คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความรัก (ที่ตามหา)
ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นของคนรัก(ที่ตามหา)
"กริ้งงงงงงงงงง!!! กริ้งงงงงงงงงง!!! " เสียงนาฬิกาปลุกดังก้องอยู่ในห้องเล็กๆ ที่แสนจะหน้าอึดอัด
"ตุบ!!" ที่มาของเสียงทุบนั้น คือร่างของหญิงสาวที่นอนทอดกายยาวอยู่บนเตียงเล็กๆ ที่ตอนเนี่ยยังงัวเงี่ย เพราะนอนไม่เต็มตื่น
"งืมมมมมมมม มันจะอะไรกันหนักหนานะ คนจะหลับจะนอน เดี๋ยวพรุ้งนี้ก็ตื่นไม่ทันกันพอดี...หืม..ตื่น?? "
คำพูดคำสุดท้ายเหมือนจะทำให้เธอนึกอะไรได้ขึ้นมาตงิดๆ เธอรีบคว้านาฬิกา ที่เธอเพิ่งทุบมันอย่างไม่ใยดีเมื่อตะกี้แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดกับสิ่งที่ปรากฏ บนหน้าปัด นาฬิกา
"สายยยยยยยยยยยยยยย!!!! ตายละวันนี้ทำงานวันแรกด้วย โธ่ เฮงบกยัยทึ่มเอ๊ย ขนาดนาฬิกาปลุกยังตั้งผิดเวลาเลย"
สาวร่างเล็กลุกลี้ลุลนจนไม่ทันได้สังเกตว่า...
"แกรบ"เธอรีบก้มมองที่เท้าของเธอทันที
"อ่าๆๆๆๆ แว่นฉัน โฮ้แล้วนี่ฉันจะไปทำงานได้ไงกัน"
"กริ้งงงงงงงงงง!!! กริ้งงงงงงงงงง!!! "
"ฮัลโล"
"เฮงบก นี่ฉันเองนะ"
"คุณป๋า!!!!" เสียงตอบรับที่ดังเข้ามาในหู ทำให้เธอจำได้ทันที คุณอาจอมโหด ที่หางานให้เธอทำนี่เอง
"นี่แม่คุณนี่มันกี่มองกันแล้วยะ เค้าจะไปกันหมดแล้วนะ"
"ไปไหนค่ะ"
"อ้าว!!!! นี่เธอไม่ได้อ่านตารางงานของแจมินที่ฉันให้ไปเมื่อวาน ใช่ไหม"
"แจมิน ? เหรอค่ะ" หญิงสาวนิ่วหน้างงงวย กับชื่อของใครคนหนึ่งที่เพิ่งได้ยิน เป็นครั้งแรก
"อะไรกันเฮงบก ไปมุดอยู่ไหนมา นี่เธอไม่รู้เหรอยะ ว่าฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัว ของคิมแจมิน"
"หนู ทราบค่ะ แต่ไม่ทราบว่าใครคือ o_o!!! คิมแจมินเหรอ " เธอมองออกไปนอกหน้าต่างอพารท์เม้น
แล้วก็ต้องตกใจสุด กับข้อความที่เขียน อยู่ภายใต้รูปโปสเตอร์ขนาดใหญ่ยักษ์
"Kim jae min The Star of Utopia "
"ใช่แล้ว นั่นโปสเตอร์เปิดตัวเค้า ตอนที่ได้รับรางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม เมื่อปีที่แล้ว"
"นะ นะ นะ นี่ หนูต้องช่วยคุณป๋า ดูแล... คะ เค้า"
"ใช่ ตั้งแต่คุยกันมานี่เธอเพิ่งพูดถูกครั้งแรก นะเนี่ย"
"คุณฮันครับ" เสียงของบุคคลที่สามดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์
"ถือสายก่อนนะเฮงบก อะไรอีกละ"
"เอ่อ เอ่อ คุณแจมินน่ะครับ"
"แจมิน!!! แจมินทำไมเกิดอะไรขึ้น"
"คุณแจมิน...ยังไม่มาเลยครับ"
“โทรตามรึยัง”
“โทรแล้วครับ ทั้งที่บ้าน แล้วก็มือถือ ไม่มีคนรับสายเลย”
"อ้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงที่แหลมสูง ดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์จนเฮงบก ต้องเอามันออกมาไกลๆหูของเธอ
“นี่กะจะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง มันนึกว่ามันดังแล้วมันจะไปไหนมาไหน ไม่บอกใครได้รึไงวะ” ซองอึลโวยออกมาอย่างสุดกลั้น
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ ??”เฮกบกถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่คำตอบที่ได้รับมากลับทำให้เธอต้องสลด
“ไม่ต้องมาถามเลยนะ เธอยังมีความผิดอยู่ นี่ขนาดทำงานวันแรกยังสายเลย พอกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง ขนาดเธอยังไม่เคยเจอกับแจมินนะ ก็เริ่มทำนิสัยเหมือนเค้าซะแล้ว” ซองอึล ทำเสียงเอือมและย็นชา จนเฮงบกสัมผัสได้ และรู้ตัวทันทีว่าถ้าไม่รีบไปละก็ เธอต้องโนบ่นจนหูหลุดแน่
