คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS] งานเต้นรำ Bobby x BI
งานเต้นรำ
Kim Jiwon x Kim Hanbin
*เปิดเพลง งานเต้นรำ – mustketeers ประกอบด้วยจะ(น่าจะ)อิน
6/12/2557
“นี่ คิมบับ สอนผมขี่มอเตอร์ไซค์หน่อยดิ” ฮันบินที่นอนเล่นโทรศัพท์ข้างๆผมโพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย
“หืม? จะหัดทำไม กลับกรุงเทพก็ไม่ได้ขี่อยู่ดี คุณหนูงี้แม่ไม่ให้แตะหรอก” ผมถาม
“เออน่า เป็นความสามารถพิเศษไง ผมจะเป็นคุณหนูที่ขี่มอไซค์ได้” เด็กเมืองกรุงละสายตาจากโทรศัพท์แล้วหันมาทำตาวิบวับใส่ผม
“ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะ รถล้มหน้าหนาว เป็นแผลมันทรมาน”ผมแกล้งขู่แล้วลูบหัวอีกคน
“ผมรู้ว่าพี่ไม่ปล่อยให้ผมมีแผลหรอกน่า” ผมหัวเราะทันทีที่ได้ยิน เด็กนี่ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกันนะ
“ไป ลุก” ผมดีดตัวเองขึ้นจากเตียงแล้วดึงมือฮันบินให้ลุกไปด้วยกัน
ตอนนี้ผมอยู่จังหวัดน่านครับ ไม่รู้จักกันใช่มั้ยละ? 55555555 มันค่อนข้างจะไกล(มากๆ)และไม่ใช่จังหวัดทางผ่าน ถ้าจะมาต้องตั้งใจจริงๆ โถ่ ช่วงนี้มหาวิทยาลัยเขาปิดปีใหม่ให้น่ะครับ ผมเลยทำตัวเป็นลูกที่ดีโดยขึ้นเหนือมาช่วยงานพ่อ ส่วนแมวกรุงเทพนี่โรงเรียนปิดให้อ่านหนังสือสอบ 2 สัปดาห์ เห็นวางแผนไว้ว่าจะอยู่กับผมสัปดาห์นึง สัปดาห์ที่สองจะอ่านหนังสือ
“เร็วดิๆ มัวทำไรเนี่ย?” ฮันบินเร่งแล้วครับ เดี๋ยวมาเล่าต่อนะ J
7/12/2557
“ผมอยากกันคิ้วว่ะ” มาอีกละประโยคไร้ที่มาจากคิมฮันบิน
“กันเพื่อออออออออออออออออออออออออ?”
“นั่นพี่ดูดิ ชาริล ชัปปุยส์ ก็กันนะเว้ย ถ้าผมกัน ผมต้องหล่องี้แน่ๆ” ฮันบินว่าแล้วชี้ไปในทีวีที่มีสกู๊ปพิเศษของมิดฟิลด์เบอร์ 7 ขวัญใจสาวไทยทั้งประเทศ
“ชาริลหน้าเขาคมเข้ม กันคิ้วมาเลยหล่อ แต่นายหน้าตี๋ขนาดนี้ กันมาก็หมวยเลยดิ น้องหมวย” ผมแกล้งแซวแล้วดึงแก้มฮันบินเล่น ได้ผลครับ ได้มาหนึ่งหมัด ถถถถถถถถ
“ไปๆ พาไปกันหน่อยเดี๋ยวเลี้ยงขนมนะคิมจีวอน”
“หลอกกันเป็นเด็ก 3 ขวบ ไปได้” ผมบ่นแล้วลุกไปหยิบกุญแจรถ ไม่ได้กลัวแฟนครับ เกรงใจเฉยๆ
อืม ลืมบอก ผมกับฮันบินเป็นแฟนกันมาปีนึงแล้วครับ แต่รู้จักกันมาสองปีแล้ว ใช้เวลาจีบยาวนานมาก ตอนที่เข้าไปจีบแรกๆดุอย่างกับเสือ พอจีบติดก็ยังดุอยู่ดี ที่บ้านก็หวงอีก ลูกคนเล็กน่ะครับ ทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งพี่ กว่าจะมาถึงจุดนี้นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย คิมจีวอนพูดเลย
“เห้ยนินทาอีกแล้วววคิมบับ !!!!!” แย่จัง เจ้าตัวมาได้ยิน ….
