ารู้จักธนูนั่นด้วยเหรอ เอเลสซิล” พระราชาถาม
“ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเป็นธนูในตำนานที่มีฤทธานุภาพสูงมาก เป็นธนูดอกเดียวที่สามารถ
กำจัดจอมปีศาจได้ ผู้ที่จะใช้ธนูดอกนั้นได้ต้องเป็นผู้ที่มีพลังอำนาจแข็งแกร่ง ๆไม่เช่นนั้นนะ
ไม่สามารถบังคับลูกธนูได้ ใช่มั้ยพะย่ะค่ะ”
“ใช่แล้ว เป็นธนูที่มีอานุภาพมาก แต่ก็ไม่เคยทำให้เผ่าพันธุ์ปีศาจสูญสิ้นไปอย่างเด็ดขาดซะที”
“ท่านอาหมายความว่า.......”
“ใช่ จอมปีศาจไม่ได้มีแต่คัสมาร์ตนเดียวหรอกนะ พวกปีศาจน่ะคุกคามเรามาหลายครั้ง
หลายหนแล้ว แต่ก็ถูกปราบลงได้ด้วยธนูดอกนั้น แต่ไม่กี่พันปีก็จะมีปีศาจโผล่มาอีก ทั้ง ๆ
ที่เราคิดว่ากำจัดมันสิ้นซากไปแล้วแท้ ๆ”
“คงจะมีปีศาจหลงเหลือหลังสงครามและเป็นตัวสืบทอดเผ่าพันธุ์ก็เป็นได้”
“ข้าและทุกคนก็คิดอย่างนั้น แต่มันเป็นอย่างนี้มาสี่ครั้งแล้วนะ ครั้งนี้เป็นสงครามครั้งที่
ห้าระหว่างเราและปีศาจ ไม่รู้ว่าถ้าเราชนะ ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีกรึเปล่า”
“ข้าก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง เราไม่น่าผิดพลาดได้ถึงสี่ครั้งสี่คราเลยนะ มันต้องมี
อะไรซักอย่างแน่ ๆ” เอเลสซิลใคร่ครวญ
“วิล ไปบอกท่านพ่อนะว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ทางนี้ก็น่าจะยืดเวลาจนกว่ากองทัพใหญ่
จะมาถึงได้ แล้วถ้าใกล้จะถึงแล้วให้ส่งข่าวมาบอกด้วย จะได้เข้าโจมตีพร้อมกัน เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจแจ่มแจ้งเลยขอรับ” วิลตอบรับอย่างหนักแน่นก่อนจะกลายร่างเป็นนกอินทรีแล้ว
บินโฉบออกไปทางหน้าต่าง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น