คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มิกซ์เบอร์รี่ปั่น ｡◕ 1
.
มิ์เบอร์รี่ปั่น ｡◕ 1
เ้าวันใหม่มาเยือนพร้อมับแสอรุอันนุ่มนวลบ่บอว่าอาาศในวันนี้ยัสใสอีเ่นเย ภายในห้อรัวสไล์ยุโรปอันว้าวา ราเระเ้ออะเท้าสอ้าอเา็เย่อย่าสุวามสามารถ พยายามะแ้ใบหน้าสัเารเรียมอาหารเ้าอาร์เลสอย่าใใ่อ เาเินไปเมียมอ้ายทีวาทีแ่าร์เลส็ทำเพียส่เสียหัวเราะในลำออย่าแผ่วเบา แล้วลูบเส้นผมยุ่ๆอเา่อนะัมันให้เ้าที่ ายหนุ่มล้ามือแล้วหันมามัเม้นับารอไ่ใส่ในถ้วย่อนะปรุรสอีเล็น้อยและีลในระทะ้วยท่าทาล่อแล่ว
“ถ้าอยาทำเี๋ยวสอนให้นะ”
“อื้อ”
วันพัผ่อนปลายสัปาห์ผ่านพ้นไปอย่ารวเร็วัลมหอบให่ในฤูร้อน ล้ายับำว่ารู้สึัวอีทีวันันทร์็มาเยือนเสียแล้ว แม้ะสรรเสริารอยู่บ้านเหนือสิ่อื่นใ สำหรับเ้าหน้าที่นั้นำว่าภาริยั้อำเนินมาเป็นอันับแรเสมอ
ราเร่วยาร์เลสยถาอาหารออมาาห้อรัว้วยท่าทาระมัระวั เาเินลัเลี้ยวรไปยัห้อรับประทานอาหารโยมีายหนุ่มอีนเินามมาอยู่้านหลั ารแ่ออนโหรูหราแห่นี้เป็นไป้วยวามเรียบ่ายหาห่อหุ้มไว้้วยราาเหลือะพรรนาล่าว ัวห้ออาหารนั้นิบานระใสบนผนั้านหนึ่นมอเห็นสวนน้ำพุเล็ๆและทิวทัศน์อสวนหย่อมสีเียวนาย่อมเยา ท้อฟ้าปลอโปร่ับผ้าม่านพลิ้วไสวเบาๆยามสายลมพัผ่าน เป็นบรรยาาศสื่นับมื้ออาหารอันแสนอบอุ่นในยามเ้าโยแท้ริ
หลััเรียานระเบื้อและเ็วามเรียบร้อยทุอย่าเสร็สิ้นพวเาึลมือินมื้อเ้าันอย่าเรียบ่ายและสุสบ แม้ไม่มีใรเอ่ยอันใออมาบรรยาาศลับเป็นไป้วยวามผ่อนลายอันแสนหายาปราศึ่หมู่มวลอารม์อึอัลั้นใแฝมาแ่อย่าใ
แม้รัใร่ารอยู่บ้านมาเพียไร ารำเนินีวิในานะมนุษย์ผู้หนึ่ย่อมมีภาระหน้าที่้อระทำอย่าไม่อาละเลย าร์เลสยัอยู่ใน่วารเรียนอันหนัหน่วหลัาผ่านารปรับัวอปีแรในมหาวิทยาลัยมาไ้ ส่วนเรย์นั้นำรอยู่ในสถานะอเ็ปีสุท้ายผู้มีโปรเมามายเป็นล้นพ้น ผิว่าโยนหน้าที่านทั้หมให้ับระบบั้แ่วันแร ้วยวามไม่เี่ยว้อับภาริะนั้นเาไม่ำเป็น้อเสียเวลาเพื่อปวหัวับมันมานเินไป
