คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [ตอนพิเศษ] Fic HBD คุณกิน (ตอน2) (100%)
Fic HBD คุณกิน(2)
::Gintama Fanfiction
::Fic HBD
:: SenteI.
ร่างของเด็กหนุ่มผมสีม่วงลาเวนเดอร์กระโดดไปตามหลังคาบ้านต่างๆ แผลรอบๆตัวของเขาเรียกได้ว่าสาหัสอย่างมากทีเดียว เลือดไหลเข้าดวงเนตรสีเลือดของเขาจนต้องปาดออกลวกๆ
“ให้ตายเถอะเลือดพวกนี้มันน่ารำคาญชะมัด”เสียงติดหงุดหงิดดังอย่างอ่อนแรง สุดท้ายแล้วเด็กหนุ่มก็ทนฤทธิ์ของบาดแผลไม่ไหว เขาลื่นตกลงมาจากหลังคาลงสู่พื้นเบื้องล่าง……
ยามเช้า
“เฮ้!เจ้าพวกขี้เซาตื่นได้แล้ว!!!!”ยามาซากิผู้เป็นสายประจำชินเซ็นกุมิซึ่งตอนนี้ได้รับหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกตะโกนเสียงดังลั่น ดวงตาของเขาเหลือบไปเห็น….ร่างที่ชโลมไปด้วยเลือดของเด็กหนุ่มผมสีลาเวนเดอร์
“หะ หะ หะ หัวหน้าคอนโด!!!!!!!!”
“อาการเป็นยังไงบ้าง”คอนโดเอ่ยถามหมออย่างกังวลยังไงก็จามเขาก็อยากรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครและมาจากไหน “พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
“ดีจังเลยนะ”คอนโดเอ่ยอย่างโล่งอกขืนชายนิรนามมาตายละก็ชินเซ็นกุมิที่พบเป็นกลุ่มแรกมีหวังซวยไปทั้งชาติแน่ อยู่ๆหมอก็แทรกเข้ามา “แต่น่าแปลกนะครับ”
“อะไรเหรอครับที่ว่าแปลก”โอคิตะถาม “ร่างกายของเขาหน่ะครับ แม้จะช้าแต่ก็กำลังทำการรักษาตัวเองอยู่เราแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ลองมาดูสิครับ”หมอเรียกให้คอนโค โอคิตะ ฮิจิคาตะและยามาซากิเข้าไปในห้องผ่าตัด ร่างของเด็กหนุ่มผมสีลาเวนเดอร์ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเขาถูกใส่เครื่องช่วยหายใจและมีสายระโยงระยาไปหมดปรากฏในสายตาของทั้ง4
“ดูนี้สิครับหากว่าผมปิดกั้นห้องนี้ไม่ให้มีลมเลยแม้แต่นิดเดียวแผลของเขาจะทำการหยุดรักษาตนเองแต่หากโดนลมแล้วละก็….”ว่าแล้วคุณหมอก็หยิบพัดลมจิ๋วออกมาเป่าที่หลังมือของเด็กหนุ่มนิรนามทันใดนั้นเนื้อของเขาก็ทำการผสานกันอย่างรวดเร็วจนหน้าตกใจ
“รีบพาเขาไปที่ชินเซ็นกุมิแล้วไปเหมาแอร์มาให้หมด เราได้เพื่อนใหม่สุดแจ่มแล้ว!”สิ้นคำสั่งของคอนโดชินเซ็นกุมิทั้งหมดรีบแย่งย้ายกันออกไปอย่างรวดเร็วแต่ก่อนที่ฮิจิคาตะจะเดินตามออกไปก็ถูกจับข้อมือไว้ก่อน
