ตอนที่ 8 : ➵ CHAPTER 6 [100%]
MARK PART
ช่วงเวลาที่ผมไม่ได้เจอเจ้าก้อน เป็นช่วงเวลาที่หัวใจของผมทำงานได้ปกติเสียที ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมอยู่ใกล้แบมแบมแล้วไม่ต้องคลั่งตาย เด็กอะไร... อ่อยเก่งชะมัด
ตั้งแต่ตอนนั้นที่ผมเจอแบมแบมใช้พลังอะไรไม่รู้ ปลุกความเป็นหมาป่าของผมขึ้นมาจนผมเกือบจะแปลงร่างแล้ว ! โชคดีที่ผมหนีออกมาได้ก่อน แต่ใช่ว่าผมจะดึงอารมณ์กลับมาได้เร็ว ผมเลยไปขังตัวเองอยู่บนหอคอยสร้างจิตที่สงบให้ตัวเองอยู่ตั้งนานสองนาน จนพระอาทิตย์ใกล้ตกดินร่างกายของผมก็กลับมาทำงานอย่างปกติ ผมจึงลงมาจากหอคอยมาทันเวลาอาหารมื้อค่ำพอดี
ผมเดินเข้ามายังห้องอาหาร เห็นแบมแบมกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมตีขาเล่นเหมือนกำลังจดจ่อกับการรออาหาร มองไปตรงข้ามก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นไอ้โจอี้กำลังจับจ้องมาทางผมด้วยสายตาจิกกัด มันเป็นบ้าอะไรของมันวะ มองอย่างกับไปผมเผลอเหยียบหางมันอย่างนั่นแหละ
ผมเลิกสนใจโจอี้หันไปมองเจ้าก้อนอีกรอบ เห็นหน้าเล็กสะบัดใส่ผมเล็กน้อยพร้อมแก้มป่องเหมือนกำลังบอกว่ากันงอนอะไรผมบางอย่าง อะไรกันวะ ผมเผลอทำอะไรให้เจ้าก้อนงอนงั้นเหรอ ผมพยายามคิดย้อนกลับไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรให้แบมแบมงอนได้เลย ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธเล่นเกมซ่อนหาอะไรนั่นด้วย แล้วแบมแบมงอนอะไรวะ หรือผมจะคิดมากไปเอง
ผมสะบัดหัวสองสามทีคิดว่าตัวเองคิดมากเกินไป เดินไปนั่งตรงหัวโต๊ะ ซึ่งฝั่งซ้ายมือผมเป็นโจอี้นั่ง ส่วนฟังขวาเป็นแบมแบมนั่ง ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ ผมนั่งรอจนทุกคนได้อาหารครบแล้ว ก็เริ่มลงมือหั่นเนื้อสเตกเพื่อเริ่มกินอาหารมื้อค่ำ
แต่แปลก... ปกติแล้วผมจะได้ยินเจ้าก้อนชวนพูดคุยเสียงแจ้ว แต่ทำไมถึงเงียบไป ผมเงยหน้ามองเห็นแบมแบมกำลังพยายามหั่นเนื้ออย่างยากลำบาก ทำผมยิ้มมุมปากทันที เพราะรู้ว่าอีกไม่นานเจ้าก้อนก็ทนไม่ได้ เดี๋ยวก็ต้องหันมาหาผมแล้วบอกว่า 'คุณมัคคึหั่นให้น้องแบมหน่อย' แล้วอาการบึ้งตึงเมื่อกี้ก็จะหายไปเอง ผมต้องใจเย็นสินะ อย่าเพิ่งเป็นฝ่ายสนใจเจ้าก้อนก่อน ไม่งั้นจะเสียฟอร์มต่อหน้าไอ้โจอี้
“คุณจิงโจ้ฮะ น้องแบมหั่นเนื้อไม่ได้ คุณจิงโจ้หั่นให้น้องแบมหน่อยสิฮะ" และนั่นทำให้ผมต้องเงยหน้าตามองเจ้าก้อนอย่างตกตะลึง ผมเห็นไอ้โจอี้ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะลุกขึ้นดึงจานแบมแบมไปหั่นให้ มันจะทำให้ยุ่งยากทำไมวะ กูนั่งข้างแบมแบมมึงก็ให้กูหั่นให้สิไอ้โจอี้!
แล้วจานสเตกก็เลื่อนกลับมาตรงหน้าแบมแบม ผมมองก้อนเนื้อในนั้นอย่างเสียดาย ก็ไอ้ห่าน้องชายผมมันเล่นหั่นสเตกจนไม่เหลือส่วนไหนให้ผมช่วยแบมแบมได้เลย!!
แล้วบรรยากาศก็กลับมาเงียบอีกครั้ง ผมช้อนมองเจ้าก้อนเป็นระยะ ๆ เห็นแก้มกลมถูกซ่อนด้วยอาหารและนั่นทำผมอยากจะยิ้มออกมา แต่เพราะมีคนอยู่เยอะผมเลยทำได้เพียงเม้มริมฝีปากกลั้นยิ้มไว้
“คุณจิงโจ้ฮะ น้องแบมอยากได้ซอสเพิ่มอีก คุณจิงโจ้หยิบให้น้องแบมได้ไหมฮะ" ผมมองตามไปที่ซอสเห็นมันวางอยู่ใกล้มือผม ทำไมแบมแบมถึงไม่ยอมให้ผมหยิบให้วะ
“ได้สิ รอแปปนะ เดี๋ยวพี่หยิบให้" ไอ้โจอี้ก็ดูจาอ่อนหวานกับแบมแบมด้วย มันเป็นอะไรของมัน ผีพี่ชายแสนดีเข้าสิงหรือยังไง
ผมมองเจ้าก้อนสลับกับไอ้โจอี้ รู้สึกรับรู้ได้ถึงพลังงานแปลก ๆ ที่ผมได้รับแล้วค่อนข้างหงุดหงิด สองคนนี้กำลังพูดคุยกันและทำเหมือนกับว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องนี้ และนั่นทำให้เริ่มโมโหขึ้นมานิด ๆ
“คุณมาร์คคะ" เสียงป้าจิ่ววี่ดังขึ้น ผมอารมณ์โมโหของผมหยุดชะงัก ผมหันไปมองป้าด้วยสภาพที่หน้าคิ้วขมวดเข้าหากัน "คุณแอนดริวมารอพบคุณมาร์คที่ห้องโถงคะ"
หือ? ไอ้แอนดริวมันมางั้นเหรอ แปลว่าเรื่องพี่ของแบมแบมต้องมีอะไรคืบหน้าสินะ
“งั้นชวนมันมาทานมื้อค่ำกับผมสิ"
“ดิฉันเชิญแล้วคะ แต่คุณแอนดริวบอกทานมาแล้ว เลยขอรอที่ห้องโถง และบอกอีกว่าให้คุณมาร์คทานให้เสร็จก่อนค่อยไปพบ"
ผมพยักหน้ารับคำพูดของป้าจิ่ววี่ กำลังหันหน้ากลับมาทานอาหารต่อก็็เห็นสองคนนั้นกำลังสองมองผมอยู่ คงกลัวผมจับได้ว่ากำลังมองผมอยู่ เลยรีบหันหน้าหนี หึ ! ทำไม สนใจอะไร เมื่อกี้ยังเมินฉันอยู่เลยนี่ !
“คุณจิงโจ้ฮะ วันนี้คุณจิงโจ้จะพาน้องแบมไปแช่น้ำพุร้อนใช่ไหม"
“อะไร ชวนกันไปตอนไหนทำไมฉันไม่รู้" ผมพูดสวนทันที แล้วไอ้โจอี้ทำไมมันไม่ขออนุญาตผมวะ ว่าผมให้แบมแบมไปด้วยหรือเปล่า แน่นอนว่าผมไม่ให้แน่! เรื่องอะไรผมจะให้มันเห็นแบมแบมโป๊กันเล่า!
“แล้วทำไมพี่ต้องรู้ ต้องรายงานทุกเรื่องเลยเหรอ"
“โจอี้...” ผมเรียกชื่อมันพร้อมกดเสียงต่ำ ผมไม่ชอบที่มันพูดจาแบบนี้กับผม ผมรู้ว่ามันกำลังกลัวผมเพราะเห็นมันเม้มริมฝีปากตัวเองก่อนจะเบี่ยงหน้าหนี "เดี๋ยวฉันไปด้วย"
“ไม่เอา น้องแบมอยากไปกับคุณจิงโจ้สองต่อสอง"
“อะไรนะ?” ผมถามกลับอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แบมแบมพูดว่าอยากไปกับไอ้โจอี้สองต่อสองงั้นเหรอ สองคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรทำไมผมไม่รู้ ผมแค่แยกกับแบมแบมไม่กี่ชั่วโมง แบมแบมก็เปลี่ยนเป็นอื่นแล้วงั้นเหรอ!