“โธ่คุณป๋าค่ะ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงออดอ้อน เลยนะ ถ้าทีมงานทั้งกองต้องมารอเธอคนเดียวละก็ ไม่ต้องทำมาหากินกันแล้ว ฉันจะเปลี่ยนรอบแล้วก็ ฝากตั๋วรถไฟไว้ที่เคาเตอร์ละกัน มาถึงแล้วก็รีบตามไปนะ”
“เปลี่ยนให้เป็นรอบกี่โมงค่ะ”
“10 โมงยะ”
“10 โมง”เฮงบกทวนคำด้วยน้ำเสียงที่สดชื่นเกินเหตุ ทำให้อีกฝ่ายที่สนทนาด้วยต้องเอ่ยขัดขึ้นอย่างรู้ทัน
“ห้าม นอนต่อนะยะเตรียมตัวให้พร้อม จะได้ไม่สายอีก ถ้าฉันรู้ว่าเธอนอนต่อนะ ฮึ่ม” ซองอึลทิ้งท้ายประโยคไว้เพียงเท่านี้ แต่เสียงที่ลงท้ายประโยคบ่งบอกถึงความสยอง ถ้าเธอคิดจะนอนต่อ
“ตูด ตูด ตูด”โทรศัพท์ถูก ตัดสายไปเรียบร้อย เฮงบกเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง
“นี่เพิ่งจะหกโมงครึ่งเอง ถ้าไม่ให้นอนต่อจะให้ทำอะไรละ”สาวน้อยพูดจบ ก็ล้มตัวลงบนเตียงนอน และหลับไปอีกครั้งโดยที่ลืมนึกไปว่า กระเป๋าเดินทางของเธอนั้นยัง...ว่างเปล่า
------------------------------------------------------------------
ภายในคอนโดหรูย่านคนรวย ร่างๆหนึ่งนอนทอดกายเหยียดยาวอยู่บนเตียงกว้าง
“ตีด ตี่ ดิด ตีด ตี่ ดิด” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“อืม ใครโทรมาแต่เช้าเลยว่ะ”ร่างที่นอนงัวเงี่ยบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ พลางใช้มือขวานหาโทรศัพท์ไปรอบๆเตียง
“ฮัลโหล”เค้าตอบด้วยเสียงที่งัวเงียสุดๆ
“แจมิน หรอนี่ฉันเองนะ เฮ้ยปานนี้นายยังนอนไม่ตื่นอีกเหรอ”เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูที่ดังมาจากโทรศัพท์นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจาก...
“ยุนฮาเองเหรอ ที่นายโทรมาทำไมแต่เช้าวะเนี่ย นายรู้ไหมว่าเมื่อคืนกว่าฉันจะได้นอนน่ะมันกี่โมงกี่ยามกัน”แจมินพูดอย่างหัวเสียและไม่พอใจนัก ที่ถูกปลุกขึ้นมาแบบนี้
“นั่น แน่ อย่าบอกนะว่านายไปต่อกับ น้องหนูคนเมื่อคืนน่ะ”
“จะบ้ารึไง เพราะนายนั้นแหละ ดันชวนฉันออกไปดื่มดึกๆดื่นๆรถฉันเลยยางแตกส่งซ่อมอยู่เลย โชคดีนะที่แถวนั้นไม่ค่อยมีคนไม่งั้นฉันคงโดนรุมตายไม่มีปัญญามานั่ง เสวนากับนายแบบนี้แน่” แจมินสบถ อย่างไม่สบอารมณ์ เพิ่งโดนปลุกแท้ๆแต่ต้องมาตอบคำถามไร้สาระแบบนี้ เขายังมือเกาหัวที่ยุ่งเหยงก่อนจะถามกลับไป
“นี่ที่นายโทรมาแต่เช้านี่มีธุระอะไรเนี่ย”เขาถามพลางเดินไปในครัวและยิบน้ำในตู้เย็นมาเทใส่แก้ว
“เออ...”ยุนฮายังไม่ทันเอ่ยปาก ก็ถูกแจมินขัดขึ้นซะก่อน
“ตอบให้มันดีๆนะ...ถ้าไม่งั้นนายตายแน่”แจมินพูดด้วยน้ำเสียงอาฆาต
“เออน่า รับรองว่าคำตอบของฉันน่ะถูกใจนายแน่ !! ”
“งั้นก็ว่ามา”แจมินพูดก่อนจะยกแก้วน้ำในมือขึ้นดื่ม
“วันนี้นายมีนัด ถ่ายทำ มิวสิควิดีโอที่นอกเมื่องไม่ใช่เหรอ”
“พรวด !!!!!!!!!!!!!! แค่ก แค่ก ” น้ำที่เมื่อกี้เขาอมไว้เต็มปากตอนนี้มันพุ่งออกมาอยู่ข้างนอกจนหมดแล้ว
“นายว่าอะไรนะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง เพราะไม่อยากจะเชื่อหู นึกโทษตัวเองที่ลืมงานสำคัญแบบนี้ได้
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่านายต้องถูกใจคำตอบฉัน”
“ถูกใจกะผีน่ะสิ นี่ฉันต้องโดนผู้จัดการฮันฆ่าตายแหงแซะเลย ”
ความคิดเห็น