“เจ้านั้น…เจ้านั้นมาที่นี้รึเปล่า”เด็กหนุ่มนิรนามถอดเครื่องช่วยหายใจออกก่อนเอ่ยถาม “เจ้านั้น?”ฮิจิคาตะขมวดคิ้วอย่างงุนงง
“ข้าถามว่าเจ้านั้นมาที่นี้รึเปล่าไงเล่า!!”เขาลุกขึ้นมาอย่างแรงจนปากแผลที่สมานกันไม่เรียบร้อยฉีกออกกัน “ไอ้เวรนั้นมันอยู่ไหน! ไอ้บ้าเอ๊ย! โผล่หัวของแกออกมานะไอ้ว่าที่เทพไม่ได้ความ แกรู้ไหมว่าข้าต้องเจอเจ้ใหญ่ทำอะไรบ้าง!!!!”เด็กหนุ่มลุกขึ้นอาละวาดแบบไม่คิดถึงบาดแผลของตนแม้แต่น้อย
“เดี๋ยวก่อนครับแผลคุณยัง”คุณหมอและพวกพยาบาลรวมถึงพวกคอนโดก็พยายามจะเข้าไปห้ามแต่เด็กหนุ่มกลับใส่ถุงมือไม่มีนิ้วสีดำสนิทอย่างหงุดหงิดเขาเหวี่ยงหมอกระเด็นไปทางเหวี่ยงคอนโดไปอีกทางพวกพยาบาลที่จะเข้าไปห้ามก็ถูกพายุโหมใส่จนกระเด็นไปคนละทาง
“แหม แรงดีนะครับ”โอคิตะเอ่ยอย่างสนุกตามเดิม “ไอ้กร๊วก ออกมานะแก!!!!~”
ฉัวะ! ดาบของฮิจิคาตะพันเข้าที่หลังของเด็กหนุ่มนิรนามจนล้ม
“เจ้าทำอะไร…”ดวงเนตรสีเลือดมองมาที่ฮิจิคาตะอย่างโกรธๆ ฮิจิคาตะเลิกคิ้ว “ก็ทำให้นายสลบไปอีกรอบไงหล่ะ”ก่อนที่ฝักดาบของรองปีศาจจะระดมฟาดลงบนหัวที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีลาเวนเดอร์ของเด็กหนุ่มนิรนาม
“เขาบอกว่าไม่สามารถบอกอะไรพวกเราได้ บอกแค่ว่าเขามาจากอีกมิติหนึ่งเพื่อตามหาเพื่อนของเขาที่หลุดมาที่นี้ เห็นบอกว่าให้พวกเราเรียกเขาว่า ‘ไร้นาม’ ครับ”ยามาซากิรายงานความคืบหน้าแก่คอนโด และเขาสังเกตเห็นว่ารองปีศาจที่สั่งให้เขาคว้านท้องเป็นประจำได้หายหัวไปแล้ว
“ท่านรองละครับ”
“ไปที่ร้านรับจ้างสารพัดนะ”โอคิตะตอบก่อนกัดคุ้กกี้อีกคำ “จะว่าไปวันนี้เป็นวันเกิดลูกพี่ร้านสารพัดรับจ้างนี้นา”ยามาซากิยิ้มกริ่ม และแล้วคอนโดก็เห็นร่างของเด็กหนุ่มผมสีลาเวนเดอร์กำลังพยุงตัวเองเดินผ่านห้องที่พวกเขาอยู่ไป…
“จับไว้!จับไร้นามไว้ให้ได้!!!!!!~”
“ปล่อยข้านะ! ปล่อยเซ่!!!~”ไร้นามตะโกนลั่นพยายามหลุดออกจากการพันธนาการถุงมือสีดำสนิทปรากฏขึ้นอีกครั้งดาบสายลมปรากฏขึ้นรอบห้อง
“ขืนนายทำแบบนั้นฉันไม่พาไปหาเจ้าหัวทองแน่”เสียงของฮิจิคาตะดังขึ้นเรียกให้ดวงตาสีเลือดตวัด
ขวับ “เจอเจ้าบ้านั้นแล้วหรือขอรับ มันอยู่ที่ไหนขอรับพาข้าไปอัดมันทีขอรับ”และแล้วม้าพยศก็กลายเป็นหมาน้อยสุดเชื่องไปในบัดดล
“ท่านฮิจิคาตะขอรับ~”
“…..”
“ท่านฮิจิคาตะ…”
“…..”
