Sweet heart vampire หล่อ..ร้าย นายแวมไพร์ ที่รัก

                บทนำ มหาวิทยาลัยโคนิกส์เบิร์ก                                                                                                                

                ชีวิต….แบบนกน้อยทำรังแต่พอตัว มันทำให้ฉันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก         

บางครั้งก็อยากจะโบยบินหนีไปจากรังขนาดนาโนนี้ซะมันเล็กซะยิ่งกว่าจมูกมดด้วยซ้ำไป          
        เฮ้ออออออแต่จะทำไงได้มันมีเส้นบางๆกั้นระหว่างคนรวยคนจนกระมัง แต่ฉันก็คงทนสภาพแบบนี้ไม่นานหรอกเพราะฉันกำลังจะได้เหินเวหาแล้วล่ะ                                      

ฮ่าๆ ๆ ก็ฉันได้ทุนรัฐบาลน่ะสิ โฮะๆ  ไม่เสียแรงที่ไปติวเคมีครูแอ๊ะ                                  
       

  ออ! ลืมบอกไปฉันสอบติดมหาวิทยาลัยนานาชาติโคนิกส์เบิร์กด้วยล่ะ    หนุ่มๆต่างชาติ อึ๋ยยย  แค่คิดก็……. จงเติมคำในช่องว่างตามจิตใต้สำนึก หรือ สัญชาตญาณความเป็นหญิง ซึ่งไม่มีอยู่ในตัวฉัน                                                                        เอาล่ะเอาเป็นว่ามหาลัยนี้เขาเป็นเลิศที่สุดในประเทศแล้วล่ะ แค่ชื่อ สหวิชาก็น่าเรียนแล้ว คือ ที่นี่เขาเรียกกันแบบนี้ล่ะ ส่วนฉันเรียนสหวิชาธรรมชาติบำบัด เพราะฉันชอบทางสายนี้ที่ห้องนอนฉันเต็มไปด้วยต้นไม้เยอะแยะที่คอยแย่งออกซิเจนฉันตอนนอนอยู่เนืองนิตย์แต่ยังไงฉันก็ชอบพวกเธอนะวัชพืช ไม่ใช่สิ!                                                                                                      เธอคือสหายรักที่คอยรับฟังฉันทุกเมื่อล่ะบางคนก็หาว่าฉันบ้าที่ชอบคุยกับต้นไม้ แต่ฉันว่าฉันไม่บ้านะ แต่ฉันเป็นประสาทอ่อนๆ ไม่ใช่ละ                                                                                                                                                                                    “เจ้ากระบองเพชรน้อยแสนงามฉันนี่ชอบเหม่อไปเรื่อยเปื่อยจริงๆ เธอว่าไหม ลืมแนะนำตัวเลย  ฉันชื่อ อายามิเป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่น - ไต้หวัน กรุ๊ปเลือดโอ ส่วนสูง 156 น้ำหนัก 44 โสดมา 18 ปีแล้ว เท่าอายุฉันเลย ก็อย่างที่เห็น ฟันฉันมันแอบเหยิน         ใครๆก็เรียกฉันว่าเหยินน้อยซึ่งฉันเกลียดฉายานี้ที่สุดในชั้นแกนโลกเลย                                                                                  เอาล่ะในฐานะนายเป็นสมาชิกใหม่ฉันจะตั้งชื่อให้นายว่าแอลละกัน เพราะนายคือต้นที่สิบสอง”                                                  “ยามิโกะดี๋ยวไปเรียนวันแรกสายนะลูกมัวทำอะไรอยู่เนี่ย”สิ้นเสียงนี้ฉันรีบวิ่งสุดแรงเกิด                                                             ย่ะ!แกร๊กๆๆแล้วฉันก็ได้เหินเวหาจริงๆ TT 