แน่นอนว่ามีสิ่ใสามารถอยู่เหนือว่าเอไออัริยะไ้? ไม่แม้แ่อาารย์ เมื่อเทโนโลยีอโลใบนี้ยัำรอยู่ใน่วศวรรษยี่สิบเอ็อนลา าระเ้าแทรแ้อมูล รวบรวมเอสารหรือผลิิ้นานามรสนิยมส่วนัวออาาร์ผู้ให้ะแนน็ย่อมทำไ้โย่าย เพราะานทุิ้นผ่านลุยนลายเป็นเรื่อปิ ราเรึมีเวลาว่ามามายในารทุ่มเทวามสนใับภาริ ยิ่ให่ว่านั้นือารวานหาร้านนมหวานามรีวิวห้าาวในอินเทอร์เน็็เป็นเรื่อน่าสะวใอย่ายิ่
พวเาเินลมายัลานอรถอัโนมัิ สแนบัรและ้อนมอลิฟ์ระใสเลื่อนพาบูัิ เวย์รอนทูโทนสีำแเลื่อนลมาามำสั่อย่าไม่้าไม่เร็ว หลัทอายลบนเบาะเนื้อีและรวเ็เ็มันิรภัยเรียบร้อยแล้วาร์เลส็ออรถไป้วยวามเร็วสม่ำเสมอ มุ่รสู่มหาวิทยาลัยโยไม่แวะที่ไหนอี
ราเรทอมอวิวถนนผ่านรอบระใส้าาย เาเท้าาะหวนนึถึอาทิย์่อน ่วอารปราัวเ้าไปในมหาวิทยาลัยหลัาัวเอายออาโรพยาบาลเพื่อแสวามืบหน้าอานโปรเให้อาารย์ที่ปรึษายินยลโมและิม้อเสนอแนะลับมา ในอนนั้นเอ้วยวามบัเอิราเรไ้เินสวนับลีเมน์ระหว่าทาเิน ราแรลีเมน์ลัเลราวับไม่แน่ใ แ่พอเินผ่านันไปเา็ถูเสียโวยวาย้วยวามใ้านหลัให้เหลียวลับไปมอ็พบารพุ่เ้าปะทะเ้าอย่าันเือบะหายหลั ทั้สีหน้าื่นะหนและยินี ส่วนีอันนั้นูเหมือนะรู้ัวั้แ่มอเห็นเาไลๆ อีฝ่ายเพียส่ยิ้มให้และยื่นมือมา่วยพยุันพร้อมับผลัลีเมน์ออ
ันใแล้วไร้าารอบสนออย่าัแ้ในอนนั้น ลีเมน์ล้ายับไม่เยรู้มา่อนว่าเาเอ็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเียวัน หลัๆมาพวเาสี่นึ่อน้าไ้ร่วมโ๊ะอาหารันอยู่บ่อยๆ าร์เลสมัอออาารไม่สบอารม์เือบทุรั้และที่ทาระบายอารม์ูเหมือนะไม่พ้นเพื่อนรัอเา นับวันพฤิรรมารวนทะเลาะึเสมือนับะลายเป็นิวัรประำวันสำหรับพวเาไปเสียแล้ว
พวเราแยย้ายันเมื่อรถอาร์เลสหยุล อาารหอสมุภายใน ราเรอ้าว่าเาำ้อไป้นหา้อมูลเพิ่มเิมสำหรับโรานอเา และแน่นอนว่านั่นเป็นเพีย้ออ้าให้ไ้ลารถ่อนเวลา
