ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เส้นทางแห่งแผ่นศิลาที่ 99
เส้นทางนี้มีแผ่นศิลาปูทั้งหมด 109 แผ่น และแผ่นที่จะเปิดทางลับสู่อุโมงค์ใต้ทะเลคือแผ่นศิลาที่
99 นั่นเอง คอปป์ขี่ม้าตรงไปอย่างแน่วแน่จนสุดปลายทางแล้วนับแผ่นศิลาย้อนกลับลงมา
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 นี่ละ! ศิลาแผ่นที่ 99 คอปป์กระโดดลงจากหลังม้า มือค่อย
ๆ ยกแผ่นศิลาหนักอึ้งขึ้น มันเลื่อนเปิดช้า ๆ หัวใจเขาเต้นรัว สิ่งที่ปรากฏตรงหน้า
คือหลุมดำมืดที่คะเนความลึกไม่ได้ คอปป์ลุกขึ้นยืน มองหน้าคู่หูตัวโปรด ลูบแผงคอมันเบา ๆ
“ กลับไปเถอะแฟ็กซ์” เจ้าม้าวางศีรษะหนัก ๆ บนบ่าของเจ้านายเหมือนเป็นการบอกลา
ก่อนจะโผนทะยานไปอย่างรวดเร็ว เขามองจนสุดสายตา แล้วกระโดดลงไปในหลุมนั้นอย่าง
คล่องแคล่ว เท้าของเขาสัมผัสกับพื้นหินขรุขระ รอบตัวเป็นอุโมงค์หินแคบ ๆ ที่มืดสนิท แต่ด้วย
ความคุ้นเคย คอปป์สามารถเดินไปได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องอาศัยแสงสว่างใด ๆ
เขาเคยมาที่นี่ครั้งแรกเมื่ออายุได้ 14 ปีพร้อมกับพ่อของเขา อุโมงค์นี้ทอดยาวไปสู่เกาะทัวร์ทูก้า
ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกของฮาล์ฟแลนด์ ญาติของเขาส่วนหนึ่งอยู่บนเกาะนั้น พ่อใช้เส้นทางนี้
ไปมาหาสู่พวกญาติบนเกาะบ่อย ๆ แต่ความลับนี้ไม่เคยแพร่งพรายไปสู่บุคคลภายนอกเนื่องจาก
เกาะทัวร์ทูก้าเป็นเกาะที่อยู่นอกเส้นทางเดินเรือ และเป็นเกาะเล็ก ๆ ที่ไม่ปรากฏในแผนที่
ชาวเกาะทุกคนพอใจที่จะให้มันเป็นเช่นนั้นต่อไปตราบเท่าที่เกาะนี้ยังอุดมสมบูรณ์
คอปป์วิ่งอย่างรวดเร็วไปบนพื้นหินขรุขระ ฝ่าความมืดออกไปเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงซู่ซ่า
ดังมาจากด้านบนของอุโมงค์ เสียงน้ำทะเล ! ใกล้เข้ามาอีกหน่อยแล้ว
ตอนนี้ในหัวคอปป์มีแต่เรื่องสงคราม ถ้าเขาไปไม่ทันล่ะ ถ้าไปถึงฮาล์ฟาเอิร์ธช้าเกินไปอะไรจะเกิด
ขึ้น จอมปีศาจคงเหยียบย่ำฮาล์ฟแลนด์จนไม่เหลือซาก แล้วพระธิดาล่ะ ขัตติยนารีแห่งชาวฮาล์ฟ
ถ้าพระองค์ไม่รอดชีวิตจากสงครามครั้งนี้ล่ะ เผ่าพันธุ์ฮาล์ฟจะสิ้นสุดลงเท่านี้หรือ !
ไม่! ข้าไม่มีวันมีวันยอม ข้าต้องทำให้สำเร็จ
คอปป์เฝ้าย้ำกับตัวเอง
เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงรองเท้าของตัวเองกระทบกับน้ำและตามทางยังมีน้ำหยดอีกด้วย
ยิ่งวิ่งระดับน้ำก็เหมือนจะยิ่งสูงขึ้น ให้ตายสิ ! ไอ้น้ำบ้านี่มันมาจากไหนนะ
ถึงรองเท้าทหารที่เขาใส่อยู่มันจะทนทานแค่ไหนแต่ถ้าเปียกน้ำล่ะก็ หนักเป็นหินแน่ ๆ
“ บ้าจริง ” คอปป์สบถพร้อมกับพยายามบีบน้ำออกจากรองเท้า
เขาตัดสินใจทิ้งรองเท้าคู่นั้นหลังจากที่พยายามใส่มันอยู่พักใหญ่ ๆ
“ ไอ้คนทำรองเท้ามันจะรู้บ้างมั๊ยเนี่ยว่าหนังนี่มันอมน้ำขนาดไหน”
คอปป์บ่นอย่างหัวเสีย แล้วพยายามวิ่งเท้าเปล่าต่อไป
..................................................................................
