คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : งานที่3 :: มณีแดงและมณีดำ [100%]
เรื่องวุ่นคุณพ่อบ้าน [พ่อบ้านฯ Vs KHR] By::RED.
งานที่3 :: มณีแดงและมณีดำ
::Katekyo Hitman Reborn! [KHR] Fanfiction
::เรื่องวุ่นคุณพ่อบ้าน
::8059 10069 D18 CR
::RakaT.
“ชื่อของข้าคือ โคโมชียะ ซาฟีขอรับ” เด็กหนุ่มผมสีนิลในชุดกิโมโนสีเพลิงเอ่ยต่อหน้าประชาชีบ้านซาวาดะ ดวงเนตรสีนิลขลับนั้นเรียกได้ว่า ‘ว่างเปล่า’
“แล้วนายเป็นใคร?”รีบอร์นเอ่ยถามก่อนให้เลออนกิ้งก่าประจำตัวกลายเป็นปืน เด็กหนุ่มนาม ‘ซาฟี’ ทรุดลงไปนั่งชันเข่าข้างเดียวก่อนเอ่ยด้วยนามเสียงเรียบๆ
“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ข้ามีนามว่า โคโมชียะ ซาฟี บลัดเลอร์จอมเวทย์ที่ถูกสั่งให้มาประจำการที่บ้านหลังนี้ขอรับ ท่านรีบอร์น”
“บลัดเลอร์จอมเวทย์? นี้พวกนายมีกันกี่คนแน่เนี่ยเมื่อกี้พวกคุณมุคุโร่ก็โทรมาบอกว่ามีพ่อบ้านแปลกๆมา นายเป็นพวกนั้นรึเปล่า?” สึนะโยชิถามออกไปแบบสับสนและมึนงงกับประโยคงงๆของตนเอง “พวกข้ามีกัน 7 คนขอรับ”
“เราทั้ง 7 จะแยกกันออกไปประจำการ ข้า โคโมชียะ ซาฟี มาประจำการบ้านซาวาดะ
ชาโดว์ แลนด์ มิซเซเลี่ยน ประจำการที่โกคุโยแลนด์ อิดะอินะ อิซากิ ประจำการคฤหาสน์วาเรีย
ไมกาโนะ มิเกล ประจำการบ้านยามาโมโตะ อิจิโจจิ เซน ประจำการบ้านฮิบาริ
คาโต้ ยูฮิ และ คาโต้ ยูกิ ประจำการที่ร้านอาหารการ์เดี้ยนเพื่อตรวจสอบสภาพในเมืองขอรับ”
แม่งจำได้ไงวะ!
“เนื่องจากท่านนานะนั้นได้ไปท่องเที่ยวกับท่านอิเอมิสึอย่างไม่มีกำหนดกลับ เช่นนั้นแล้วงานบ้านข้าจะเป็นคนจัดการนะขอรับ ขอตัวไปซื้ออาหารก่อนนะขอรับ…”
“…”
ณ ร้านการ์เดี้ยน
“หืม? เจ้าจะบอกว่าเล่นทดสอบความกล้าสนุกเกินไปอย่างนั้นรึ อิซากิ…” พ่อบ้านหนุ่มผมสีทองสว่างเท้าค้างมองสหายร่วมตาย(?) ผู้มีเรือนผมสีลาเวนเดอร์ยาว
“ใช่ แกล้งคนมันสนุกดีนี้นา” เสียงพูดแบบไม่ใส่ใจของ ‘อิดะอินะ อิซากิ’ ทำเอาเด็กหนุ่มคนถามนาม ‘ชาโดว์ แลนด์ มิซเซเลี่ยน’ เส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหน้าผาก
“สนุก! สนุกงั้นเรอะ! ความสนุกของเจ้ากัยเอเกอร์มันทำให้พวกลูกน้องของวาเรียน้ำลายฟูมปากเข้าห้องไอซียูกันไปตามๆกันเลยนะเฟร้ย!!!!~”
“นั้นก็ไม่ใช่เรื่องของข้า”
“อิซากิ!”
