คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ★CHAPTER04
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
☆ ณ ทะเลสาบสีดำ ทิศใต้ของปราสาทฮอกวอร์ต ☆
ทันในนั้นเอง.. สายลมที่เคยสงบนิ่งกลับโหมกระโชกอย่างรุนแรงราวกับลมพายุ ขณะเดียวกันนั้นผืนน้ำทะเลสาบเกิดน้ำวนขนาดใหญ่อันเกิดจากการรวมตัวของชางเงือกนับสิบกว่าตนซึ่งหมายที่จะจู่โจมใส่เหล่าผู้วิเศษบนฝั่งได้ทุกเมื่อ และคลื่นระลอกใหญ่ที่ไล่ซัดเข้าฝั่งได้สร้างความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก
เหล่าคณาจารย์ซึ่งทำหน้าที่เวรรักษาความปลอดภัย เมื่อได้ยินเสียงหวีดร้องของเหล่านักเรียนก็รีบวิ่งรุดมายังบริเวณทะเลสาบทันที รวมทั้งต่างร่วมด้วยช่วยกันร่ายคาถาเพื่อเป็นเกราะกำบัง บ้างก็ร่ายคาถาเพื่อเป็นการถ่วงเวลาอพยพทุกคนออกจากบริเวณดังกล่าว ขณะที่เหล่านักเรียนต่างพากันวิ่งวุ่นชุลมุนกลับเข้าตัวปราสาท
.
.
.
.
.
☆ ณ หอนอนนักเรียนหญิง บ้านกริฟฟินดอร์ ☆
“อืมมมม…” เด็กสาวส่งเสียงงัวเงียภายใต้ผ้าห่มผืนหนา เธอยกมือเล็กขึ้นสางผมออกจากใบหน้า ขณะที่ดวงตากลมสีน้ำตาลกำลังกะพริบไปมาเพื่อไล่ความง่วงที่ยังคงครอบงำตนอยู่
เฮอร์ไมโอนี่กลั้นใจลุกจากเตียงนุ่ม ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นประจำบ้านแต่เธอกลับพบเพียงความว่างเปล่า แต่แล้วหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งอยู่ที่เก้าอี้นวมหน้าเตาผิงใหญ่ ร่างบางจึงกึ่งเดินกึ่งย่องเข้าไปหาบุคคล(?)หรือสิ่งนั้น และได้พบกับร่างโปร่งใสซึ่งมีใบหน้าอันคุ้นเคย
“เซอร์นิโคลัส! (｡◕‿◕｡)” เด็กสาวเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเป็นเชิงทักทาย
ร่างโปร่งใสเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็หมุนคอของเขาไปยังต้นเสียง “เฮอร์ไมโอนี่! ฉันกำลังรอเธออยู่เลยล่ะ”
“รอ.. รอหนูหรอคะ? เกิดปัญหาอะไรขึ้นรึป่าว?! (⑉• ༝ •⑉)” เด็กสาวเอ่ยทวนคำพูดของอีกฝ่าย
ร่างโปร่งใสส่ายหน้าแทนคำตอบพร้อมเอ่ยเสริม “เมื่อครู่ท่านอาจารย์ใหญ่มาตามหาตัวเธอน่ะ.. แต่ฉันบอกว่าเธอกำลังพักผ่อนอยู่และจะแจ้งให้เธอทราบในตอนที่เธอตื่นแล้ว (^ ^)”
.
.
.
ร่างบางยืนครุ่นคิดถึงสิ่งที่อีกฝ่ายได้บอกกับตน.. จะมีเรื่องสำคัญสักกี่เรื่องที่ทำให้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ต้องมาตามตัวของเธอถึงที่นี่แถมยังเป็นช่วงเวลากลางดึกขนาดนี้ มันต้องเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่าตอนที่ศาสตราจารย์ลูปินกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าแน่นอน
ร่างบางสลัดความคิดต่างๆออกไป ก่อนจะวิ่งกลับขึ้นไปยังหอนอนเพื่อจัดแจงแต่งตัวให้เรียบร้อยโดยหยิบเสื้อคลุมตัวหนามาคลุมร่างของตนอย่างมิดชิด พร้อมไม่ลืมที่จะหยิบไม้กายสิทธิ์คู่ใจติดตัวมาด้วยและเดินมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของท่านอาจารย์ใหญ่
.
