คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [OS] Hanhae x One #smtmcuteboy
ฮันเฮ ปีสี่คณะนิเทศศาสตร์สาขาวารสาร กับผม แจวอน
ปีสองคณะวิทยาศาสตร์สาขาเคมีพ่วงด้วยตำแหน่งเดือนคณะ เป็นแฟนกัน ใช่ครับ
อ่านไม่ผิด เป็นแฟนกันจริงๆ เดือนนี้ก็เดือนที่เก้าแล้วแหละ แต่ไม่ค่อยมีใครรู้เท่าไหร่
นอกจากคนสนิทจริงๆ สถานะในเฟสบุคก็ตั้งไว้แค่ว่า “มีแฟนแล้ว” อินสตาแกรมพี่ฮันเฮไม่มีรูปคู่ของเรา
พี่เขาไม่ชอบถ่ายรูปตัวเองน่ะครับ
เป็นผมมากกว่าที่ชอบถ่ายอะไรที่มันเป็นคู่กันแล้วอัพโหลด ซึ่งผมก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะยังไงก็ไม่มีใครชอบพี่เขาเหมือนผมแล้วแหละ
แต่..................
“วอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!” มินซิก เพื่อนสนิทของที่เรียนสาขาเดียวกันตะโกนเรียกจากใต้อาคารเรียน
“แหกปากทำไมซิก อายเขาน่า”
ผมเอากระเป๋าวางบนโต๊ะแล้วหยิบกาแฟของมินซิกที่วางอยู่บนโต๊ะมาดูด
“มีไรจะเอาให้ดูว่ะ มึงต้องช็อคร้อยเปอร์เซนต์”
มินซิกว่าแล้วยื่นโทรศัพท์ของมันให้ผมดูด้วยสีหน้าผู้เหนือกว่า
โทรศัพท์ของมินซิกเปิดแอพพลิเคชั่นเฟสบุค
ผมกวาดสายตาดูก็ไม่มีอะไรปกติ แต่เมื่อเพ่งดูลิงค์รูปล่าสุดที่เพื่อนในเฟสบุคของมินซิกแชร์มาพร้อมแคปชั่นที่ว่า
“เห็นแค่ขาหนูก็ยังอยากสัมผัสเลยค่ะพี่” เมื่อกดเข้าไปดูรูปก็พบว่าคนในรูปนั้นหน้าคุ้นมาก
คุ้นเหมือนจองฮันเฮแฟนผมเลยครับแหม่ เป็นรูปที่พี่ฮันเฮไปเป็นนายแบบเสื้อคณะ(จำเป็น)เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา
แน่นอนว่าไม่เห็นหน้า ใส่หมวกปิดไว้
เลื่อนดูคอมเมนต์ในรูปก็มีแต่คนกรีดร้องในทำนองที่ว่า
“หล่อมั้ยไม่รู้แต่หุ่นหน้าดูมากค่ะ”
“ขายาวจังเลยค่ะขอยืมทอดสะพานรักเราหน่อย”
“หุ่นหน้าพุ่งเข้าใส่สุดๆ”
“ใครมีเฟสบุคนายแบบแปะหน่อยค่าาาาา”
ผมอ่านไปได้แค่สามสี่คอมเมนต์แล้วก็ยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้มินซิกที่ทำหน้าตาวิบวับอยู่
เอาจริงๆ ผมคิดมาตลอดว่าพี่ฮันเฮเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่ไม่หล่อ แต่ธรรมดา คนในมหาวิทยาลัยรู้จักผมมากกว่าด้วยซ้ำ
ผมเลยค่อนข้างสบายใจว่าจะไม่มีใครมาจีบเขาแน่นอน แต่ลืมนึกไปว่าตอนที่ผมชอบพี่เขา
ผมก็ชอบเพราะหุ่นไม่ใช่หน้าตา แล้วทำไมคนอื่นจะชอบบ้างไม่ได้?
