คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เรื่องวุ่นคุณพ่อบ้าน เรื่องวุ่นนอกสำรับ คริสต์มาส บทจบ
เรื่องวุ่นคุณพ่อบ้าน เรื่องวุ่นนอกสำรับ Punica Fan Fiction คริสต์มาส
บทจบ
:: Punica Fan Fiction
:: เชียร-การิน
:: ฟิค รีเควสให้คุณ TMP
:: SainT,ReseT.
Migeal Side
ข้าหยุดเท้าของตนเองไว้ที่หน้าประตูต้องสาป ประตูที่จะเปิดได้เพียงครั้งเดียวในหนึ่งวัน ซึ่งมันถูกเปิดไปแล้ว…
“ด้วยนามแห่งข้าจอมโจรอสรพิษ ข้าขอเปิดประตูที่เปิดไม่ได้นี้” หน้ากากอสรพิษที่เหลือเพียงครึ่งเดียว ข้าไม่ได้ใส่มันมานานเท่าไรแล้วนะ? หน้ากากมนตราที่สามารถเปิดประตูทุกอย่างได้
“เปิดออกบัดเดี๋ยวนี้ ประตูต้องสาป!!”
โครม!! บานประตูถูกเปิดออกอย่างแรงปรากฏสิ่งที่อยู่ด้านใน เชียรที่ถือกระดาษแห่งคาถาสะกดวิญญาณ และร่างของแลนด์…ที่หมดสตินอนอยู่กับพื้น…
“แลนด์!!!?”
“คาถาสะกดวิญญาณ เป็นคาถาที่ต้องแลกกับความตาย 2 ครั้งเพื่อแลกกับความต้องการ 1 ข้อ สินะครับ คิกคิก” เชียรเอ่ยขึ้น ข้าจึงสรุปได้ทันที เขาได้ใช้ความตายของการินและแลนด์เข้าแลกแน่นอน
“นอกนั้น ยังต้องใช้เลือดของเผ่าปีศาจ 1 ตนด้วย เป็นคาถาที่แปลกพิลึกจนไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะครับ แค่ก!”
“!!?” ข้าเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเชียรกระอักเลือดออกมา หมายความว่าเขา…
“รึว่าเจ้า!?” ข้าเข้าไปประคองเขาที่ล้มลงอยู่รวดเร็ว เขาแลกต้องความตายสองครั้งของตัวเองกับเลือดของแลนด์เป็นแน่!?
“เอ้า…ฉันยอมขนาดนี้แล้วนายจะยอม…ยิ้มให้ฉันเห็นไหมนะ…” ก่อนจะเข้าสู่ห้วงแห่งความตายครั้งที่สอง กระดาษคาถาเปล่งแสงสีขาวก่อนฉีกขาดออกจากกัน การที่ใช้ชีวิตมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับคาถาของแดนปีศาจทำให้การคืนชีพไม่ได้รวดเร็วถึงขนาดที่ว่าฟื้นได้ทันที…เขาแลกกับความต้องการอะไรกันแน่?
Shadow Side
ทำไมหนังตาถึงได้หนักแบบนี้นะ…กับการเสียเลือดไปกับการประกอบพิธีมันมีผลกับข้าขนาดนี้เลยรึไงกันนะ?
“แลนด์!? รู้สึกตัวแล้วเหรอ!” เสียง…ของเกล…? ข้าค่อยพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นทั้งๆที่ตายังพร่าเลือน เห็นกลุ่มเส้นผมสีใบเตยจางๆ จึงแน่ใจว่าเป็นเกลแน่นอน เพราะพลิกแผ่นดินหายังไงคนที่จะเรียกข้าว่าแลนด์แล้วมีเส้นผมสีเขียวก็มีเจ้าหมอนี้เท่านั้น
“เชียรละ เกล” ข้าเอ่ยถามถึงชายผู้ที่ข้าติดตาม พิธีสำเร็จรึเปล่า? แล้วเขาตายจริงๆรึเปล่า?
“เจ้าหนูนั้นปลอดภัยดี กำลังไปดูอาการเจ้าหนูการิน” ทำไมเขาถึงเรียกเจ้าหนูไปซะทุกคนเลยนะ? ข้าค่อยๆลุกเดินไปที่ประตู เมื่อเปิดก็เห็นร่างของคนสองคน คนหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ที่นอนอยู่บนเตียง อีกคน…คือชายหนุ่มผมสีชะเอมที่ลุกไหม้
“เชียร…”
“เขาฝันเห็นอะไรกันแน่นะ?” เชียรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนข้าแปลกใจ อย่างน้อยก็ถือว่าคุ้มกับการที่พาเขาเข้ามา ความจริงการที่ข้าพาเขามาก็ไม่ได้มีความผิดอะไร เพราะข้าถูกเรียกเข้ามาทำลายคาถาสะกดวิญญาณ ซึ่งคนตรงหน้าข้าที่ได้รับชีวิตอันเป็นนิรันดร์ ก็ได้ทำลายมันไปแล้ว
“คงจะเป็นความจริงที่เขาไม่เคยรู้ละมั้ง? เรื่องราวของความสุขที่ไม่เคยได้รับรู้และสัมผัสมัน” ข้าเอ่ยบอกเขาอย่างสงสารนิดๆ การที่เขายอมเล่นบทตัวร้ายเพื่อความสนุกของการินเป็นอะไรที่ปัญญาอ่อนเสียจริงๆ มีแต่ทำให้เจ้าเด็กนี้มันเข้าใจผิดแล้วตกเหวมากกว่าเดิมจะมากกว่า
“อ่า…พอได้ยินคำว่า ‘ความจริง’ แล้วมันแสลงหูยังไงไม่รู้แฮะ =__=””
“หึหึ อะไรของเจ้าละนั้น” แสลงคำว่าความจริง…เป็นเมะที่ไม่เบาจริงๆ อยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นยืนก่อนเดินสวนข้าไป “เจ้าจะไปไหนละเชียร ไม่รอการินฟื้นก่อนรึไง”
“ไม่ละ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาแล้วจะมีเรื่องอีก แค่ให้เขารู้ว่ามีคนพยายามให้เขายิ้มในวันอันแสนดีนี้ก็พอแล้วละ” เอ่ยบอกโดยไม่หันกลับมา “ไม่อวยพรอะไรหน่อยรึไงกัน?”
“ไว้ค่อยอวยตอนเจอกันครั้งหน้าก็ไม่สายหรอก รีบๆออกไปจากที่นี้เถอะมันหนาวจนจะแข็งอยู่แล้ว” ให้ได้อย่างนี้สิน้า~ ข้าถอนหายใจอย่างหน่ายๆก่อนเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู
“มือของเจ้าที่เขากุมเอาไว้คงอุ่นไม่น้อยเลยสินะ” ก่อนปิดประตูอย่างแผ่วเบา เขาคงจะเป็นผู้ที่มีความสุขที่สุดในวันนี้แล้วกระมัง? ข้าคงต้องอวยพรแทนเขาหน่อยละมั้ง?
Marry Christmas เจ้าหนูการิน…
ดวงเนตรสีดำสนิทของเด็กหนุ่มผมสีเดียวกับดวงตาจ้องมองมือเรียวของตน…ที่เคยมีใครบางคนกุมเอาไว้ … มันยังมีความรู้สึกอบอุ่นไม่จางหาย… มุมปากยกยิ้มอย่างขัดเขินนิดๆ
“ชิ ยอมให้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ…”
Marry Christmas นะเฟ้ยไอ้ศาสดา!
~FiN~
ความคิดเห็น