“คุณมัคคึแก่แล้ว คงหูไม่ดี งั้นน้องแบมจะพูดให้ฟังอีกรอบก็ได้ น้องแบมจะอยากไปแช่น้ำพุร้อนกับคุณจิงโจ้สองต่อสอง” แบมแบมพูดย้ำกับผมอีกรอบพร้อมทำแก้มป่องใส่
“พี่แอนดริวมาไม่ใช่เหรอ พี่ก็ไปหาเพื่อนสิ ส่วนแบมแบม... ผมจะดูแลเอง" ไม่รู้ทำไมผมได้ยินอย่างนั้นถึงรู้สึกโกรธมาก ผมกัดฟันแน่นอย่างกลั้นอารมณ์ เลื่อนสายตาไปมองแบมแบมเห็นเจ้าตัวเล็กกำลังเคี้ยวเนื้อสเตกอย่างอารมณ์ดี
โอเค... ผมคงคิดมากไป ไอ้โจอี้มันก็เป็นน้องชายผม มันดูแลแบมแบมก็ดี ช่วยกันดูแลจะได้เบาแรงหน่อย
ผมผ่อนลมหายใจเพื่อปัดเป่าอารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้ออกไป ตอนแรกก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ทว่าสองคนนั้นก็ยังยั่วอารมณ์ให้ผมหงุดหงิดด้วยการชวนกันพูดคุยกันหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน ในบทสนทนานั่นไม่มีการดึงผมเข้าไปคุยด้วย แบมแบมเปลี่ยนไปไม่อ้อนผมเหมือนทุกครั้ง ส่วนไอ้โจอี้ผมไม่เคยได้ยินมันพูดจาอ่อนหวานกับใครแบบนั้นมาก่อน และการที่แบมแบมบอกว่าอยากไปกับโจอี้สองต่อสองหมายความว่ายังไง
อย่าบอกว่า....
“คุณจิงโจ้น่ารักจังเลยฮะ น้องแบมชอบคุณจิงโจ้"
“พี่ก็ชอบน้องแบมเหมือนกันครับ พี่ไม่เคยเจอใครน่ารักเท่าน้องแบมเลย"
ไอ้น้องเวร!!!
“นี่มันเวลาทานอาหาร ไม่ใช่เวลามาพูดคุย รักษามารยาทบนโต๊ะอาหารหน่อยสิ!” ผมตะคอกไปอย่างหัวเสีย พูดจบก็กัดฟันกรอด
“งั้นน้องแบมไม่กินแล้วก็ได้ เพราะน้องแบมอยากคุยกับคุณจิงโจ้"
นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ?
“พี่ก็ไม่กินแล้ว งั้นเราไปแช่น้ำพุกันเลยไหม"
“เย้! ไปกันเถอะ" แล้วสองคนนั้นก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินออกไปเลย เล่นทำผมตะลึงค้างจนทำอะไรไม่ถูก
นี่มันเรื่องอะไรกัน อะไรมาทำให้แบมแบมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ หรือว่า... แบมแบมจะไม่อยากได้ผมเป็นเมียแล้ว กำลังพุ่งเป้าไปที่ไอ้โจอี้แทน ไม่! ผมคนเดียวเท่านั้นที่จะได้เป็นเมียเจ้าก้อน
อ้าวเห้ย!! นี่ผมคิดบ้าอะไรไป!!! ไม่!! ผมไม่ได้จะเป็นเมียเจ้าก้อน
งั้นก็เท่ากับว่าผมเปิดทางให้ไอ้โจอี้เหรอ โอ๊ยยย!! ไม่รู้แล้วโว๊ย! จะอะไรก็แล้วแต่ ผมต้องทำให้แบมแบมกลับมาสนใจผมให้ได้!!
“ไอ้มาร์ค มึงเลิกเอาหางมาปัดหน้ากูสักที ! " เสียงไอ้แอนดริวโวยวายขึ้น ผมหันไปมองเลยเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังกระดิ๊กหางใส่หน้ามัน จึงรีบถอยห่างมันก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ "นี่อารมณ์ไหนวะ ถึงแปลงร่างครึ่ง ๆ ไหนไม่ชอบไม่ใช่เรอะ"
ผมเลี่ยงไม่ตอบเพราะไม่อยากให้มันรู้เหตุผลจริง ๆ และเหตุผลที่ผมอยู่ในร่างครึ่ง ๆ แบบนี้ก็เพราะผมต้องการใช้หูหมาป่าในการดักฟังเสียงแบมแบมกับโจอี้ หูหมาป่ามันช่วยให้ผมได้ยินเสียงชัดมากยิ่งขึ้น แม้จะอยู่ในระยะที่ไกลแต่ถ้าตั้งใจฟังดี ๆ ก็พอจับประโยคได้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน ถึงผมจะไม่ชอบตัวเองในสภาพครึ่ง ๆ แบบนี้ก็เถอะ แต่ผมก็อดอยู่เฉยไม่ได้ อยากรู้ว่าสองคนนั้นมีอะไรกันแน่
“เรื่องที่ให้กูไปสืบได้เรื่องแล้วนะ" แบมแบมกับไอ้โจอี้จะหัวเราะอะไรกันนักหนาวะ มีอะไรน่าสนุกกันขนาดนั้น “ไอ้มาร์ค มึงจะฟังพูดไหมเนี่ย"
เสียงไอ้แอนดริวดังขึ้นทำผมสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อกี้มันพูดอะไรวะ ผมไม่ได้ตั้งใจฟัง ก็เพราะมัวแต่ไปโฟกัสที่สองคนนั่น
“ก็พูดต่อสิกูฟังอยู่" ผมทำเสียงเข้มแถมยังควบคุมมาดผู้ชายเย็นชาไว้ ผมบอกให้มันเล่าต่อ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นผมไม่รู้ว่ามันพูดอะไร
“กูใช้เวลาอยู่ตั้งหลายวัน สืบอยู่ตั้งนาน มึงรู้ไหมว่าตอนกูตามเจอกูช็อกมากขนาดไหน" ทำไมเสียงสองคนนั้นเริ่มเบาลงวะ กำลังอะไรกัน ทำไมผมไม่ได้ยิน
“มึงแอบฟังใครอยู่วะ" จู่ ๆ ไอ้แอนดริวก็เข้ามาตะโกนข้าง ๆ หู ทำผมสะดุ้งจนต้องรีบหันกลับไปมองมัน และคำถามของมันก็ทำหูของผมที่กำลังกระดิ๊กฟังเสียงเจ้าก้อนต้องนิ่งไปทันที เพราะเป็นหมาป่าด้วยกันมันถึงรู้ว่าที่หูกระดิ๊กไปมาอย่างนี้เพราะกำลังตั้งใจฟังอะไรบางอย่าง และการที่ผมเลิกกระดิ๊กหูก็ทำให้สัญญาณเสียงของสองคนนั้นขาดหายไปเลย แม่งเอ้ย!! ทำไมมึงต้องมาหากูในวันและเวลาที่ไม่เหมาะสมด้วยวะ ไอ้แอนดริว!!
“เปล้า! ไม่มี๊" ผมปฏิเสธมันไป
“เสียงสูงเชียวนะมึง"
“แล้วมึงได้ข่าวอะไรมาบ้าง" ผมเบี่ยงประเด็นโดยการเริ่มชวนไอ้แอนดริวเข้าเรื่องเพราะรู้ว่ามันมาที่นี่ก็น่าจะเป็นเรื่องพี่ของแบมแบม รีบ ๆ คุยให้จบผมจะได้รีบไปขัดขวางสองคนนั้น แต่หลังจากที่ผมถามไปสีหน้ามันรู้เครียดลงเหมือนกับว่าเรื่องที่มันเล่ามีอะไรน่ากังวล
“ตอนนี้กูตามเจอแล้วว่าเด็กที่มึงตามหาอยู่ที่ไหน"
“ที่ไหนวะ!!” ผมถามออกไปด้วยความตื่นเต้น งั้นก็แปลว่าเรากำลังเข้าใกล้พี่ของเจ้าก้อนมากขึ้นแล้วสินะ ถ้าแบมแบมรู้ต้องดีใจมากแน่ ๆ และผมเชื่อว่าแบมแบมจะกลับมาสนใจผมเหมือนเดิมแน่ หึ!