“แหน่ะๆ ใจสั่นหรอจ๊ะวอน? กลัวอะดิ”
“กลัวบ้าบอไรวะ ไม่มี พี่ฮันเฮรักกู กูมั่นใจมาก”
ผมพูดเรียบๆโดยที่ไม่สนใจหน้าอ้อนตีนของมินซิก
“กูรู้ว่าพี่เขารักมึงและมึงรักพี่เขามาก
แต่ตั้งแต่พี่ฮันเฮมาถ่ายแบบชุดนี้ มีคนแชร์มาหน้าเฟสกูทุกวันเลยอะ” ไม่ว่าเปล่า
มินซิกยังพยายามเลื่อนให้ดูว่ามีคนแชร์รูปแฟนผมจริงๆ
“เออๆ เอาที่สบายใจ” ผมปัดโทรศัพท์มินซิกหนีแล้วเปิดกระเป๋าหยิบงานที่ค้างไว้ขึ้นมาเขียนต่อ ความจริงถ้าทำต่อเมื่อคืนก็เสร็จแหละครับแต่พี่ฮันเฮกลัวว่าวันนี้ผมจะไม่มีสมาธิเรียนเลยบังคับให้นอนแล้วหอบมาทำที่ม.ดีกว่า
“พี่แจวอน พี่มินซิกหวัดดีค่าาาาาาาาาาา”
เสียงแหลมๆที่ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าเสียงใคร ยัยแซมน้องรหัสผมเอง
“ดีๆ ไม่เรียนหรอวะ” ผมถาม
“ไม่อะ มีไรจะถามแหละ”
แซมนั่งลงที่ม้านั่งตรงข้ามผมแล้วกดโทรศัพท์ซักพักยื่นมาให้ผมดู หืม รูปพี่ฮันเฮอีกแล้วครับผม
“คือ?” ผมตีมึนไปก่อนครับจังหวะนี้
“ก็เห็นรู้จักพวกนิเทศเยอะ ซี้พี่มิโนไม่ใช่หรอ?
นี่เพื่อนพี่เขาอะ ดูดิหุ่นโคตรดี สุดยอดเลย มือเรียวกว่าหนูอีก พี่รู้จักมั้ย?
มีเฟสบุคเปล่า? ไอจีก็ได้?” น้องรหัสผมรัวมาเป็นชุดเลยครับ ตอบยังไงดีนะ
“ไหนๆพี่ขอดูหน่อย” มินซิกดึงโทรศัพท์แซมไปดูบ้าง
พอเห็น มันก็หัวเราะจนเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้หัวเราะอีกต่อไป
“โอ้ยยยยยยยยยยย 55555555555555555555555555555”
ยังหัวเราะไม่เสร็จเลยครับ แซมทำหน้างงแล้วหันหน้ามาหาผมประมาณว่าพี่เขาเป็นไรวะ?
“มึงไม่รู้จักหรอวอน
กูว่าหน้าคุ้นๆนะแต่นึกไม่ออกอะ เหมือนจะชื่ออะไรฮันๆเฮๆนี่แหละว่ะ” มินซิกว่าปนขำ
“ชื่อฮันเฮ อยู่ปีสี่ พี่รู้แค่นี้แหละแซม”
ผมพูดแล้วก้มหน้าก้มตาเขียนงาน
“อะเค ขอบคุณค่า เดี๋ยวไปลองส่องในเฟสพี่มิโนก็ได้
ไปล่ะพี่ มีธุระแค่นี้ บัยยยยยยยยส์” แซมว่าแล้วลุกออกไป
“พี่ฮันเฮปีสี่ รู้แค่นี้หรอจ๊ะน้องวอน?”
เกลียดเพื่อนตัวเองจังครับ
“เห้ยมินซิก แจวอน วันนี้’จารย์ซานอียกเลิกคลาสว่ะ”
กวังมิน เพื่อนที่เรียนเซคเดียวกันเดินมาบอก ชิบหาย
“โว้ะ แล้วเขาบอกปะไปไหนอะ ” มินซิกถามเซ็งๆ
“เห็นว่าร้านขนมปังของแกมีอะไรซักอย่างนี่แหละ
ต้องกลับไปดู งานที่สั่งก็เลื่อนไปอาทิตย์หน้า กูไปล่ะ”
“เออขอบใจเว้ย” ผมบอกกวังมินด้วยเสียงที่เซ็งระดับเดียวกับมินซิก
แล้วรวบงานที่อยู่บนโต๊ะใส่แฟ้มลวกๆ
“มึงไปไหนต่อน้องวอน? กลับห้องเลยไหม?
กูไปส่งเปล่า?” เซ็งแต่ยังอุตส่าห์สนใจเพื่อนนี่น่ารักจังเลยครับมินซิกเพื่อนยาก
ผมเกือบจะตกลงแล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าก็มาม.พร้อมพี่ฮันเฮ
เดี๋ยวลองโทรถามก่อนดีกว่าว่าจะยังไง
“กูโทรหาพี่ฮันเฮแป๊ป” ผมว่าแล้วยกโทรศัพท์แนบหู
“ครับผม” แฟนผมรับโทรศัพท์เร็วมากครับยอม
ยังไม่ถึงสามวิเลย
“พี่เลิกเรียนยังครับ จะกลับห้องกี่โมง?”