“ท่านฮิจิ…”
“หุบปากได้แล้ว น่ารำคาญโว้ย!!!!!~”รองปีศาจตะคอกใส่อาคันตุกะเสียงดังลั่นทำให้ ‘ไร้นาม’ มุดลงไปใต้ผ้าห่ม อะไรอะข้าแค่ได้ยินมาว่าวันนี้เป็นวันเกิดคนสำคัญของท่าน ข้าเลยจะบอกท่านว่าเอาเวลาที่มาเฝ้าข้าไปทำอะไรให้เขาไม่ดีกว่าหรือเท่านั้นเองนะขอรับ”
“ไร้สาระชะมัด…..”ฮิจิคาตะก้มหน้าทำงานต่ออย่างไม่ใส่ใจอะไร ไร้นามมองร่างสูงนั้นดวงเนตรสีเลือดของเขาราวกับจะสามารถมองทะลุเข้าไปในจิตใจของรองปีศาจ
“มีอะไร”ฮิจิคาตะที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายจ้องอยู่ถามขึ้น ไร้นามสะดุ้งเฮือก “เปล่าขอรับ” เขามุดเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง
---------------50%--------------
เดี๋ยววิดน้ำก่อนนะครับ ไว้จะมาลงต่ออีก ต้องขอโทษคุณกินล่วงหน้า ขออธิบายนิดครับ เซ็ทจะเป็นคนเขียนฝั่งคุณกินและผมจะเขียนฝั่งคุณฮิจิ 'ไร้นาม' ทั้งสองจะมาเจอกันตอนจบครับ /ก้มกราบขอโทษรีดเดอร์และคุณกินเจ้าของวันเกิดก่อนไปวิดน้ำต่อ
เทน
-----------------มาต่ออีกนิด-------------------
ดวงเนตรสีเลือดของเด็กหนุ่มผู้เป็น ‘ไร้นาม’ ไล่ไปตามตัวหนังสือ ‘วิธีการทำเค้กแสนอร่อย’ แต่ก็เหลือบมองอีกคนภายในห้องไปด้วย ซึ่งอยู่ๆคนๆนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไปเสียอย่างนั้น
ออกไปไหนนะ?
ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้ลุกตามออกไปเสียงของคนคุ้นเคยก็ดังขึ้นในหัวของเขาเสียอย่างนั้น
“(เฮ้ เจ้าอยู่ในนั้นใช่มะเจ้าหัวม่วง)”
“อยู่ มีปัญหามะ”เขาเอ่ยตอบออกไปแบบนั้น ดวงเนตรสีเลือดมองลอดออกไปตรงช่องว่างประตู ซึ่งก็เห็นรองปีศาจยืนพิงประตูอยู่ เขามองตามดวงตาของฮิจิคาตะที่มองไปทางชายผมสีเงินหยักศกซึ่งกำลังลากเด็กหนุ่มร่างบางอีกคนในชุดกิโมโน เขากระตุกยิ้มอย่างสะใจ
“ไอ้ลักษณะแบบนั้น มันอะไรกันน่ะ?”
“(หุบปากไปเลยไอ้เบื้อก!!!~ ก่อนว่าคนอื่นหัดดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ!!!!)”
“พูดมาก็ดี เตรียมตัวโดนอัดไว้ได้เลย!”
หลังจากนั้นไม่นานฮิจิคาตะก็กลับมาทำงานที่ห้องอีกครั้ง เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ทำไมไม่ไปทำห้องอื่น(วะ) ดวงเนตรสีเลือดมองไปยังดวงเนตรสีมหาสมุทรราวกับจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่าย
“ท่านฮิจิคาตะ เคยได้ยินเรื่องนี้ไหมขอรับ?” เด็กหนุ่มเอ่ยออกไปในที่สุด เรียกให้รองปีศาจละออกมาจากเอกสารตรงหน้า “อะไร?”
