ภารกิจลับ สะดุดรักเธอ [SS X HG]

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14: มื้อค่ำใต้แสงเทียน

หลังจากการผจญภัยสุดหรรษาของเด็กสาวและหญิงสาวได้จบลงที่ยอดคงเหลือทั้งหมดคือ… $4,000
ทั้งสองสาวต่างร่วมด้วยช่วยกันขนของทั้งหมดลงจากรถประจำตำแหน่งของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะต่อว่าพวกเธอจนหูชา



…หลังจากใช้เวลาร่วมสามชั่วโมงไปกับการจมอยู่ในกองตำราสอนทำอาหารนานาชาติอันมากมายหลากหลาย
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอช้ารีบก้าวเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะกำชับเพื่อนสาวให้นั่งรออยู่ข้างกัน

เด็กสาวตั้งใจปรุงอาหารเย็นเตรียมไว้มากมายสำหรับการกลับมาของชายหนุ่มร่างสูง ไม่ว่าจะเป็นขนมปังฝรั่งเศสอบ
ซุปมะเขือเทศใส่ไก่ ข้าวอบสัปปะรดอันแสนหวาน รวมถึงพายฟักทองของโปรดตลอดกาลของอีกฝ่ายด้วย
“เอาล่ะ! สมบูรณ์แบบแล้วล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ชื่นชมในผลงานของตนพร้อมยกมือเรียวขึ้นปาดหยดเหงื่อบนใบหน้าเล็กน้อย






แอ๊ดด…



ปึงง…!
เสียงวิถีการเปิด-ปิดประตูอันคุ้นเคยดังกึกก้องมาจากทางประตูหน้าบ้านเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า …เขากลับมาแล้ว
 เฮอร์ไมโอนี่ซอยฝีเท้าฝีเท้าอย่างถี่ยิบออกจากมุมครัวไปยังหน้าประตูเข้าบ้านด้วยความเร็วสูงยิ่งกว่าความเร็วแสง



“กลับมาแล้วหรอคะ? ศาสตราจารย์สเนป” เด็กสาวเอ่ยต้อนรับร่างสูงเจ้าของคฤหาสน์
สเนปถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมเอ่ยตอบอีกฝ่าย “แล้วที่เธอเห็นนี่มันผีบ้านผีเรือนหรือยังไง? เกรนเจอร์”


“เขาเรียกว่ามารยาทต่างหากเล่า…ไม่รู้จักรึไงกัน ( = 3 =)” เด็กสาวบ่นอุบอิบอย่างแผ่วเบา
แต่ก็ใช่ว่าเสียงของเธอจะแผ่วเบาขนาดที่ชายหนุ่มจะไม่ได้ยิน “เธอจะบอกว่าฉันเป็นคนไม่มีมารยาทงั้นสินะ?!”
เด็กสาวหน้าเหวอ เธอรีบคิดหาข้อแก้ตัวทันที “ปะ เปล๊า! หนะ หนูไม่กล้าว่าหรือกล่าวศาสตราจารย์หรอกค่ะ”

“ก็แล้วไป…” สเนปเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบอันเป็นเอกลักษณ์ เด็กสาวผมฟฟูถอนหายใจออกด้วยความโล่งอก
ชายหนุ่มชายตาลำเลืองแอบมองดูท่าทางปฏิกิริยาของเด็กสาวผมฟูคนที่เขาเพิ่งแกล้งเมื่อครู่ เขาแทบอยากจะหัวเราะจนโลกแตกเป็นเสี่ยงในท่าทางของเธอแต่น่าเสียดายที่เขากลับต้องต้องข่มอารมณ์ไว้เพื่อไม่เป็นการเสียฟอร์ม