“อยู่กับตระกูลหวัง" อารมณ์ดีของผมเมื่อกี้กลับหยุดชะงัก ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ สิ่งที่ได้ยินทำร่างชาไปหมดทุกส่วน คิดว่าตัวเองหูฝาดไป แม้ตอนนีี้หูหมาป่าของผมจะตั้งตรงบนเหนือหัวยังไงก็ไม่น่าฟังผิดแน่ ๆ แต่สิ่งที่แอนดริวพูดมันน่าช็อกเกินที่ผมจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง
“ห...ฮะ? อะไรนะ" ผมถามซ้ำ เพราะคิดว่าตัวเองกำลังหูฝาดไปแล้วแน่ ๆ เพราะมันจะเป็นไปได้ยังไง ก็ทุกคนก็รู้กันว่าตระกูลหวังสิ้นตระกูลไปนานแล้ว
“มึงฟังไม่ผิดหรอก ตระกูลหวังยังอยู่" หัวใจของผมเริ่มเต้นโครมครามมากกว่าเก่า มีคนคนหนึ่งที่ผมอยากรู้ว่าเขายังรอดหรือเปล่า แต่ผมไม่กล้าถามออกไป กลัวคำตอบนั่นจะบาดหัวใจผมอีกครั้ง
“ตระกูลนั้นเหลือแจ็คสันคนเดียวที่เป็นรอดชีวิต" แอนดริวพูดมาเหมือนรู้ว่าผมกำลังอยากได้ยินชื่อนี้ เหมือนความอัดแน่นทั้งหมดที่จุกอยู่ที่อกได้ยกออก ผมรู้สึกชื้นใจอย่างบอกไม่ถูก ผมดีใจที่แจ็คสันยังมีชีวิตอยู่ มันเหมือนตราบาปที่ผมคิดว่าไม่มีทางลบหายในที่สุดก็มีทางได้ลบมันออก
“แต่มึงอย่าเพิ่งดีใจไปนะไอ้มาร์ค ใช่ว่ามึงจะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปหามันแล้วมันจะยินดีคุยกับมึง แจ็คสันคนเดิมของมึงตายจากไปนานแล้ว คนที่มีชีวิตอยู่ตอนนี้ไม่ใช่แจ็คสันที่มึงรู้จัก"
แอนดริวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำหัวใจของผมบีบแน่นมากกว่าเก่า ยิ่งได้ยินมันพูดอย่างนั้นผมก็ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองเคยทำมันเลวร้ายมากกว่าเก่าเป็นพันเท่า ไม่มีวันไหนที่ผมลืมเรื่องนั้นได้เลย วันที่โหดร้ายยังย้ำเตือนในความทรงจำของผม มันเตือนให้ผมจมอยู่กับฝันร้ายว่าตัวเองเสียเพื่อนรักไปสองคน นั่นก็คือแจ็คสันและแจบอม
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อวะ ตอนนี้การช่วยเหลือเด็กนั่นมันยากมาก เพราะเด็กคนนั้นไปอยู่ในที่ที่มึงเข้าไปไม่ได้" ผมผ่อนลมหายใจออกมา รู้สึกมืดแปดด้านจนไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ตอนแรกผมคิดว่าผมจะออกไปช่วยพี่ของแบมแบมภายในวันพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ แต่พอรู้ว่าเด็กนั่นอยู่กับแจ็คสันผมก็ให้คำตอบไม่ได้เลย
งั้นตอนนี้ผมก็ยังบอกแบมแบมเจอพี่ชายไม่ได้สินะ ไม่งั้นเจ้าก้อนคงจะรบเร้าให้ผมพาไปหาแน่ ๆ และอย่างนั้นเรื่องยิ่งวุ่นไปมากกว่าเก่า
“มึงพอจะสืบได้อีกไหมว่าจะมีวันไหนที่แจ็คสันไม่อยู่"
“อืม... ก็พอได้อยู่ กูมีสายอยู่ที่นั่น เอาไว้ถ้ามันรู้เมื่อไร กูจะรีบบอกมึง"
“อืม ขอบใจ" ไอ้แอนดริวยิ้มรับคำขอบคุณผม ผมเองก็ทำได้เพียงยกมุมปากนิด ๆ ก่อนจะหลุบตามองต่ำพยายามคิดหาทางออกกับเรื่องนี้ต่อ
“แต่กูว่ายังไงเราก็ต้องรีบไปช่วยเด็กนั่นให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นพวกเราจะซวยกันไปทั้งหมด"
“ทำไมวะ"
“ก็มีสายกูในนั้นบอกว่า แจ็คสันกังขังเด็กนั่นไว้และขืนใจ มึงก็รู้ใช่ไหมว่าพวกเราไม่ควรทำอย่างนั้น" ผมได้ยินอย่างนั้นก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่มีหมาป่าตัวไหนที่คิดอยากฆ่าตัวตาย ทั้งที่ผมก็พยายามรักษากฎนั่น แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนพยายามแหกมันอยู่ ถ้าอย่างนั้นผมต้องรีบหยุดแจ็คสัน
“งั้นต่อไปมึงมีข่าวอะไรก็รีบบอกกูล่ะกัน"
“ได้ ส่วนตอนนี้เราคงทำได้แค่รอจังหวะดี ๆ แค่นั้น หวังว่าจะมีสักวันที่แจ็คสันปล่อยเด็กนั่นอยู่คนเดียว และกูก็ภาวนาขอให้มันรีบมาถึงเร็ว ๆ เพราะกูกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้พวกเราจะแย่กันทันหมด"
ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือผ่อนลมหายใจออกมา ผ่อนครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ทำให้ความเครียดมันลดลงเลย สิ่งที่แจ็คสันทำมันกำลังจะกลายเป็นสงคราม แต่ทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นหากเด็กคนนั้นบอกว่าเต็มใจอยู่กับแจ็คสัน ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าทั้งสองรู้สึกอะไรต่อกันหรือเปล่า แต่ยังไงผมก็ต้องป้องกันไว้ก่อนที่จะเกิดโศกนาฏกรรมครั้งที่สอง
“เรื่องนี้มึงอย่าเพิ่งบอกใครนะแอนดริว เพราะถ้ามีคนรู้ เรื่องจะใหญ่มากกว่านี้"
“อืม กูก็พอจะเดาออก กูเองก็ไม่กล้าบอกใครหรอก เรื่องน่าสยองขนาดนั้น กูเองก็ไม่อยากจะพูดถึงบ่อย ๆ หรอก"
ผมเงียบไปหลังจากนั้น เพราะในหัวของผมกำลังคิดเรื่องแจ็คสันให้วุ่น ผมเองก็ดีใจที่มันยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็ดีใจไม่สุดเท่าไรเพราะสิ่งที่มันทำมันร้ายแรงมาก ไอ้แอนดริวบอกว่ามันไม่ใช่แจ็คสันคนเดิมที่ผมรู้จัก ผมเองก็เสียใจที่ตัวเองก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เด็กร่าเริงคนนั้นตายจากไป ในตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าแจ็คสันเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่แจ็คสันกำลังทำอยู่นั้นก็บอกได้ว่าเขาไม่ใช่คนเดิมแล้ว เพราะแจ็คสันคนที่ผมเคยรู้จัก ไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่ ๆ
'โอ๊ย!!! คุณจิงโจ้!! น้องแบมเจ็บ'
ผมรีบลุกพรวดทันที ทำไอ้แอนดริวต้องสะดุ้งโหยงเพราะตกใจ
"ไอ้มาร์ค มึงเป็นเหี้ยอะไร"
"กูไปก่อนล่ะ ค่อยคุยกัน" เพราะกูจะไปถลกหนังไอ้น้องเวร! ไอ้โจอี้มึงทำอะไรแบมแบมของกู
นี่ขนาดผมไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่เสียงแบมแบมเข้ามาให้หูผมเพราะเจ้าก้อนคงต้องตะโกนเสียงดังมากแน่ ๆ ในตอนนี้ผมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เลือดร้อนในกายเริ่มสูบฉีดขึ้นมาทันที มือไม้สั่นจนตามอารมณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้
ระหว่างที่ผมกำลังวิ่งไปยังบ่อน้ำพุร้อน ผมก็พยายามฟังเสียงสองคนนั่น
'พี่ขอโทษ เจ็บมากไหม'
'น้องแบมเจ็บจังเลยฮะคุณจิงโจ้'
'ไหน เจ็บตรงไหนบอกพี่สิ'
'น้องแบมเจ็บตรงก้น'
ผมอ้าปากค้างปล่อยลมร้อนออกมา ตาเบิกกว้างมากกว่าเก่า ความร้อนแล่นไปทั่วทั้งร่างกาย เลือดในกายของผมเริ่มสูบฉีดมากยิ่งขึ้น กล้ามเนื้อของผมเริ่มขยายมากขึ้น จากที่วิ่งสองขาผมก็พุ่งตัวเอามือดันไปที่พื้น จังหวะนั่นร่างของผมก็เปลี่ยนแปลงกายเป็นหมาป่าตัวโต เวลาที่พวกเราโมโหอะไรมาก ๆ ร่างกายของเราก็มักจะเปลี่ยนสภาพเป็นแบบนี้เสมอ
กูถนอมของกูมาตั้งนาน มึงจะมาตัดหน้ากูไม่ได้นะไอ้โจอี้ มึงตายยยยยยยยย!!!!
