ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Chapter 25: A Thousand Years, A Thousand More
ร่างบางที่ล้างเนื้อล้างตัวเสร็จอยู่ในชุดเดรสสีขาวความยาวเหนือเข่าถูกสวมทับด้วยเสื้อสเวตเตอร์สีน้ำเงินลายหัวใจขาว
หญิงสาวนั่งหลับตาพริ้มปล่อยให้นิ้วเรียวทั้งสิบบรรเลงเพลงหวานจากแกรนด์เปียโนสีขาวอย่างไม่ขาดสาย
เสียงหวานฮัมตามท้วงทำนอง จนรอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอครั้นเมื่อพบว่าเพื่อนสาวผล็อยหลับไปเสียแล้ว
“ไม่เสียดายเลยที่ฉันเอาเงินไปถลุงกับเปียโนตัวนี้เพื่อเธอ” เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังส่งผลจังหวะการเล่นเพี้ยนไป
“สวัสดีอีกครั้ง… เซเวอร์รัส” เรเนสซีเอ่ยทักทาย “ถ้าจะมาหาภรรยาของคุณล่ะก็เธอหลับปุ๋ยไปแล้วล่ะ”
“ฉันรู้…เธอเล่นได้ดีมากเลยเนสซี” สเนปเอ่ยคำชมทำเอาฝ่ายที่ถูกชมถึงกับเคอะเขิน “ขอบคุณ… ( ‘ //// ‘ )”
“เธอไม่เคยบอกฉันว่าเธอเล่นเปียโนเป็น เรเนสซี” สเนปเอ่ยถามร่างบางที่กำลังลูบไล้คีย์เปียโนยาวไปมา
เรเนสซีเงยมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง “คุณไม่อยากรู้หรอกว่ามีอะไรอยู่ใต้ทะเลสาบนั้นบ้างน่ะ”
ทันทีที่ได้รับคำตอบจากร่างบาง ชายหนุ่มที่กำลังจะเถียงก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นคือความจริง
เมื่อหลายวันก่อนเขาเดินทางกลับไปฮอกวอร์ตเพื่อช่วยดัมเบิลดอร์สะสางธุระและกิจจำเป็นของกระทรวงเวทมนตร์
ในตอนที่เขาพักกลางวันและได้ไปเดินเล่นริมทะเลสาบดำ เขาพบกับขวดยาที่หายไปจากห้องเก็บส่วนผสมลอยมาตามน้ำ
“…เธอจะให้เกียจเล่นให้ฉันสักเพลงได้มั้ย? เนสซี” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“เซเวอร์รัส…ถ้าคุณอยากจะฟังดนตรีล่ะก็” ร่างบางหยุดหายใจครู่หนึ่ง “บอกกับภรรยาของคุณเมื่อเธอตื่นสิ”
ร่างสูงยืนเกาหัวแกรกๆเพื่อซ่อนอาการ ถึงแม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกรักมากมายต่อเด็กสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา
แต่! คุณลองนึกดูว่าคุณจะเขินได้แค่ไหนกัน หากเพื่อนสนิทของคุณเรียกแทนคนรักของคุณว่า ‘สามี’ หรือ ‘ภรรยา’
สำหรับสเนปเพียงแค่คิดเขาก็ต้องรีบก้มหน้างุดเพื่อซ่อนอาการเขิน เชื่อได้เลยว่าหากทำได้เขาอยากจะมุดพื้นหนีไปเสีย
เขาหลับตาปี๋เรียกสติให้กลับคืนมา ก่อนที่จะใช้กลยุทธ์เบี่ยงประเด็นบทสทนา…
“เพลงเมื่อตะกี้ที่เธอเล่น…” สเนปเอ่ยอย่างติดขัดเขาพูดไม่ออกทั้งที่คำพูดนั้นอยู่เพียงปลายลิ้น
“หากมันน่ารำคาญฉันหยุดก็ได้นะ” เรเนสซีเข้าประเด็นหวังจะเป็นประเด็นเดียวกับของอีกฝ่าย
“ไม่ๆ คือ… พะ เพลงนั้นคือเพลงเดียวกันกับเพลงของสร้อยคอกล่องดนตรีเธอใช่มั้ย?”
ร่างบางชะงักไปครู่ใหญ่ราวกับกำลังทบทวนความทรงจำ ดวงตาสีฟ้าคมกริบล่องลอยไปยังที่ที่ไกลโพ้นราวกับกำลังคิดถึง..