8/12/2557
วันนี้ผมพาฮันบินมาที่ร้านด้วยน่ะครับ บ้านพ่อผมทำธุรกิจค้าไม้ ทำกันมาตั้งแต่รุ่นไหนแล้วไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆเกิดไม่ทัน ถามพ่อพ่อก็เกิดไม่ทัน จะถามปู่ ปู่ก็ไม่อยู่ให้ถามอีก
“อ้าวจีวอน พ่อไปไหนล่ะ?” อายูชอน เพื่อนสนิทพ่อ เดินเข้ามาในร้าน
“พ่อไปขนไม้ฮะ อามีไรมั้ยบอกผมก็ได้นะ” มีลูกค้าสั่งไม้แปรรูปให้ไปส่งที่แพร่ พ่อต้องไปควบคุมงานครับ ผมเลยมาเฝ้าร้านให้แทน
“เปล่าๆ ถ้าพ่อมาบอกให้มาหาอาด้วยนะ แล้วนั่นใครน่ะ ?” ฮันบินที่นั่งดูทีวีอยู่หันมาไหว้ทันที แมวจริงๆครับหูไว(?)เหลือเกิน
“อ่า ฮันบิน รุ่นน้องโรงเรียนเดียวกันน่ะครับ พอดีโรงเรียนหยุดเลยพามาเที่ยว” ฮันบินไม่ชอบให้ผมบอกว่าเขาเป็นแฟนน่ะครับ สงสัยกลัวเสียเรตติ้ง แรกๆผมก็น้อยใจนะ แต่เดี๋ยวนี้เริ่มชินและปลง
“ผมฮันบิน แฟนพี่จีวอนครับ ” “ตุ้บ!” เสียงแรกน่ะฉันบินพูดเองครับ เสียงที่สองคือผมตกใจปัดหนังสือที่อยู่บนโต๊ะตก
“จีวอนแฟนน่ารักดีนะเนี่ย อาไปละ อย่าลืมบอกพ่อนะ” อายูชอนยิ้มให้ฮันบินแล้วเดินออกไป
“อาการไหนครับ” ผมถามพร้อมรวบตัวแมวมานั่งตัก ฮันบินสะบัดนิดหน่อยพอให้รำคาญแต่ก็ไม่ได้ลุกออกไป
“เปล่า ก็อยากบอกมั่ง อยากรู้ว่าบอกงี้แล้วจะรู้สึกยังไง ทำไม ไม่อยากให้บอกหรอ? มีกิ๊กซุกไว้แถวนี้รึไงห้ะ? ” เสียงแอบสะบัดเล็กน้อย ฮันบินน่ะแมวขี้เหวี่ยงของแท้เลย เมื่อกี้ยังดีๆอยู่แท้ๆ
9/12/2557
“ฮันบินนนนนนนนนนนนน แม่โทรมา” ผมตะโกนบอกฮันบินที่อาบน้ำอยู่
“พี่รับเลยๆ” โอเค เขาสั่งมางี้
“สวัสดีครับแม่” ผมเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนเตียงมากดรับสาย
“อ้าวจีวอน น้องล่ะลูก?”