BAMBAM PART
โอ๊ยยยย น้องแบมเจ็บก้นจัง เมื่อกี้น้องแบมลื่นล้ม ฮืออ ก็ทางมันลื่น น้องแบมบอกให้คุณจิงโจ้จับมือน้องแบมหน่อยเพราะน้องแบมกลัวล้ม พูดไม่ทันจะจบประโยคน้องแบมก็ลื่นล้มเลย ฮึก! น้องแบมเจ็บก้นจัง
“เจ็บมากไหมน้องแบม พี่ขอโทษที่ทำให้น้องแบมเจ็บนะ"
“งื้อ ไม่เป็นไรฮะ"
“มะ จับมือพี่ไว้ พี่จะไม่ทำให้น้องแบมเจ็บอีกรอบ" คุณจิงโจ้จับมือน้องแบมไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ ประคับประคองน้องแบมลงไปในบ่อน้ำพุร้อน หูยยยย สดชื่นดีจริง ๆ เลย น้องแบมอยากแช่น้ำพุร้อนมานานแล้ว แต่คุณป๊าไม่มีเงินพาน้องแบมไปแช่ คุณป๊าบอกว่าถ้าจะไปแช่น้ำพุร้อนต้องใช้เวลาเดินทางไปไกลมากถึงจะเจอบ่อน้ำพุร้อน แต่นี่น้องแบมไม่ต้องเดินทางไปไกลเลย เพราะบ่อน้ำพุร้อนมันในบ้านคุณมัคคึ ที่นี่เจ๋งจัง น้องแบมอยากอยู่ตลอดไปเลย แต่น้องแบมทำไม่ได้ เพราะน้องแบมต้องกลับบ้าน อีกอย่างน้องแบมไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่ได้รักน้องแบม ฮึก! น้องแบมเสียใจ คุณมัคคึไม่รักน้องแบม
ตู้ม!!
จู่ ๆ ก็มีตัวอะไรไม่รู้กระโดดลงมาในน้ำ น้องแบมรีบหันไปมองด้วยความตกใจ แต่เมื่อเห็นว่าตรงนั้นคืออะไรน้องแบมก็ตกใจมากกว่าเก่า
“คุณหมาป่า !!!” ไม่รู้ว่าคุณหมาป่ามาที่นี่ได้ยังไง แถมกระโดดลงมาในน้ำพุร้อนด้วย แต่น้องแบมดีใจจัง เย้! คุณหมาป่าจะมาแช่น้ำพุร้อนกับน้องแบมใช่ไหม น้องแบมคิดถึงคุณหมาป่าาา
น้องแบมรีบเดินลุยน้ำไปหาคุณหมาป่า น้องแบมจะไปกอดคุณหมาป่าไว้แน่น ๆ เพราะน้องแบมคิดถึงคุณหมาป่า แต่ทำไมคุณหมาป่าไม่สนใจน้องแบม คุณหมาป่ากำลังพุ่งตรงไปหาคุณจิงโจ้พร้อมทำเสียงขู่ อย่าบอกนะว่าคุณหมาป่าหวงน้องแบม ไม่ได้แล้ว! น้องแบมต้องแนะนำคุณจิงโจ้ให้คุณหมาป่ารู้จัก คุณหมาป่าจะได้ไม่ดุใส่คุณจิงโจ้
“คุณหมาป่า นี่คุณ ว้ากกกกก!!! คุณหมาป่าาาา อย่าทำร้ายคุณจิงโจ้!” น้องแบมแนะนำคุณจิงโจ้ให้คุณหมาป่าแต่ไม่ทันแล้ว ตอนนี้คุณหมาป่ากำลังเอาปากงับหัวคุณจิงโจ้!! ว้ากกกก คุณหมาป่าจะกินคุณจิงโจ้!
"น้องแบมช่วยพี่ด้วย" คุณจิงโจ้ตกใจมากกำลังดิ้นไปมาในขณะที่โดนคุณหมาป่างับหัวอยู่ ฮือออ คุณหมาป่าน่ากลัวจัง น้องแบมเคยคิดว่าคุณหมาป่าตัวใหญ่มาก ๆ แต่ไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดที่ปากงับหัวคุณจิงโจ้ได้ แงงงงง
“คุณหมาป่า ไม่ดุร้ายนะฮะ คุณจิงโจ้เป็นคนดี คุณหมาป่าห้ามทำร้ายนะฮะ" น้องแบมพยายามดันตัวคุณหมาป่าออก แต่คุณหมาป่าก็ไม่ขยับสักนิด แถมยังเสียงขู่คุณจิงโจ้เป็นระยะ ๆ คุณหมาป่าคงจะหวงน้องแบมมากสินะ แล้วตอนคุณหมาป่าเจอคุณมัคคึคุณหมาป่ากัดก็คุณมัคคึหรือเปล่า
“โอ๊ยยย ๆ เจ็บพี่ ปล่อยผม" คุณจิงโจ้ดิ้นไปมา แต่คุณหมาป่าก็ยังงับหัวคุณจิงโจ้ไม่ยอมปล่อย ไม่เอา น้องแบมไม่อยากให้คุณหมาป่าเป็นสัตว์ดุร้าย คุณหมาป่าต้องเชื่อฟังน้องแบม
“คุณหมาป่าจะทำร้ายคนใจดีอย่างคุณจิงโจ้ไม่ได้นะ ถ้าเป็นคุณมัคคึว่าไปอย่าง" หึ! เพราะคุณมัคคึนิสัยไม่ดี ไม่ยอมรับจูบน้องแบม เชอะ! นี่ขนาดน้องแบมงอนอยู่ยังไม่คิดจะง้อน้องแบมเลยสักนิด
“ว้ากกกกก น้องแบมอย่าพูดแบบนั้น พี่เจ็บบบบ" คุณจิงโจ้ดิ้นแรงกว่าเก่า คุณหมาป่านี่ไม่เชื่องเลย น้องแบมต้องสั่งสอนคุณหมาป่าซะแล้ว
“คุณจิงโจ้โซ่ล่ามอยู่ไหน น้องแบมจะเอามาล่ามคอหมาป่าใจร้าย" คุณหมาป่าดูตกใจที่น้องแบมพูดแบบนั้น เป็นยังไงล่ะ กลัวน้องแบมใช่ไหม น้องแบมไม่ชอบที่คุณหมาป่าใจร้ายแบบนี้
“อยู่ตรงหลัง... ว้ากกกก ไม่มี ๆ ปล่อยผมสิพี่" คุณจิงโจ้ก็ยังโวยวายไม่เลิก คุณหมาป่านี่ใจร้ายจริง ๆ เลย ทำไมต้องทำร้ายคุณจิงโจ้แบบนั้น น้องแบมโกรธคุณหมาป่าแล้ว
“ถ้าคุณหมาป่าไม่ปล่อยคุณจิงโจ้ คืนนี้คุณหมาป่าไม่ต้องมานอนกับน้องแบม!! และน้องแบมจะโกรธคุณหมาป่ามาก ๆ เอาสิ!”
