คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
"ค่ะ คุณครู" สุกกี้ได้แต่รับคำสั้นๆแล้วเดินตามครูมยุรีออกไป
"อีกไม่กี่สัปดาห์ ก็จะสอบกลางภาคแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะสอบปลายภาคครั้งสุดท้าย แต่นั่นไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ กฎของโรงเรียนเราอนุญาติให้นักเรียนจ่ายค่าเทอมย้อยหลังได้ แต่ต้องก่อนหน้าที่จะสอบกลางภาค 10 วัน ซึ่งถ้านับดีๆ เธอเหลือเวลาอีกแค่2วัน คือวันนี้ และพรุ่งนี้ ชั้นหวังว่า พรุ่งนี้ก่อน4โมงเย็น ชั้นจะได้พบกับเธอ พร้อมๆกับเงินค่าเทอมนะ" เมื่อพูดจบ ครูมยุรีก็เดินออกไปโดยไม่สนใจอาการของลูกศิษย์ของตนเองเลยแม้แต่น้อย
"...." ไม่มีเสียงใดๆลอดออกมาจากปากของหญิงสาว จะมีก็เพียงน้ำใสๆที่เอ่อบ้นอยู่ที่ดวงตาอันกลมโตของเธอ สุกี้รีบเอามือปาดน้ำตาทิ้ง และเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"สุกี้ แกเป็นอะไรรึป่าว ยัยครูมยุรีจอมโหดนั่นทำอะไรแกรึป่าว" โบว์หมีถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอก สุกี้ซะอย่าง" สุกี้พยายามกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้เพื่อนรักของเธอต้องมานั่งทุกข์ใจเพราะเรื่องของเธอ
ความจริงแล้ว สุกกี้เพิ่งเก็บเงินได้แค่1ส่วน3ของจำนวนเงินค่าเทอมทั้งหมด ซึ่งถ้านับดูดีๆ สุกี้ยังต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอมอีกกว่า30000บาท มันอาจจะไม่มากเท่าไหร่สำหรับลูกคุณหนูของโรงเรียนนี้ แต่มันเป็นเงินจะนวนมากสำหรับเธอ
เหตุผลที่สุกี้ต้องเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนแพงๆ แทนที่จะเข้าเรียนโรงเรียนรัฐบาล และเสียค่าเทอมเพียงนิดเดียว ก็เพราะว่า เธอคิดว่า การเรียนโรงเรียนเอกชน จะทำให้เธอสามารถหางานทำได้ง่ายกว่าพวกที่เรียนโรงเรียนรัฐบาล แต่ตอนนี้ คงไม่มีบริษัทไหนที่จะรับเด็กอายุ18เข้าทำงานเพียงวันเดียว แล้วจะให้เงินเดือน30000กว่าบาทหรอกนะ
"สุกี้ โบว์หมีกลับบ้านก่อนนะ" เสียงโบว์หมีดังมาจากโต๊ะข้างๆ
"จ้า เดี๋ยวสุกี้ก็จะกลับบ้านแล้วล่ะ" เสียงของสุกี้ตอบ ทั้งๆที่ตาทั้งสองยังจ้องมองอยู่ที่เครื่องคอมพิวเตอร์
หลังจากเลิกเรียน สุกี้ก็ชวนโบว์หมีมาที่ห้องคอม เพื่อหวังที่จะหางานทำเพื่อเอาเงินมาจ่ายค่าเทอม แต่เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะหาบริษัทที่จะทำให้สุกี้มีเงินมาจ่ายค่าเทอมได้เลย เธอจึงตัดสินใจโพสท์ข้อความไว้ยังเว็บบอร์ดแห่งหนึ่ง
"ขอสมัครงาน ใช้วุฒิม.3 (กำลังศึกษาอยู่ม.6)
งานอะไรก็ได้ แต่ขอจ่ายล่วงหน้า50000
ด่วน!!!!!!"
ติดต่อ "สุกิยา" T.089-615-24_ _
สุกี้เดินออกมาจากโรงเรียนเหมือนคนที่หมดเรี่ยวแรง เธอเดินไปตามทางเดินเดิมๆ ที่เธอเคยเดินผ่านทุกวัน แต่วันนี้ มันไม่เหมือนทุกวัน ถนนเส้นนี้ ที่เคยดูสดใส ในวันนี้ มันกลับดูหม่นหมองไปอย่างผิดหูผิดตา
ความคิดเห็น