คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ★CHAPTER11
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
☆ ณ กรุงลอนดอน ประเทศสหราชอาณาจักร ☆
ณ ชั้นดาดฟ้าส่วนกลางของคอนโดหรูหราใจกลางกรุงลอนดอน ร่างบางของหญิงสาวนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนโซฟาตัวยาว บรรยายกาศโดยรอบนั้นมืดสนิท… จะมีก็เพียงแค่แสงนวลของดวงจันทร์และเปลวไฟบนโต๊ะหินอ่อนที่คอยให้แสงสว่าง
เรเนสซีเหม่อมองออกไปเบื้องหน้า ภาพแสงสีเสียงของนครใหญ่เธอกำลังเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
'เขาคงจะอยู่ที่ไหนสักที่… สักแห่งในเมืองใหญ่แห่งนี้ หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง’ เรเนสซีคิดในใจ
มือเล็กถูกเลื่อนขึ้นมายังคอระหงส์ นิ้วเรียวทั้งห้าไล่เลี่ยไปมาอย่างซุกซนกับสร้อยที่ห้อยประดับคอ… ตอนนั้นเองที่ดวงตาสีฟ้าคมกริบฉายให้เห็นแววตาแห่งความเศร้าหมองจากการพลัดพรากเมื่อมองดูชื่อสลักของคนทั้งสอง ‘thomas∞clarity’
.
.
.
“ทำอะไรอยู่…?” เสียงทุ้มที่เอ่ยถามจากด้านหลังเล่นเอาซะจนร่างบางตกใจไปไม่น้อย เรเนสซีหันไปทางต้นเสียงเพื่อเอ่ยตอบด้วยท่าทีอันมีพิรุธ “เปล่านี่… ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย (・_・;)”
“หรออออ?” ร่างสูงเอ่ยเชิงถามขึ้นอีกครั้งพร้อมลากเสียงสูงราวกับจับได้ว่าอีกฝ่ายกำลังปิดปังอะไรบางอย่าง
“อ…อื้อออ… (・_・;)” เรเนสซีเอ่ยตอบอย่างแผ่วเบาในลำคอแต่ก็ดังพอที่อีกฝ่ายจะได้ยิน
“เธอคิดถึงเจ้านั่นอยู่สินะ?” คำถามที่อีกฝ่ายยิงตรงเข้าประเด็นทำเอาเรเนสซีถึงกับไปไม่เป็น เธอจึงใช้ความเงียบแทนคำตอบโดยหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจ
“ฮึ…” ร่างสูงเมื่อเห็นดังนั้นจึงกระตุกยิ้มมุมปากออกมา ก่อนจะยื่นมือหนาไปลูบหัวของร่างบางอย่างอ่อนโยน
“เฮอร์ไมโอนี่หลับแล้วหรอ?” เรเนสซีเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นบ้างโดยหวังจะเปลี่ยนประเด็นบทสนทนา
“อืมมม.. ยัยเด็กนั่นแสบเหมือนกันนะ ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมอยู่ตั้งนานแหนะ (ー_ー )” ร่างสูงเอ่ยตอบอย่างเหนื่อยอ่อนพลางนึกย้อนถึงสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนี้ เขาผละมือหนาจากการปลอบอีกฝ่ายไปเอื้อมหยิบผ้าคลุมผืนใหญ่ที่นำมาด้วย ก่อนจะคลี่ผ้าผืนนั้นออกแล้วคลุมกันหนาวให้กับร่างบาง
“คนแบบนี้แหละถึงจะปราบนายได้ เซเวอร์รัส ( ´ ▽ ` )” เรเนสซีหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบอีกฝ่ายพร้อมกระชับผ้าคลุมเล็กน้อยเพื่อความอบอุ่น
.
.
.
.
.
“คนที่หนีจากความรักไปเป็นนางเงือก ไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันนะ” สเนปแย้งกลับอีกฝ่ายและดูเหมือนคำพูดของเขาจะจุดอ่อนในใจของอีกฝ่ายได้ไม่น้อย “ฉันเปล่าหนี…”
“…ตลอดเวลาที่ฉันคอยตามเจ้านั่นให้เธอน่ะ เขาก็ดูเป็นคนดีออก”
ร่างบางไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งเป็นขันเข่าพร้อมกระชับผ้าคลุมให้แน่นขึ้น แล้วซุกหน้าลงกับเข่าทั้งสองของตนราวกับต้องการหลบเลี่ยงการตอบคำถามนี้ “ฉันก็แค่…ไม่รู้สิ”
“รีบติดต่อหาเจ้านั่นซะล่ะ ขืนชักช้าแล้วโดนใครแย่งไปฉันไม่รู้ด้วยนะ (ー_ー )” สเนปเอ่ยติดตลกเล็กน้อยโดยหวังจะทำให้ร่างบางอารมณ์ดีขึ้น แต่เขากลับโดนอีกฝ่ายสวนกำปั้นเข้าที่แขนแทน “เฮ้!”
“บอกตัวเองเถอะ เซเวอร์รัส (￣ω￣)” ร่างบางเอ่ยตอบอีกฝ่าย ก่อนที่ทั้งสองจะมองหน้ากันและหลุดขำออกมา
ความคิดเห็น