ไร้ึ่ประายวามสสัยาแววาอาร์เลส ายหนุ่มเพียแ่ถามไถ่เรื่อเวลาลับและุนัพบันใน่วบ่าย หลับทสทนาบล ราเร็ยืนมอุปเปอร์าร์ันหรูหราแสนึูวามสนในรอบ้าเลื่อนออไปนสุอบปลายสายา็หมุนัวลับ
ราเรเริ่มำับฝีเท้าอเาให้้าวเินไป้าหน้า ทว่าุหมายปลายทานั้นหาใ่หอสมุามำล่าวอ้าับใรบานไม่ หาเป็นร้านาแฟนาย่อมะทัรับนถนนฝั่ร้ามิับสนามห้าเทียมอมุมพัผ่อนภายในัวมหาวิทยาลัยโยยามเ้าเ่นนี้มีเพียนิสินัศึษาเพียประปรายและบาส่วนำลัทยอยเ็บ้าวอเรียมึ้นลาสเรียน ราเรยืนะแ้มอ้ายวา่อนะ้ามทาม้าลายทั้ยัมีุป้ายามท่าทามัเม้นอยโบรถให้น้าม้วยเสียัฟัั
าัวนอแอปเปิ้ลพาย ราเรย่อมหาหนทาสืบทราบมาไ้ไม่ยา ทั้สถานที่ทำาน รอบารเ้าาน ระทั่าราวันหยุอัวเอหิ ทุอย่าอยู่ในมืออเา ยามนี้
แม้ไม่ใ่ผู้เี่ยวาทา้านารประสานวามสัมพันธ์หรือโะา ้วยวามสัย์ริแล้วไร้ ราเรนับว่า้อยประสบาร์ในเรื่อเี่ยว้อับอารม์วามรู้สึอันับ้อนอมนุษย์เป็นอย่ายิ่ แ่มัว่าหนึ่ในเรื่อยุ่ยาเหล่านั้นย่อมไม่ลาไปาเรื่อราววามรัอันลึึ้ระหว่านสอน
เาันประูบานระเ้าไป ระิ่้านบนพลันส่เสียใสัวาลออมา ราเรหยุยืนอยู่้านหน้าะวาสายามอรอบร้านอย่าสำรว
โยรวมแล้ว่อน้าธรรมา ล้ายับร้านาแฟทั่วไปและไม่มีเอลัษ์โเ่นเพาะัว ารแ่ออไปทาลาสสิทว่าบามุมับประับ้วยเฟอร์นิเอร์แนวโมเิร์น นั่น่าูัแย้ เาละสายาออาแันรูปทรนาฬิาทราย่อนะย้ายวามสนใลับมายัป้ายระานเมนู อย่าน้อยถ้านมหรือเรื่อื่มอร่อย ทุอย่า็สามารถทำเป็นมอ้ามไปไ้
หาอนนั้นสายาอเา็เหลือบไปสะุเ้าับบุรุษผู้หนึ่ึ่นั่หันหลัอยู่มุมในสุอร้าน ไหล่ว้าและแผ่นหลัหนาเหยียรลุมทับล้ามเนื้อสวยาม้านใน้วยุเสื้อเิร์เรียบร้อยสีาวสะอา เรือนผมสีำสนิทถูเทไป้านหลั ใบหน้า้าน้าอันแสนุ้นเยอเายัูีไม่เปลี่ยนและเป็นุึูวามสนใอผู้นรอบายราวับเป็นพรสวรร์หนึ่อเาไปเสียแล้ว
“โอะ! เรย์นี่ เรย์!”