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ดินแดนอันทรุดโทรมมีหญิงสาวอยู่คนหนึ่งนางมีดวงหน้าที่งดงามมาก นางเป็นที่รู้จักในดินแดนแห่งนี้เพราะนางทำให้ชาวบ้านในดินแดนแห่งนี้ที่โศกเศร้ามีรอยยิ้มขึ้นมาได้ขอรับ ซึ่งความจริงนางคือเจ้าหญิงแห่งดินแดนนี้ ภายในวังนางเป็นที่รักเพราะด้วยนิสัยและความเมตตาของนาง แต่ว่านับจากที่แผ่นดินตรงข้ามบุกเข้ามาเพื่อครอบครองแผ่นดินของนาง ซึ่งประชากรในตอนนั้นไม่ต้องการถูกกดขี่จึงไปเรียนขอเจ้าหญิง ซึ่งเจ้าหญิงเองก็รับคำ ประชาชนตั้งกองกำลังขับไล่เจ้าหญิงจึงเป็นผู้นำทัพ แต่ทว่ากองทัพของพวกนางก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้…… หลานคนได้จากไปด้วยความตาย ดินแดนของนางถูกแผ่นดินตรงข้ามยึดครอง เจ้าหญิงซึ่งโศกเศร้าได้ทิ้งตำแหน่งและมาเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา….
“โง่จังเลยนะเจ้าหญิงหน่ะ….”รองหัวหน้าแห่งชินเซ็นกุมิเอ่ยขัดอารมณ์สุนทรพจน์ของไร้นาม เด็กหนุ่มหันไปส่งใบหน้า เอ๋อๆให้แก่ฮิจิคาตะ โทชิโร่ ซึ่งรองปีศาจได้ถอนหายใจก่อนเอ่ยต่อ “หากคิดว่าการที่ยอมมาเป็นชาวบ้านจะทำให้อะไรดีขึ้นละก็ คิดผิดเลยละถ้าเป็นฉัน ฉันจะเป็นพันธมิตรกับแผ่นดินตรงข้ามล่อให้มันเชื่อใจก่อนแล้วค่อยตลบหลังมันตอนหลัง”
คุณมันชั่วแบบครบสูตรเลยนี้ฟร่า….
“แต่เรื่องที่ข้าจะเล่ามันยังไม่จอบนี้นาขอรับ” ไร้นามปั้นยิ้มก่อนดึงอารมณ์สุนทรพจน์กลับมาอีกรอบ(ขอให้นึกตามแล้วคุณจะพบว่ามันคุ้นสุดยอด)
อยู่มาวันหนึ่งนางได้พบกับชายหนุ่มผู้ที่ทำงานให้แก่แผ่นดินที่มายึดครอง ทั้งสองเกิดความรักโดยไม่รู้ตัว พวกเขาจึงตกลงเป็นคนรักกัน แต่หลังจากนั้นมาฝ่ายชายก็ไม่มาหาอีกเลย แม้แต่วันเกิดของนางเขาก็ไม่เคยเอาอะไรมาให้เป็นของขวัญเลยแม้แต่น้อย นางจึงตัดสินใจหนีไป….
ซึ่งวันนั้นเป็นวันเกิดของนางพอดีฝ่ายชายซึ่งไปหาซื้อแหวนแต่งงานได้มาหานาง แต่ก็ไม่พบนางเลย เขารอคอยเท่าไหร่นางก็ไม่ปรากฏตัวให้เห็น เขาจึงรู้ว่านางมิได้อยู่ในดินแดนนี้อีกแล้ว…..
เขาจึงออกตามหาตัวนาง วันวานได้ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแล้วเขาก็ได้พบกับเจ้าหญิงในฐานะชาวบ้านซึ่งได้หมดลมหายใจจากเขาไปก่อนเพียงแค่วันเดียว นางจากไปด้วยโรคร้ายที่ติดมาตั้งแต่สมัยครองราชย์ ชายหนุ่มโศกเศร้าเป็นอย่างมากจนแทบขาดใจ สุดท้ายเขาก็ได้พา ‘ร่าง’ ของนางกลับดินแดนของตนสุดท้ายแล้วความรักของพวกเขาทั้งสองก็ถูกพรากไปด้วย…ความตาย…
“โว้ย!”ฮิจิคาตะทุบโต๊ะด้วยความหงุดหงิดจนไร้นามสะดุ้งเฮือกอารมณ์สุนทรพจน์(สตอแหล)ลอยกลับไปหาเจ้าของผู้มีเรือนผมสีทองยาวสลวยเป็นที่เรียบร้อย “อะ อะไรหรือขอรับ”
“ไอ้เรื่องบ้านี้มันอะไรฟร่ะ ไอ้ผู้ชายเวรนั้นมันน่าหมั้นไส้ชะมัด เป็นคนรักแต่ไม่ไปดูแล คนแบบนี้ไม่ต้องมีใครรักไปทั้งชาติก็ดีแล้ว คนบ้าอะไรฟร่ะน่าจับคว้านท้องชิบ!”