 ฉันกระโดดลงจากบันไดล้มหน้าคว่ำและหน้าของฉันก็เป็นริ้วๆดังหาดทราย สายลมก็ไม่ปาน ฉันจะไม่กระโดดอีกแล้วขอเดินแบบคนธรรมดาเขาทำกันดีกว่า      แม่ฉันส่ายหน้าอย่างเอือมระอา                                                                                    “แม่มีลูกสาวคนเดียวนะเราควรจะเก็บรักษาชีวิตไว้เพื่อหาเขยรวยๆให้แม่” น้ำตาไหลพรากเลยฉัน  นี่แม่ไม่คิดจะถามว่าเจ็บซักคำเลยรึ                                                                                                                                                                                       หลังจากนั้นฉันก็เดินมายังรั้วหน้าบ้านเตรียมตัวจะไปขึ้นรถเมล์สายPA++  แต่ยังไม่ทันจะก้าวเดิน                                             พรึบ! กระโปรงมหาลัยที่เหมือนโสร่งของฉันมันกำลังเปิดรับลมเย็นๆอย่างหน้าด้านๆ ฉันรีบจับกระโปรงแล้วหางตาของฉันก็เหลือบไปเห็น    อีมูซีน เอ๊ย! ลีมุน อะไรนี่แหละ                                                                                                                               “ลีมูซีน ยัยบื้อ !“                                                                                                                                                                                   เอ๊ะ! รถพูดได้แล้วฉันก็หันไปเห็นแสงสว่างเจิดจ้าออกมาจากในรถแล้วเขาก็เปิดประตูแล้วเดินออกมาหาฉัน มันใช่เลยล่ะ    นี่มัน นี่มัน พระเอกในนิยายที่ฉันเฝ้าจินตนาการทุกวันคืน     ผิวขาวส่องสะท้อนแดดระยิบระยับคิ้วเข้มหนาดกดำโค้งสวยตามโหวงเฮ้ง     จมูกนั่นโด่งเป็นสันได้รูป     ตาเขาช่างมีเสน่ห์เพราะดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายปากนั่นบางเหมือนกับไม่ใช่ปากผู้ชายสีชมพูระเรื่อไหนจะกลิ่นายหอมละมุนนั่น                                                                                                                 โอ๊ย!เข่าอ่อน                                                                                                                                                                                      “นี่เจ๊ จะจ้องให้ท้องเลยมั้ย” พอพูดออกมาแค่นั้นล่ะ เด็กปั๊มชัดๆเลย                                                                                                “ว่าไงนะ “                                                                                                                                                                                             “เปล่าซะหน่อยฉันก็แค่งงและงงว่าทำไมนายถึงมาอยู่ที่หน้าบ้านฉัน   และที่สำคัญ คือ นายเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ชื่อ ส่วนสูง น้ำหนัก กรุ๊ปเลือด  แล้วก็…                                                                                                                                                                    "อ่ะนี่เจ๊ นามบัตร มีเบอร์โทร อยากรู้อะไรก็โทรมาถามผมแล้วกัน เหนื่อยจะตอบ”     ฉันลองพลิกๆดู นามสกุลคุ้นๆแฮะ นางากิ รูฟว์ ชื่อเล่น โคนิกส์ แต่ที่แน่ๆคงรวย(นามบัตรมีชื่อเล่นกันด้วยเหรอ?)                                                                                        ฉันยังไม่ทันสำรวจรายละเอียด อีตาหล่อปากเสียก็กระชากฉันขึ้นรถ ด้วยมือเย็นยะเยือกอย่างหน้าตาเฉย                      พอก้นกบฉันแตะเบาะเท่านั้นแหละ โดนเลย                                                                                                                                             “นี่ป้านั่งกับยืนไม่ต่างกันเลย”                                                                                                                                                             “นายอายุเท่าไหร่ฮะถึงเรียกฉันว่าป้า”                                                                                                                                              “16 ปีคน ไง” พูดจาแปลกๆท่าจะบ๊องมันมี 16ปีปลวกด้วยรึ  
เป็นเพราะส่วนสูงหรือการแต่งตัวกันแน่เนี่ย เด็กสมัยนี้กินอะไรกัน บอกอายุยี่สิบ ฉันยังเชื่อเลย                                                “อนุญาตให้เรียกป้าก็ได้ เฮ้อออออ.”      มันว่าพรางลูบหัวฉันอย่างกับสัตว์เลี้ยงแสนรักฉันได้แต่ด่าในใจไอ้เด็ก $$@^&& แล้วเปล่งเสียงให้มันได้รับรู้ว่าฉันโกรธแล้วนะ                                                                                                                                     “ฮึ่ม! ชิ ! ชะ !”        
 แล้วเหมือนเขาจะรู้สึกผิดแล้วค่อยๆหันมา                                                                                                                                          “สงสัยใช่มั้ย ว่าทำไมผมถึงมารับป้าไปเรียนด้วยกัน”       ช่างไม่สะทกสะท้านสะเทินเลย                                                         “ก็ป้าเป็นนักเรียนทุน ที่ทำข้อสอบเข้าในสหวิชาที่ป้าสอบได้ถูกต้องหมดทุกข้อ ทั้งๆที่มหาลัยเราเป็นมหาลัยที่ข้อสอบยากติดอันดับหนึ่งของประเทศ “                                                                                                                                                                         ฉันเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก                                                                                                                                                                             "เค้าก็เลยส่งนายมาเก็บค่าเสียหายที่ฉันทำเก้าอี้หักใช่มั้ย”      
 ก็วันนั้น มันขายขี้หน้ามากจริงๆนะ แล้วเก้าอี้ก็ดูท่าจะแพงเอาการ                                                                                                                                                                                                  
