Poppy Love รักแรกคือนายรักสุดท้ายก็คือเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : Intro.....

                    
      ..."Love may last for just a moment but memmory can make that moment  last forever......."
      ..."ความรักอาจคงอยู่เพียงระยะเวลาชั่วครู่ชั่วยาม แต่ความทรงจำสามารถทำให้ชั่วระยะเวลานั้นคงอยู่นิรันดิ์......."

In tro  .....              

 "ไม่ว่าวันเวาลามันจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้ฉันลืมนายได้ซักที  ผู้ชายขี้เก๊ก เอาแต่ใจอย่างนายนะทำไมมีอิทธิพลกับจิตใจฉันมากขนาดนี้ฮะ"ฉันนั่งกุมมือเขาอยู่ข้างๆเตียง ผู้ชายที่นอนอยู่ในชุดสีชมพูอ่อนๆมีผ้าขนหนูสีขาวตราของโรงพยาบาลคลุมไว้ครึ่งนึง อีกทั้งยังมีสายน้ำเกลืออะไรต่อมิอะไรโยงกันพะรุงพะรัง  แม้ตอนนี้เขาจะหลับสนิทแต่ฉันก็ยังคุยกับเขาเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟัง 

    ฉัน.......หวังเพียงปาฏิหารให้เขาฟื้นขึ้นมาคุยกับฉัน ยิ้มหัวเราะด้วยกันเหมือนเก่าเพียงเท่านั้น 
 
"ไหน นายบอกว่านายจะอยู่คอยปกป้องฉันไม่ใช่หรอ แล้วนี่อะไรนายหนีฉันไปเที่ยวที่ไหนตั้งสองปีกว่า  นายเคยบอกเองไม่ใช่หรอว่านายจะไม่ทิ้งฉันนะเฟี๊ยต......หือๆๆ"น้ำตาของฉันมันเอ่อล้นออกมายิ่งฉันมองไปที่ใบหน้าของเขา เมื่อก่อนมันเคยมีสีเลือดฝาดแต่ตอนนี้มันขาว ขาวจนซีด ตัวสั่นเพราะแรงสะอื้นน้ำตาของฉันมันหลังไหลออกมาราวกับว่าเขาไม่อยู่แล้วจริงๆ 
  
    ฉันกลัว กลัวเหลือเกินกลัวว่าเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาหาฉันอีก  ทุกครั้งที่ฉันเจอกับเขาผู้ชายคนนี้จะมีแต่รอยยิ้มตลอดเวลา เขาไม่เคยมีน้ำตาเลยแม้แต่วันนั้น วันที่เขาต้องมานอนอยู่แบบนี้เขาก็ยังยิ้ม ยิ้มเสมอ แม้ระยะเวลามันจะผ่านไป...นานแสนนาน ผู้ชายที่นอนอยู่ตรงนี้ก็ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกอ้างว้าง ความเย็นชาของฉันที่มันเป็นเหมือนกำแพงน้ำแข็งที่ทั้งหน้าและเยือกเย็นที่ฉันต้องต่อสู้กับมันมาตลอดก็ละลายลงทีละนิดๆ ตั้งแต่วันที่ฉันได้เจอกับเขา เขาทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเวลาอยู่ใกล้ๆ เขาทำให้ชีวิตที่น่าเบื่อของฉันมีเสียงหัวเราะจริง ไม่ใช่เค้นออกมา 

     ....และ....เขา......ก็เป็นคนที่ฉันแทบขาดใจเมื่อรู้ว่าเขาหลับสนิทอยู่แบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆว่าต้องทำยังไง สมองของฉันมันมืดสนิทคิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง.......