กำลังด่า+แช่ง+จะคว้านท้องตัวเองอยู่หรือขอรับ…..
“อ่า…อันนี้แล้วแต่คนคิดนะขอรับ….”ไร้นามเหงื่อตกกับความซื่อไม่ดูเวลาของฮิจิคาตะก่อนหันหลังให้ชายหนุ่มอีกครั้ง
รู้สึกเปลื้องน้ำลาย(สตอแหล)ไงไม่รู้แฮะ…
ดวงเนตรสีเลือดปรือลงเรื่อยๆ ด้วยความที่แอร์เย็นสบายเกินเหตุ เขาเองก็เป็นสายลมอิสระแต่การที่มาอยู่โดยมีโซ่ล่ามแบบนี้ไม่ดีเท่าไร แต่คร่านี้เขากลับคิดว่าการอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะการลอบมองใบหน้าเครียดๆที่หวนนึกถึงสิ่งที่เขาเล่าทำให้ชีวิตครืนเครงไปอีกแบบ ดวงเนตรสีเลือดปรือลงไปอีกรั้ง
เพียะ! ฝ่ามือของเขาฟาดเข้าที่แก้มของตัวเองแบบเต็มแรงทำเอาฮิจิคาตะหลุดจากภวังค์
“อะไรของแกวะ”
“เปล่าขอรับ แค่กลัวว่าตัวเองจะหลับเท่านั้นขอรับ” ดวงเนตรสีเลือดที่เบิกกว้างด้วยความเจ็บปรือลงอีกครั้ง อ้า…ข้าคือสายลม…แอร์มัน…เย็นสบายชะมัดเลยวุ้ย
“ฉันสงสัยเรื่องที่แกเล่าอยู่นิดนึงวะ”
“ฟี้~~~~~ฟี้~~~~”
“…..”
“ไหนว่ากลัวหลับไงฟร่ะ แล้วแกจะหลับเพื่อ!!!” มือที่ถือขวดหมึกที่เตรียมเหวี่ยงใส่หัวทุยๆสีม่วงนั้นชะงักไป เขาวางขวดหมึกลงบนโต๊ะเหมือนเดิม “เอาเหอะเดี๋ยวฉันจะคิดหาคำตอบแล้วจะแก้เรื่องให้แล้วกัน” รองปีศาจลุกเดินออกไปพร้อมหนังสือ ‘วิธีการทำเค้กแสนอร่อย’ ที่ไร้นามจงใจวางไว้ข้างหัว โดยไม่ได้สังเกตเห็นเปลือกตาซ้ายของไร้นามผู้มีเรือนผมสีม่วงที่เปิดออกเล็กน้อยเผยให้เห็นดวงเนตรสีเลือด
แล้วทำไมแกไม่ไปแก้ซะตั้งแต่แรกละ(วะ)
----------------25%----------------
อีกนิดเดียวครับคุณกิน~~~~~~ผมจะได้แฮปอย่างเป็นทางการแล้ว >w< ต้อง รีบปั้นต่ออย่างไว!