เธอก้มหน้าลงปล่อยให้ปอยผมหลุดร่วงจากกิ๊บติดผม มือเรียวไล้ไปตามไรผมสีน้ำตาลราวกับเส้นไหมอันทอประกาย
เธอส่งรอยยิ้มเศร้าให้คนตรงหน้าเพื่อเป็นออเดิร์ฟ ก่อนจะเอ่ยตอบเพื่อเป็นอาหารจานหลัก “…เพลงของโลกิกับฉัน”
สเนปนิ่งเงียบไปต่อไม่ถูกเขาไม่คิดมาก่อนว่าคำตอบของคำถามจะสร้างความเจ็บจี๊ดขึ้นในใจของเขาชั่วขณะหนึ่ง
แม้จะสงสัยแต่กลับไม่มีสิทธิ์ที่จะเอ่ยถามออกไป แม้อยากจะเอ่ยคำขอโทษแต่กลับไม่สามารถพูดออกไปได้
“ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกเรื่องราวระหว่างฉันและเขา… เขาเลือกที่จะให้เพลงนี้เป็นตัวแทนของมัน”
เรเนสซีส่งยิ้มเศร้าให้กับชายหนุ่ม ร่างบางหันหน้ากลับเข้าหาแกรนด์เปียโนสีขาวอีกครั้งพร้อมผลุบตาลงด้วยความเจ็บปวด
เธอบรรจงวางนิ้วเรียวทั้งสองลงบนแป้นเปียโนเพื่อเป็นการเตรียมพร้อม ก่อนจะเริ่มเปิดแสดงขึ้นอีกหนึ่งรอบ
“The day we met, frozen I held my breath”
“Right from the start, I knew that I’d found a home for my heart…beats fast..”
นิ้วเรียวเล็กทั้งสิบเริ่มมีการเคลื่อนไหวพลิ้วไหวไปมาตามจังหวะทำนองของบทเพลงแห่งความทรงจำ
“I have died everyday waiting for you…”
“Darling, don’t be afraid I have loved you for a thousand years”
รอยยิ้มแสนอ่อนโยนปรากฏให้เห็นบนใบหน้าของร่างบาง เธอยิ้มรับให้กับความทรงจำอันแสนสุขที่แล่นเข้ามาในหัว
“I’ll love you for.. a thousand years…”
.
..
…
….
…..
……
เรเนสซีจำไม่ได้และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอสามารถมองเห็นภาพนิมิตที่กำลังจะเกิดในอนาคตได้
เธอไม่รู้… ตั้งแต่ก่อนที่เธอจะกลายเป็นนางเงือก… หรือหลังจากที่เธอต้องกลายเป็นนางเงือก
ร่างบางหยุดการบรรเลงเพลงอย่างกะทันหัน ก่อนจะผลุบตาลงอีกครั้งเผยให้เห็นภาพนิมิตที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ณ สวนสาธารณะสักแห่งหนึ่ง เธออยู่ในชุดลำลองอันแสนจะเรียบง่ายซึ่งเหมาะมากเมื่อเธอต้องต่อกรกับเด็กชายบลอนด์ นัยน์ตาสีฟ้าเคียงข้างเธอ”
“ขณะเดียวกันชุดลำลองอันแสนจะเรียบง่ายก็เหมาะแก่การเดินเล่นพักผ่อนกับร่างสูงซึ่งเดินขนาบข้างขวาของเธอ ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีม่วงอ่อนรับกับผมสีน้ำตาลและนัยน์ตาสีเขียว ก่อนจะถูกคลุมด้วยสูทพอดีสัดส่วน เขาเดินจับมือเธอไปตามทางเดินในขณะที่มืออีกข้างของเธอนั้นจูงมือเด็กชายไว้แน่นราวกับเขาคือคนสำคัญ”
.
..
…
….
…..
……
เรเนสซีที่ออกจากนิมิตภาพในอนาคตอดที่จะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ รอยยิ้มของเธอสร้างความสงสัยให้กับชายหนุ่มยิ่งนัก
“ยิ้มอะไรของเธอ?! เรเนสซี ( - -)” สเนปเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมเชิงอยากรู้
“(> //// < )( > //// <)” ร่างบางส่ายหน้าปฏิเสธ เธอบรรจงวางนิ้วเรียวทั้งสิบลงบนแป้นเปียโนอีกครั้ง
แต่ก็ไม่ลืมที่จะแหงนหน้าขึ้นตอบคำถามของอีกฝ่าย “ไม่มีอะไรหรอกเซเวอร์รัส ฉันแค่รู้สึกว่ากำลังจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นก็เท่านั้น”
.
..
…
….
…..
……
“I’ll love you for a thousand years… I’ll love you for a thousand more”
Music: A Thousand Years (Piano Cover) by.LttleTransciber
Original Performed by.Christina Perry
Renessee's Outfit
Renessee's Vision
© Tenpoints!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น