คอปป์วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตแข่งกับปริมาณอากาศที่หลงเหลืออยู่ในอุโมงค์ยาวเหยียด
ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งต้องการอากาศมากขึ้น แต่ยิ่งไกลดูเหมือนสิ่งนั้นก็ยิ่งน้อยลง
ปลายทางคงปิดอยู่แน่ การมาที่ไม่มีการส่งข่าวคงไม่มีใครเปิดปากอุโมงค์
คอยรับเขาอยู่อีกฝั่งหรอก 2 ชั่วโมงครึ่งของการวิ่งมาราธรอนที่ทรหดอดทนของคอปป์
ใกล้จะสิ้นสุด อีกนิดเดียวเท่านั้น เขาวิ่งช้าลงและหยุดวิ่งในที่สุด
บันไดเชือกเก่า ๆ ทอดยาวอยู่ตรงหน้า คอปป์ปีนขึ้นไปอย่างไม่รอช้า
ใช้มือข้างหนึ่งดันแผ่นไม้ด้านบนให้เปิดออกอย่างทุลักทุเล แต่มันก็เปิดออกจนได้
เขาตะเกียกตะกายขึ้นจากอุโมงค์นั้น ก่อนจะใช้แผ่นไม้ปิดไว้เหมือนเดิม
คอปป์มองไปรอบ ๆ ตัวและพบว่าเขาอยู่ในห้องเก็บของที่คุ้นเคย เขาเปิดประตู
ออกและเดินตรงไปสู่ห้องโถงเล็ก ๆ ของบ้านที่ดูอบอุ่น เป็นบ้านหนึ่งในไม่กี่หลัง
ที่ไม่ได้ยกพื้น เพราะที่นี่ตั้งอยู่หลังเนินเขาที่สามารถป้องกันพายุได้
ที่หน้าเตาผิงหนุ่มใหญ่คนหนึ่งกำลังแกะสลักไม้เป็นตุ๊กตาอะไรสักอย่าง
หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ กำลังดูแลเด็กน้อยอยู่ ชายหนุ่มคนนั้น
เงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าบ่งบอกถึงความประหลาดใจอย่างชัดเจน
“คอปป์” ชายหนุ่มเอ่ยได้แค่นั้น สภาพของคอปป์ดูอิดโรย
“ข้าอยากจะความช่วยเหลือจากลุงสักอย่างหนึ่ง คือว่า...”
(ถึงแม้จะเป็นลุงแต่ก็ยังไม่แก่ เพราะฮาล์ฟจะไม่แก่ลงเมื่อมีอายุครบ 40 ปีแล้ว
ซึ่งเท่ากับมนุษย์ที่มีอายุ 18-20 ปี)
“อย่าเพิ่งพูดตอนนี้เลย ไปอาบน้ำก่อนเถอะ และเจ้าควรจะกินอะไรสักหน่อยนะ
สภาพเจ้าดูไม่ได้เลย”
คอปป์ทำตามคำแนะนำนั้น
“ข้าอยากได้เรือสักที่จะพาข้าไปถึงฮาล์ฟาเอิร์ธได้ภายใน 2 วัน”
คอปป์พูดสรุปหลังจากที่อาบน้ำและตอบคำถามของลุงจนหมดเปลือก
“เรื่องเรือคงไม่เป็นปัญหา แต่ข้ากลัวว่าเจ้าจะไปไม่ถึงภายใน 2 วันน่ะสิ”
“อัมไออ้ะ” คอปป์ถามเสียงอู้อี้เพราะมีอาหารอยู่เต็มปาก
“ช่วงบ่ายวันนี้อยู่ ๆ ลมก็เปลี่ยนทิศ มันพัดจากทิศตะวันออกไปตะวันตก
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะล่องเรือทวนกระแสลมน่ะ เจ้าอยู่ใน
อุโมงค์เกือบตลอดบ่ายเลยไม่รู้ล่ะสิ”
“กลิ่นอายสงครามรุนแรงขึ้นทุกที ยังไงข้าก็ต้องไปให้ถึงภายใน 2 วันให้ได้”
แววตาของคอปป์มุ่งมั่นจนลุงของเขาไม่อาจทัดทาน
\"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ ข้าจะเตรียมทุกอย่างไว้ให้ แน่ใจนะว่าไม่ต้องการผู้ช่วย”
ลุงถามอีกครั้ง
“ขอแค่อาหารที่พอจะประทังชีวิตได้ถึง 2 วันกับม้าตัวเดียวก็พอ อ้อ!
ขอรองเท้าสักคู่ก็ดีนะ รองเท้าข้าน่ะเปียกไปหมดเลย ข้าเลยทิ้งไป
แล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ราตรีสวัสดิ์ครับ” คอปป์ยิ้มน้อย ๆ แล้วเดิน
เข้าห้องนอนไป เฮ้อ! ห้องนอนที่อบอุ่นและแสนสบายแต่ข้าคง
นอนหลับไม่สนิทเลยในคืนนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น