เทน
----------มาต่อ------------------------
แม้ว่าดวงเนตรสีเลือดนั้นจะปิดสนิทแต่ริมฝีปากนั้นกระตุกยิ้มทุกครั้งที่ได้ยินเสียงระเบิดจากห้องข้างๆที่เป็นห้องครัว เขาส่ายหน้าน้อยๆอย่างเหนื่อยใจ ให้ตายสิกะอีแค่เค้กมันจะยากอะไรนักหนานะ หรือคู่มือที่ให้ไปจะยากเกิน? ไม่นะมันเป็นหนังสือสำหรับฝึกหัดทำนี้นา พี่แกต้องทำเค้กชอคโกแลตแหง ว่าแล้วไร้นามก็ลุกขึ้นยืนกระชากโซ่ออกอย่างง่ายดาย(แล้วไมแกไม่ทำแต่แรก?)เดินไปที่ประตูห้องครัวนั้นก่อนเปิดประตูออก
“ให้ช่วยไหมขอรับ?”เสียงที่เอ่ยออกไปทำเอาฮิจิคาตะสะดุ้งเฮือก “นะ นายลุกขึ้นมาได้ไงเนี่ย!” ถามอย่างตื่นตระหนกความจริงที่ตกใจไม่ใช่เพราะคนๆนี้หลุดจากโซ่แต่เป็นเพราะไร้นามเห็นครัวที่บงบอกได้ว่ากำลังทำอะไร กลิ่นไหม้ลอยมาแตะจมูกของไร้นามเขาโคลงหัวทุยๆสีลาเวนเดอร์ไปมา
“เรื่องนั้นชังมันเถอะขอรับท่านฮิจิคาตะ ไหม้แล้วนะขอรับ...”ว่าก่อนชี้ไปที่เตาอบที่เริ่มมีควันดำลอยออกมา “…”
“ไหม้แล้ว!!!!~”
“เห? เล่นเค้กชอคโกแลตเลยรึขอรับ?”ไร้นามเอ่ยถามเหลือบเห็นคู่มือของตนที่เปิดหน้าเค้กชอคโกแลตเอาไว้ เขากระตุกยิ้มบางๆ ก่อนเอ่ยคำเดิมอีกครั้ง “ให้ช่วยไหมขอรับ?”
“ไม่ต้อง”คำตอบมาแบบไม่ต้องคิด “เอ….ท่านกินโทกิจะกินหรือขอรับ ข้าว่าหากให้ท่านทำเองไปเรื่อยๆมีหวังเค้กสุดพิลึกคงออกมา หรือไม่ก็ทำไม่ทันแหงๆ”
คำแทงใจของไร้นามทำเอาฮิจิคาตะสะอึก สมองประมวณผลอย่างรวดเร็ว จริงอย่างที่ไร้นามว่าเขาทำมาประมาณห้าชั่วโมงครึ่งแล้วแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จเลยสักอันหากทำไปเรื่อยก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ดวงเนตรสีมหาสมุทรมองไล่จากหัวลงเท้าอีกฝ่าย ดูจากลักษณะจะเป็นพวกที่ไม่ได้ออกงานนอกบ้าน น่าจะเป็นพ่อบ้านที่เก่งพอสมควร สุดท้ายรอยยิ้มอ่อนโยน(แอบเกรียน)ของไร้นามก็ทำให้เขาคอตก
“ช่วยหน่อยแล้วกัน”
หลอกล่อง่ายชะมัด!
“ขอรับ” ไร้นามรวบเส้นผมสีลาเวนเดอร์ยาวขึ้นก่อนปักด้วยปิ่นสีดำสนิท เขาดึงแขนกิโมโนสีลาเวนเดอร์ขึ้นก่อนใช้เชือกมัดเอาไว้ ท่าทางราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่ารองปีศาจต้องยอมให้เขาช่วย
“อืม….ท่านกิโทกิเป็นคนชอบของหวานสินะขอรับ เค้กชอคโกแลตอาจขมเกินไป อืม…..”ไร้นามครุ่นคิดก่อนมองไปรอบๆห้องพบเข้ากับนมสตอเบอรี่ที่ตั้งอยู่ข้างตู้เย็น
“จริงสิ! ทำตัวเค้กเป็นเป็นชอคโกแลตส่วนหน้าเป็นครีมสตอเบอรี่ดีไหมขอรับ?”
