คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ตอนพิเศษ] Fic HBD คุณกิน (ตอน1)
Fic HBD คุณกิน! By :: SET./TEN.
:: Gintama Fanfiction
:: Fic HBD
::ReseT.
ยามเช้าของวันที่ 10 ตุลาคม ร่างของเจ้าของร้านรับจ้างสารพัดยังคงนอนว่างงานอยู่บนฝูกตามเดิม แต่ด้วยเสียงนาฬิกาปลุกอันแสนน่ารำคาญทำให้เขาต้องลุกขึ้นมา วันนี้เหล่าปลิงทั้งหลายไปอยู่บ้านของโอโทเอะกันหมดตอนนี้จึงเหลือเขาเพียงคนเดียวในร้านสารพัดรับจ้างแห่งนี้...ละมั้งนะ....
โครม!!
ร่างของเด็กหนุ่มผมสีทองพุ่งเข้ามาทางหน้าต่างเสียงดังจนกินโทกิหันไปมอง ร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาลเก่าๆเท่านั้น
“เฮ้!...นายน่ะ” กินโทกิรีบพุ่งมาดูอาคันตุกะที่หมดสติไปแล้ว ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างงุนงง เลือดจากแผลที่ท้องของอีกฝ่ายที่ซึมออกมาหยดลงพื้นทำให้เจ้าของร้านรับจ้างสารพัดรีบหากล่องปฐมพยาบาลในทันที
……………
…….
….
…
..
.
ดวงเนตรสีทับทิมจ้องมองร่างของอาคันตุกะหนุ่มนอนอยู่บนโซฟาอย่างสงสัย คนผู้นี้เป็นใครและมาจากไหนแล้วไปโดนอะไรมา คำถามเดิมๆยังคงวนอยู่ในหัวเขาหากเด็กหนุ่มตรงหน้าไปฟื้นมาตอบเขามีหวังเขาได้กระชากคอขึ้นมาแหง
“อืม.....” และแล้วอาคันตุกะหนุ่มก็รู้สึกตัวขึ้นดวงเนตรสีแซปไฟร์ค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆเขาพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่งอย่างมึนงง “ที่นี้....”
“ร้านสารพัดรับจ้างคุณกิน บ้านฉันเอง” กินโทกิเอ่ยขึ้นทำให้เด็กหนุ่มผมสีทองหันมามองอย่างตกตะลึง “ท่านคือ....ท่านซากาตะ กินโทกิ งั้นหรือขอรับ” เป็นเรื่องแปลกที่เด็กหนุ่มคนนี้กลับรู้จักเขาทั้งๆที่เขาไม่รู้จักอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“นายเป็นใคร” คำห้วนๆที่เอ่ยตามนิสัยดังขึ้น อาคันตุกะหนุ่มขมวดคิ้ว “ข้าไม่อาจบอกชื่อได้...โปรดเรียกข้าว่า ‘ไร้นาม’ เถิดขอรับ” เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มอบอุ่นให้แก่กินโทกิ ทำให้เจ้าของร้านรับจ้างสารพัดทำอะไรไม่ถูก “งะ...งั้น‘ไร้นาม’นายคงใส่ชุดเจ้าชินปาจิได้นะ ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะเสื้อมันเปื้อนเลือดไปหมดแล้วนี้”
“ขอรับ...”
“ท่านกินโทกิขอรับ มีแขกมาขอรับ” เสียงเรียกของไร้นามทำให้กินโทกิต้องเงยหน้าจากซีคิดอย่างช่วยไม่ได้ “ลูกค้าเหรอ?”
“เปล่าขอรับ รองหัวหน้าชินเซ็นกุมิ ท่านฮิจิคาตะ โทชิโร่ ขอรับ” ไร้นามในชุดกิมโมโนสีเหลืองอ่อนที่คางุระแอบซื้อไว้(เพราะเจ้าตัวใส่ชุดชินปาจิไม่ได้)เดินเข้ามาหากินโทกิที่เบิกตาโพล่งกับชื่อที่ถูกเอ่ยออกมา ฮิจิคาตะ!?