ลีเมน์รับรู้ถึสายาอเาถัไปานั้นประมาหนึ่นาที หลอูในปาอายหนุ่มถูายออ ลีเมน์วาแ้วเรื่อื่มอนลบนโ๊ะ่อนะ้าวายาวๆไม่เท่าไร็มาประิร่าอราเรไ้อย่า่ายาย
ไม่นานหลัานั้นีอัน็เินลับมายัโ๊ะประำอพวเา ใบหน้าามอเาเือแววประหลาใึ้นมาวูบหนึ่แ่็ลับมาเป็นรอยยิ้มเล็ๆบนมุมปาไ้อย่าเย
ราเร้นพบอีหนึ่เรื่อราวเิลึอัวเอาย ูเหมือนเาะอบมานั่ระลึบรรยาาศเ่าๆในร้านนี้อยู่เป็นประำ หาวันใมีเรียนเ้าึเป็นอันรู้ันในหมู่พนัานร้านว่า้อพบเอารปราัวอายหนุ่มหน้าาีนนี้อยู่เสมอ ส่วนวามทรำอันอ่อนละมุนอเาถูเล่าออมาอย่าเรียบ่ายโยไม่ปปิ้วยน้ำเสียทุ้มนุ่มน่าฟัและวาทอแววหวนรำลึ
“นี่เป็นสถานที่ที่ไ้เอีอันรั้แรน่ะ”
วาอลีเมน์ในยามนี้อ่อนลราวับำลัหวนนึถึ่วเวลานั้นอยู่ภายในใ รอยยิ้มอเาปราออมา้าๆ มันเปี่ยมไป้วยวามิถึและวามสุอย่าท่วมท้นนีอันอยื่นมือไปลูบหัวเาอย่าเอ็นูไม่ไ้ เป็นเหุให้ท่าทาริัเหล่านั้นถููลืนหายไปอย่ารวเร็วและเหลือเพียเ้าสุนัแสนนัวหนึ่ยามหันไประิหาน้อยๆแล้วอออ้อนนรัอเาเหมือนทุที
พวเาใ้่วเวลาสั้นๆในารถามไถ่และ่อบทสนทนา่าๆในเรื่อทั่วไป โยมีราเรนั่พยัหน้าให้นนั้นนนู้นที บาเรื่อเา็ไม่เ้าใและบาทีทั้สอน็ึเ้าสู่ารพูุยอย่าริัเี่ยวับารเรียนารสอนอพวเา ราเร็นั่ฟัเียบๆ
ไม่ทันรู้ัว ีอัน็หันมายิ้มแล้วลูบหัวอเา ราเรไม่เ้าใารระทำนั้นเาึทำเพียนั่นิ่ๆและเฝ้าูสถานาร์ แ่นั่นูเหมือนนรหน้าะอบใหนัว่าเิมและลีเมน์็มอว่าเป็นเรื่อสนุึเ้ามาร่วมแม้วยนผมอเายุ่ไปหม
“เอ่อ..อโทษนะะ พอะมีเวลาสัรู่ไหมะ”
ในอนนั้นเสียอ่อนหวานสายหนึ่็ัโผล่เ้ามาลาบทสนทนาึ่เริ่มะยุ่เหยิระหว่าพวเา ราเรัทรผมอเา ส่วนลีเมน์และีอันหันใบหน้าอพวเาไป้าน้า้วยท่าทามึนเล็น้อย
“ือลุ่มอุลู้าเป็นลุ่มแรที่สั่เมนูใหม่ล่าสุอทาร้านเลยะอถ่ายรูปอัปลเพน่ะ่ะ ไม่ทราบว่าุลู้าะสะวไหมะ?”
ราเรไ้ยินเสียแ้เือนอระบบในอนนั้น เาปัเส้นผมแสนวุ่นวายอัวเอไป้านหลั วาามอหน้าอโปร่ใสเร็วๆหนึ่รอบ่อนะเยหน้าึ้นมา
หิสาวนหนึ่ในผ้าันเปื้อนพนัานำลัยืนียิ้มว้าสใส ใบหน้าิ้มลิ้มอเธอ่าูน่ารัและพาให้นมอเิวามรู้สึอยาปป้อึ้นมาในส่วนลึ เธอมอผ่านเาไปหานอีสอน ราเรทำเพียแ่นิ่เย ปิิริยาอเา่อน้า่าาราวพบับลีเมน์ในอนแรอย่าเห็นไ้ั
ส่วนสูะทัรัและผิวพรราวผ่ออเธอมอูสุภาพีร้ามับบทบรรยายึ่ล่าวว่าเ็สาวผู้นี้เยผ่านารทำานบาบั่นมานับไม่ถ้วน ทุสิ่บ่ี้ว่าไบลธ์มีออร่าบาอย่าแ่าไปาผู้นรอบ้า ทว่าโยรวมแล้วมันออะูธรรมาประเภทถ้าหาไม่ไ้สัเ็มอ้ามไปอย่า่ายาย ล้ายับว่าพระเ้าออะรัลูไม่เท่าันไปเสียหน่อยหรือเปล่า?