น้องแบมกอดอกและเชิดหน้าใส่คุณหมาป่าให้คุณหมาป่ารู้เลยว่าน้องแบมกำลังโกรธสุด ๆ ตอนแรกน้องแบมยังได้ยินเสียงคุณจิงโจ้ร้องอยู่แต่ตอนนี้เสียงคุณจิงโจเริ่มเบาลงแล้ว น้องแบมจึงหันไปมองคุณจิงโจ้ เห็นคุณหมาป่ายอมเอาปากออกจากการงับหัวคุณจิงโจ้ เมื่อเห็นว่าคุณจิงโจ้ปลอดภัยแล้วน้องแบมเลยรีบเข้าไปดูคุณจิงโจ้ใกล้ ๆ มองดูว่าคุณจิงโจ้มีแผลหรือเปล่า แต่น้องแบมไม่เห็น โชคดีจัง ไม่งั้นน้องแบมคงรู้สึกผิดต่อคุณจิงโจ้มากกว่านี้แน่
“พี่ทำบ้าอะไรวะเนี่ย" คุณจิงโจ้โวยวายตีไปที่คุณหมาป่าป้าบใหญ่ ๆ แต่น้องแบมสงสัยว่าทำไมคุณจิงโจ้ถึงเรียกคุณหมาป่าว่าพี่ คุณจิงโจ้สนิทกับคุณหมาป่าแล้วเหรอ
แล้วคุณหมาป่าก็ตอบคุณจิงโจ้เป็นภาษาหมา แถมยังทำเสียงขู่ในลำคอเป็นระยะ ๆ
“พี่นั่นแหละทำอะไรไว้ ทำไมนิสัยแย่แบบนี้วะ"
แล้วคุณหมาป่าก็ตอบคุณจิงโจ้เป็นภาษาหมา งือ น้องแบมไม่เข้าใจว่าเขากำลังคุยอะไรกัน แล้วคุณจิงโจ้ฟังคุณหมาป่าพูดรู้เรื่องด้วยเหรอ น้องแบมไม่เห็นจะฟังออกเลย
“พี่ทำอย่างงั้นกับแบมแบมได้ยังไง ไอ้พี่เลว ไอ้พี่ชั่ว!!" รอบนี้คุณจิงโจ้ดูโกรธมาก ๆ คุณจิงโจ้ลุกขึ้นไปผลักคุณหมาป่า แล้วคุณหมาป่าก็ดูไม่ยอมคุณจิงโจ้ คุณหมาป่าขู่เสียงดังน่ากลัวมาก
“อย่าทะเลาะกันเลยนะฮะ" น้องแบมรีบเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งสอง น้องแบมไม่คิดเลยว่าคุณหมาป่าจะหวงน้องแบมมากขนาดนี้ น้องแบมดีใจจังที่คุณหมาป่าหวงน้องแบม แต่น้องแบมไม่อยากให้คุณหมาป่าดุร้ายกับคนอื่น มันไม่น่ารักเลย "คุณหมาป่าอย่าดุคุณจิงโจ้นะฮะ คุณจิงโจ้เป็นคนดี คุณหมาป่าไม่ควรดุนะ"
คุณหมาป่าแยกเขี้ยวโชว์คุณจิงโจ้หนึ่งที ก่อนจะก้มหน้ามามองน้องแบมเหมือนกับว่าคุณหมาป่ายอมเชื่อฟังน้องแบม ตอนแรกหน้าคุณหมาป่าเหมือนอารมณ์เย็นลง แต่จู่ ๆ คุณหมาป่าก็เปลี่ยนสีหน้า แล้วคุณหมาป่าก็บ่นอะไรสักอย่างที่น้องแบมฟังไม่ออก
“คุณหมาป่า น้องแบมไม่เข้าใจว่าคุณหมาป่าพูดอะไร"
“น้องแบม ผ้าขนหนูหายไปไหน" เสียงคุณจิงโจ้บอก น้องแบมก้มมองดูไปในใต้น้ำ ก็เพิ่งรู้ว่าผ้าขนหนูของน้องแบมไม่อยู่แล้ว หายไปไหนนะ ตอนแรกน้องแบมยังใส่อยู่เลย
น้องแบมกำลังจะหันไปตอบคุณจิงโจ้ แต่โดนคุณหมาป่าเอาตัวมาบังไว้ก่อน คุณหมาป่าบ่นอะไรอีกก็ไม่รู้น้องแบมฟังไม่รู้เรื่อง แถมยังทำเสียงเสียงขู่ในลำคออีกด้วย น้องแบมเซ็งจัง น้องแบมอยากฟังคุณหมาป่ารู้เรื่อง ไม่งั้นน้องแบมคงเข้าใจว่าคุณหมาป่ากำลังบ่นอะไรอยู่ตอนนี้
เอาเป็นว่าตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าคุณหมาป่าดูอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ น้องแบมรู้สึกอย่างนั้น แต่่ยังไม่ทันถามว่าคุณหมาป่าเป็นอะไร จู่ ๆ คุณหมาป่าก็รีบขึ้นจากน้ำแล้ววิ่งหายไปไหนก็ไม่รู้ น้องแบมได้แต่มองตามอย่างสงสัยว่าคุณหมาป่าเป็นอะไรไปมาทำดุแล้วก็วิ่งหนีไป
“น้องแบม พี่ไปก่อนนะ"
“อ้าว! คุณจิงโจ้จะไปไหน เราเพิ่งมาถึงกันเอง"
“พี่ว่าถ้าพี่ยังอยู่พี่คงไม่รอด"
“ทำไม น้องแบมไม่เข้าใจ เดี๋ยวสิ คุณจิงโจ้จะทิ้งน้องแบมไปไหน" คุณจิงโจ้ไม่ฟังเสียงเรียกของน้องแบม คุณจิงโจ้รีบเดินลุยน้ำเหมือนจะขึ้นจากน้ำ เพิ่งมาถึงแท้ ๆ ทำไมต้องรีบขึ้นด้วย งึ! ต้องเป็นเพราะคุณหมาป่าแน่ ๆ คุณหมาป่าทำให้คุณจิงโจ้กลัว
“น้องแบมอยู่นี่นะ" คุณจิงโจ้พยายามตะเกียกตะกายขึ้นน้ำ ทำไมต้องให้น้องแบมอยู่ที่นี่ด้วย น้องแบมไม่อยากอยู่คนเดียว น้องแบมเลยรีบเดินตามคุณจิงโจ้ไป
“จะไปไหนกัน !!!” น้องแบมสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนตะโกนอยู่ด้านหลัง อยู่ ๆ น้องแบมก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะน้องแบมจำเสียงนั่นได้ว่าเสียงใคร ถึงแม้ว่าน้องแบมจะงอนคุณมัคคึอยู่ แต่คุณมัคคึทำเสียงดุใส่ น้องแบมกลัวนะ
น้องแบมค่อย ๆ หันไปมองข้างหลัง ก็เห็นคุณมัคคึอยู่ตรงนั้นจริง ๆ คุณมัคคึหน้าตาดุมาก ๆ น้องแบมกลัวเลยค่อย ๆ เดินถอยหลังไปหาคุณจิงโจ้ แต่แล้ว...
“อ๊ะ !” ตัวน้องแบมก็หงายหลังเพราะน้องแบมไปสะดุดกับก้อนหินเข้า น้องแบมคิดว่าตัวเองจะหงายหลังจมน้ำแล้วซะอีก แต่โชคดีคุณจิงโจ้รับตัวน้องแบมไว้ทัน
“แบมแบม...” คุณมัคคึกดเสียงต่ำ น้องแบมหันไปมองคุณมัคคึ เห็นคุณมัคคึกำลังกัดฟันแน่น ท่าทางจะโกรธอะไรมาสักอย่าง ทำท่าทำทางเป็นคนอารมณ์ร้อนเหมือนคุณหมาป่าเลย แต่ชิ! น้องแบมไม่สนใจคุณมัคคึหรอก ช่วยไม่ได้ อยากปฏิเสธจูบน้องแบมเอง บอกเลยว่าน้องแบมงอนคุณมัคคึมาก ถึงแม้ตอนนี้คุณมัคคึจะดูน่ากลัวมากก็เถอะ แต่น้องแบมงอน! “มานี่!”
แล้วน้องแบมก็โดนคุณมัคคึลากตัวไป น้องแบมพยายามดิ้นสู้แต่คุณมัคคึแรงเยอะกว่าเลยทำให้ตัวน้องแบมเข้าไปใกล้ตัวมัคคึได้ง่ายดาย
“ทำไมไม่รู้จักระวังตัวฮะ!! ทำไมต้องปล่อยตัวเองให้โป๊ต่อหน้าคนอื่น" คุณมัคคึดูโกรธน้องแบมมาก ๆ แต่น้องแบมไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ตอนแรกก็นุ้งผ้าขนหนูอยู่ดีดี มันหายไปตอนไหนน้องแบมก็ไม่ยังไม่รู้ตัวเลย
น้องแบมหันกลับไปมองคุณจิงโจ้เพื่อขอให้คุณจิงโจ้ช่วยน้องแบม แต่หันไปแล้วน้องแบมก็ไม่เจอใคร คุณจิงโจ้หายไปไหนก็ไม่รู้เร็วมาก ๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าน้องแบมถูกทิ้งให้ให้อยู่กับคุณมัคคึสองต่อสอง ถ้าเป็นเมื่อก่อนน้องแบมคงดีใจมาก ๆ ที่ได้อยู่กับคุณมัคคึสองต่อสอง แต่ตั้งแต่โดนคุณมัคคึทำใจร้ายใส่ น้องแบมก็ไม่อยากอยู่ด้วย เพราะน้องแบมเจ็บที่คุณมัคคึไม่ต้องการน้องแบม
แต่แล้วตัวน้องแบมก็ถูกยกพาดกับขาคุณมัคคึ น้องแบมรู้สึกเย็นก้นแปลก ๆ เหมือนก้นต้องแบมโผล่ขึ้นเหนือน้ำ
เปี๊ยะ !
คุณมัคคึตีก้นน้องแบม !!
“โอ๊ย! น้องแบมเจ็บนะคุณมัคคึ ตีก้นน้องแบมทำไม"
"ลงโทษเด็กดื้อที่แก้ผ้าโชว์คนอื่น" คุณมัคคึตอบน้องแบมแล้ว ก็ตีก้นน้องแบมอีกรอบ
"คุณมัคคึปล่อยน้องแบมนะ ! น้องแบมจะไปหาคุณจิงโจ้"
"ทำไม ! ชอบมันมากหรือไง อยากได้มันเป็นเมียนักเหรอ"
คำพูดของคุณมัคคึทำให้น้องแบมหน้างอมากกว่าเก่า ถึงแม้ว่าน้องแบมจะงอนคุณมัคคึมาก แต่น้องแบมก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจให้ใครมาทำหน้าที่คุณภรรยาแทนคุณมัคคึหรอก แต่ดูคุณมัคคึพูดสิ คุณมัคคึหาว่าน้องแบมหลายใจ
"คุณมัคคึไม่ได้อยากเป็นคุณภรรยาน้องแบม ก็ไม่เห็นต้องมาพูดให้น้องแบมดูเป็นคนใจร้ายแบบเลย! อ๋อ! ที่คุณมัคคึพูดแบบนี้เพราะอยากให้น้องแบมไปจีบคุณจิงโจ้ใช่ไหม คุณมัคคึจะผลักน้องแบมไปหาคุณจิงโจ้ใช่ไหม” น้องแบมรู้สึกแสบจมูกขึ้นมา น้ำตาเริ่มมาก่อที่ขอบตาน้องแบม น้องแบมเสียใจที่ตัวเองโดนทำร้ายหัวใจขนาดนี้ น้องแบมไม่อยากอยู่กับคุณมัคคึอีกต่อไปแล้ว น้องแบมจะออกไปจากที่นี่ น้องแบมจะหนีไปกับคุณหมาป่า
“ไม่ใช่อย่างนั้น... คือฉัน...ฉันไม่อยากเป็นเมียนาย แต่ฉัน...”