“เซเวอร์รัส!” เสียงหวานเอ่ยเป็นเชิงทักทายชายหนุ่มจากทางด้านหลังของเขา
“อ้าว…เนสซี!” ชายหนุ่มเอ่ยตอบพ่วงด้วยท่าทีอันแปลกใจจนอีกฝ่ายต้องเอ่ยถาม “เป็นอะไรหรือเปล่า? เซเวอร์รัส”
เขาไม่สามารถละสายตาจากร่างบางของหญิงสาวตรงหน้าได้ “ธะ เธอดูเหมือนพวกเรามาก..จนมากเกินไป”
หญิงสาวชะงักไปชั่วครู่กับคำตอบของชายหนุ่ม “ขอบคุณนะเซเวอร์รัส ฉันจะถือว่านั่นคือคำชมจากคุณ ( ^ ^ )”




…เฮอร์ไมโอนี่สาบานได้ว่าแวบหนึ่งเธอเห็นชายหนุ่มผู้เย็นชากำลังเขินอายอยู่อย่างเงียบๆ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -








ตลอดช่วงเวลาอาหารเย็นเซเวอร์รัส สเนปแทบจะลืมความหมายของคำว่า ‘มารยาทบนโต๊ะอาหาร’
เหตุผลน่ะหรอ? ก็เพราะสองสาวร่วมบ้านของเขาต่างแย่งกันเล่าเรื่องราวการผจญภัยซื้อแหลกให้เขาได้ฟังอย่างถี่ถ้วน
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแฟชั่น เสื้อผ้า เครื่องสำอาง ของตกแต่งห้องกระจุกกระจิก รวมไปถึงเรื่องบางอย่างที่ผู้ชายไม่ควรได้รับรู้

แน่นอน… เซเวอร์รัส สเนปรู้สึกตัวลอยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเวลาอาหารเย็นจบลง





ร่างบางของเรเนสซีที่เหนื่อยอ่อนจากการผจญภัยช็อปแหลกในนครเมืองใหญ่ ผล็อยหลับเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว
ศีรษะเล็กของเธออิงแอบพิงอยู่บนไหล่กว้างของชายหนุ่มร่างสูงซึ่งตัวของเขาเองก็ไม่ขัดข้องหรือรังเกียจโดยอย่างใด…

ทว่า! เขากลับนึกขึ้นได้ว่าตนนั้นมีธุระใหญ่หลวงอย่างด่วนที่จำเป็นต้องคุยกับเด็กสาวผมหยักศกฟูสีน้ำตาลแห่งกริฟฟินดอร์
มือใหญ่ค่อยๆบรรจงช้อนศีรษะของร่างบางขึ้นจากไหล่กว้างของอย่างช้าๆ ก่อนที่จะพยายามประคองร่างบางนั้นให้นอนลง
บนโซฟานุ่มตัวยาวเพื่อปล่อยให้เธอได้โลดแล่นอยู่ในโลกแห่งความฝัน




ชายหนุ่มพยุงร่างสูงของตนขึ้นจากโซฟาตัวยาว เขาก้าวเท้าเดินไปยังมุมทำครัวซึ่งอยู่ห่างกันไปเพียงแค่ไม่กี่ก้าว
เขายืนมองดูร่างบางของอีกฝ่ายกำลังง่วนอยู่กับการล้างจาน.. จานที่กองสุมกันราวกับภูเขาเอลฟ์ก็ไม่ปราน
ผมหยักศกของเธอชี้ฟูมากขึ้นครั้นเวลาที่เธอกำลังทุ่มเทให้อะไรบางสิ่งบางอย่าง…

“เกรนเจอร์…” สเนปเอ่ยชื่อของเด็กสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“คะ? ศาสตราจารย์สเนป” เด็กสาวเอ่ยตอบขณะที่มือเรียวทั้งสองยังคงยุ่งอยู่กับจานเซรามิคในมือ
สเนปเลิ่กลั่กเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับในทันควัน “เอ่อออ.. เธอต้องการจะให้ฉันช่วยเธอมั้ย?”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มรับน้ำใจจากร่างสูง “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! ล้างจานแค่นี้เองหนูช่วยแม่ของหนูบ่อยๆตอนที่อยู่บ้าน”