“อีกสิบนาทีก็เลิกแล้วล่ะ ทำไมหรอ มีอะไรรึเปล่า?”
“พอดีอาจารย์ยกเลิกคลาสน่ะครับเลยว่าจะกลับ”
“ให้พี่ไปรับที่ตึกไหม?”
“วันนี้พี่จอดรถที่ตึกวิศวะไม่ใช่หรอ? มันไกล
เดี๋ยวผมเดินไปหา รออยู่ใต้ตึกนะครับ”
“โอเคครับผมเจอกันใต้ตึก”
“สรุปไม่กลับกับกูสินะ?” มินซิกแซว
“แน่นอนดิวะ มีแฟนก็ต้องกลับกับแฟน”
ผมลอยหน้าลอยตาตอบ
“แหม สาธุขอให้มีคนเจอเฟสพี่เขาแล้วแอดไปจีบ”
“กวนตีน ไปไหนก็ไป เจอกันพรุ่งนี้” ผมโบกมือลา(ไล่)มินซิกแล้วหอบแฟ้มงานเดินไปยังตึกคณะนิเทศศาสตร์
ระหว่างทางไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่เพราะว่าตอนนี้ก็ยังเป็นเวลาเรียนอยู่
พวกที่เดินๆอยู่นี่มีสองอย่าง ถ้าไม่โดดก็ไม่เข้าเรียน ผมว่างั้นนะ ถุ้ย
“น้องแจวอน” ผมเดินมาถึงปุ๊ปมีคนเรียกปั๊ป
หันไปดูก็พบว่าเป็นพี่แชมเปญ เดือนคณะคนก่อนผมนี่เอง
“หวัดดีครับพี่
ทำไมมาอยู่นี่ได้?” ผมถามงงๆ พี่เขาอยู่คณะเดียวกับผมครับ แล้วก็แบบ..
คือตอนรับน้องผมกับพี่เขาไม่ค่อยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเท่าไหร่
ไม่ถึงกับเกลียดนะครับ แต่เลือกได้ก็ไม่ยุ่งดีกว่า ก็เลยงงว่าทำไมถึงมาทักผมได้
“พอดีพี่ตามหาคนนี้น่ะ”
พี่แชมเปญตอบแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ดู วันนี้ทั้งวันมีแต่คนยื่นมาให้
ขโมยซะเลยดีไหมครับแหม (อย่านอกเรื่อง) เมื่อมองจอก็พบว่าเป็นคลิปคัฟเวอร์เพลงธรรมดาสามัญทั่วไป
มีผู้ชายคนนึงเล่นเปียโนและอีกคนร้องเพลง แต่....
“พี่ผู้ชายคนร้องเขาอยู่คณะนี้ ถ้าพี่จำไม่ผิด
น้องแจวอนว่าใช่ไหม? J
”
พี่แชมเปญถามยิ้มๆ ซึ่งเป็นยิ้มที่รู้สึกไม่โอเคเอาซะเลย
ในคลิปนั่น ผู้ชายที่ร้องเพลงคือพี่ฮันเฮครับ
เขาคัฟเวอร์เพลงลงเล่นๆกับเพื่อนในคณะแหละ ยอดวิวเยอะพอใช้ได้เพราะแฟนผมร้องเพลงเพราะมากอันนี้รู้อยู่
แต่นี่คือพี่ฮันเฮยืนอยู่มุมมืดมากๆนะครับ แล้วกล้องก็ไม่ชัดอะไรขนาดนั้น ผมยังต้องเพ่งดีๆเลยว่าใช่เขารึเปล่า
แล้วทำไมพี่แชมเปญถึงรู้วะว่าพี่เขาอยู่คณะนี้ ข้อมูลใต้คลิปก็ไม่มีบอกนะ………
“เสียงเขาเซ็กซี่ดีเนอะพี่ว่า อยากรู้จักจังเลย”
“น้องวอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
เสียงพี่ฮยอนแทเรียกมาแต่ไกล ทำให้ผมเมินคำถามพี่แชมเปญแล้วหันไปโบกมือให้
พี่ฮยอนแทเดินมาพร้อมกับพี่ฮันเฮ พี่มิโน
“นี่แชมเปญเดือนวิดยาปะเนี่ย?”
เรื่องความไวต้องยกให้เขาจริงๆครับพี่ฮยอนแท
“อดีตเดือนแล้วครับ ปัจจุบันก็น้องแจวอนนี่ไง”
พี่แชมเปญว่าแล้วชี้มาทางผม
“เออว่ะใช่ แล้วน้องมาทำไรแถวนิเทศเนี่ย?”