“อะ อืม” ฮิจิคาตะพยักหน้าอย่างจนใจ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าหน้ามายองเนสที่เขากะจะทำละนะ ไร้นามตบมือดังเพียะก่อนยิ้ม “งั้นก็ลงมือทำเลยนะขอรับ มองวิธีทำดีๆ แล้วจำไปทำนะขอรับ”
“ได้” แล้วรองปีศาจก็เพ่งมองอย่างตั้งใจ ไร้นามลวงเอาชอคโกแลตออกมาจากถุงก่อนหยิบมีดขึ้น แต่แทนที่เขาจะวางมันลงกับเขียงเขาดันโยนชอคโกแลตขึ้นฟ้า มีดในมือกวัดแกว่งไปมาสุดท้าย ‘ผง’ ชอคโกแลตก็ตกลงเขียงแล้วเจ้าตัวก็คว้าโน้นนี้นั้นมาผสมกันด้วยความเร็วแสง….
มองไม่ทันโว้ย ไอ้เบื้อก!!!!~
“หา? อย่างท่านเนี่ยนะไม่กล้าบอกรัก”ไร้นามที่กำลังนั่งแกะสตอเบอรี่เป็นรูปหัวใจเอ่ยอย่างสงสัย หน้าเมะขนาดนี้แถมเถื่อนได้อีกคนอย่างนี้ไม่กล้าสารภาพรักเนี่ยมันเหลือเชื่อเกินเหตุ
“ก็ใช่สิ ฉันว่าจะสารภาพวันนี้แต่แกมาเล่าเรื่องเจ้าหญิงอะไรนั้น ฉันเลยไม่มั่นใจไงเล่า!”ฮิจิคาตะทุบโต๊ะเสียงดังลืมไปว่าลูกน้องยังอยู่อีกเพียบ ไร้นามที่ตกใจเสียงทุบโต๊ะเรียกสติกลับมา เขาถอนหายใจเฮือกก้มหน้าก้มตาแกะสตอเบอรี่ต่อ เสียงเยียบเย็นชวนหนาวสันหลังเอ่ยขึ้นทั้งที่ดวงเนตรนั้นไม่ละออกจากสิ่งที่อยู่ในมือ
“หวาดกลัวอะไรไม่เข้าท่านะขอรับ หากท่านหวาดกลัวว่าการที่สารภาพออกไปแล้ว ท่านไม่อาจทำสิ่งที่ดีที่สุดได้ขอแค่ท่านรักและห่วงใยก็พอ แต่ก็ควรไปหาสักวันสองวันในรอบอาทิตย์ และหากท่านไม่กล้าพูดก็สารภาพทางอ้อมก็ได้นี้ขอรับ ความรักเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตของมนุษย์ ความรักจะไปในทางได้ขึ้นอยู่กับหัวใจของทั้งสองฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นความรักต่างฐานะหรือรักต้องห้ามก็ตาม อาจเป็นเพราะความรักก็ได้ละมั้งขอรับความรักของท่านทั้งสองที่ทำให้ ‘พวกข้า’ มาปรากฏตัว ณ ที่แห่งนี้” ดวงเนตรนั้นหมองลงเรื่อยๆจนฮิจิคาตะหนาวสันหลังเขารอบสงสัยว่า ความรักทำให้หมอนี้ปรากฏตัวขึ้นหมายความว่ายังไง แต่ก่อนจะได้เอ่ยถามกลับอยู่ๆเหมือนคนตรงหน้าจะรู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นในทันที
“อ้า! ขออภัยขอรับข้าพูดมากไปนิด ลืมๆมันไปซะเถอะนะขอรับ” ไร้นามวางสตอเบอรี่ที่แกะเสร็จลงในจานก่อนเดินไปล้างมือ ร่างของเขาไปยืนอยู่หน้าประตูครัว ก่อนหันกลับมาส่งยิ้มให้แก่ฮิจิคาตะ
“เจอกันคราวข้า ‘อาจจะ’ไม่ได้มาในฐานะ ‘ไร้นาม’ แต่อาจมาในฐานะ ‘ผู้นำทางอันยิ่งใหญ่’ (ยิ่งใหญ่ = Ida I na)” ก่อนร่างของไร้นามจะหายไปอย่างไร้ร่องลอย…..