“ฮันบินอาบน้ำอยู่ครับแม่ มีอะไรรึเปล่าครับ? รีบมั้ยเดี๋ยวผมเรียกน้องออกมาก็ได้” เสียงแม่ของฮันบินดูลนแปลกๆผมเลยถามไป
“จีวอนช่วยบอกให้น้องกลับมาหน่อยได้มั้ย แม่มีเรื่องด่วนมาก วันนี้ได้ยิ่งดี”
“....... ได้ครับผม” ผมตอบ
“ขอบคุณมากนะจีวอน ขอบคุณที่ทำเพื่อน้องมาตลอดเลยนะ ขอบคุณมากๆ” แม่ของฮันบินพูดแปลกๆ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เดี๋ยวผมบอกน้องให้นะ”
“โอเคลูก” แม่วางสายไปแล้ว ฮันบินออกมาจากห้องน้ำพอดี หัวเปียกมาเชียวครับ แล้วใครเขาสระผมตอนเช้ากันวะ อากาศแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกแมว
“แม่ว่าไง?” ฮันบินเดินมาหาผมที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วยื่นผ้าขนหนูให้ แปลว่าผมต้องเช็ดผมให้สินะ
“แม่บอกว่ามีเรื่องด่วนมาก ให้รีบกลับ กลับวันนี้เลยยิ่งดี”
“วันนี้เลยหรอ....” แมวที่นั่งขัดสมาธิพึมพำ
“แม่คงมีเรื่องด่วนมากจริงๆ ไปเครื่องบินมั้ยละ ถ้าจะขึ้นเครื่องเดี๋ยวเช็ดผมเสร็จก็ไปเลย” ผมเสนอกับฮันบินที่นั่งนิ่ง
“อือ เอาเสื้อผ้าผมไว้ที่นี่นะ ถ้าผมไม่อยู่พี่ก็นั่งดูเสื้อผมไปละกัน”
“ได้ดิ ปะ ไปสนามบินกัน”
10/12/2557
“คิมจีวอนทำไมเมื่อวานไม่รับโทรศัพท์ผม” ทันทีที่รับสายที่ 28 จากฮันบิน โดนเลยครับ
“เมื่อวานพี่ไปส่งนายแล้วก็แวะหาพวกมิโนน่ะ กินเหล้ากันนิดหน่อย โทรศัพท์แบตหมดด้วย” ผมบอกตอบความจริง ขืนโกหกแล้วฮันบินไปรู้ทีหลัง อังกอร์กันเลยทีเดียว (ใครทันอังกอร์มั่งวะ.....)
“ผมจะบอกพี่ว่า ตั้งแต่วันนี้ผมคงไม่ได้เข้าเฟสบุคละนะ ไอจี ทวิตด้วย ต้องอ่านหนังสืออะ” แมวเสียงกร่อยเชียว
“รับทราบ นี่แม่สั่งหรอ ดีแล้ว อยากเป็นหมอต้องอ่านหนังสือเยอะๆ ขยันเข้าละ สู้ๆนะ ว่าแต่พี่โทรหาได้รึเปล่า?” ฮันบินน่ะอยากเป็นหมอครับ ไม่ใช่หมอธรรมดาด้วยนะ หมอผ่าตัด โหดไหมละแฟนผม คิดดู
“ไว้ผมจะโทรหาพี่เองดีกว่า เออลืมสั่ง ถ้าผมไม่อยู่อะ ห้ามมีกิ๊กนะเว้ย ห้ามเจ้าชู้ ห้ามม่อ ห้ามโดนม่อ ห้ามไปจีบใคร ห้ามโดนโครจีบด้วย ” อันหลังนี่จะห้ามยังไงวะครับแมวครับ
“ใครจะกล้ามาจีบพี่วะ โถ่ โอเค”
“นี่ ผมรักพี่นะ คิมฮันบินรักคิมจีวอนนะ รักมากมากมาก รัก ” ขู่เสร็จก็มาหวานใส่ ต้องการอะไรรึเปล่า
“ครับผม”
“เห้ยขี้โกงอะ บอกรักกันมั่งดิ” ฮันบินเริ่มงอแง
“ไม่ 55555 ตั้งใจอ่านหนังสือนะ พี่อยากมีแฟนเป็นหมอ ” ผมบอกแล้ววางสายไปไม่ทันขาดคำก็มีเสียงเตือนจากอินสตาแกรมว่ามีคนแท็กรูปมา คิมฮันบินนี่เองครับ
แถมมีแฮซแท็กด้วยว่า #บ็อบบี้บีไอ #คนอวดแฟน #ใครเห็นพี่จีวอนปีสองบริหารฯม.YGไปม่อใครโทรบอกหน่อยนะครับ
แฟนผมนี่น่ารักจริงๆเลย J (แต่ไอ้ที่ขีดฆ่าตรงนั้นมันคือไรวะ .....)