“อ๋อ มาตามหาคนน่ะครับ
พี่ๆรู้จักมั้ยครับว่าคนที่ร้องเพลงในคลิปนี่คือใคร?”
พี่แชมเปญยื่นโทรศัพท์ให้พี่ฮยอนแทกับพี่มิโนดู
ส่วนพี่ฮันเฮเดินมาดึงแฟ้มกับกระเป๋าผมไปถือให้แล้วครับ แฟนผมน่ารักจังเลย
“อ้าวนี่ไอ้ฮันเฮไง”
พี่มิโนว่าแล้วชี้มาที่พี่ฮันเฮที่ยืนข้างๆผม
พี่ฮันเฮทำหน้าเหรอหราก่อนจะชี้หน้าตัวเองแล้วเลิกคิ้ว
“เออมึงแหละ คลิปเพลง take it off ที่มึงคัฟเวอร์ลงยูทูปปีที่แล้วอะ”
“อ๋อ ใช่ครับผมพี่เองแหละ” พี่ฮันเฮยิ้มให้พี่แชมเปญเขินๆ
“ร้องเพลงเพราะจังเลยนะครับพี่
น่าจะมีอีกหลายๆคลิปเนอะ นี่ผมดูคลิปเดียวมาหลายวันแล้วเนี่ย” โห....
“แหะๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ
แค่คลิปเดียวก็โดนเพื่อนแซวจะแย่ล่ะ”
“แต่มันร้องเพลงตามร้านเหล้านะครับน้อง
อยากไปฟังไหม?” โอ้ย อิพี่มิโนก็เสนอขายพี่ฮันเฮจังเลยครับ หมั่นไส้
“จริงหรอครับ?” พี่แชมเปญทำหน้าตาตื่นเต้น
“ก็เวลาว่างๆน่ะครับ
ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก”
“งั้นผมขอเฟสบุคพี่ไว้ได้มั้ยครับพี่ฮันเฮ
ไว้จะถามเวลาอยากฟัง”
“Hanh nitade ครับ” ผมตอบแทนเพราะแฟนผมยังยืนงงอยู่เลยครับ
มีเสียงแบ็คกราวน์เป็นพี่ฮยอนแทกับพี่มิโนหัวเราะคิกคัก ตลกตายล่ะ
“ขอบคุณนะน้องแจวอน ไว้เจอกันนะครับ พี่ฮันเฮ” พี่แชมเปญว่าแล้วเดินจากไป
“ช่วงนี้มึงฮอตนะ ตั้งแต่เป็นนายแบบเนี่ย
มีคนเข้าหาทุกเพศทุกวัย” พี่มิโนแซวขำๆ
“ฮอตบ้าบอไรไร้สาระ กลับดีกว่าวอน บายมึง เจอกัน”
พี่ฮันเฮบ่นแล้วโอบไหล่ผมเดินไปที่ตึกวิศวะ ระหว่างทาง ผมก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้มองทางเลยโดนพี่เขาเขกหัว ผมเลยจำเป็นต้องยอมแล้วยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
เมื่อมาถึงรถผมรีบเปิดประตูทันทีโดยที่พี่ฮันเฮยังไม่ได้เข้ามาในรถด้วยซ้ำ
ไม่ได้หรอบครับ รีบมาก
“รีบไปไหนเนี่ยเรา หืม?”
“พี่ฮันเฮขอโทรศัพท์หน่อย”
พี่ฮันเฮทำหน้าตาสงสัยแต่ก็ยื่นมันมาให้ผม
เมื่อถึงมือแล้วผมกดเข้าแอพพลิเคชั่นเฟสบุคทันทีแล้วกดยอมรับคำขอบางอย่าง(แน่นอนว่าไม่ใช่คำขอเป็นเพื่อนจาก
Champagne C.) เมื่อเสร็จแล้วก็ยื่นคือให้พี่ฮันเฮที่มองอยู่ เขารับโทรศัพท์ไปแล้วก็เห็นทันทีจึงหันมาโยกหัวผมไปมาพลางหัวเราะ
“ไอ้เด็กขี้หวง”
คำขอที่ฮันเฮกดยอมรับ(โดยแจวอน)นั้นเป็นคำขอด้านความสัมพันธ์ในการคบหานั่นเอง
“ Jaeone
11 กำลังคบกับ Hanhae nitade ”
End.
#TALK
ไม่รู้ค่ะเมามาก สดมาก อ่านเองยังไม่เข้าใจเลย
แต่นั่นแหละค่ะ เห็นคลิปวันนี้แล้วมันอดไม่ได้จริงๆเลย 5555555555555555555555
ความคิดเห็น