“ไ้สิ”
เป็นนอัธยาศัยีและไม่ิอะไรมาอย่าลีเมน์เป็นฝ่ายให้ำอบับหิสาว
ไบลธ์ูระือรือร้นึ้นว่าเิมมาและนั่นทำให้เธอรีบพูออมาอย่ารวเร็ว
“อเป็นภาพู่ไ้ไหมะ”
ราเรรู้ัวในอนนั้นว่าเาเป็นส่วนเิน
เ็หนุ่มยอมถอยาออมาอย่าไม่รอให้ใรพูย้ำ้ำสอ เาเปลี่ยนมายืนนิ่ๆอยู่้าโ๊ะฝั่วา มอูสายาเป็นประายอนาเอึ่ไ้ยับัวเ้าไปแทนที่ำแหน่เิมอเาและยล้อนาเล็ึ้นมา
วาอราเรเหลือบลับมาทาีอัน ทานั้นเอเมื่อรู้ัวว่าถูมออยู่็หันมาียิ้มเป็นำถาม ่อนราเระส่ายหน้าไปมา
วามรัอันเปี่ยมล้นอลีเมน์มี่อบุรุษผู้นี้่าฝัลึราวับเสาเ็มเมื่ออเ้าไปรั้หนึ่และไม่อาุลับึ้นมาอี และบันี้ีอัน แลน็ไม่ใ่ัวประอบร้ายไร้สมอ ไม่มีทาไหนทำให้วามรัอลีเมน์นั้นลน้อยลแถมยัหวานื่นึ้นเรื่อยๆ เาเหลือบมอนาเอเพียแวบเียวแล้วถอนสายาลับมาอย่าเียบเียบ
เ้าหน้าที่ระับสูหวัในใว่าลีเมน์ เรย์ันไม่ใ่พวมอนาหน้าา ัเนว่าถ้าเป็นแบบนั้นพระเ้า็สร้าู่แ่ที่เหนือบ่าว่าแรไปสัหน่อยสำหรับเธอ
“น่ารัมาเลย่ะ”
ราเรเริ่มสัเว่าหิสาวผู้เ็มเปี่ยมไป้วยพลัานรหน้าูะเอาแ่มอลีเมน์--เ้าลูสุนัผู้ไม่รู้อะไรเลย ้วยสายาเือประายบาอย่า ราเรหรี่าอเาแบล เาเปิระบบึ้นมาลอบรวสอบาราานอนาเอและเอามาเปรียบเทียบับาราสอนในอนเ้าอลีเมน์็พบับผลลัพธ์อันน่าประหลาใอย่าหนึ่
ทุวันมันรันราวับเทพะาเล่นล
ั้นนี่็ไม่ใ่ภาริยาเย็นอันใแล้ว
“ลีเมน์”
หลัาสาว้าวยอมถอยร่นลับไปพร้อมับรูปถ่ายนับสิบในเรื่อมือถืออเธอเป็นอันแล้วเสร็ ราเรนั่ลแล้วานเรียายหนุ่มรหน้าอเา
“หือ อะ ริสิ”
ลีเมน์รีบยื่นมือถือในมืออเามารหน้า ราเรมีท่าทีวย ลีเมน์ยิ้มเิ้าและล่าวยายวาม้วยน้ำเสียธรรมา
“เรายัไม่มี่อทาาริ่ออันเลย” …เพราะสิโหว้ายัไล่ะ
ีอันราวับเาวามิอนรัออ เาเพียียิ้มแล้วล้วเอามือถืออเาส่ให้ับราเรเ่นัน
“แล้วเมื่อี้ะพูอะไรเหรอ”
“ถ่ายรูป” นัวเล็ว่าพลาูโทรศัพท์ัวเอึ้น นโนัวนเบิาว้าว่าเิมเล็น้อย พริบา่อมา็หันไปว้าแนแฟนหนุ่มอัวเอรั้ให้เิน้ามฟามายััวนั่เบียเสียับราเรที่ะพริบาปริบๆอย่านามไม่ทัน
เ็หนุ่มเพีย้อารถ่ายรูปู่ับัวนำายเพื่อเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เรียร้อวามสนใาไบลธ์เท่านั้น
