คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ★CHAPTER03
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
☆ ณ ทะเลสาบสีดำ ทิศใต้ของปราสาทฮอกวอร์ต ☆
ทะเลสาบสีดำ สถานที่อันทมึนทึงแห่งนี้ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของปราสาทฮอกวอร์ต รวมทั้งยังเป็นที่อยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์ใต้ผืนน้ำมากมาย เช่น ปลาหมึกยักษ์คราเคน กรินดี้โลว์ หรือแม้กระทั่งชาวอาณาจักรเงือกก็เช่นกัน. . แต่ความสงสบของผืนน้ำแห่งนี้กลับโดนทำลายลงด้วยเสียงพูดคุยจอแจของเหล่านักเรียนทั้งหลายที่มานั่งนอนหรือค้างแรมรอดูการปรากฎตัวของนางเงือก
“สุดยอดดด! นี่มันบ้ามากแฮร์รี่! คนเยอะแยะไปหมดเลย” รอนร้องทัก
“เพราะงี้สินะ.. อาหารเย็นถึงได้เหลือเยอะจนเบิ้ลได้น่ะ” เนวิลล์เอ่ย
“นี่พวกนาย.. มันจะดีหรอ? ถ้าพวกเราโดนจับได้นี่คงโดยหักคะแนนบ้านจนแทบไม่เหลือเลยนะ” แฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือ เด็กชายผู้รอดชีวิตเอ่ยกับเพื่อนสุดซ่าของเขาอย่างกังวล
“ไม่หรอก! ฉันไปสืบมาแล้วว่า.. ถ้าพวกเรากลับเข้าหอพักก่อนเที่ยงคืนซึ่งเป็นเวลาที่คะแนนจะตัดแต้มล่ะก็ มันก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ” เชมัสเอ่ยตอบอย่างภาคภูมิใจในความเป็นชาวเผือก(?)
.
.
.
หนุ่มแว่นกวาดสายตามองไปโดยรอบบริเวณ เขาเห็นกลุ่มนักเรียนมากมายตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีเจ็ดของทุกบ้านต่างพากันมานั่งออล้อมรอบบริเวณริมน้ำ เพื่อตั้งวงรอคอยการปรากฎของนางเงือก ตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นเด็กสาวผมบลอนด์คนหนึ่งซึ่งเป็นคนคุ้นเคย
“เฮ้! ลูน่า!” เขาร้องทักเพื่อนสาวคนสนิทซึ่งอีกฝ่ายก็หันมองตามเสียง
“อ๊ะ- ไง! แฮร์รี่!” เด็กสาวผมหยักศกสีบลอนด์ เจ้าของชื่อเดินตรงมายังเด็กหนุ่มต้นเสียง “นายก็มารอดูนางเงือกเหมือนกันหรอ?”
“ก็ไม่เชิงหรอก.. ออกแนวโดนลากมาซะมากกว่าน่ะ” แฮร์รี่เอ่ยตอบ
“ดีเลย! งั้นฉันขอไปนั่งกับพวกนายได้มั้ย? ฉันพลัดหลงกับเพื่อนน่ะ” ลูน่าเอ่ยเชิงถาม เด็กหนุ่มบ้านกริฟฟินดอร์สี่คนมองหน้ากันสลับไปมาเหมือนต้องการคำตอบจากเพื่อนในกลุ่มตน เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสามารถให้คำตอบกับอีกฝ่ายได้ แฮร์รี่จึงเป็นคนตัดสินใจเสียเอง “อื้อ! ได้สิ! ก็ดีกว่าเธอต้องกร่อยคนเดียวใช่มั้ยล่ะ”
.
.
.
.
.
