คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★CHAPTER02
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
☆ ณ ห้องเรียนวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ☆
วิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด คือ หนึ่งในคาบเรียนที่ทุกคนต่างเฝ้ารอให้มาถึง เนื่องจากได้รับการเรียนการสอนที่สนุกจากศาสตราจารย์ประจำวิชา แถมยังไม่จำเป็นจะต้องอ้างอิงเกี่ยวกับวิชาการมากนักจึงถือเป็นหนึ่งในวิชาโปรดของเหล่านักบู๊หลายคนที่พร้อมจะโบกสะบัดไม้กายสิทธิ์ในทุกเมื่อ . . เว้นเสียแต่ว่าวันนี้ศาสตร์ผู้สอนกลับเข้าสายซะนี่
เหล่านักเรียนชั้นปีที่ 7 ของบ้านกริฟฟินดอร์และฮัฟเฟิลพัฟต่างส่งเสียงคุยจอแจ แม้ศาสตราจารย์หลายท่านที่สอนอยู่ในห้องใกล้เคียงจะแวะเวียนกันมาเตือนสักกี่ครั้ง แต่ก็มิได้นำพาแม้แต่น้อย
.
.
.
“พวกนายว่า.. ศาสตราจารย์ไปไหนน่ะ? เขาไม่เคยเข้าสอนสายนี่นา” เด็กหนุ่มบ้านฮัฟเฟิลพัฟคนนึงกล่าวขึ้น
เพื่อนร่วมบ้านคนนึงเอ่ยตอบ “อาจจะมีประชุมด่วนก็ได้มั้ง.. ได้ยินว่าอาจารย์ใหญ่มีเรื่องอะไรสักอย่างนี่ล่ะ ⊂(￣▽￣)⊃”
“แต่ฉันได้ยินว่าเหมือนพวกเขาจะให้ศาสตราจารย์สเนปมาสอนแทนชั่วคราวนะ ไม่แน่ใจแค่คาบนี้หรือ..” เด็กกริฟฟินดอร์เข้าร่วมวง
รอน วีสลี่ย์ที่ได้ยินเข้าถึงกับอดไม่ได้ที่จะตะโกนข้ามห้องเข้าเสริม “ห๊า!? แบบนั้นฉันยอมให้บาซิลิสก์รัดตายดีกว่า (-__-)”
“รอน! นายก็เว่อร์เกินไปนะ! ฉันได้ยินมาว่าสเนปน่ะ ถนัดวิชาป้องการตัวจากศาสตร์มืดที่สุดแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ หรือท็อปฟอร์มคนเก่งของบ้านกริฟฟินดอร์อดไม่ได้ที่จะโต้แย้งคำพูดของอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มผมแดงเมื่อเห็นเพื่อนสาวของตนปกป้องศาสตราจารย์ ผู้เย็นชาจึงแซวกลับ “ทำไม? หรือว่าเธอชอบสเนป?”
“ฉันเปล่าชอบ! ฉันก็แค่พูดในสิ่งที่ได้ยินมาก็แค่นั้น..” เด็กสาวผมน้ำตาลเอ่ยตอบพลางถอนหายใจปลง
.
.
.
.
.
. .ปึงงงงงง
เสียงการเปิดและปิดของประตูอันเป็นเอกลักษณ์ที่ดังขึ้นจากทางด้านหน้าห้องทำให้เหล่านักเรียนลิงค่างต่างรีบกุลีกุจอวิ่งกลับเข้าที่นั่งกันแทบไม่ทัน โดยในหัวของนักเรียนชั้นปีที่ 7 ทั้งสองบ้านกำลังนึกคิดในสิ่งเดียวกัน ‘ศาสตราจารย์สเนป มาทำอะไรที่นี่กันนะ?!’
“วันนี้ศาสตราจารย์ของพวกเธอติดธุระด่วน ฉันจึงได้รับหน้าที่มาทำการสอนแทน..” สิ้นเสียงคำสั่งของศาสตราจารย์ผู้แสนเย็นชา เหล่านักเรียนต่างพากันส่งเสียงโห่ร้องด้วยความไม่พอใจ บ้างก็ก่อม็อบขนาดย่อมเพื่อหวังจะทำกริยากบฎต่อสเนป ขณะที่ส่วนใหญ่เลือกที่จะนั่งเงียบเพราะไม่ต้องการมีปัญหา
“บทเรียนของวันนี้.. เราจะย้ายไปเรียนวิชาปรุงยากันแทน” ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเชิงออกคำสั่งแก่เหล่านักเรียน “เอาล่ะ! ออกมาเข้าแถวย้ายห้องเรียนกันได้แล้ว”
.
.
.
.
.