“ไง” ใบหน้าของรองหัวหน้าปีศาจปรากฏในสายตาของกินโทกิ “มาทำพระแสงไรฟร่ะ”เจ้าบ้านเริ่มเปิดสงครามโดยไม่เชิญแขกเข้าบ้านเลยแม้แต่น้อย “หมอนั้นใครหน่ะ” แม้ว่าคำถามจะคลุมเครือแต่เจ้าของร้านรับจ้างสารพัดก็รับรู้ว่าฮิจิคาตะหมายถึงใคร
“ไม่รู้ อยู่ๆมันก็พุ่งเข้ามาทางหน้าต่างแถมบาดเจ็บด้วยมันบอกให้เรียกว่า ‘ไร้นาม’ น่ะ”ตอบโดยปัดๆแต่ดูรองปีศาจจะใส่ใจเป็นพิเศษ “ ‘ไร้นาม’เหรอ? จะว่าไปวันนี้ก็มีคนชื่อนี้มาหาฉันเหมือนกันนะ บาดเจ็บมาด้วย แต่รายนั้นหัวม่วง...”
“ว่าแต่แกมาทำไมฟร่ะ” กินโทกิถามเสียงกวนๆอีกครั้งสงครามจึงเริ่มต้นขึ้นแต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงเนตรสีแซปไฟร์ของไร้นามที่เบิกกว้างอย่างตกตะลึงในสิ่งที่ได้รับฟัง
…เจ้าก็มางั้นรึ...
“ท่านกินโทกิขอรับ...”ไร้นามที่กำลังทำอาหารให้แก่เจ้าของบ้านทั้งที่ยังบาดเจ็บ กินโทกิเงยหน้ามองอย่างสงสัย “อาราย~”
“นม....สตอเบอรี่หมดขอรับ.....”
“.....”
“ว่าไงน้า~~~~~”
“ไหงข้าต้องออกมาด้วยละขอรับ?” ไร้นามเอ่ยอย่างสงสัย ซึ่งเจ้าของร้านสารพัดรับจ้างจะไม่ใส่ใจคนเจ็บเลยสักนิด “นายมาอาศัย เพราะงั้นค่าเป็นอยู่นายก็ต้องจ่ายสิ”
หรือหาคนจ่ายเงินกันแน่ขอรับ....(เสียงในใจไร้นาม)
“ถ้าเช่นนั้นเพื่อเป็นการตอบแทนนะขอรับ.....วันนี้เที่ยวให้เต็มที่ข้าจะเป็นเจ้ามือเองขอรับ!”สิ้นคำของไร้นามกินโทกิก็จับแขนของเขาลากไปในทันใด”งั้นเริ่มจาก!”
“?”
“แทงมาสูงหรือต่ำ!”
“.......”
“นี้ละที่อยากมา นายเลือกสูงหรือต่ำ”กินโทกิเอ่ยอย่างสนุกสนานตามนิสัย”ท่านกินโทกิหากข้าพูดอะไรให้ท่านพูดตรงข้ามนะขอรับ”ไร้นามเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “หา?”
“สูง!”
“สูง!”
“ต่ำ!”
“สูง!”
“ข้าสูงขอรับ...”ไร้นามเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นจนกินโทกิสะดุ้งเฮือก “พูดตรงข้ามกับข้าขอรับ...”ไร้นามเอ่ยอีกครั้งแต่เสียงเบากว่าเมื่อครู่มาก
“งะ.....งั้นฉันต่ำ”
“ออกต่ำครับ!!” กินโทกิเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงซึ่งไร้นามกลับฉีกยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน”บอกแล้วไงขอรับว่าจะข้าจะเป็นเจ้ามือให้”
“ได้มาเพียบเลยแฮะ”กินโทกินั้นเงินในกระเป๋าอย่างสบายใจซึ่งไร้นามก็ยังยิ้ม”อยากไปไหนอีกไหมขอรับ ข้าจะพาไป”ไร้นามเอ่ยอย่างอ่อนโยนแบบไม่สนแผลตัวเองเลย อย่างน้อยขอเพียงแค่วันนี้อยากให้เขามีความสุขที่สุดก็พอ “งั้น.....ปาจิงโกะ....”
