คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ★CHAPTER10
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
☆ ณ กรุงลอนดอน ประเทศสหราชอาณาจักร ☆
ณ กรุงลอนดอน… สถานที่ซึ่งการออกแบบสไตล์คลาสสิคและโมเดิร์นสามารถประจบเข้ากันได้อย่างสวยงาม โดยหนึ่งในแลนด์มาร์กแห่งใหม่ของเมืองนี้เห็นจะหนีไม่พ้นตึกคอนโดสูงระฟ้าที่เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อไม่นานมานี้… คอนโดแห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยชั้นแนวหน้าไม่แพ้ระบบของธนาคารทำให้สามารถคัดกรองผู้เข้า-ออกอาคารได้อย่างหายห่วง
แต่.. มีผู้อาศัยรายหนึ่งที่ไม่จำเป็นจะต้องเข้า-ออกผ่านประตูแบบคนทั่วไป
ท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องรับแขกของหนึ่งในห้องชุด… เตาผิงหินอ่อนสีดำเริ่มปรากฏให้เห็นเงาร่างทั้งสามร่างที่โดยโอบอุ้มไว้ด้วยเปลวเพลิงเขียวมรกต ก่อนที่เปลวเพลิงดังกล่าวนั้นจะมอดไหม้อย่างช้าๆ เปรียบเหมือนการบ่งบอกคนทั้งสามว่า ตอนนี้พวกเขาได้มาถึงจุดหมายปลายทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งยืนอยู่หน้าสุดหมายจะก้าวออกจากเตาผิงใหญ่ แต่ด้วยความประมาททำให้ขาของเธอสะดุดเข้ากับแผงเหล็กกันฟืนจนร่างเล็กเสียหลักและแทบล้มคะมำ… เมื่อเห็นดังนั้น เด็กสาวรีบหลับตาปี๋เตรียมรับแรงกระแทกเบื้องหน้า
.
.
.
“เอ๋…?” เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้น ก่อนจะพบว่าใบหน้าของเธอซุกอยู่ในอ้อมอกของใครบางคน
“…รีบออกไปจากตัวของฉันได้แล้ว” เสียงทุ้มของอีกฝ่ายที่เอ่ยถามนั้น ไม่เพียงสร้างความตกใจแต่ยังส่งผ่านความร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าของร่างเล็กจนออกสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
“ข-ขอโทษค่ะ! ศาสตราจารย์! (>_<)” เด็กสาวรีบเดินออกจากเตาผิงเพื่อผละจากอ้อมกอดของร่างสูง ถึงแม้ว่าตนจะยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของอีกฝ่ายก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าท่าทีของเธอจะเรียกเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายได้ไม่น้อย
“ฮึ…” สเนปส่งเสียงหัวเราะในลำคอพร้อมแสยะยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ
ทางด้านเรเนสซีที่ยืนมองบรรยากาศควันชมพูตรงหน้ามาสักพักถึงกับถอนหายใจแรง ร่างสูงที่เห็นท่าทีเช่นนั้นจึงผละออกเว้นระยะจากเด็กสาว ก่อนจะยื่นมือไปหาหญิงสาวหมายให้เธอจับเพื่อประคองไว้ แต่กลับโดนอีกฝ่ายปัดความหวังดีอย่างไรเยื่อใย
“ไม่ต้อง…” เรเนสซีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแล้วเดินออกจากเตาผิงใหญ่ด้วยตนเอง โดยปล่อยให้ร่างสูงยืนมองตามตาปริบ
ร่างบางยกมือเรียวขึ้นปัดเศษผงขี้เถ้าออกจากเสื้อผ้าและจัดแจงผมให้เข้าทรง ก่อนจะกวาดสายตามองไปโดยรอบอย่างตื่นตา เรเนสซีเดินตรงดิ่งไปยังหน้าต่างบานใหญ่พร้อมใช้มือแหวกผ้าม่านออกเผยให้เห็นวิวของเมืองใหญ่ในยามค่ำคืน…
.
.
.
.
.
