ภารกิจลับ สะดุดรักเธอ [SS X HG]

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15: จดหมายจากกระทรวงเวทมนตร์

ชื่อของผมคือ… ‘เซเวอร์รัส สเนป’
ยามเช้าของผมในวันนี้นั้นไม่เหมือนยามเช้าของวันก่อนหน้าที่ผ่านมา เพราะอะไรน่ะหรือ?
เพราะตอนนี้ผมกำลังรีบเร่งเดินเท้าถือร่มคันใหญ่พาตัวเองไปยังกระทรวงเวทมนตร์เพื่อสะสางธุระสำคัญบางอย่าง
 กฎบัญญัติงี่เง่าข้อหนึ่ง… กฎที่กำลังจะทำให้ผมต้องกลายเป็นว่าที่สามีของเธอคนนั้น ‘เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์’




- ย้อนกลับไปเมื่อคืนวาน -

เมื่อคืนก่อน.. วันที่พวกเราทั้งสามคน ผม เกรนเจอร์และเรเนสซีเดินทางมาถึงคฤหาสน์เดอะเฮ้าส์ของผม ย้ำ! ของผม
หลังจากที่ผมจัดแจงพาทั้งสองสาวไปยังห้องพักของพวกเธอแล้วนั้น ผมก็จัดการลากสังขารของตัวเองเข้าสู่ห้องนอนใหญ่


“และแล้วฉันก็กลับมาที่นี่อีกครั้งแล้วสินะ…” ผมเอ่ยบอกกับตัวเองอย่างละเหี่ยใจ


ชายหนุ่มใช้มือใหญ่ทั้งสองของเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าของตน ก่อนที่จะถอดและโยนมันลงสู่ตะกร้าผ้าอย่างไม่แยแส
เขาหยุดส่องกระจกครู่หนึ่งเพื่อมองดูแผงอกอันขาวเนียนที่เขาสุดแสนจะภูมิใจ เป็นเวลาเดียวกับที่เขาหันมาสนใจเข็มขัด
เข็มขัดหนังยี่ห้อแบรนด์ดังราคาสูงหลิ่วถูกปลดออกจากพันธนาการและเพียงไม่กี่อึดใจอยากนั้น…
กางเกงขาสั้นสีฟ้าสไตล์วินเทจก็ร่วงหล่นจากส่วนล่างของเขาลงกองสู่พื้นห้องเบื้องล่าง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -






- ณ ห้องนอนใหญ่ / ชั้นสอง คฤหาสน์เดอะเฮ้าส์ -

หลังจากที่ได้ผ่อนคลายร่างกายและปลดปล่อยความเหนื่อยล้าที่สั่งสมไปกับการแช่อ่างน้ำวนจนเป็นที่สำราญใจ
สเนปกึ่งเดินกึ่งลากกึ่งพาร่างสูงของตนออกจากห้องแต่งตัว ชายหนุ่มอยู่ในชุดนอนซึ่งประกอบไปด้วยกางเกงขายาวตัวเดียว
เขาทิ้งหลับตาทิ้งตัวร่างสูงของเขาลงนอนแผ่หลาบนเตียงนุ่มขนาดคิงไซส์ของตนพร้อมเลิกผ้าห่มขึ้นห่มโอบร่างให้อบอุ่น

แต่…ดวงตาสีดำคู่นี้กลับยังไม่อยากที่จะพักผ่อนและออกแนวทักท้วงด้วยการเหม่อลอยออกไปยังนอกหน้าต่าง
แม้จะล่องลอยแต่สเนปก็ยังคงมีความคิดว่าสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คงจะหนีไม่พ้น ‘การนอนหลับพักผ่อน’






แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!
เสียงกระทบอันไม่ทราบถึงที่มาถึงขึ้นมาจากประตูระเบียงสีดำของผมซึ่งอยู่ห่างจากเตียงนอนอันนุ่มนิ่มไปไม่ไกลนัก
ผมจัดการพาร่างสูงของผมตรงดิ่งไปยังที่มาของเสียงปริศนานั้นอย่างไม่เกรงกลัวหรือลังเลอะไรโดยสิ้น