.
.
.
.
☆ ณ คุกใต้ดิน ห้องพักของศาสตราจารย์สเนป ☆
คุกใต้ดินฮอกวอร์ต.. สถานที่ซึ่งแฝงไปด้วยความหนาวเหน็บและปกคลุมไปด้วยความเงียบสงัด.. สายลมที่โชยไปมาสร้างความเย็นยะเยือกอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่กลับเป็นความโชคดีสำหรับเจ้าของห้องพักแห่งนี้อย่าง ‘เซเวอร์รัส สเนป’ ผู้ชื่นชอบอากาศเย็นสบายเช่นค่ำคืนนี้
ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาและเสื้อคลุมตัวใหญ่ ร่างสูงกำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงในท่านอนประจำของเขาเช่นทุกคืน แผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เหนื่อยล้าสำหรับเขา และแน่นอนว่าสิ่งที่ทุกคนต้องการกลังจากผ่านวันอันเหน็ดเหนื่อยมาได้คงหนีไม่พ้น.. การนอนพักผ่อน
.
.
.
. .ก๊อก . .ก๊อก . .ก๊อก
แม้ว่าเสียงเคาะประตูจะดังแค่ไหน ร่างสูงบนเตียงนอนนิ่งไม่ไหวติง
.
.
.
. .ก๊อก . .ก๊อก . .ก๊อก
“อ.. อือออ..” เสียงเคาะประตูที่ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องส่งผลให้ร่างสูงเจ้าของห้องส่งเสียงในลำคอด้วยความงัวเงีย เขาเลิกผ้าห่มผืนหนาออกจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมพยายามดึงสติของตนกลับมาจากภวังค์ฝัน
ร่างสูงส่ายหัวไปมาด้วยความไม่ชอบใจใครก็ตามที่มาขัดขวางเวลาพักผ่อนอันมีค่าของตน เขาลุกขึ้นจากเตียงพลางสาวเท้าทั้งสองตรงไปยังประตูห้องพักเพื่อต้อนรับผู้มาเยือนยามวิกาล
.
.
.
.
.
. .แอ๊ดดดดดด
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง ก่อนจะเจอกับผู้มาเยือนที่ตนไม่คาดถึง “มีธุระอะไรงั้นหรือ? ฟิลซ์”
“ผมต้องขออภัยที่มารบกวนในยามวิกาลครับศาสตราจารย์.. แต่ว่าตอนนี้เกิดเรื่องที่บริเวณทะเลสาบ”
“∑(O_O;)” ชายหนุ่มเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“…พวกชาวเงือกกำลังโจมตีนักเรียนอยู่ครับ พวกเขาต้องการกำลังเสริมและบอกให้ผมมาตามคุณ”
ร่างสูงถึงกับนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากได้ฟังความจากผู้มาเยือน ตอนนี้ในหัวของเขากำลังคิดถึงเรื่องสองเรื่องด้วยกัน.. อย่างแรกคือการช่วยเหลือเหล่านักเรียนจากเหตุการณ์นี้ และอย่างที่สองคือ..
“เรเนสซี…” เขาพึมพำชื่อของเงือกสาวออกมา ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปภายในห้องนอนแล้วคว้าไม้กายสิทธิ์พร้อมกระชับเสื้อคลุมตัวอุ่นให้แน่นขึ้น ก่อนจะเดินออกมาหาผู้มาเยือนในยามวิกาลและเอ่ยว่า “นำทางฉันไปเลย”
ความคิดเห็น