17/12/2557
ผมไม่ได้คุยกับฮันบินวันนี้ วันที่ 7 แล้วครับ โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ก็ไม่ตอบ นี่หยุดอ่านหนังสือหรือไปนอกโลกวะแฟนครับ อ้าว พูดไม่ทันขาดคำ โทรมาพอดี
“ฮันบินคิดถึ...” ผมรับสายด้วยน้ำเสียงกระดี้กระด้าสุดฤทธิ์ ตุ๊ดแตกกันเลยทีเดียว
“นี่แม่เองนะจีวอน” อ้าว หน้าแตกไปอีก
“อ้าวแม่ ขอโทษครับ ” รีบปรับน้ำเสียงให้กลับมาสุขุมนุ่มลึกครับผม
“แม่มีอะไรจะบอก”
“แม่ยอมให้ผมกับฮันบินหมั้นกันแล้วใช่มั้ยครับ?” ผมถามติดตลก
“จีวอนลงมากรุงเทพหน่อยได้มั้ย มาหาน้อง” ที่แท้ก็โทรมาตาม แมวมันสั่งแม่รึไงเนี่ย
“ได้ดิแม่ อาทิตย์หน้าว่าจะลงไปอยู่แล้วครับ”
“มาพรุ่งนี้เลยได้มั้ย มาหาฮันบินเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยนะ”
“หือ.................” สุดท้าย?
“น้องเสียแล้วลูก เมื่อวานนี้เอง ยังไงจีวอนมาให้ได้นะ แม่มีอะไรจะให้ แค่นี้นะ” แม่ว่าแล้ววางสายไป
คุณเคยล้มทั้งยืนมั้ยครับ
เคยยืนๆอยู่วูบมั้ยครับ
เคยรู้สึกว่าสมองว่างเปล่ามั้ยครับ
เคยรู้สึกว่าตัวชามั้ยครับ
ชาทุกส่วน แม้แต่หัวใจ .
19/12/2557
ผมใช้เวลาทำความเข้าใจว่าแฟนผมที่ชื่อคิมฮันบินไม่มีชีวิตอยู่แล้วไปร่วมสองวัน ก่อนจะสังขารตัวเองลงมากรุงเทพ พอมาถึงสนามบินผมก็รีบมาที่วัดทันที
“แม่ครับ พี่ฮันบยอล ผมมาแล้วนะ” ผมเดินเข้าไปไหว้แม่และพี่สาวของฮันบินที่ยืนรับแขกอยู่หน้าศาลา
“จีวอน” พี่ฮันบยอลทันทีที่เห็นผมก็เข้ามากอดแล้วร้องไห้ทันที ผมกับพี่ฮันบยอลน่ะเราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องคณะเดียวกันครับ สนิทกันอยู่ ถ้าไม่นับเรื่องที่กันท่าเวลาผมมาจีบฮันบิน พี่เขาก็เป็นพี่สาวที่น่ารักเลยล่ะ
“จีวอนแม่วานพาฮันบยอลไปพักหน่อยนะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวตรงนี้แม่จัดการเอง” แม่ไหว้วาน ผมพยักหน้าแล้วกึ่งพยุงกึ่งลากพี่ฮันบยอลมานั่งพักที่ม้านั่งที่ค่อนข้างไกลจากผู้คนอยู่
“พี่ไหวมั้ย ให้ผมพากลับบ้านมั้ยครับ?”ผมถามพี่ฮันบยอลที่ยังร้องไห้ไม่หยุด พี่เขาเลยเงยหน้าขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตา
“จีวอน ฉันคิดถึงน้อง”
“ผมก็คิดถึง แต่พี่ช่วยเล่าได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น?” ผมถามพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
“รู้ใช่ปะว่าฮันบินเป็นไซนัส เมื่อปลายเดือนที่แล้ว อยู่ดีๆก็ไข้สูงแล้วเป็นนานหลายวัน มีวันนึง ฮันบินหมดสติ แม่เลยพาไปโรงพยาบาล ไปให้หมอตรวจว่าเป็นอะไรกันแน่ ที่เจอคือเชื้อไวรัส ซึ่งไวรัสเนี้ยอะหมอบอกว่ามันมาจากปอด ไซนัสนี่ก็คือส่วนนึง เป็นโรคเชื้อไวรัสกินก้านสมอง” พี่ฮันบยอลพูดเสร็จก็สะอื้นอีก
“แล้ววันที่น้องขึ้นไปหาแกที่น่าน คือน้องเพิ่งฟื้นเว้ยแล้วหมอก็ให้เจาะไขสันหลังไปตรวจ ซึ่งใช้เวลาประมาณ 1 สัปดาห์ แม่กับพี่เลยปล่อยให้น้องไปหาแก เพราะไม่รู้ว่าน้องจะมีโอกาสไปอีกมั้ย ”
เข้าใจแล้วว่าทำไมอยู่ดีๆก็มา
เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่บอกว่าจะมา
พี่เข้าใจแล้วนะฮันบินนา....