“ไม่เอาการพนันแล้วขอรับ!”
“เชอะ...”
“งั้น....”
ในยามนี้เป็นยามเที่ยงแล้วร่างของทั้งสองหยุดลงหน้าสำนักงานชินเซ็นกุมิ ซึ่งกินโทกิมองป้ายสำนักงานอย่างฉงน ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้ได้เนี่ย!!!!
“ท่านกินโทกิมีอะไรหรือขอรับ?”ไร้นามเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะตามข้อมูลที่เขาได้รับมาอีกฝ่ายเกลียดการสุงสิงกับพวกชินเซ็นกุมิมากที่สุดไม่ใช่เหรอ….?
“เปล่า…แค่สงสัยว่าฉันมาที่นี้ทำไม….”คุณกินตอบก่อนหันหลังจะเดินกลับแต่ก็ช้าเกินไป “เฮ้…มีธุระอะไร”
มาทำไมตอนนี้ฟร่ะ!!
กินโทกิรีบใส่เกียร์หมา(?)วิ่งออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วแบบไม่หันกลับไปมองแต่อย่างใด แต่ก็ไม่ลืมฉุดกระชากลากถู(?)ไร้นามออกมาด้วย
“อ้าว….ท่านรองฮิจิคาตะเรียกนี้ขอรับ ทำไมถึงวิ่งออกมาละขอรับ?”ไร้นามเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างฉงน ตามจริงข้อมูลที่ได้รับจากแฟนคลับคู่นี้เป็นคู่ยอดฮิตไม่ใช่เหรอ?
“หน่าๆ ฉันไม่อยากตีกับมันตอนนี้”กินโทกิตอบส่งๆ แต่ไร้นามสังเกตเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีระเรืออย่างไร้สาเหตุ ซึ่งสาเหตุนั้นอาคันตุกะหนุ่มก็รู้อยู่แก่ใจ เขาเพียงแค่กระตุกยิ้มกับปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเท่านั้น
น่ารักชะมัด โชคดีจริงๆที่ยอมเสี่ยงตายมา…..
“อ้าว กินโทกินายมาทำไมที่นี้”เสียงของคาสึระดังขึ้นทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในร้านราเม็งเจ้าประจำกินโทกิหันหลังกลับ “เปล่า แค่ผ่านมาเฉยๆ” และก็เป็นโชคร้ายในความโชคดีของไร้นามอีกครั้งที่ต้องถูกถูลู่ถูกังไปอีก…..
“วันนี้ก็มาหรือครับ เถ้าแก่ร้านรับจ้างสารพัด”คุณลุงเจ้าของร้านดังโงะเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจเช่นเคยและเด็กหนุ่มผู้เป็นอาคันตุกะก็ตื่นตาตื่นใจกับดังโงะสูตรเก่า400ปี เขาสั่งมากินเพิ่มราวๆสี่ถึงห้าจานได้
“เถ้าแก่…นี้ใครเหรอครับ”คุณลุงถามอย่างสงสัยดูท่าคนที่ชอบของหวานอย่างดังโงะจะมีแต่พวกที่กินโทกิพามาทั้งนั้น
“อันตัวข้าคือ ‘ไร้นาม’ ขอรับเนื่องด้วยข้าบาดเจ็บสาหัสและมาพบนายท่านกินโทกิเข้า เขาได้ช่วยข้าไว้เช่นนั้นข้าจึงมาเป็นเจ้ามือให้เขาเพื่อตอบแทนขอรับ”ไร้นามตอบด้วยใบหน้าสบายๆเช่นเดิม กินโทกิเริ่มเบื่อกับคำตอบเดิมๆของไร้นามจึงเดินออกมาซะอย่างนั้น
“อ๊ะ! รอข้าด้วยขอรับท่านกินโทกิ! นี้ค่าดังโงะแสนอร่อยขอรับ ไม่ต้องทอนนะขอรับ”ไร้นามส่งเงินแก่เจ้าของร้านดังโงะ ซึ่งชายแก่ก้มลงดูเงินในมือก่อนเบิกตากว้าง “มันเกินมากไปนะพ่อหนุ่ม!”
