คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : episode 3 : โชดร้าย
โชคร้าย
sakura :
ดีใจจังจะได้กลับบ้าน แต่ทำไมนะ บ้าน ถึง กลายเป็นหอพัก ฉันงงจึงไปถามเพื่อนว่า
"เรามาหอพักทำไม ไม่ไปที่บ้านหรอ ?"ฉันถามออกไป แล้วทีนี่เพื่อนๆฉันก็หัวเราะกันใหญ่ ฉันพูดอะไรผิดหรอ
"ซากุระจัง พวกเราพักกันอยู่ที่หอพักไม่ใช่ที่บ้านนะค่ะเพราะมหาวิทยาลัยเขาจัดให้ทุกคนที่เรียนอยู่ที่นี่ต้องมาพักที่หอพักของมหาวิทยาลัยค่ะ"ฮินาตะพูดขึ้น
"อ่าว งั้นฉันก็ไม่ได้เจอครอบครัวน่ะสิ"ฉันถามฮินาตะออกไป ไม่ได้เจอพ่อแม่พี่รินพี่ซาโซริน้องยูริน่ะสิ แงไม่เอาTT-TT
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ พวกเราจะได้ไปหาครอบครัวตอนวันหยุดน่ะค่ะ เขาอนญาตให้ไปได้ค่ะ"ฮินาตะพูด
"ซากุระ เธอเข้ามาที่นี่แล้วยังไม่รู้อีกหรอ?"เท็นเท็นกับเทมาริพูดพร้อมกัน ฉันได้คำถามจึงพยักหน้า
"สรุปว่า ยัยโหนกไม่รู้ว่ามีกฎอย่างนี้ และเข้ามาเพื่ออยู่กับพวกเราว่างั้น?"เสียงอิโนะที่สรุปความได้ ฉันจึงพยักหน้า เพื่อนๆฉันก็ยิ้มออกมาแล้วกระโดดพร้อมกันมาที่ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งหลักจึงล้มลงกับพื้น
"ดีใจจัง ซากุระไม่ทิ้งพวกเรา ไชโย!!"เสียงเพื่อนๆดังพร้อมกัน เพื่อนฉันกระโดดไปๆมาๆอยู่รอบฉัน ฉันจึงยืนขึ้นแล้วยิ้มให้เพื่อนๆเพราะลีลาตลกๆที่กระโดดกันน่าขำมาก
"นี่ ห้องฉันอยู่ไหนหรอ"ฉันถามเพื่อนๆ เพื่อนๆจึงชี้มาที่เทมาริ เทมาริจึงล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบกุญแจออกมาให้ฉัน ฉันรับกุญแจมา แล้วเท็นเท็นก็พูดว่า
"นี่ฉันจะบอกอะไรไว้นะว่า หอพักมีอยู่ 4 หอพัก แบ่งเป็นหอพัก 2 หอเป็นของผู้ชาย อีก 2 หอเป็นผูหญิง แบ่งเป็นหอละ 7 ชั้น และชั้นละ 300 ห้อง ฉันอยู่ห้อง 182 ชั้น 4 ฮินาตะ 62 ชั้น 3 เทมาริ 40 ชั้น 2 อิโนะ 49 ชั้น 2 งั้นแยกย้ายไปที่ห้องของตัวเองด้วยนะ"เท็นเท็นพูด
"ไปนะ เดี่ยวโทรหา"เพื่อนของฉันทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน แล้วทุกคนก็เดินไป เฮ้ย ไปดีกว่า ฉันเดินไปทีละชั้นจนจะเดินไม่ได้อยู่แล้ว ในที่สุดฉันก็เจอชั้นของตนเอง ฉันเดินไปดูว่าชั้นนี้ชั้นไหน ฉันเห็นว่านี่ชั้นรองชั้นสุด ชั้น 6 นั่นเอง ฉันอยู่ห้อง 202 อ่ะ เจอแล้ว ฉันเห็นห้องฉันแล้ว ไชโย ก่อนที่จะไขกุญแจ ฉันก็ได้ยินเสียง ติ้ง!! ฉันหันไปมอง มะ มันคือ คือ คือ!! ........ลิฟ - - โอ๊ย!! จะบ้าตายมีลิฟเพื่อนก็ไม่บอก!!! เหนื่อยฟรีเลย ฉันเนี่ยโชคร้ายมาก ฉันโมโหจึงปิดประตูดัง ปัง!!! ฉันรีบเอาของออกมาจากกระเป๋าแล้วจัดใส่ตู้เสื้อผ้า