“ความจริง แม่ก็อยากให้ฮันบินอยู่ถึงสัปดาห์ตามใจแหละ แต่ผลตรวจมันออกมาเร็ว แล้วต้องรักษาด่วนเลยต้องรีบให้น้องกลับมา ”
ปกติผมเป็นคนร้องไห้ง่ายนะ ร้องไห้ง่ายกว่าฮันบินอีก แต่พอแบบนี้ทำไมน้ำตาถึงไม่ไหลวะ...
“รู้มั้ยโทรศัพท์ที่แกได้รับวันที่ 10 อะ ประโยคสุดท้ายที่แกได้ยินจากฮันบิน คือประโยคสุดท้ายที่ฮันบินพูดเลยนะ พอน้องวางสาย ซักพักน้องก็วูบไปเลย แกควรดีใจนะเว้ยจริงๆอะ ฉันยังไม่ได้คุยกับฮันบินเลยคิดดู”
ผมหัวเราะแห้งๆ รู้สึกปากหนัก พูดอะไรไม่ออก ตอบอะไรไม่ได้ แต่อยู่ๆพี่ฮันบยอลก็เหมือนจะนึกอะไรได้ พี่เขาหยิบเศษกระดาษจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้ผม
“ฉันเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะฮันบิน พอเอามาอ่านแล้วลองที่ขีดฆ่าอันหลังดูก็แบบนี้แหละ” พี่ฮันบยอลตบไหล่ผมแล้วลุกไป
ผมคลี่เศษกระดาษออก คุ้นๆว่าจะเคยเห็นมาจากที่ไหนซักที่ พอเห็นข้อความในกระดาษก็รู้ว่ามันเป็นรูปที่ฮันบินแท็กมาให้ผมในไอจี
จำได้กันมั้ยครับ.......
ที่ผมสงสัยว่าทำไมอยู่ๆก็บอกว่าผมเป็นแฟน
ที่ผมสงสัยว่าแม่จะขอบคุณผมทำไม
ที่ผมสงสัยว่าทำไมฮันบินถึงทิ้งเสื้อผ้าไว้ที่บ้านผม
ที่ผมสงสัยว่าคำที่ขีดฆ่ามันเขียนว่าอะไร
สิ่งที่อยากทำกับแฟน ก่อนตาย .
ตอนนี้ในหัวผมมีเพียงเสียงเดียว เสียงที่ได้ยินอยู่ทุกวัน เสียงที่เคยแอบเบื่อบางครั้ง เสียงที่พูดว่า “คิมฮันบินรักคิมจีวอน”
กลับมาก่อนสิ พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าคิมจีวอนก็รักคิมฮันบินน่ะ.
“ ที่รักกันมานาน สุดท้ายต้องจากกัน
ฉันเองก็เข้าใจน้ำตาที่ไหล ก็เพราะยังคงรักเธอ
เธอที่รักเธอแสนดีเสมอ ไม่ได้พบเจอ
แต่งานเลี้ยงก็คงต้องจบลง “
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชื่อเรื่องกับเนื้อเรื่องไม่มีความเกี่ยวข้องกันแต่อย่างใด แต่คือ แต่ดู MVเพลงงานเต้นรำ ประกอบกับคนที่เรารักมากเคยจากไปด้วยโรคนี้ เลยรู้สึกอินมาก แต่แต่งดราม่าไม่เป็น แง T______________T
ความคิดเห็น