สเนปกลอกตาไปมาด้วยความประหม่าจากก้นบึ้งของความชาเย็น “คะ คือ…เอ่อ..ฉะ ฉะ ฉันมีของให้เธอ”
ชายหนุ่มกลั้นใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป “ถ้าล้างจานเสร็จแล้ว…” เขาหยุดตั้งสติและควบคุมอารมณ์สักครู่ “…เธอขึ้นไปอาบน้ำล้างตัว ฉะ ฉันเตรียมชุดไว้ให้เธออยู่ในห้องของเธอเรียบร้อยแล้ว”



“ใส่ชุดนั่นแล้วก็ขึ้นไปรอฉันบนดาดฟ้าก่อนเลย”

เด็กสาวทำได้เพียงแค่มองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มร่างสูงหายเข้าไปในอีกด้านของตัวบ้านด้วยแววตาแห่งความสงสัย
เธอไม่คิดที่จะร้องเรียกหรือฉุดรั้งเขาไว้ เธอรู้ว่าถึงทำไปเขาก็จะต้องเดินหนีเธออยู่ดี …หรือว่าจะไม่กันนะ?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -







- ณ บาร์สังสรรค์และมุมพักผ่อน / ชั้นดาดฟ้า, คฤหาสน์เดอะเฮ้าส์ -

หลังจากใช้เวลาเกือบร่วมชั่วโมงอย่างคุ้มค่าในการแต่งตัวและเลือกเครื่องประดับจากกล่องกำมะหยี่สีแดงสุดหรู
เด็กสาวเดินพาร่างของตนขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง เธอไม่อยากที่จะต้องตายด้วยเหตุผลโง่ๆเช่นการเหยียบชายกระโปรง

เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในชุดแม็กซี่เดรสสไตล์หางปลา ท่อนบนนั้นเป็นเกาะอกสีขาวดูสะอาดตารับกับผมหยักศกสีน้ำตาลของเธอ
ส่วนท่อนล่างของชุดนั้นถูกแต่งในสไตล์หางปลาไล่ระดับด้านหน้าสั้นและด้านหลังยาวด้วยเนื้อผ้าสีน้ำเงิน
เธอสอดส่องสายตามองหาร่างสูง… ทางซ้ายทีทางขวาที หรือจะมองหาทั้งซ้ายและขวาพร้อมกันดี?!
ผีเท้าน้อยของเธอพาเธอมาหยุดลงหน้าโต๊ะหินอ่อนใหญ่สีขาวซึ่งรายล้อมด้วยโซฟาพักผ่อนแบบยาวหลากตัว



ฉับพลัน!...



ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของเฮอร์ไมโอนี่ก็สังเกตได้ถึงกล่องใส่วัตถุประหลาดกล่องหนึ่งวางหราอยู่บนโต๊ะหินอ่อน
กล่องน้อยน้อย… กล่องกระดาษสีน้ำตาล… กล่องที่ภายในมีวัตถุปริศนาแอบซ่อนอยู่… กล่องที่เธอกำลังให้ความสนใจ

เด็กสาวสองจิตสองใจรู้สึกลังเลและว้าวุ่นอย่างอยู่ไม่สุข เธอปรารถนาที่จะเดินเข้าไปใกล้กับกล่องปริศนากล่องนั้น
หากว่านี่เป็นเพียงแค่เรื่องตลกที่เขาคนนั้นเตรียมเอาไว้แกล้งเธอล่ะ? เกิดว่านี่เป็นเพียงแค่แผนการอันแยบยลของเขา?


…อีกเพียงแค่คืบนิ้วและเอื้อมมือ มือเรียวของเธอก็จะได้สัมผัสกับกล่องปริศนานั้น
…จนกระทั่งเสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ




“ถ้าฉันเป็นเธอฉันจะไม่แตะต้องมันนะ เกรนเจอร์” สเนปเอ่ยเชิงตักเตือน
“ศะ ศะ ศาสตราจารย์!” เด็กสาวร้องดังด้วยความตกใจ(อย่างมาก) “จะมาก็ให้ซุ่มให้เสียงกันบ้างสิคะ…”
สเนปแสยะยิ้มเล็กน้อย “นี่มันบ้านของฉันเกรนเจอร์…ทำไมฉันจะต้องบอกเธอถ้าฉันจะเดินไปมาในบ้านของตัวเอง”


