คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ★CHAPTER06
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
☆ ณ คุกใต้ดิน ห้องพักของศาสตราจารย์สเนป ☆
.
.
.
.
.
. .ปึงงงงงง
ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องพักของตนพร้อมเอื้อมมือปิดประตูบานใหญ่อย่างเบามือ เขาเดินตรงไปที่เตียงนอนก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงบนฟูกอันหนานุ่มพลางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์โกลาหลที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
.
.
.
.
.
☆ ณ ทะเลสาบสีดำ ทิศใต้ของปราสาทฮอกวอร์ต ☆
หลังจากที่ได้รับฟังเรื่องราวจากภารโรงฟิลซ์ว่าเหล่าเด็กนักเรียนกำลังโดนชาวเงือกโจมตีนั้น ร่างสูงพาตนเองวิ่งลัดเลาะไปตามเส้นทางลับภายในปราสาทโดยหมายจะตามไปสมทบกับเหล่าเพื่อนคณาจารย์ เพื่อช่วยอพยพทุกคนกลับเข้าปราสาทโดยเร็วที่สุด
ครั้นเมื่อตนถึงที่หมายแล้ว… ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าทำเอาเข่าทั้งสองของเขาแทบทรุด เหล่าเด็กนักเรียนต่างพากันวิ่งหนีขึ้นมายังบริเวณชายฝั่งโดยมีจุดหมายเดียวกันคือ ‘ปราสาทฮอกวอร์ต’
สเนปไม่รอช้าและรีบจ้ำเข้าไปยังจุดเกิดเหตุเพื่อช่วยเหล่าทุกคนไม่ว่าจะเป็นนักเรียนบ้านของตนหรือแม้ว่าจะไม่ใช่ก็ตาม หน่ำซ้ำคาถามากมายถูกร่ายออกมาจากปากของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน กระทั่ง…
.
.
.
.
.
“เซเวอร์รัส” เสียงหวานของใครคนหนึ่งเอ่ยเรียกเขา
ชายหนุ่มหันมองตามเสียงเรียกอันคุ้นเคย “เรเนสซี!!”
เขามองสำรวจรอบด้านเพื่อความมั่นใจว่าตนและเงือกสาวจะไม่ตกเป็นจุดสนใจ
“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!? ฉันหวีงว่าเธอคงจะมีคำตอบให้ฉันนะ ยัยตัวแสบ!” ชายหนุ่มส่งเสียงดังอย่างฉุนเฉียว แต่เรเนสซีก้มหน้าเงียบไม่ตอบโต้อะไร เธอเพียงแค่ส่งรอยยิ้มบางอันแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อยและหวาดกลัวให้กับอีกฝ่าย
“ช่วยฉันขึ้นไปก่อนเถอะ..” เรเนสซีร้องขออีกฝ่าย และดูเหมือนว่าร่างสูงซึ่งมีท่าทีโลเลในตอนแรกจะเข้าใจความหมายแฝงของเธอ เขาเสนอมือให้กับเงือกสาวซึ่งเธอก็จับไว้มั่น ก่อนจะพาร่างของตนขึ้นจากผืนน้ำ
ทันทีที่เงือกสาวขึ้นจากผิวน้ำมาสู่พื้นดินนั้น… ครีบหางขนาดใหญ่กลับกลายสภาพเป็นขาเรียวสองข้างเฉกเช่นมนุษย์ทั่วไป ผิวเนียนที่เคยทอประกายวิบวับสะท้อนแสงจันทร์แปรสภาพเป็นผิวนวลธรรมชาติ หากแต่โครงหน้ารูปไข่และผมหยักศก รวมทั้งดวงตาสีฟ้าอันน่าหลงใหลยังคงสภาพเช่นเดิม
ร่างสูงรีบสละเสื้อคลุมของตนให้กับอีกฝ่ายทันทีที่เห็นร่างเปลือยเปล่าของเงือกสาวที่เพิ่งจะเปลี่ยนสภาพเป็นหญิงสาว เรเนสซีส่งยิ้มพร้อมกล่าว “ขอบคุณนะ.. ฉันนึกว่าจะต้องหนาวตายซะแล้วสิ (｡- ω -)”
“ฉัน.. ต้องพาเธอไปซ่อนที่ห้องของฉันก่อน” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะโอบไหล่อีกฝ่ายเพื่อประคองและช่วยกำบังใบหน้า เพื่อแอบลักลอบพาอีกฝ่ายเข้าไปในตัวปราสาท
.
.
.
.
.
มือหนาเอื้อมมือไปยังร่างบางบนเตียงของตนก่อนจะปัดเส้นผมออกจากใบหน้าของอีกฝ่าย รอยยิ้มที่ฝุดขึ้นมาบนใบหน้าของร่างบางทำเอาตนอดที่จะหลุดอมยิ้มจางๆออกมาเป็นไม่ได้ “ฝันอะไรของเธอล่ะนั่น… (^ ^)”
ความคิดเห็น