คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เรื่องวุ่นคุณพ่อบ้าน เรื่องวุ่นนอกสำรับ คริสต์มาส บทกลาง
เรื่องวุ่นคุณพ่อบ้าน เรื่องวุ่นนอกสำรับ Punica Fan Fiction คริสต์มาส
บทกลาง
:: Punica Fan Fiction
:: เชียร-การิน
:: ฟิค รีเควสให้คุณ TMP
:: ReseT.
ชื่อของข้าคือ ชาโดว์ แลนด์ มิซเซเลี่ยน แวมไพร์รัตติกาลแห่งซากุระซากิ ตัวข้าได้มายังดินแดนแห่งหนึ่งซึ่งก็คือ…สยามชาติ…
“คิดอะไรอยู่เหรอครับ ชาโดว์ซัง คิกคิกคิก” เสียงที่ข้าแสนจะเอียนดังขึ้นด้านหลังทำเอาต้องเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย ขอให้ข้าไม่เจอเจ้าเด็กนี้สักวันไม่ได้รึไงกันนะ? รึว่าเขาต้องการจองเวรจองกรรมกับข้ากันแน่?
“ข้าจะคิดอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้ากันรึ เจ้าหนูเชียร” ก็รู้อยู่ว่าเขาเกลียดการถูกเรียกว่าเจ้าหนูที่สุด แต่การได้แกล้งเขาวันละนิดก็คือความสุขเล็กๆของข้านั้นเอง ปีศาจ…ไม่อาจมีรอยยิ้มได้ เช่นเดียวกับเขาที่ไม่ต่างไปจากปีศาจ ไม่อาจตายได้ และแสวงหาสีดำของความมืดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เจ้าของผมสีแดงสดราวกับชะเอมที่ลุกเป็นไฟ
“ผมมีสิทธิที่จะรู้ไม่ใช่รึไงครับ?” เป็นความจริงเพราะงานของข้าคือการติดตามจดบันทึกเรื่องราวของเขา เพราะเช่นนั้นเจ้าของเรื่องที่บันทึกก็มีสิทธิที่จะรู้สิ่งต่างๆจากปีศาจผู้บันทึก ข้าคลี่ยิ้มสมเพสตัวเองอย่างที่สุด นี้ข้ากลายเป็นปีศาจที่ไร้การโต้กลับไปตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?
“อยากเห็นรึเปล่า?”
“?”
“สีดำที่เจ้าแสวงหามาตลอด สีดำอันน้อยนิดที่ข้าพอจะแสดงให้เจ้าเห็นได้ ‘แดน ปีศาจ’” มีมนุษย์เห็นจะน้อยนิดเท่านั้นที่จะเข้าไปในแดนปีศาจได้ เพราะเมื่อเข้าไปแล้วจะถูกจับกินเกือบจะทันที แต่หากเป็นเขาข้าคิดว่าคงจะไม่เป็นอะไรแน่
“แดนปีศาจงั้นเหรอครับ ไม่นึกว่าจะมีบุญนะเนี่ย” เขายิ้มอย่างเป็นมิตรเช่นเดิม เป็นรอยยิ้มที่เชื่อถืออะไรไม่ได้เลย ถ้าข้าเปิดประตูโลกปีศาจพาเขาเข้าไปแล้วจะโดนฆ่าหมกศพแล้วเขาจะเริ่มแผนการยึดแดนปีศาจมาเป็นของสู่ขอเจ้าหนูการินรึเปล่านะ?
“หากพร้อมแล้ว เราก็จะไปกันเดี๋ยวนี้” ข้าดึงปากกาขนนกยูงหรูของตนออกมาจากม้วนผมของข้าก่อนเขียนวงเวทย์ขึ้นตรงหน้า น้ำหมึกสีเหลืองไหลลงบนพื้นก่อเกิดหลุมดำขนาดใหญ่ที่ดูดพวกข้าเข้าไป
“ขานนามของเจ้ามา” เสียงอันดุดันของยามเฝ้าประตูดังสนั่นจนข้ารู้สึกปวดหัวตุบๆ ข้าไม่ค่อยอยากเข้าแดนปีศาจก็เพราะแบบนี้ละ ข้าเกลียดยามเฝ้าประตูที่ถามชื่อของข้ามาร้อยกว่าครั้งก็ยังจำข้าไม่ได้
“ชาโดว์ แลนด์ มิซเซเลี่ยน แวมไพร์แห่งหน่วยซากุระซากิ”
“ท่านเข้าไปได้…” ยามเอ่ยบอกข้า ข้าจึงหันไปพยักหน้าให้แก่คนด้านหลัง “แต่อีกตนเข้าไปไม่ได้”
“เจ้าหมายความว่ายังไง?!” ข้าตะคอกถามันอย่างโกรธๆ จำชื่อข้าไม่ได้แล้วยังมาขัดใจข้าอีก เจ้านี้มันน่าเชือดทิ้งเสียจริงๆ!
“เขาเป็นมนุษย์”
“แต่ก็เป็นคนของข้า!”
“หากท่านช่วยมัน ท่านถือเป็นกบฏ”
“หุบปากเสียเจ้าสวะ!” ข้าตะคอกเสียงดังมันบังอาจเรียกข้าว่ากบฏเชียวหรือคงปล่อยมันไปไม่ได้อีกแล้ว ข้ากางปีศาจค้างคาวขนาดใหญ่ออกมาก่อนบีบคอของมันอย่างแรง รู้ว่าบัดนี้ดวงเนตรต้องกลายเป็นสีเลือดสดไปแล้วแน่ๆ
“รู้รึไม่ว่าข้าสามารถหักคออันอ่อนนุ่มของเจ้าได้ตลอดเวลา เจ้าอย่าคิดว่าปีศาจผู้บันทึกจะอ่อนแอถึงขนาดจะให้สวะอย่างเจ้าข่มได้นะ เรื่องนี้เจ้าคงรู้ดีสินะ!”
“ขะ ข้าเข้าใจแล้ว ชะ เชิญพวกท่านเข้าไปเถิด!” แล้วมันก็เปิดประตูให้ข้าและคนด้านหลังข้าแต่โดยดี
“จากนี้ไปเป็นส่วนที่ค่อนข้างอันตราย เจ้าระวังตัวให้ดีละ” ข้าเอ่ยบอกเชียร ด้านหน้าคือบานประตูไม้สัก บานประตูที่จะสามารถเปิดได้เพียงวันละครั้งเท่านั้น
“ด้วยนามแห่งข้าแวมไพร์แห่งการล้างแค้น จงเปิดประตูต้องสาปนี้ต่อหน้าข้า” ข้าเขียนอักขระลงบนบานประตูซึ่งมันค่อยๆเปิดออก ด้านในมีกระดาษมากมายถูกจัดอยู่ มันคือกระดาษต้องคำสาป ข้าหันกลับไปหาเชียรที่มีท่าทีสนใจ ก่อนชี้นิ้วไปที่ใบหน้าของเขา
“เลือกมาเชียร เจ้าอยากได้สีดำ…หรือความรัก…”
…หรือต้องการรอยยิ้มแห่งดวงใจ…
---TBC.---
ความคิดเห็น