ชายหนุ่มมองดูเด็กสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ เขายอมรับเลยว่าตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีให้เธอนั้นเปลี่ยนไป
จากความเกลียดชังกลับกลายเป็นความรักใคร่ จากอาจารย์และลูกศิษย์กลับกลายเป็น ‘เขาต้องการเป็นเจ้าของเธอ’

ดวงตาสีดำของชายหนุ่มยังคงจดจ้องอยู่ที่ร่างบางของเด็กสาวผมหยักศกสีน้ำตาลตรงหน้าของเขา
เธออยู่ในชุดเดรสยาวที่เขาเป็นคนเลือกเองกับมือ เธอสวมเครื่องประดับเป็นประกายที่เขาบรรจงเลือกซื้อให้
“คืนนี้เธอสวยมากจริงๆ… เอ่อ เกรนเจอร์ ( . //// . )” สเนปชมอีกฝ่ายอย่างตะกุกตะกัก
“ขอบคุณค่ะ.. ศาสตราจารย์สเนป ( ^ //// ^ )” เด็กสาวกล่าวขอบคุณพร้อมด้วยความขวยเขิน




“เอ่อ…ฉันเตรียมไอ้นี่มาด้วย” สเนปเอ่ยพร้อมยกขวดแชมเปญและแก้วใบสวยสองใบในมือขึ้นให้อีกฝ่ายเห็น
เด็กสาวเห็นดังนั้นรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้า เธอนั่งลงบนโซฟาตัวยาว “คุณไม่น่าลำบากเลยนะคะศาสตราจารย์”




ป๊อกกก…!
เสียงเปิดขวดแชมเปญราคาแพงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณคฤหาสน์ แม้ว่าคฤหาสน์จะมีพื้นที่กว้างแค่ไหนก็ตาม



“หึ! โรแมนติกกว่านี้ฉันก็ให้เธอได้เกรนเจอร์” สเนปเอ่ยพลางใช้มือข้างถนัดรินเครื่องดื่มให้กับอีกฝ่ายก่อนจะส่งแก้วให้เธอ
เขาโน้มตัวลงหาร่างบางเล็กน้อยพร้อมเอ่ยอย่างมีเลศนัย “…คืนนี้ที่ห้องของฉันยังไงล่ะ”

สเนปไม่พูดปากเปล่าเขาเอี้ยวตัวนิดหน่อยเพื่อเอื้อมมือหยิบกล่องสีน้ำตาลอ่อนหรือกล่องปริศนาบนโต๊ะส่งให้กับอีกฝ่าย
เด็กสาวรับมาถือไว้ในมือแต่ก็อดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้ “ศาสตราจารย์ เอ่อ..หะ ให้หนูอย่างงั้นหรอคะ?!”

“ถ้าฉันไม่คิดจะให้มันกับเธอ…คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็ควรจะเป็นเรเนสซีถูกมั้ย?” สเนปเอ่ยตอบอย่างยียวนก่อนที่จะเดินพาร่างสูงของตนลงบันไดออกจากบริเวณดาดฟ้าไปโดยทิ้งให้เด็กสาวนั่งงุนงงอยู่กับกล่องปริศนาโดยลำพัง




ในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ถูกครอบงำไปด้วยความรู้สึกสงสัยใคร่รู้ราวกับเด็กน้อยสามขวบได้ออกมาเล่นนอกบ้านเป็นครั้งแรก
ดวงตากลมโตยังคงจดจ้องอยู่ที่กล่องสีน้ำตาลอ่อนในมือ ขณะที่มือเรียวออกอาการซุกซนเปิดกล่องปริศนานั้นออกดู…





…นั้นคือค่ำคืนที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์จะไม่มีวันลืมไปจนวันตาย








“ข้าแต่พ่อมดเมอร์ลิน…นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย?!”




Hermione's Outfit





© Tenpoints!