หลัาัแท่วท่านั่สำเร็ เรียลำับา้ายสุือีอัน ามมา้วยราเรและปิท้าย้านวา้วยนที่ำลัียิ้มว้าั้ล้อวาพิแันอไม้ ำหนเวลาถ่ายเอเสร็สรรพแล้วึลับมานั่เ๊ท่าอยู่้าน้าเา
เสียหัวเราะเบาๆัึ้นาร่าผมสีเ่น้าน้ายมือ ราเรยัไม่หลุพ้นาวัวนวามสับสนรู้ัวอีทีล้อ็ถ่ายไปหลาย็อแล้ว
ภาพล้ายรอบรัวสุสัน์ือผลลัพธ์สุท้ายบนหน้าอโทรศัพท์อเ็หนุ่ม ุแม่เ้าอรอยยิ้มอบอุ่นแฝวามนึสนุอยู่บนใบหน้า ุพ่อผู้อารม์ีูสอนิ้วเหนือศีรษะอลูน้อยไม่ประสีประสา ูเหมือนลีเมน์ะีใับรูปถ่ายพวนี้มานบอให้เาส่ให้่าหา
ท้ายที่สุราเร็เปลี่ยนโปรไฟล์เป็นรูปๆหนึ่ึ่ผ่านารัเลือร่วมันระหว่าร่าุพ่อุแม่ในินนาาร้วยสีหน้าเรียบนิ่อย่าถึที่สุ ลีเมน์มีสีหน้าปลิ้มปริ่มมา ส่วนีอันยัยิ้มแล้วบอให้แท็เ้าัว้วย
เาลรูปแยอีรูปแล้วเ็อินร้านาแฟ ว่ำเรื่อมือสื่อสารบาเียบลบนโ๊ะ ิว่า้อรอสัหน่อย นาเอึะสัเุเห็น
หลัานั้นลีเมนับีอัน็อัวไปเรียน ราเรลับเ้าสู่สถาวะว่าานหลัาโบมือร่ำลาแ่พวเา ยามเรื่อื่มในแ้วหม็เินออาร้านและร่อนเร่ภายในมหาวิทยาลัยอยู่หนึ่รอบ มิเบอร์รี่ปั่นนั้นรสาิไม่เลว หลัาสัมผัสว่าอุหภูมิเริ่มสูึ้นและผิวอเาเริ่มลายเป็นสีแพร้อมวามรู้สึแสบร้อนาแสแ เาึวนลับมายัร้านาแฟพร้อมับสั่เรื่อื่มนิเิมอีรั้ หลัานั่ิบนั่ทออารม์นสัมผัสไ้ถึวามว่าเปล่าภายในแ้ว เา็เลือหอสมุเป็นสถานที่บานแหล่สุท้าย พอสแนบัรนัศึษาับเรื่อแล้วทาเิน็เปิ เาใ้ลิฟ์ึ้นไปยัั้นอ่านหนัสือ เลือมุมอันเหมาะเาะและมีรอบ้าอันเียบสบ เา็เผลอหลับไปับวามสบายอเรื่อปรับอาาศ
ราเรสะลึมสะลือื่นมาอีทีเพราะสายโทรศัพท์าาร์เลส พบวามริในรีน่าปวหัวเมื่อนาเอยัไม่อบ้อวามลับมาแม้ะไล์รูปอเาแล้ว็าม เ็หนุ่มเินัวเียไปล้าหน้าล้าาในห้อน้ำเพื่อเินออมาแล้วพบว่าเ้าอสายเรียเ้านับสิบนั้นมาอรถรอเา้านหน้าหอสมุ้วยอารม์ไม่สู้ีนั ราเรเินเ้าไปหา้วยวามรู้สึผิแปะอยู่บนใบหน้า าร์เลสมวิ้วเมื่อเห็นสภาพอเาและยื่นมือมาัทรผมยุ่เหยิให้เ้าที่ อารม์อายหนุ่มเริ่มผ่อนลายลเมื่อพบว่าอีฝ่ายปลอภัยี
“ลับบ้านัน”
“อื้อ”
าร์เลสยึ้อมืออเาเอาไว้แล้วมุ่รไปยัรถึ่อนาบ้าับแนวฟุบาทอยู่ไม่ไล
ปึ!