“เห็นไหมล่ะ!! เพราะน้องแบมไม่ใช่นางฟ้าสวย ๆ คุณมัคคึถึงไม่ต้องการน้องแบม !!” น้องแบมผลักตัวออกจากคุณมัคคึ น้ำตาของน้องแบมไหลลงมาแอบแก้มทันที หลังจากนั้นน้องแบมก็สะอื้นหนัก น้องแบมเดินลุยน้ำหนีคุณมัคคึจะขึ้นจากน้ำ
แต่แล้วร่างของน้องแบมก็ถูกใครบางคนดันไปชนกับก้อนหิน และจะเป็นใครไม่ได้เพราะคนที่อยู่กับน้องแบมตอนนี้ก็มีแต่คุณมัคคึ คุณมัคคึเอาแขนมาล็อกน้องแบมไว้กับก้อนหิน ไม่รู้ทำไมทั้งที่เมื่อกี้น้องแบมเสียใจมาก ๆ แต่การกระทำของมัคคึตอนนี้มันทำน้องแบมน้ำตาหายไปหมด น้องแบมจ้องมองคุณมัคคึด้วยใจที่เต้นแรง
“ฉันกำลังพยายามทำตัวเป็นคนดีอยู่นะแบมแบม... นายไม่น่าทำให้ฉันสติแตกเลย"
น้องแบมไม่เข้าใจว่าสิ่งที่คุณมัคคึพูดหมายความว่ายังไง น้องแบมรู้แต่ว่าหัวใจของน้องแบมเต้นแรงมาก ๆ และแค่คุณมัคคึยื่นหน้าเข้ามากใกล้ น้องแบมก็โดนคุณมัคคึแย่งอากาศหายใจไปหมดแล้ว เพราะตอนนี้น้องแบมกำลังหายใจไม่ออก น้องแบมจ้องตาคุณมัคคึ คุณมัคคึก็จ้องตาน้องแบม เราจ้องตากันนานมาก ๆ และน้องแบมก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าคุณมัคคึก็หายใจแรงไม่ต่างจากน้องแบม ทำไมเราถึงหายใจแรงเหมือนกันทั้งคู่นะ หรือว่าเราต่างคนต่างแย่งอากาศหายใจกัน
“น้องแบมหายใจไม่ออก" น้องแบมบอกคุณมัคคึ วางมือไปที่อกคุณมัคคึก่อนจะพยายามผลักคุณมัคคึออกห่างจากน้องแบม แต่ร่างคุณมัคคึไม่ขยับเลยสักนิด คุณมัคคึไม่แสดงท่าทางอะไรเลยนอกจากเอาแต่จ้องน้องแบมอยู่อย่างนั้น "ถ้าคุณมัคคึไม่ถอยออก น้องแบมจะจูบคุณมัคคึแล้วนะ"
เพราะน้องแบมรู้ว่าคุณมัคคึไม่อยากจูบน้องแบม น้องแบมเลยเอาเรื่องจูบมาขู่ แต่รอบนี้คุณมัคคึไม่ได้ตกใจเหมือนรอบที่แล้ว คุณมัคคึนิ่งมากแถมยังเลียริมฝีปากโชว์น้องแบมอีก น้องแบมถือว่าน้องแบมเตือนคุณมัคคึแล้วนะ อย่ามาทำหน้าตาเซ็กซี่ให้น้องแบมเห็น ถ้าน้องแบมจูบคุณมัคคึขึ้นมา คุณมัคคึก็ปฏิเสธการเป็นภรรยาของน้องแบมไม่ได้แล้ว
“เรามาเล่นเกมกันไหมแบมแบม" จู่ ๆ คุณมัคคึก็เปลี่ยนเรื่อง และน้องแบมก็สนใจกับสิ่งที่คุณมัคคึพูดมาก ๆ
“เล่นเกมอะไรฮะ เอา ๆ น้องแบมอยากเล่นเกม" น้องแบมไม่ปฏิเสธคุณมัคคึอยู่แล้ว น้องแบมชอบเล่นเกมจะตาย และอีกอย่างมันก็คงจะดีกว่าให้คุณมัคคึมาแย่งอากาศหายใจน้องแบมอย่างนี้ น้องแบมหายใจไม่ออก
“เกมพลัดกันกัดปาก"
“เกมอะไรอ่ะคุณมัคคึ แค่ฟังน้องแบมก็รู้สึกเจ็บแล้ว" เกมอะไรไม่เห็นจะน่าเล่นสักนิด ทำไมต้องกัดปากด้วย น้องแบมไม่ได้อยากโดนกัดสักหน่อย
“ฉันสัญญาจะกัดเบา ๆ" คุณมัคคึพูดน้ำเสียงนุ่ม น้องแบมฟังแล้วรู้สึกใจสั่นขึ้นมาเลย น้องแบมมองหน้าคุณมัคคึ เห็นคุณมัคคึจ้องหน้าอยู่ก็ทำน้องแบมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า คุณมัคคึตอนเปียกน้ำดูเซ็กซี่จัง น้องแบมใจสั่นหมดแล้วนะ
“แล้วมันเล่นยังไงเหรอฮะ น้องแบมเล่นไม่เป็น" คุณมัคคึยิ้มมุมปากทันทีที่น้องแบมถาม หน้าตาของคุณมัคคึเหมือนดีใจที่น้องแบมตกลงเล่น
“ฉันจะกัดปากนาย แล้ว... นายก็กัดปากฉันกลับ"
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงฮะว่าใครแพ้" หลังจากที่น้องแบมถามอย่างนั้นไป คุณมัคคึเงียบไปเลย หน้าตาครุ่นคิดเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ส่วนน้องแบมก็รอฟังว่าเมื่อไรคุณมัคคึจะตอบคำถามน้องแบม
“จนกว่าใครคนหนึ่งจะบอกว่าขอยอมแพ้"
“ไม่ใช่น้องแบมแน่ ๆ เพราะน้องแบมไม่มีทางแพ้คุณมัคคึหรอก คิกคิก" น้องแบมพูดอย่างมั่นใจพร้อมยิ้มกว้างให้คุณมัคคึ คุณมัคคึยิ้มตอบน้องแบมก่อนจะดันตัวออกห่าง น้องแบมมองตามคุณมัคคึไปเห็นคุณมัคคึเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามน้องแบม เล่นเกมต้องอยู่ไกลกันขนาดนั้นเลยเหรอ
“มานั่งตักฉันสิ" คุณมัคคึบอก น้องแบมก็รีบเดินไปหาคุณมัคคึโดยไม่มีข้อคัดค้าน ไม่รู้ว่าน้องแบมรู้สึกไปเองหรือเปล่า น้องแบมรู้สึกเหมือนคุณมัคคึกำลังมีแผนร้าย คงไม่ใช่หรอกมั้งน้องแบมคงคิดไปเองนั่นแหละ
น้องแบมนั่งตักบนคุณมัคคึ น้องแบมดีใจจังที่ได้ใกล้ชิดคุณมัคคึแบบนี้อีก ตอนแรกน้องแบมก็งอนคุณมัคคึนะ แต่ว่าตอนนี้น้องแบมงอนไม่ลงแล้ว น้องแบมก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงหายโกรธคุณมัคคึ อาจจะเป็นเพราะตอนนี้คุณมัคคึชวนน้องแบมเล่นเกมน้องแบมเลยอารมณ์ดี
“รู้ใช่ไหมว่าเรากำลังเล่นเกม"
“อื้อ น้องแบมรู้ คุณมัคคึกำลังชวนน้องแบมเล่นเกมกัดปาก แต่คุณมัคคึฮะ ทำไมต้องกัดปากด้วย น้องแบมไม่เห็นว่ามันจะน่าสนุกตรงไหนเลย"
“เดี๋ยวฉันจะทำให้นายรู้สึกสนุกขึ้นมาเอง"
“งั้นน้องแบมขอเริ่มก่อน น้องแบมจะเป็นคนกัดปากคุณมัคคึก่อน" น้องแบมขยับหน้าเข้าไปใกล้คุณมัคคึด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่ถนัดน้องแบมเลยเอาแขนโอบคอคุณมัคคึไว้ น้องแบมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้คุณมัคคึมากเข้าไปอีก จนตอนนี้หน้าของน้องแบมห่างกับหน้าคุณมัคคึเพียงนิดเดียวเท่านั้น ไม่รู้ทำไมแค่น้องแบมจ้องตาคุณมัคคึหัวใจของน้องแบมก็เต้นแรงมาก ๆ นอกจากนั้นน้องแบมยังรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า หรืออาจจะเป็นไอของน้ำพุร้อนก็ได้
แค่เล่นเกมกัดปากกัน ทำไมน้องแบมต้องตื่นเต้นด้วย หรือเป็นเพราะน้องแบมจะกัดปากคุณมัคคึ แต่กัดปากมันจะเหมือนจุ๊บปากกันไหมนะ คงไม่เหมือนหรอกมั้งเพราะไม่งั้นคุณมัคคึก็ต้องพูดว่าเล่นเกมพลัดกันจุ๊บปาก งื้ออออ เขินจังง น้องแบมอยากเล่นเกมนั้นมากกว่า เพราะน้องแบมอยากมัดตัวคุณมัคคึไว้
แต่คุณมัคคึคงไม่อยากจุ๊บน้องแบมหรอก ไม่งั้นคุณมัคคึคงไม่ผลักน้องแบมออกเหมือนตอนนั้น คิดไปแล้วก็เสียใจจัง ก็น้องแบมอยากให้คุณมัคคึมาเป็นคุณภรรยาของน้องแบมนี่
“ว่าแต่คุณมัคคึฮะ กัดปากมันต้องทำยังไง ให้น้องแบมงับไปที่ปากคุณมัคคึเลยเหรอฮะ" คุณมัคคึพยักหน้าเบา ๆ แถมทำสีหน้าเหมือนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง นอกจากนั้นคุณมัคคึยังกลืนน้ำลายเสียงดังอีกด้วย น้องแบมได้ยิน "งั้นน้องแบมจะกัดปากคุณมัคคึแล้วนะฮะ คุณมัคคึต้องยอมแพ้น้องแบมแน่ ๆ"
น้องแบมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้คุณมัคคึมากขึ้นไปอีก แถมอ้าปากเตรียมตัวจะงับปากคุณมัคคึ อีกครั้งที่น้องแบมได้ยินเสียงคุณมัคคึกลืนน้ำลายเสียงดัง คุณมัคคึเผยอปากนิด ๆ เหมือนกำลังรอให้น้องแบมเข้าไปงับปาก
“แฮ่!!!”