“ไม่เป็นไรขอรับถือซะว่าตอบแทนสูตรดังโงะ 400 ปี แล้วกันขอรับ!”
“ท่านกินโทกิข้าเหนื่อยแล้วอะขอรับ”ไร้นามเอ่ยพร้อมเสียงหอบเขากุมแผลที่ท้องไว้แน่น ตั้งแต่เช้ากินโทกิก็ลากเขาไปนู้นนี้นั้นซะหลายแห่งเรียกได้ว่าสมใจอยาก!
“เอ๋? เหนื่อยแล้ว? นี้ยังไม่ถึงครึ่งที่ฉันอยากไปเลยนะ”กินโทกิที่งับสายไหมหันกลับมามองด้วยใบหน้าราวเด็กผิดหวัง มันทำให้ไร้นามสะอึก ทำหน้าแบบนี้ใครจะกล้าพูดให้พักเล่า!
“อ่า….ข้าหายเหนื่อยแล้วขอรับ อยากไปไหนต่อดีขอรับ”ไร้นามแสร้งทำตัวตรงราวกับพลังเต็มร้อยแต่ความจริงปวดแผลแทบขาดใจ
“ไปนี้กันปะ”กินโทกิถามก่อนทำท่าดื่มอะไรบางอย่าง ไร้นามมองแล้วนึกขำกับคนที่ทำตัวไม่สมเป็นเคะ “ได้ขอรับ”
“งั้นไปกันเลย”กินโทกิดูกระดี้กระด้าขึ้นมาทันทีทันใด “แต่ข้าไม่จ่ายให้นะขอรับ….”
“ละ…แล้วฉันจะมีเงินจ่ายได้ไงละ ไม่สิ นายบอกจะเป็นเจ้ามือไม่ใช่เหรอ”เจ้าของร้านรับจ้างสารพัดร้อนรนขึ้นในทันใด ไร้นามตอบด้วยใบหน้าเย็นช้าแต่ประโยคสุดท้ายเขากลับคลี่ยิ้ม
“ขอรับ ข้าได้บอกว่าจะเป็นเจ้ามือให้ท่าน แต่ข้ายังไม่บรรลุนิติภาวะเพราะงั้นเรื่องนั้นตัดไปได้เลยขอรับ”
นี้แกอายุเท่าไหร่เนี่ย!!!!
“อ้า ปวดไปทั้งตัวเลยแฮะ”กินโทกิบ่นกระปอดกระแปดเขาเดินกลับมายังร้านของตน ไร้นามมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ คนๆนี้ราวกับเด็กๆจริงด้วย ไปได้แม้กระทั่งสวนสุนกแถมไปไหนต่ออีกนะ ทะเลละมั้ง? แล้วก็ โอ๊ย!หลายที่จนเดินขาแทบลากเลย
“ท่านกินโทกิ….”ไร้นามเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจนกินโทกิรู้สึกเสี่ยวสันหลังวูบ เจ้าของร้านรับจ้างสารพัดหันกลับไปมองเจ้ามือของเขาในวันนี้ แต่ก็หันไปเห็นร่างของเด็กหนุ่มที่ต่างจากเมื่อครู่อย่างมากบรรยากาศรอบๆของไร้นามเปลี่ยนไป เรือนผมสีทองสว่างนั้นพลิ้วไหวราวกับว่ามีลมพายุพัดทั้งที่บริเวณนั้นไร้ซึ่งลม ดวงเนตรสีแซฟไฟร์หม่นหมองนั้นมองมาทางกินโทกิอย่างว่างเปล่า
“ในเวลานี้ถึงเวลาที่ข้าควรจะกลับไปแล้ว….”เสียงไร้อารมณ์นั้นดังขึ้นอีกครั้งเขาชี้นิ้วไปทางร้านของโอโทเสะ “นี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าต้องการขอรับ รอยยิ้มของท่านในวันครบรอบ….”