เมื่อร่างสูงทำการเช็คชื่อเด็กนักเรียนภายในห้องจนครบเรียบร้อย เขาหยิบหนังสือปรุงยาขั้นสูงออกมาจากชั้นวางด้านหลัง ก่อนจะเปิดไปยังหน้าที่มีร่องรอยการพับคั่นเอาไว้ แล้วหันไปร่ายคาถาใส่กระดานชอล์คข้างโต๊ะทำงานเพื่อให้อธิบายรายละเอียด
“บทเรียนของวันนี้คือ.. การปรุงน้ำยาแห่งความหลุ่มหลงซึ่งถือเป็นยาเสน่ห์ที่ฤทธิ์แรงที่สุดในโลก”
เพียงแค่ได้ยินคำว่า 'น้ำยาแห่งความหลุ่มหลง' เหล่านักเรียนชายทั้งสองบ้านต่างพากันโห่ร้องอย่างเบื่อหน่าย ต่างจากเหล่านักเรียนหญิงที่พากันส่งเสียงวี้ดว้ายอย่างชอบใจ ถึงขั้นที่บางคนดี๊ด๊าจนออกนอกหน้า แต่แล้วคำพูดของร่างสูงก็เบรคบรรยากาศภายทั้งสองในห้อง
“แต่! พวกเธอควรจะพึงระวังเอาไว้ว่า.. อย่าได้เผลอตัวไปกับฤทธิ์ของมันเป็นอันขาด” ร่างสูงกวาดสายตามองจิกไปทั่วห้อง
ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสริม “ฉันรู้ดีว่าในหัวสมองของพวกเธอกำลังคิดอะไรกันอยู่.. หึ! น้ำยาแห่งความหลุ่มหลงนั้น ไม่สามารถสร้างความรักหรือให้ใครมารักเธอได้.. เพราะมันหน้าที่ของมันมีเพียงแค่สร้างความหลงใหลแบบจอมปลอมเท่านั้น”
ด้วยความจริงจังของศาสตราจารย์สเนปทำเอาเหล่านักเรียนกริฟฟินดอร์และฮัฟเพิฟพัฟถึงกับเงียบกริบ และพยายามจดจ่อกับสูตรการปรุงยาที่อยู่บนกระดาษชอล์คข้างร่างสูง “และฉันขอล่ะ.. โปรดปฏิบัติตามวิธีการปรุงยาเจ้าปัญหานี้อย่างเคร่งครัด”
.
.
.
ระหว่างคาบเรียนนั้น วันนี้ดูเหมือนว่าศาสตราจารย์หนุ่มจะทำตัวแตกต่างไปจากปกติ เพราะเขาไม่ได้นั่งเก๊กอยู่ที่เก้าอี้ทำงานแต่กลับเดินไปมาเพื่อคอยสอดส่องมองดูเหล่านักเรียนให้ทำตามวิธีการอย่างถูกต้องและเคร่งครัดอย่างที่เขาต้องการ จนกระทั่ง..
เขามาหยุดยืนด้านหลังของเด็กสาวผมฟูฟ่องแห่งบ้านกริฟฟินดอร์ ก่อนจะมองดูสีของน้ำยาภายในหม้อปรุงยาของเธอ ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกประหลาด(?). . . กลิ่นหอมฟุ้งลอยขึ้นมาจากหม้อปะทะเข้ากับจมูกของเขาเข้าอย่างจัง มันคือกลิ่นหอมของหน้ากระดาษหนังสือและกลิ่นหอมของแพนเค้กทอดใหม่ผสมกับน้ำเชื่อมเมเปิ้ล
“ย์.. จารย์.. ศาสตราจารย์สเนปคะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเรียกร่างสูงที่กำลังยืนเหม่อมองจดจ้องลงไปในหม้อปรุงยาของเธอ
“มะ-มีอะไรรึป่าว? คุณเกรนเจอร์” ศาสตราจารย์หนุ่มเอ่ยถามเด็กสาว
“คือว่า.. หนูปรุงน้ำยาเสร็จแล้วล่ะค่ะ จะให้กรอกลงขวดแล้ววางไว้ตรงนี้เลยมั้ยคะ?” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
ศาสตราจารย์หนุ่มครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเรียบ
“ได้.. ตามที่เธอบอกเลยคุณเกรนเจอร์”
ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังง่วนกับการกรอกน้ำยาใส่ขวดแก้วและจัดแจงเก็บส่วนตัวบนโต๊ะลงกระเป๋าทันใดนั้น.. ไม้กายสิทธิ์เจ้ากรรมกลับเล่นตลกกับเธอด้วยการกลิ้งหลุนๆลงจากโต๊ะไปตามพื้นห้องและหยุดลงที่ข้างรองเท้าหนังสีดำของร่างสูง
“ข-ขอโทษค่ะ ศาสตราจารย์สเนป (づ◡﹏◡)づ” เธอกล่าวขอโทษอีกฝ่ายซึ่งมันก็มีเรื่องดีอยู่ตรงที่เขาไม่ได้ส่งสายตามองจิกมายังเธอ ขณะที่กำลังก้มลงเก็บไม้กายสิทธิ์.. สายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นโคลนที่เปื้อนรองเท้าของอีกฝ่ายพลางครุ่นคืดอยู่ในใจ ‘อย่าบอกนะว่า.. สเนปก็เป็นพวกลิทธิล่าเงือกด้วยน่ะ?’
ความคิดเห็น