คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ★CHAPTER09
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
☆ ณ คุกใต้ดิน ห้องพักของศาสตราจารย์สเนป ☆
“เอ๋!?! (o_o)” เรเนสซีอุทานเสียงดังพร้อมดวงตาที่เบิกโตด้วยความประหลาดใจ
“ฉันต้องการความช่วยเหลือจากเธอ…” สเนปทวนคำพูดของตนอีกครั้ง
“แล้ว.. นายมีเรื่องอะไรจะให้ฉันช่วยล่ะ?” เรเนสซีเอ่ยเชิงถาม
“มันก็… ไม่ได้เกี่ยวกับฉันคนเดียวหรอกนะ” เขาส่งสายตาไปยังเด็กสาวที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
เรเนสซีมองตามสายตาของอีกฝ่ายพลางครุ่นคิดถึงเหตุผลที่น่าจะเป็นของคำขอร้องจากเพื่อนของเธอ สเนปเห็นดังนั้นจึงยอมอธิบายให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงที่มาที่ไปและจุดประสงค์ที่ตนช่วยเหลือและแอบซ่อนตัวของเงือกสาว รวมทั้งเหตุผลที่ว่าทำไมเด็กสาวกริฟฟินดอร์ถึงได้มาที่นี่ในยามวิกาลเยี่ยงนี้
.
.
.
“เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง…” เรเนสซีเอ่ยขึ้น ก่อนจะถอนหายใจและเสริมต่อ “สรุปว่านายต้องการให้ฉันเป็นตัวแทนจากอาณาจักรเงือกงั้นสินะ? แต่นายคงไม่ลืมนะว่าฉันก็เป็น… มะ-”
ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบประโยค สเนปกลับขัดขึ้นเสียก่อนราวกับต้องการปิดบังบางอย่างจากเด็กสาว “พอแล้ว.. เธอไม่ต้องย้ำฉันหรอก ฉันไม่ลืมหรอก”
“นั่นหมายความว่า.. ฉันจะต้องกลับขึ้นไปบนนั้นอีกครั้งสินะ?” เรเนสซีเอ่ย
สเนปก้มหน้าราวกับต้องการหลบตาอีกฝ่าย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอันเรียบเฉย “ใช่…”
“ตกลง! ฉันยอมก็ได้! นี่ฉันเห็นแก่ ‘แฟน’ ของนายนะ (๑꧆◡꧆๑)” เรเนสซีแกล้งแหย่อีกฝ่ายจนคนทั้งสองที่โดนพาดพิงถึงกับต้องรีบแก้ต่างให้ตัวเองอย่างทันควัน “ยัยนี่ไม่ใช่แฟนฉัน!! / ม่ะ-ไม่ใช่นะคะ!!”
หญิงสาวหัวเราะพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนจะหลบฉากออกมาเพื่อปล่อยให้คนทั้งสองได้พูดคุยนัดแนะเกี่ยวกับภารกิจดังกล่าว เธอแอบเหลือบมองท่าทีอันไม่เป็นธรรมชาติของเพื่อนสนิทตนซึ่งกำลังคุยกับเด็กสาวกริฟฟินดอร์ เธออดที่จะพึมพำด้วยความเอ็นดูอีกฝ่ายเป็นไม่ได้ “นายคนนี้.. บ้าบอน่ารักจริงๆแฮะ (^ ^)”
.
.
.
.
.
หลังจากที่ได้แยกตัวไปเก็บสัมภาระและสิ่งของจำเป็น เฮอร์ไมโอนี่ได้กลับมาที่ห้องพักของศาสตราจารย์หนุ่มอีกครั้งพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าทั้งหมดของตน เด็กสาวทอดสายตาไปยังร่างบางซึ่งกำลังหมุนตัวไปมาหน้ากระจกบานใหญ่พร้อมบ่นพึมพำถึงความโคร่งของเสื้อเชิ้ตที่ศาสตราจารย์หนุ่มหยิบยืมให้เธอใส่
เฮอร์ไมโอนี่อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มกับภาพตรงหน้า แต่แล้วรอยยิ้มกว้างนั้นกลับค่อยๆจางลงพร้อมกับความร้อนผ่าวที่แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของเด็กสาว เพราะร่างสูงในชุดลำลองสไตล์มัลเกิ้ลพร้อมเข็มขัดแบรนด์หรูและรองเท้าราคาครึ่งหมื่น
“…มองอะไรของเธอน่ะ? เกรเจอร์” ศาสตราจารย์หนุ่มถามอีกฝ่ายที่จ้องเขาแบบไม่ละสายตา
“หนะ-หนูไม่ได้มองคุณสักหน่อย!” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวให้ตัวเองอย่างเลิ่กลั่ก
“ฮึ! หลงฉันล่ะสิท่า (￣ω￣)” ศาสตราจารย์หนุ่มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มยียวน
“ป่าวนะคะ!! ( ºΔº )” เฮอร์ไมโอนี่ยืนยันเสียงแข็งดังลั่น
.
.
.
เรเนสซีส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นคนทั้งสองตรงหน้าต่างพยายามเอาชนะกันและกัน …เสียงหัวเราะของเธอดูเหมือนจะเรียกความสนใจของทั้งสองได้ หญิงสาวจึงตั้งคำถามพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม “ขอโทษนะที่ต้องขัดจังหวะ.. แต่ฉันสงสัยว่าพวกเราจะไปโลกมนุษย์กันยังไงน่ะ (｡^‿^｡)”
“ผงฟลู…” สเนปตอบ ร่างสูงจะเดินตรงไปยังเตาผิงใหญ่มุมห้องและหยิบกระป๋องผงฟลูส่งให้หญิงสาว ก่อนจะดึงกลับมาอย่างเบามือ “และแน่นอนว่าเธอต้องมากับฉัน (^ ^)”
“เอ๋!? ด-เดี๋ยวสิ เซเว-…!” เรเนสซีพยายามขัดขืน แต่แล้วชายหนุ่มกลับเอื้อมมือมาโอบเข้าที่เอวบางของเธอและเดินนำไปยังเตาผิงหินอ่อนสีดำตรงมุมห้อง ก่อนจะผายมือเป็นเชิงให้เธอเดินเข้าไปในนั้น
ตอนนี้ร่างสูงของชายหนุ่มกำลังยืนแนบติดกับร่างบางอยู่ภายในเตาผิงอันกะทัดรัด และเมื่อเห็นเด็กสาวกำลังเดินตามเข้ามา.. เขาจึงเลื่อนมือขึ้นมาจากเอวบางของอีกฝ่ายเปลี่ยนมาโอบไหล่เพื่อให้ขยับเข้ามาใกล้ตน
“เซเวอร์รัส..” เรเนสซีกำชายเสื้อของร่างสูงไว้แน่น “น่ากลัวจัง..”
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว” สเนปปลอบอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
ร่างสูงใช้มืออีกข้างที่ว่างกำผงฟลูจำนวนหนึ่งขึ้นมาเพื่อเตรียมไว้สำหรับการเดินทางอย่างปุบปั่บครั้งนี้ ก่อนจะเอ่ยชื่อสถานที่ซึ่งเป็นจุดหมายออกมา และทันใดนั้นเองก็ปรากฎเปลวเพลิงเขียวมรกตขึ้นโอบล้อมร่างของทั้งสามเอาไว้ ก่อนจะที่ทุกคนจะอันตรธานหายไป
ความคิดเห็น