แล้วน้องแบมก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงอะไรประหลาด ๆ น้องแบมหันไปมองตามเสียงก็ต้องตกใจรีบกอดคุณมัคคึแน่นด้วยความกลัว เพราะที่น้องแบมเห็นตอนนี้คือคุณหมาป่า แต่ไม่ใช่คุณหมาป่าของน้องแบม เพราะคุณหมาป่าตัวนี้ตัวเล็กกว่าและก็ผอมกว่าเยอะ
“มึงนี่มันมารผจญกูจริง ๆ" คุณมัคคึบ่นงึมงำในลำคอพร้อมขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง น้องแบมไม่เข้าใจว่าที่คุณมัคคึบ่นเมื่อกี้หมายความว่ายังไง แต่น้องแบมกลัวคุณหมาป่าตัวเล็กตัวนั้น
แต่แล้วน้องแบมก็ต้องตกใจมากกว่าเก่าเมื่อเห็นคุณหมาป่าตัวนั้นวิ่งมา น้องแบมกอดคุณมัคคึไว้แน่นพร้อมหลับตาปี๋ แต่คุณมัคคึนิ่งมากเหมือนไม่กลัวคุณหมาป่าตัวนั้นเลย
เพราะรู้สึกว่าบรรยากาศมันเงียบ ๆ น้องแบมพยายามหรี่ตามองคุณมัคคึ แต่ก็ต้องตกใจมากขึ้นไปอีก เพราะเห็นคุณหมาป่าตัวนั้นกำลังพยายามงับหัวคุณมัคคึ หรือว่ามันเป็นนิสัยของหมาป่านะที่ชอบงับหัวคนอื่น แต่น้องแบมอยู่กับคุณหมาป่าตั้งนาน คุณหมาป่าไม่เห็นจะงับหัวน้องแบมเหมือนที่คุณหมาป่าทำกับคุณจิงโจ้และกับคุณหมาป่าตัวเล็กทำกับคุณมัคคึเลย
“เตือนครั้งที่หนึ่ง... ออกไป" คุณมัคคึทำเสียงดุน่ากลัวมาก ๆ เลย น้องแบมไม่ชอบเลยเวลาที่คุณมัคคึทำเสียงดุแบบนั้น
คุณหมาป่าตัวเล็กทำเสียงขู่ในลำคอ แต่ไม่นานคุณหมาป่าตัวเล็กก็เอาปากออกจากการงับหัวคุณมัคคึ โอโห้! คุณมัคคึนี่สุดยอดจริง ๆ แค่พูดครั้งเดียวคุณหมาป่าตัวเล็กก็เชื่อด้วย รู้งี้น่าจะขอให้คุณมัคคึไปจัดการกับคุณหมาป่าของน้องแบมดีกว่า
“คุณมัคคึฮะ ทำไมคุณหมาป่าตัวนี้ถึงเข้ามาที่นี่ได้ล่ะฮะ" น้องแบมถามคุณมัคคึด้วยความสงสัย
“มันคงได้กลิ่นหอม ๆ ของนาย อย่าไปเข้าใกล้หมาป่าตัวอื่นนะ ไม่งั้นมันกินนายแน่ นายเข้าใกล้ได้แต่คุณหมาป่าของนายคนเดียว เข้าใจไหม" น้องแบมได้ยินอย่างนั้นเลยรีบกอดคุณมัคคึไว้แน่นมากกว่าเก่า ส่วนคุณหมาป่าตัวเล็กก็ทำเสียงขู่ในลำคอเหมือนไม่พอใจคุณมัคคึ น่ากลัวจริง ๆ น้องแบมไม่คิดเลยว่าคุณหมาป่าตัวเล็กตัวนั้นจะอยากกินเนื้อของน้องแบม
“คุณมัคคึไล่ให้น้องแบมได้ไหมฮะ น้องแบมกลัว" คุณมัคคึยิ้มมุมปากก่อนจะเอาแขนมาโอบเอวน้องแบมไว้แน่น น้องแบมมองไปที่คุณหมาป่าตัวเล็กตัวนั้นดูเขาทำเสียงขู่เป็นระยะ ๆ แต่หน้าตาคุณหมาป่าตัวนั่นก็น่ารักดีนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะคิดใจร้ายจะกินน้องแบม
“ชิ่ว ๆ ไป ๆ อย่าเข้ามาใกล้น้องแบมของฉันอีก" คุณมัคคึกวักน้ำสาดใส่คุณหมาป่าตัวนั้น คุณหมาป่าตัวเล็กนั่งนิ่งพร้อมทำหน้าอึน ๆ ใส่ไม่ขยับตัวแม้แต่นิดเลย ไม่รู้ทำไมน้องแบมถึงรู้สึกว่าคุณหมาป่าตัวเล็กดูใจดีเหมือนคุณหมาป่าน้องแบมเลย แต่น้องแบมไม่อยากเสี่ยงหรอก คุณมัคคึบอกคุณหมาป่าตัวเล็กจะกินน้องแบม น้องแบมต้องห้ามไว้ใจ น้องแบมไว้ใจได้แค่คุณหมาป่าของน้องแบมตัวเดียวเท่านั้น เห็นไหมล่ะ คุณหมาป่าของน้องแบมน่ารักและใจดี ขนาดคุณมัคคึยังบอกให้น้องแบมไว้ใจคุณหมาป่าเลย ฮี่ฮี่
WRITER PART
“คุณมัคคึฮะ น้องแบมง่วงนอนแล้ว แต่น้องแบมยังกินโกโก้เหลืออยู่เลย คุณมัคคึกินต่อน้องแบมได้ไหมฮะ อ้อ! แล้วคุณมัคคึไปตามคุณหมาป่ามาให้น้องแบมได้ไหมฮะ น้องแบมอยากกอดคุณหมาป่าตอนนอน"
"เดี๋ยวฉันจะไปตามให้" มาร์คตอบพร้อมแอบอมยิ้มเล็ก ๆ เพราะแค่คนตัวเล็กบอกว่าอยากกอดแค่นั้นหัวใจเขาก็กระชุ่มกระชวยแล้ว
"งั้นน้องแบมขอนอนก่อนนะฮะ คุณมัคคึอย่าลืมไปตามคุณหมาป่าให้น้องแบมด้วยนะ" คนตัวเล็กมีอาการงัวเงีย ยื่นแก้วโกโก้ให้มาร์คในขณะที่อีกมือยังขยี้ตา เพียงแค่ร่างสูงรับแก้วมาไว้ในมือ เจ้าตัวเล็กก็ทิ้งตัวลงนอนหลับตาปุ๋ยโดยไม่รอคำพูดใด ๆ จากคนที่ส่งเข้านอน
มาร์คขยับผ้าห่มให้ปกคลุ่มร่างเล็ก จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แค่ได้จ้องมองเจ้าของแก้มกลมก็ยิ้มหุบยิ้มไม่ได้ กำลังหลงอยู่ในภวังค์ก็สะดุ้งตัวตื่น สะบัดหัวสองสามทีให้ตัวเองเลิกคิดอะไรเพี้ยน ๆ กำลังจะลุกขึ้นยืนก็แอบสังเกตเห็นคราบเปื้อนตรงปากแก้วจึงยกขึ้นมาดู
มันเป็นคราบเล็ก ๆ ที่เกิดจากการกินโกโก้ของเจ้าตัวเล็ก มันเป็นบอกตำแหน่งว่าปากเจ้าตัวเล็กสัมผัสณ จุดนั้น อยู่ ๆ หัวใจคนตัวสูงก็เต้นแรงใบหน้าคมเริ่มแต้มรอยยิ้มอีกครั้ง เขายกแก้วขึ้นมาดื่มและจงใจให้ปากสัมผัสกับรอยนั่นเหมือนเป็นการจูบกับเจ้าตัวเล็กทางอ้อม
หัวใจคนตัวโตเต้นโครมครามมากกว่าเก่า เขาไม่คิดว่ากับแค่กินโกโก้ต่อจากแบมแบมจะทำให้เขาใจเต้นแรงได้มากมายขนาดนี้ แอบตำหนิตัวเองว่าทำแบบนี้มันก็เหมือนกับโรคจิต แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ก็เขาไม่สามารถจูบเจ้าตัวเล็กได้นี่ มันเป็นกฎต้องห้ามที่เขาลำบากใจ