“เอ่อ…คือว่า…” ‘โคโมชียะ ซาฟี’ พูดขึ้นแต่ดูเหมือนว่าการทะเลาะของสองคนนั้นจะดุเดือดจนไม่มีอะไรจะแทรกได้เลย ในตอนนั้นเด็กหนุ่มผมเขียวเข้มที่กำลังอ่านซีคิดตามแบบคุณกินก็เงยหน้าขึ้นมามองซาฟี แล้วเขาผู้มีนามว่า ‘ไมกาโนะ มิเกล’ ก็เอ่อยานคาง
“ถ้าเจ้ามีอะไรจะพูด มาพูดกับข้าก็ได้เพราะยังไงข้าต้องบอกพวกมันต่ออยู่ดี”
“คือ ข้าได้มาแล้วนะ ประมาณเจ็ดถึงแปดเม็…”
โครมๆๆๆๆ!
“จริงรึซาฟีเอามาเลย เดี๋ยวนี้ๆ” ชาโดว์เข้ามาเขย่าคอของซาฟีอย่างแรงเอาซะแทบกระอักเลือด “ใจเย็นๆ ข้าต้องให้อยู่แล้วแต่ว่าเจ้ายูฮิมันไม่ยอมไขกุญแจห้องให้ข้านี้นา”
“ยู…ฮิ!” และแล้วคนทั้งสามก็หันไปหาชายหนุ่มที่อายุมากรองจากเจ้ใหญ่ประจำกลุ่ม เขาเป็นชายหนนุ่มที่รูปร่างสมส่วนเรียกได้ว่าหล่อลากดินผ้าโพกหัวสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์ยิ่งขับให้ดูโดดเด่น ดวงเนตรสีนิลแบบเดียวกับเรือนผมตวัดมามองทั้งสี่คน
“ใช่ว่าข้าจะไม่อยากเปิดให้พวกเจ้าหรอก แต่ว่า…”
“ ‘แต่ว่า’ แต่ว่าอะไรยูฮิ” อิซากิเอ่ยพร้อมๆกับที่คิ้วขวากระตุกซึ่งบอกถึงลางร้าย ไม้ไผ่ที่ยูฮิคาบเอาไว้ถูกกัดจนหัก เจ้าตัวเหงื่อตกแบบขั้นสุดยอด
“ก็กุญแจนะสิ…”
“กุญแจมันทำไมละ”ซาฟีเริ่มร้อนใจขึ้นบ้าง มันเป็นลางไม่ดีโดยแท้เพราะสิ่งที่ทำให้ ‘น้ำแข็ง’ คนนี้ ‘หวาดกลัว’ ได้มันมีไม่มากหรอก!
“กุญแจ มัน…”
“มัน?” คราวนี้มิเกลเอ่ยอย่างหวาดกลัวและกังวลกว่าเดิม
“มัน…”
“มันบร้าอะไรละวะ!!~” เป็นชาโดว์ที่เส้นความอดทนขาดก่อนเพื่อน ยูฮิหันมาหาชาโดว์ทั้งที่เหงื่อเต็มหน้า
“มันหายไปนะสิ…”
“………”
“แว้ก!!!!!!!!~”
----------50%-------------ร่างของใครบางคนเดินเข้าไปตามทางเดินมืดสนิท ร่างของเขาปกปิดด้วยอาภรณ์แบบนินจาสีเพลิงเขาเดินเข้าไปตามทางเดินเรื่อยๆ และพบกับห้องที่ตกแต่งด้วยอักขระโบราณดูน่าหวาดกลัวภายในห้องมีเพียงจุดเดียวที่มีแสงสว่างส่องไปถึงซึ่งตรงนั้นมีโหลอะไรบางอย่างวางอยู่ มันเป็นขวดโหลทรงสูงแบบที่พวกแม่มดชอบใช้กันต่างไปเพียงโหลพวกนั้นเล็กและดูหน้ากลัวกว่าโหลใบนี้ที่ตกแต่งด้วยอัญมณีสีโกเมน ด้านในขวดโหลมีมณีเม็ดเล็กๆมากกว่าสิบใส่อยู่ ร่างของนินจาเรือนผมสีม่วงอ่อนเดินเข้าไปใกล้ขวดโหลนั้น…
“หยุดมือของเจ้าเสีย ซาฮาระ” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นทำให้นินจาผมสีม่วงหันไปในความมืดซึ่งมีเด็กหนุ่มผมสีนิลสั้นปะบ่าเดินออกมาเขาถือดาบสองง่ามคู่ไว้ในมือมั่น
“ไม่นึกว่าเจ้าจะมาดักรอข้าถึงที่นี้ คาโต้ ยูกิ” นินจาเรือนผมสีม่วงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่นึกว่าพวกนั้นจะตลบหลังเขาได้แบบนี้ แต่มันก็เป็นความสนุกอย่างหนึ่งเพราะผู้ที่อยู่ตรงหน้าเมื่อเทียบกันแล้วฝ่ายเด็กหนุ่มเสียเปรียบทั้งความเร็วและการโจมตีโต้กลับ
“อย่างน้อยๆ ข้าก็คิดว่าคนที่จะมาดักรอข้าควรเป็นเจ้าโคโมชียะนั้นมากกว่า!” ปริบตานั้นร่างของนินจาสีเพลิงก็หายไปจากตรงนั้นปรากฏตรงหน้าของยูกิ เสียงมีดสั้นและดาบปะทะกันดังไปรอบห้องด้วยความเร็วเฉพาะตัวของนินจาทำให้เขาเสียเปรียบมากจริงๆ
“เอาเถอะคนที่ใช้ธนูมาตั้งแต่เด็กอย่างเจ้าไม่มีทางชนะข้าได้หรอก” มีดสั้นนั้นพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มทันทีที่ดาบคู่หลุดมือไป เพียงแต่ลูกธนูสีเงินถูกดึงออกมากันพอดี “งั้นจะบอกให้รู้นะว่าธนูมันใช้ดียังไง!”