“ฮะ…ฮู๊ก!..ฮูก! ( O . O )”
เสียงนกฮูกร้องของนกฮูกตัวหนึ่งดังลอดเข้ามาจากอีกฟากฝั่งหนึ่งของประตูระเบียง …อืมมม ผมมีความคิดหนึ่ง
ความคิดของผมบอกกับตัวผมว่าเสียงของเจ้าสิ่งมีชีวิตนี่มันช่างเหมือนกับเจ้านกฮูกจ้อยของผมเสียเหลือเกิน
หื้ม!? มะ เมื่อกี้ผมเพิ่งกล่าวถึง ‘เลียม’ เจ้านกฮูกจ้อยสีดำของผมใช่มั้ย?...



สเนปตาเบิกกว้างด้วยความฉงน.. ชายหนุ่มเลือกที่จะพิสูจน์ความคิดของตนเอง เขาสูดลมหายใจเป็นการเรียกกำลังใจ
มือใหญ่เอื้อมไปยังผ้าม่านลูกไม้สีดำและเพียงชั่วอึดใจ เขาก็รูดผ้าม่านให้เปิดออกอย่างง่ายดายและรวดเร็ว
…และสิ่งที่เขาพบ? ต้นตอที่มาของเสียงกระทบปริศนา?


“\( O w O )/”
ภายนอกระเบียงกว้างของห้องชายหนุ่มนั้นมีร่างน้อยของ ‘เลียม’ เจ้านกฮูกจ้อยสีดำสัตว์เลี้ยงประจำตัวของชายหนุ่ม
ต้นตอที่มาของเสียงกระทบปริศนานั้นคงจะหนีไม่พ้น กรงนกฮูกเหล็กดัดสีทองที่กักขังเลียมตัวน้อยเอาไว้ภายใน
คาดว่าเสียงกระทบที่ดังขึ้นน่าจะเกิดจากการที่เจ้านกฮูกจ้อยพยายามจะหาทางออกจากกรงเหล็กดัด




เลียม… บอกตามตรงว่าผมยังคงคิดไม่ออกว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตนี่ ไม่สิ! นี่ผมลืมเอาเจ้าจิ๋วนี่มาด้วยอย่างงั้นหรือ!?
แล้วเจ้าตัวจ้อยนี่ทำไมถึงมาโผล่ที่ระเบียงของผมในสภาพสมบูรณ์แบบในกรงเหล็กดัดประจำตัวของ เอ่อ มันล่ะ?!?

ผมนั่งลงข้างกรงสีทองของเลียมและยังคงฉงนอยู่ว่าเจ้าจิ๋วนี่มาโผล่ที่นี่ได้อย่างไรกัน? ใจหนึ่งผมนึกอยากจะส่งเลียมกลับไป
แต่หากทำแบบนั้นล่ะก็ผมคงจะเป็นเจ้าของที่ใจร้ายมากคนหนึ่ง ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูกรงออกให้กับเจ้าจิ๋วหลิว
นั่นเองเป็นตอนที่ผมสังเกตเห็นถึงจุดประสงค์และเหตุผลที่มันมาที่นี่…


“เลียม.. ขอซองจดหมายนั่นให้ฉันหน่อยได้มั้ย? แลกกับขนมปังกรอบของโปรดของนายไงล่ะ!” ผมเอ่ยเจรจากับเจ้าจ้อย
และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจถึงเป้าหมายและเจตนาของผม เลียมยื่นปากเล็กของมันเข้ามาหาผมเพื่อยื่นจดหมายให้






‘เรียน.คุณเซเวอร์รัส สเนป’

“จดหมายด่วนจากกระทรวงเวทมนตร์”




© Tenpoints!