ตาคมเลื่อนไปมองเจ้าตัวเล็กอีกครั้ง ยกแก้วโกโก้ลงก่อนจะวางมันไว้ตรงโต๊ะข้างหัวเตียง มือหนาค่อย ๆ ประคองแก้มกลมไว้ ตาซุกซนไล่มองไปทุกสัดส่วนบนใบหน้า ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอขึ้นนิด ๆ เป็นการเย้ายวนให้เขาเข้าไปสัมผัส ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเกือบจะได้สัมผัสแล้วแท้ ๆ อุตส่าห์วางแผนเอาเกมมาหลอกล่อแบมแบมเพื่อให้เจ้าตัวเล็กเข้าใจว่าแค่เล่นเกม ทั้งที่จริงแล้วเกมนั้นเขาคิดขึ้นมาเพื่อหลอกจูบแบมแบมเท่านั้น กำลังจะไปได้สวยถ้าไม่เจอโจอี้ไม่แปลงกายเป็นหมาป่าเข้ามาก่อกวนเขาก่อน
มาร์คเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะอดทนได้มากน้อยแค่ไหน นับวันเขายิ่งรู้สึกอยากจะแหกกฎบ้า ๆ นั่น มันเป็นความทรมานเหมือนเห็นอาหารชั้นดีอยู่ใกล้ริมฝีปาก แต่ไม่สามารถลิ้มลองได้
แต่ทว่า... แผนร้ายก็ผุดขึ้นในหัวของเขา ในช่วงเวลาแบบนี้แหละเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้วที่เขาจะได้ลองลิ้มลองรสชาติความหอมหวานจากริมฝีปากเจ้าก้อน ป่านนี้โจอี้ก็คงหลับแล้ว คงจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขาแล้วก็จับได้ว่าเขาคิดจะทำอะไร และแบมแบมก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังจะขโมยจูบ ถ้าหากมีเขาคนเดียวที่รู้ความลับนี้ ก็คงไม่ต้องกลัวจะโดนพ่อเด็ดหัวทิ้ง
เมื่อคิดแบบนั้นได้ ร่างสูงก็ไม่รีรอให้เสียเวลา เขาโน้มตัวลงเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน จ้องมองเพียงครู่เดียวหลังจากนั้นก็ฝากสัมผัสนุ่ม ๆ ไปที่ริมฝีปากอวบอิ่ม เพียงแค่ริมฝีปากได้สัมผัสริมฝีปากนุ่มของเจ้าตัวเล็ก ก็เหมือนหัวใจมันกำลังล่องลอย มาร์คพริ้มตาลงดื่มด่ำกับสัมผัสนุ่ม ๆ ถึงแม้ว่าเขาอยากจะพัฒนาจูบให้ร้อนแรงมากกว่านี้แต่ต้องยับยั้งใจไว้ แค่ได้มีโอกาสให้สัมผัสริมฝีปากของเจ้าตัวเล็กแค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว
มาร์คค่อย ๆ เปิดเปลือกตาออกมองหน้าเจ้าตัวเล็ก หากทว่าหัวตาของเขาต้องเบิกกว้างมากไปอีก เขารีบดึงหน้าออกห่างพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง จ้องมองภาพตรงหน้าได้แต่ถามตัวเองว่าตาฝาดไปใช่ไหม จนกระทั่ง...
“คุณมัคคึ... จูบน้องแบม"
เขาก็ได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไป
ซวยแล้วล่ะมาร์ค ต้วน...
21/02/60
ว้ากกกกกกกกกกก คุณมัคคึ จูบน้องแบมมมมม
และซวยแล้วววว น้องแบมดันรู้ตัวซะด้วยยยยย หึหึ
โจอี้มีแปลงกายเป็นหมาป่ามากัดหัวมาร์คคืนด้วยค่ะ 55555
แต่เอาแล้วล่ะ เจ้าก้อนจะทำให้คุณมัคคึซวยไหม
มาลุ้นกันต่อไปค่ะ มาติดแท็กกันด้วยน้าาา #คุณหมาป่ามบ
ถ้ามีคำผิดเดี๋ยวไรท์มาแก้นะฮับ อ่านไปรอบเดียวเอง แงงงง
1 คอมเม้น หรือ 1 แท็ก = หมื่นแสนล้านกำลังใจแก่ไรท์
รักนะจุ๊บ ๆ
20/02/60
ว้ากกกกกกกก คุณมัคคึทำอะไรน้องแบมน่ะ อ๊าย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่าบอกนะว่าาาาาาาาา ๆๆๆ (เป็นอะไรของแก!)
5555555 เดี๋ยวมาต่อน้าา ขอกำลังใจเยอะ ๆ เลยได้ไหมครับ
ถ้ามีคำผิดเดี๋ยวไรท์มาแกล้งน๊าา ผิดตรงไหนบอกได้ บางทีไรท์ตาลาย แงงง
มาเล่นแท็กกันเถอะ เงียบเหงามากเบยย #คุณหมาป่ามบ
เดี๋ยวมาต่อนะจุ๊บ
19/02/60
เจ้าก้อนนนนนน ก็ยังทำให้คุณมัคคึคลั่งไม่เลิกแม้จะไม่อยู่ใกล้กัน
น่าสงสารคุณมัคคึนะคะ ที่กำลังจะประสาทตาย 555555
คุณจิงโจ้ก็เหมือนกัน รวมหัวกับน้องแบมทั้งที่ไม่รู้อะไรเล้ยยย ว่าตัวเองเข้าใจผิด
กลับมาเรื่องแจ็คสัน แจบอม เขาเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ฮึก!
อะไรที่ทำให้พวกเขาห่างกัน ติดตามอ่านตอนต่อไป
มาติดแท็กกานนน #คุณหมาป่ามบ
18/02/60
น่าสงสารคุณมัคคึเขานะคะ เป็นคนดีไม่ทำอะไรน้องแบม
แต่ก็โดนโจอี้เข้าใจผิด รวมหัวกับน้องแบมเอาคืนคุณมัคคึ 5555555555
วันนี้ขอลงก่อน 20% เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ
เนื่องจากว่าบนไว้ลงฟิควันเว้นวัน เมื่อวานลงอีกเรื่องไปแล้ว
แล้วมะรืนต้องลงเรื่องนี้ แต่ว่าอยากปล่อยก่อน เลยเดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ
เดี๋ยวจะผิดคำที่บนไว้ 55555555555
มาติดแท็กกันเน้อออออ #คุณหมาป่ามบ
รอบนี้ไม่หายไปนานแล้ว จะพยายามอัพบ่อย ๆ
คิดถึงรีดนะ จุ๊บ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตายแน่ๆไอพี่มาร์คคค
โอ้ยยยย ชอบมากอ่า
เกือบจะได้จุ๊บปาก เอ้ย! เล่นเกมส์กัดปากกันแล้วอะ โจอี้ไม่น่าเลยย ถถถถถ แต่ตอนสุดท้ายก็ไม่นกนะ แค่แบมตื่นมารู้แค่นั้นเอ๊งงง5555