1 ชั่วโมงผ่านไป
เสร็จสักที ฉันเก็บของใส่ตู้เสื้อผ้าแล้ว ดีใจจัง ไปอาบน้ำดีกว่า ยังไม่ได้อาบเลย
30 นาทีผ่านไป
แย่จัง ฉันรื่นลมในห้องน้ำแต่อาบน้ำแล้วสบายตัวจัง ^w^ ไปแต่งตัวดีกว่า แต่ที่ฉันจะไปแต่งตัวก็มีเสียง ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด (เสียงข้อความเข้านะค่ะ) เอ๋!! ข้อความจากฮินาตะนิ
'ซากุระจังค่ะ ออกมาจากห้องหน่อยนะค่ะ แล้วไปที่ชั้น 1 ที่เป็นโรงอาหาร มองหาพวกฉันนะค่ะ แล้วไปนั่งที่ว่างเลยค่ะ พวกฉันมีอะไรจะบอกค่ะ จาก ฮินาตะ'
ฉันเห็นข้อความแล้ว ฉันรีบเเต่งตัวแบบเร็วที่สุด .......................................(ระหว่างการแต่งตัว) เฮ่ย เสร็จสักที ฉันแต่งตัวเสร็จก็รีบลงไปชั้น 1 ทันที และตอนนี้ฉันอยู่บนลิฟ ทำไมลิฟมันไม่มีคนเลยอ่ะ วังเวงจัง และในที่สุดฉันก็มาถึงชั้น 1 ที่เป็นโรงอาหาร ฉันมองแล้วก็มอง อ่ะ!! เจอแล้ว ฉันเห็นพวกอิโนะแล้วก็เดินไปหาทันที ฉันเดินไปถึงก็นั่งที่ว่างเลยตามที่ฮินาตะบอก และพวกเราก็คุยกันนาน
30 นาทีผ่านไป
"นี่ มาคุยกันเรื่องชายแปลกหน้าที่ชนยัยโหนกกันดีกว่า"คำพูดของอิโนะ ทำให้ฉันเครียด ที่ฉันเครียดก็คือ 'ฝากไว้ก่อนเถอะ'คำพูดนั่นทำเอาฉันสังหรณ์ไม่ดีเลย ขนลุก
"เฮ้ ซากุระ เหม่ออะไรอยู่น่ะเธอขนลุกใหญ่แล้วนะ"เทมาริพูดเมื่อเห็นฉันเหม่อเมื่อนึกถึงเขา
"ปะ เปล่า มะ ไม่มีอไร แหะๆ"ฉันพูดออกไปปัดๆ
"นี่ยัยโหนก เธอกำลังคิดถึงเขาอยู่ใช่มั้ยล่ะ"อิโนะพูดแล้วกระตุกยิ้ม
"เขา คนนั้นคือใคร"ประสานเสียงกันจริง
"ก็คือ ชายที่ยัยโหนกชนไง"อิโนะพูด
"จริงหรอค่ะ"ฮินาตะเอากับเขาด้วยหรอ แง เพื่อนฉัน TT-TT
"จริง แต่ที่ฉันคิดมันมีลางสังหรณ์ไงไม่รู้ ฉันเลยคิด"ฉันตอบไปตามตรง
"ลางสังหรณ์หรอ"ประสานเสียงกันอีกล่ะ
"เอาเถอะ ฉันไปล่ะ ง่วง ฮ้าววววว"ฉันแกล้งไปงั้นแหล ฉันพูดเสร็จก็เดินไป
เพล้ง!!!!!
ฉันเดินไปชนเด็กเสิร์ฟ จานแก้วแตก อาหารและน้ำหกรดตัวฉัน โชคร้ายจัง ทั้งชนชายแปลกหน้า ทั้งโดนชายแปลกหน้าขู่ ทั้งเดินบันไดแทนที่จะขึ้นลิฟ ทั้งรื่นลมในห้องน้ำ ทั้งเดินชนเด็กเสิร์ฟ ทั้งอาหารหกใส่ฉัน
"วันนี้เป็นวันที่โรคร้ายที่สุดเลยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
:)
ความคิดเห็น