เวลาล่วงเลยจากนาทีเป็นชั่วโมง จากฟ้าโปร่งสู่ฟ้ามืดมิด เด็กชายผู้รอดชีวิตก้มมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือของเขาซึ่งเข็มสั้นชี้บอกเวลาใกล้จะต้องกลับเข้าหอนอน ขณะที่กำลังจะตั้งท่าจะลุกขึ้นเขาสังเกตได้ว่าลูน่า เลิฟกู๊ด เพื่อนสนิทต่างบ้านกำลังหลับอิงไหล่ของตนอยู่
แฮร์รี่คลี่ยิ้มบางออกมาพลางมองดูอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู เขาค่อยๆถอดเสื้อแจ๊คเก็ตของตนออกอย่างบรรจงแล้วจัดการคลุมเสื้อตัวหนานั้นลงบนไหล่ของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่าการกระทำดังกล่าวจะทำให้เด็กสาวตื่นขึ้นจากการหลับใหล “..ขอบคุณนะแฮร์รี่ (´ ▽ ` )”
“ไม่เป็นไรหรอก! เอ่อ.. นิดหน่อยเองน่ะ เธอค่อยเอาเสื้อมาคืนฉันก็ได้ ( : ౦ ‸ ౦ : )” แฮร์รเอ่ยตอบอย่างเลิ่กลั่ก
ลูน่าซึ่งเห็นท่าทางของอีกฝ่ายจึงเอ่ยถาม “นี่นาย.. กลัวจนตัวสั่นเลยหรอ? (❁º◡º❁)”
“ปะ-ป่าว! ฉันไม่ได้กลัวนะ! คะ.. คือว่าฉันก็แค่..” แฮร์รี่พยายามจะอธิบายเหตุผลของตนให้กับอีกฝ่าย แต่กลับโดนขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน ด้วยเสียงร้องโหวกเหวกของใครคนหนึ่ง
“เฮ้!! นางเงือก!! พวกนายนั่นเธออยู่ตรงนั้น!! ตรงนั้นที่โขดหิน!!”
.
.
.
เบื้องหน้าของเหล่านักเรียนฮอกวอร์ต คือ ร่างบางของเงือกสาวตนหนึ่งผู้มีนามว่า 'มาเรีย' กำลังขับร้องบทเพลงแก่ชายผู้ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนรักของตน.. ใช่.. ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นบุตรสาวของพ่อค้าร่ำรวย จนกระทั่ง.. วันที่ความรักของเธอและกะลาสีรูปงามไม่อาจสมหวัง เธอจึงปลิดชีพของตนเองที่หน้าผาพ่ายรักพร้อมคำสาปแช่ง
♬ ชื่อของข้าคือมาเรีย ครั้นเคยเป็นบุตรสาวของพ่อค้าร่ำรวย ♬
♬ ผู้หลงรักกะลาสีใจห้าวที่ห่ำหั่นกันในชลอันวิปลาศ ♬
มาเรีย รูปโฉมงดงามราวกับหลุดออกมาจากหนังสือเทพนิยาย ผมสีดำขลับราวปีกของอีกา นัยน์ตาสีเทาเปล่งประกาย ผิวขาวนวลเมื่อต้องกับแสงจันทร์ยามราตรีช่างเป็นที่ประจักษ์ต่อทุกสายตา..
เงือกสาวนั่งชื่นชมดวงจันทร์ยามค่ำคืนบนโขดหินใหญ่กลางทะเลสาบพลางส่งเสียงขับร้องบทเพลงก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ในมือเรียวข้างหนึ่งถือกระจกทองคำอันล้ำค่าเอาไว้มั่น
♬ มาเถิดเหล่าโฉมงามมัจฉาเอ๋ย ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใด ♬
♬ มามองหากะลาสีใจห้าวของเจ้า ผู้ห่ำหั่นกันในชลอันวิปลาศ ♬
เสียงขับร้องของมาเรียสร้างความเสน่ห์หาและความลุ่มหลงให้กับเหล่าผู้มีเวทมนต์ทั้งหลายบนชายฝั่ง โดยหารู้ไม่ว่า.. นี่คือกับดักของชาวเงือกซึ่งต้องการแก้แค้นเหล่าผู้บุกรุกซึ่งมาทำลายความสงบสุขของตน
ความคิดเห็น