ณ ร้านสารพัดรับจ้างคุณกิน
“กินโทกิอยู่รึเปล่า เฮ้!” รองปีศาจเดินเข้าไปในร้านทีมืดสนิท เขานั่งลงบนโซฟาก่อนวางเค้กลงบนโต๊ะ เปิดฝากล่องออกดูว่ามันเละรึเปล่า เค้กชอคโกแลตหน้าครีมสตอเบอรี่ที่แต่งหน้าด้วยสตอเบอรี่รูปหัวใจปรากฏในสายตามองตัวอักษรที่เขียนด้วยนมข้นก็นึกแค้นอีกคนที่แอบเขียนไว้ตอนไหนไม่รู้ จะแก้ก็ไม่ทันเสียแล้ว
เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆแต่เจ้าของร้านก็ไม่กลับมาเสียที ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนด้านหลังดูครืนเครงกันเช่นปกติ ฮิจิคาตะก้มหน้ามิดหวนนึกถึงเรื่องที่เจ้าของเรือนผมสีลาเวนเดอร์เล่าจนได้
……..ซึ่งวันนั้นเป็นวันเกิดของนางพอดีฝ่ายชายซึ่งไปหาซื้อแหวนแต่งงานได้มาหานาง แต่ก็ไม่พบนางเลย เขารอคอยเท่าไหร่นางก็ไม่ปรากฏตัวให้เห็น เขาจึงรู้ว่านางมิได้อยู่ในดินแดนนี้อีกแล้ว…..
ขออย่าเป็นจริงเลย….
เสียงนาฬิกาบงบอกเที่ยงคืนดังขึ้นพร้อมเสียงประตูเปิด ร่างของเจ้าของร้านก้าวเข้ามา พอคุยกันได้สักพักคำตอบที่เขาได้กลับมาคือ ‘ไปเที่ยวมา’ ทำเอาความโกรธเขาพุ่งปรี๊ด จับไหล่ร่างนั้นชนกำแพงอย่างแรงก่อนเสียงกู่ร้องของอีกฝ่ายจะดังลั่น
“ช่วยด้วย!!!!!~”
‘ข้อความบนเค้กได้เป็นจริงไปเสียแล้วสินะขอรับ แม้ว่ายาจะไม่ได้ใช้ก็ตาม….’
....ความรักของฉันมีเพียงนาย และฉันต้องเอาใจสาวกวายแล้วละนะ….
----------~Fin~----------
แถม
ณ ที่อยู่ของไร้นามทั้งสอง
ร่างของเด็กสาวผมสีดำสนิทยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสองพร้อมปล่อยรังสีอาฆาตสุดลิมิต ทำเอาอีกสี่คนที่เหลือที่เป็นฉากหลังเหงื่อตก
“กล้าเสนอหน้ากลับมา แสดงว่าเตรียมใจตายแล้วใช่ไหม…..”เสียงอาฆาตดังมา ทำเอาไร้นามทั้งสองเหงื่อตก
“ใจเย็นๆก่อนพวกเราได้ค่าแรงมาด้วยนะ…”
“คิดว่าได้มาแล้วจะจบเหรอยะ!!!!!”
“อ้าก!!! ปล่อยพวกข้าไปเถอะเจ๊ใหญ่!!!!!~”
‘พวกข้าอาจไม่ได้ไปในฐานะ ‘ไร้นาม’ จริงๆนั้นละ เพราะจะไปในฐานะเศษเนื้อ!’
------------~Fin~------------(แท้ๆ)
และ และแล้ว T^T Happy Brith Day คุณกินย้อนหลัง(9วัน) คร้าบ~ ขอให้ท่านโมเอะยิ่งๆขึ้นและทำอะไรฮาๆให้กระผมยิ้มอีกนะขอรับ~~~
ว่าด้วยไร้นาม ไอ้พวกนี้เป็นใครยังบอกให้มิได้นะขอรับ ใครอยากรู้ติดตามเรื่องวุ่นคุณพ่อบ้านนะครับ จะไปเร่งไอ้เซ็ทให้ครับได้เวลา...โปรยรูปฉลอง!!
(รูปหากินไอ้เซ็ท)
ชอบลายเส้นนี้ชะมัด คุณกินเคะ(เลือดกำเดาทะลัก)
ความคิดเห็น