"ลาติน........"ฟรั้งก์เข้ามาโอบหัวฉันที่นั่งอยู่ให้ไปซบตรงแผงอกของเขา  แม้จะไม่ได้ช่วยให้น้ำตาฉันหยุดไหลแต่ตอนนี้เขาก็เป็นคนเดียวที่ฉันจะระบายความรู้สึกได้ 

     ฉันซบอยู่ที่อกของเขาสักพัก แม้จะไม่อบอุ่นเหมือนกับอกของเฟี๊ยตแต่มันก็พอจะทำให้ฉันรวบรวมสติกลับมาได้บ้าง

"ฟรั้งก์ ฉันกลัว ฮึก กลัวว่าเขาจะไม่กลับมาหา ฮึก ฉันอีก หือๆๆY-Y"ฉันทั้งคุยกับเขาทั้งสะอื้นปนกันไปหมด แม้ว่าฉันจะพอตั้งสติได้แต่ฉันก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลได้

     ก็จริงอยู่ที่ฟั้งก์กับเฟี๊ยตเป็นฝาแฝดกัน แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเขาทั้งคู่ต่างกันมาก ฟรั้งก์ผู้ชายแสนดีส่วนเฟี๊ยตผู้ชายขี้เหงาหากมองเผินๆทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรต่างกันเลยทั้งหน้าตา ทรงผม ดวงตา ทั้งหมดเหมือนกับผู้ชายผมสีเม็ดกาแฟ ยืนส่องกระจกแล้วสะท้อนดวงตาสีเงินคู่นั้นออกมา ปากเรียวแดงได้รูปนั่น เจ้าชายดีๆนี่เอง แต่กับฉันเขาทั้งคู่ต่างกันโดยสิ้นเชิงแม้เขาจะยืนคู่กันฉันก็ยังจำได้ว่าคนไหนคือเฟี๊ยต...ถึงผู้ชายคนนี้จะขี้เก๊กแต่ฉันก็รัก รัก รัก รักเขา รักมากเหลือเกิน

"ฉันเชื่อลาติน ยังไงมันก็ต้องกลับมาหาเธอ"ฟรั้งก์ได้แต่ปลอบฉันแล้วเอามือลูบหัวฉันเบาๆ

   ฉันพยายามที่จะเข้มแข็ง ฝืนน้ำตาไม่ให้ไหล แต่เสียงของฉันมันก็ยังสั่นน้อยๆ

"บางครั้งฉันเคยคิดว่าเธออาจแทนเฟี๊ยตได้ แต่เอาเข้าจริงถึงเธอกับเฟี๊ยตจะเหมือนกันจนแยกไม่ออกฉันก็ไม่อาจคิดว่าเธอเป็นเฟี๊ยตได้เหมือนกัน......"ฉันพูดมันออกมาจากความรู้สึกลึกๆภายในจิตใจที่ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ....

"..............."ฟรั้งก์เงียบไม่ได้ตอบอะไรฉัน แต่เขายังให้ฉันซบอยู่ที่อกของเขาไม่ไปไหน

"ฉันฝืนยิ้มแล้วบอกกับใครๆว่าฉันไม่เป็นอะไร..กำแพงน้ำแข็งที่ฉันสร้างมันเพื่อปิดกันความรู้สึกมาโดยตลอด มันสลายไปแล้วฟรั้ง..มันหายไปตั้งแต่วันที่ฉันได้รู้จักกับเขา......วันที่เขาเข้ามาอยู่ในชีวิตของฉัน.."ฉันระบายความรู้สึกออกมา   

    ฟรั้งก์ก้มลงมา มองหน้าฉันแล้วเขาก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง


"ฉันกับเฟี๊ยตเหมือนกันก็จริง แต่เมื่อหัวใจของเธอบอกว่ารักมันต่อให้เธอความจำเสื่อมฉันก็ไม่อาจเข้าไปแทนที่มันในหัวใจเธอได้หรอกลาติน ถึงแม้ฉันอยากจะแทนที่มันแค่ไหน แต่ในความเป็นจริงคนที่เธอรักก็คือเฟี๊ยตไม่ใช่ฉันเพราะเธอกับมัน ต่างก็ใช้หัวใจของกันและกันอยู่ เหมือนกับตอนนี้มันเจ็บปวดทรมานแค่ไหนเธอก็เจ็บปวดทรมานแค่นั้น แต่สำหรับฉัน ฉันเจ็บปวดเพราะเห็นเธอเสียใจให้กับเฟี๊ยต ยิ่งเห็นน้ำตาของเธอฉันก็ยิ่งเหมือนกับมีคนเอามีดมากรีดที่หัวใจของฉัน เธอรู้สึกเหมือนฉันมั้ยละ..."ฉันนั่งนิ่งฟังผู้ชายผมสีเม็ดกาแฟพูด แม้น้ำเสียงของเขาจะนิ่งเรียบราวกับแม่น้ำที่นิ่งสงบแต่ฉันกรู้สึกเหมือนกันว่าเขาเจ็บปวดเหลือเกิน  เกินกว่าที่จะยิ้มได้เหมือนเมื่อก่อน เขาเอาความเย็นชาแบบนี้มาจากไหนกันนะ

      


             ~~~~~~ติ๊ด~~~ติ๊ด~~~~ติ๊ด~~~~ติ๊ด~~~~~~




     ภายในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง ฉันนั่งมองออกไปที่หน้าต่าง ต้นโอ๊กต้นนั้นแม้จะอยูไกลจากโรงพยาบาลแต่ว่าฉันก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน เพราะต้นโอ๊กต้นนี้ใหญ่และสูงมากว่ากันว่าอายุของมันก็น่าจะราวๆร้อยปีได้ละมั้ง ยิ่งเห็นก็ยิ่งนึกถึงวันเวลาเก่าๆที่เราอยู่ด้วยกัน ใต้ต้นไม้ต้นนั้นมีความทรงจำดีๆหลายๆอย่างมีทั้งเสียงหัวเราะของฉันกับเขา รอยยิ้มหวานแบบนั้นฉันยังคงคิดถึงมันตลอด ที่สำคัญต้นโอ๊กที่ทังใหญ่และสูงต้นนั้นยังเป็นสัญญาระหว่างฉันกับเขาด้วย

"คิดถึงจังเลย....."ฉันนึกถึงวันเก่าๆแล้วพึมพำออกมาเบาๆแต่ทว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันตอนนี้กลับได้ยินซะนี่ -_-!

"อะไรนะ ลาติน"ฟรั้งก์ถามฉันหลังจากที่เขาเองก็เงียบไปนานพอๆกับฉันเหมือนกัน

"เอ่อ.....เปล่าไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่........"




                       ~~~~~~ติ๊ด~~~ติ๊ด~~ติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ด~ตี๊ด-------------------~~~~~~




"เฟี๊ยต!!!!!!!!!!!"หัวใจฉันแทบสลายเมื่อเครื่องช่วยหายใจดังเร็วและรัวเส้นกราฟค่อยหายไปทีละนิดจนกลายเป็นเส้นตรงในที่สุด สิ่งที่ฉันกลัวมันกำลังจะเกิดขึ้นแล้วจริงๆหรอ  ไม่เอานะ ไม่เอาแบบนี้
ไม่เอา หือๆๆๆๆๆๆYoY

"เฟี๊ยต ตื่นสิตื่นขึ้นมาอย่าเป็นแบบนี้ ตื่นขึ้นมา"ฉันร้องออกมาสุดเสียง น้ำตาของฉันมันไหลออกมาเหมือนกับเขื่อนกั้นน้ำที่พังทลายแขนขาของฉันไม่มีแรง 

      ทำไม ทำไม ทำไม พระเจ้าบอกฉันหน่อยสิว่าทำไม ท่านเล่นตลกอะไรกันอยู่ผู้ชายอย่างเขาสมควรแล้วหรอที่ต้องจบแบบนี้ ท่านไม่ยุติธรรม ท่านไม่ยุติธรรม!!!!!!!!
















______________________________________________________________
 เอาบทนำมาให้อ่านกันเล่นๆก่อนนะ
ถ้าชอบหรือไม่ชอบยังไงก็บอกนะ
สุดท้ายได้โปรด  คอมเม้น+โหวดให้หน่อยนะ..

                              จุ๊ฟๆๆๆๆ      ........I'm error..........