“โอ๊ย!”
ในวินาทีที่ไม่มีใราิู่ๆ็มีหิสาวนหนึ่โผล่ออมาในมุมอับสายาแล้วนเ้าับายหนุ่ม้าายเาอย่าันล้มลพร้อมับอเอสารในมือระัระายบนพื้น
ราเรรู้สึถึวามอบอุ่นึ่หลเหลืออยู่บน้อมืออเาเมื่อาร์เลสย่อายลเพื่อ่วยอีฝ่ายเ็บสัมภาระอเธอามมารยาทอย่าใี
“นี่รับ”
“อะ อบุ่ะ”
เรื่อราวเป็นไป้วยวามธรรมา เมื่ออโทษและอบุนแล้วสิ้น่อัน พวเา็โ้ัวเป็นมารยาทและาร์เลส็ูมืออราเรแล้วพาเาเินออมาทันที
เาเหลือบมอใบหน้า้านบนอาร์เลส็พบว่ามันเ็มไป้วยร่อรอยรุ่นิมามาย ราเรไม่ไ้ถามออไปแล้วเหลือบมอทาเินเิมอพวเา ุๆนั้นไม่มีทาแยให้ใรโผล่ออมาอย่าะทันหันไ้และเป็นเหุให้าร์เลสเิวามสสัย
ราเรมาถึรถแล้วและเาพบว่านาเอหยุยืนห่าออไปไม่ไล ้วยวามสสัยเาเลยมอลับไป ไม่รู้้วยวามั้ใหรือเผลอไผลันแน่ เาึ้นเอบาอย่าาวารูปอัลมอน์อเธอ
ราเรบริมฝีปาอเาแผ่วเบา่อนะลายออและึ้นรถ
ราวับ้อารทำให้มันระ่า ในืนนั้นเสีย้อวามอเา็ัึ้นพร้อมารารแ้เือนบนหน้าอโทรศัพท์ที่ทำให้ราเรไ้แ่นิ่นานอยู่หลายนาที ไม่แน่ใว่าวรยินีหรือยินร้ายับมันันแน่
‘สวัสี’
read
‘สวัสี่ะ อโทษที่อบ้านะะ เหมือนว่ามันะไม่แ้เือน ^^’
ัวเอหิอบ้อวามอเาแล้ว
talk : อโทษที่อัพ้านะะ พอีิธุระหลายๆอย่าแ่่อานี้ะมาอัพรัวๆแล้ววววว
ยัไม่ไ้เ็ำผิ หาเอุผิพลาอมเมน์บอันไ้น้าาาา
##พอีเ้ารีไรท์อนใหม่ เนื้อหายัเหมือนเิมนะะเพราะะนั้นไม่้ออ่าน้ำ็ไ้่ะ##
to be continued <3
ความคิดเห็น