“ชิ!” แม้ว่าความเร็วจะเหนือกว่าแต่ฝีมือใช้ธนูของชายคนนี้ไม่มีใครเทียบในโลกเวทย์มนต์ คันธนูสีเงินถูกเรียกออกมาพร้อมลูกธนูนั้นยี่สิบดอก มันถูกยิงออกมาพร้อมๆกันแน่นอนว่าดอกเดียวไม่มีทางยิงโดนแต่หากยิงในจำนวนเยอะละก็มีโอกาสที่จะโจมตีโดนบ้าง แต่ด้วยความที่นินจาถนัดในด้านการลอบโจมตี ร่างของนินจาสีเพลิงปรากฏด้านหลังของเด็กหนุ่ม!
แย่ละสิ หลบไม่ทันแน่!
“ไหนว่าธนูมันใช้ดีไงละ คาโต้!”
พี่ครับ!
“ยูกิหมอบลงเร็ว!!” เสียงอันคุ้นเคยของผู้เป็นพระเพลิงที่ต่อกรกับนินจาผู้นี้ได้ดังจากด้านนอกเพียงวูบเดียวเขาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของทั้งสองยูกิรีบหมอบตามที่เด็กหนุ่มบอกในทันที ดาบเพลิงในมือของซาฟีตวัดใส่นินจาหนุ่มอย่างรวดเร็วแต่ก็พลาดจุดตายไปได้เพราะนินจาสีเพลิงเอี่ยวตัวหลบทัน
“เฮอะ! มาจนได้นะโคโมชียะ!” นินจาผมสีม่วงสบถอย่างหัวเสียเขาดึงระเบิดควันออกมาโยนลงพื้นก่อนใช้เวทย์พรางตาหนีไป
“ชิ หนีไปได้อีกแล้ว ทำไมว่าที่เทพมณีดำแห่งความเกลียดชังถึงได้มาที่ฐานของว่าที่เทพมณีแดงแห่งความรักนักนะ” ซาฟีเก็บดาบเข้าฝักก่อนที่จะเหน็บไว้ที่เอวเช่นเดิม ชาโดว์เปิดขวดโหลนั้นก่อนเบิกตากว้างเขาปาขวดโหลแก้วนั้นลงพื้นน่าแปลกที่มันไม่แตก พวกที่เหลือต่างตกใจกับกิริยาของเด็กหนุ่มผมสีทอง ทำให้ซาฟีอดถามไม่ได้ “มีอะไรงั้นเหรอแลนด์?”
“เจ้าก็ลองดูมณีที่อยู่ในโหลสิ” ชาโดว์หันหลังเดินออกไปอย่างหัวเสีย ซาฟีหันกลับมามองขวดโหลที่อยู่ที่พื้นมณีที่อยู่ภายในโหลนั้นไหลออกมา แต่ทว่าเรื่องที่น่าตกใจคือมันเป็นสีดำไม่ใช่สีแดง!
“โธ่เว้ย! เจ้าจะขัดขว้างข้าไปถึงไหนกันซาฮาระ!”
------TBC.-----
ความคิดเห็น