ขณะเดียวกันนั้น เฮอร์ไมโอนี่เองก็มีท่าทางที่ไม่แตกต่างกันจากการเดินสำรวจไปโดยรอบ เด็กสาวกวาดตามองบรรดาเฟอร์นิเจอร์ภายในห้อง และเพียงแค่นั้นเธอจึงได้ข้อสรุปว่า… เจ้าของคอนโดห้องนี้จะต้องเป็นคนที่กระเป๋าหนักพอควรเลยทีเดียว
“เอ่อ.. ศาสตราจารย์สเนปคะ” เฮอร์ไมโอนี่ขานเรียกร่างสูง
ชายหนุ่มขานรับแทบจะทันที “ว่ายังไง? เกรนเจอร์”
“ที่นี่คือ..? ( . _ . )” เฮอร์ไมโอนี่เกริ่นเป็นเชิงถามและเป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มเมินคำพูดของเธอ… ร่างสูงเดินนำทั้งสองคนไปชมบริเวณและห้องต่างๆภายในคอนโดแห่งนี้ ก่อนที่ทั้งสามจะมาหยุดตรงหน้าประตูบานหนึ่ง
“เนสซี เธอนอนที่ห้องนี้ก็แล้วกัน” ร่างสูงเอ่ยพร้อมยื่นมือไปบิดลูกบิดประตูเพื่อคลายล็อค เมื่อประตูเปิดออกก็เผยให้เห็นการตกแต่งภายในห้องซึ่งทำเอาร่างบางทั้งสองถึงกับตะลึง… การตกแต่งสไตล์เอิร์ธโทนของผนังสีขาวและเฟอร์นิเจอร์ไม้นั้น สร้างความรู้สึกสบายตาให้แก่ผู้มาเยือน
เรเนสซีเดินเข้าไปในห้องซึ่งกำลังจะเป็นห้องนอนของตน เธอมองสำรวจไปโดยรอบก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มที่ตกแต่งเสมือนบ้านหลังเล็ก… เรเนสซีคลี่ยิ้มบางออกมาอย่างชอบใจ “ขอบคุณนะ เซเวอร์รัส (｡◕‿◕｡)”
“อือ… รีบพักผ่อนซะนะ เธอจำได้ใช่มั้ยว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน?” สเนปถามด้วยความเป็นห่วงพลางลูบหัวของร่างบางอย่างเอ็นดู และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าให้แทนคำตอบ เขาจึงเดินออกมาจากห้องพร้อมปิดประตูเพื่อกลับมาสมทบกับเด็กสาวที่ยืนรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
.
.
.
.
.
ร่างสูงเดินนำเด็กสาวมาหยุดที่หน้าประตูบานหนึ่งซึ่งอยู่เยื้องกับห้องนอนของหญิงสาวเมื่อครู่ มือหนาเอื้อมเปิดประตูพร้อมเดินนำเข้าไปในห้องดังกล่าว ก่อนจะหันมาบอกกับอีกฝ่าย “ส่วนนี่คือห้องของเธอ เกรนเจอร์”
ร่างเล็กเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้องพลางมองสำรวจไปโดยรอบ.. ดูเหมือนว่าห้องนี้จะเป็นห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งสไตล์เดียวกับห้องนอนของเรเนสซี แต่จะเน้นไปที่สีโทนอึมครึม เฮอร์ไมโอนี่หันไปเอ่ยบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น “หนูว่า… ห้องมันกว้างไปนะคะ ศาสตราจารย์”
“กว้างงั้นหรอ?” สเนปเอ่ยเชิงถามพร้อมมองดูร่างเล็กตรงหน้า
เด็กสาวก้มหน้างุดเพื่อหลบตาอีกฝ่าย “คะ-… ค่ะ… (>_<)”
สเนปก้าวเขยิบเข้าไปประชิดตัวร่างเล็กเชิงกลั่นแกล้ง “แล้ว.. ฉันบอกหรอว่านี่คือห้องของเธอคนเดียวน่ะ”
“เอ๋!?! (O///O)” เด็กสาวอุทานเสียงดัง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าระเรื่อ
เมื่อเห็นใบหน้าออกสีของคนตรงหน้า สเนปแหยะยิ้มมุมปากราวกับตนถือไพ่เหนือกว่า ก่อนจะเอ่ยตอบเพื่อคลายความสงสัยของอีกฝ่าย “ห้องนี้.. คอนโดนี้.. ทั้งหมดนี้มันคือของฉันเอง”
.
.
.
“ห.. ห๊า!?!! (°△°|||)” เฮอร์ไมโอนี่อุทานเสียงดัง
ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะวิ่งกลับเข้าไปในเตาผิงนั้นและวาร์ปกลับไปที่ฮอกวอตส์ แค่การต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกันก็ว่าแย่แล้ว แต่ตอนนี้เธอดันติดอยู่ในอาณาเขตของเขาเสียอีก…
‘แบบนี้มันไม่ต่างจากการเป็นลูกไก่ในกำมือเลยแฮะ (TωT)’ เด็กสาวเอนหลังทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มพร้อมครุ่นคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิด แต่แล้วความง่วงก็เริ่มเข้าครอบงำจนเธอผล็อยหลับไปในที่สุด
ความคิดเห็น