 “ป้าฟังผมก่อนอย่าพล่ามเดี๋ยวเหนียงยานไปมากกว่านี้” ปากกลั้วด้วยน้ำกรดมารึไง                                                                 “ป้านับว่าเป็นบุคลากรที่สำคัญ เราจึงอยากจะดูแลป้าเป็นอย่างดีมันก็ตามสัญญาตอนป้าสอบทุนนั่นแหละว่า….ตอนเรียนจบป้าจะไม่มีสิทธิ์ในการเลือกงาน                                                                                                                                                      ทางเราจะจัดการให้ป้าเอง เราจึงเลือกที่จะให้ป้าเป็นอาจารย์ในมหาลัยของเราเพราะถือว่าป้าเป็นนักศึกษาทุนที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่งส่วนข้อตกลงก็เป็นไปตามสัญญาคือ เราจะให้เงินเดือนป้าเดือนละเก้าหมื่นเยน แต่ป้าก็ต้องทำงานชดเชยให้มหาลัยเราด้วย เราจะมีรถคอยรับส่งให้ป้าทุกเวลาที่ป้าต้องมามหาวิทยาลัย”                                                                                        “ด้วยรถลีมูซีนนี่นะ”                                                                                                                                                                              “วันนี้รถที่จะมารับป้าเสียน่ะสิ ผมก็เลยอาสามารับให้” น้ำใจงามเหมือนหน้า                                                                                " ของฟรีไม่มีในโลก" นี่ตัวร้ายในละครหลังข่าวชัดๆ                                                                                                                           “นายอยากได้อะไรกันแน่” มีหน้ามาทำตีหน้าเซ่อใส่                                                                                                                         “นี่ป้าไม่รู้จักผมจริงๆเหรอ” ผมโคนิกส์ ผู้มีไอคิว 200”                                                                                                                          “ไอ้ไอคิวน่ะ มันเต็มพันรึไง”                                                                                                                                                                “ผมจะตีพิมพ์พ็อคเกตบุ๊คส์ เล่ม 2 เลยอยากให้ป้าเผยเคล็ดลับ ทั้งๆที่หน้าตาป้าก็ดูไอคิวต่ำกว่าระดับน้ำทะเล แต่กลับทำคะแนนได้สูงเป็นอันดับหนึ่ง “                                                                                                                                                                 "ผมจะให้หัวข้อว่า พลังแฝงของความโง่ น่าจับไปวิจัยเสียจริง ที่สำคัญผมจบมหาวิทยาลัยแล้ว”                                                “เดี๋ยวนะ!นายจบมหาลัยแล้วเหรอ?“    คนบ้าอะไรจะจบมหาวิทยาลัยตอนอายุ16 โม้ชะมัด                                                         “ขี้เกียจอธิบายคนคลื่นสมอง      ไม่ถึง”     ฉันยังพูดม่ทันจบอีตานี่ก็กระชากแขนฉัน ลงจากรถ                                                    “โอ้วววววววววว” ถึงไวดีแฮะ                                                                                                                                                        “นี่เจ๊ แค่ผมจับแขนถึงกับอุทานหื่นขนาดนี้ ถ้าผมปลดกระดุมลง ไม่ปล้ำผมเลยหรอ”                                                                  พัวะ !   โชคดีที่ฉันเคยเรียนวอลเลย์บอลมาเลยย่อขาแล้วกระโดดตบหมอนี่ไปสุดแรงเกิด                                                             ”โอ๊ย! ป้า ผมล้อเล่นนิดเดียวเองเดี๋ยวจะพาป้าไปที่ตึกเรียนของป้าละกัน“                                                                                     “นี่นาย!ฉันมีชื่อนะยะ”                                                                                                                                                                      “คร้าบบ คุณป้ายามิโกะ"                                                                                                                                                                      “นี่นายรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ?”                                                                                                                                                               “ผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับป้า จะให้บอกไซส์ด้วยมั้ยละ?”                                                                                                                      ฉันได้แต่เอามือปิดหน้าอก ป้องกันสายตาอันแหลมคมนั้น                                                                                                                “ฉันไปก่อนนะ ขอบใจนายมาก”                                                                                                                                                            ฉันยังไม่ทันจะก้าวเดินเขาก็หายไป เหลือแต่กลิ่นหอมจางๆ                                                                                                             การเรียนในวันนี้ไม่มีอะไรมากเหมือนไปนั่งเฉยๆ            
 ฉันได้ทำความรู้จักกับเพื่อนในสหวิชามากมายแต่คนที่ดูเหมือนจะเคมีตรงกันกับฉันก็มี                                                                                                                                                                        
  อลิซซ่านางเป็นสาวรัสเซียที่คลั่งไคล้ในพลังของแร่ธาตุนางชอบสะสมหินแปลกๆและ                                                                   โอเรลโด้     หนุ่มเบลเยี่ยมที่หลงใหลในเสียงขับกล่อมจากธรรมชาติในไอ้พ้อด(เครื่องเล่น MP5)ของหมอนี่มีแต่เสียงน้ำเสียงลมเสียงฝนอะไรก็ไม่รู้เพี้ยนเป็นบ้าเลย                                                                                                                                                   ไม่เหมือนฉันที่ปกติมากแค่คุยกับต้นไม้เอ๊ง แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่าสหวิชาธรรมชาติบำบัดไม่มีใครปกติเลยนะเนี่ยบางคนก็ชอบที่จะดมกลิ่นพืชทุกชนิด บางคนก็ชอบที่จะเอาต้นไม้มาแยกชิ้นส่วน นำมาส่องกล้อง ออกแนวฆ่าหั่นศพ