โครม!!! ประตูร้านของโอโทเสะเปิดผัวะออกมาอย่างแรง
“อากินจังสุขสันต์วันเกิดนะ”ร่างของคางุระพุ่งเข้าหาเขาอย่างแรงจนล้มเขาเห็นคนอื่นๆที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่ในร้าน บัดนี้ร่างของไร้นามได้หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว เสียงอันอบอุ่นดังขึ้นข้างหูของเขา กินโทกิคลี่ยิ้ม
‘ไว้เจอกันครั้งหน้า ข้าอาจไม่ใช่ ‘ไร้นาม’อีกแล้วก็ได้นะขอรับ’
“ขอบใจนะ…”
ณ ร้านสารพัดรับจ้าง
ทันทีที่ร่างของเจ้าของร้านที่ขอตัวจากการเลี้ยงวันเกิดตัวเองก้าวเขาร้านของตนเองก็พบกับเงาของคนไม่พึงประสงค์เขาเสียอย่างนั้น
“แก-ไป-ไหน-มา!”รองปีศาจแห่งชินเซ็นกุมิตะคอกใส่หน้าเจ้าของร้านอย่างหัวเสีย จนอีกคนทำตัวไม่ถูก “ไป…ไปเที่ยวมา”
“ไปเที่ยวมา! ตอบง่ายดีนะ! ให้ตรูมารอตั้งแต่เย็นเลยนะเฟร้ยแล้วดูนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว!”ฮิจิคาตะตะคอกเสียงดังลั่น “ทะ ทะ เที่ยงคืน”
“เดี๋ยว แล้วนายมาทำอะไรที่นี้?”กินโทกิเอ่ยถามอย่างฉงนคนๆนี้จะมาหาเขาทำไมกัน ดวงเนตรสีทับทิมมองไปเห็นเค้กช๊อกโกแลตบนโต๊ะ กินโทกิคลี่ยิ้มรู้ทัน “แหม ฮิจิคาตะคุงมาอวยพรวันเกิดฉันเหรอ”
“ใช่แล้วทำไม ฉันแค่ทำตามคำขอของเจ้าบ้านั้นเท่านั้นละ”ฮิจิคาตะยักไหล่ไม่สนใจ กินโทกิพุ่งเข้าหาเค้กอย่างรวดเร็ว “ยังไงก็ขอบใจน้า เค้กเนี่ยของสำคัญใจวันเกิดเลย ฮิจิคาตะคุงอุตส่าห์ทำมาให้”
“เดี๋ยว”ฮิจิคาตะคว้าแขนของกินโทกิด้วยความแรงสุดๆ “ฉันยังไม่ได้ลงโทษนายเรื่องที่ให้ฉันรอเลยนะ”
“เอ๋?”
“วันนี้ฉันจะลงโทษนายให้สุดๆไปเลย”ก่อนรองปีศาจจะกลายเห็นปีศาจของแท้!
“ช่วยด้วย!!!!!!”
‘ขออภัยขอรับข้าช่วยท่านไม่ได้หรอกขอรับ’
TBC~……
ผมเซ็ทเองคร้าบ~ เนื่องจากน้ำท่วมบ้าน(นน)ทำให้มาแปะช้าไปนิด ขออวยพรให้คุณกินงามๆๆๆๆๆๆแบบนี้ไปอีกเรื่อยๆนะขอรับ
เซ็ท
ความคิดเห็น