คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1วันที่(เหมือน)ปกติของยูและปอจูและเรื่องเล่าของคุณยาย
“เจ้าบ้ายูนายเลิกหาเรื่องฉันสักทีได้ไหมห่ะ!อากาศยิ่งร้อนๆอยู่”
ร่างโปรงสูงของเด็กสาวผู้หนึ่งตะโกนใส่ร่างสูงโปร่งที่นั่ง(นอน)อยู่บนโซฟาด้วยอารมณ์ที่รู้ๆกันอยู่ว่า.....”หงุดหงิดละโมโหสุดๆ”
“เฮ้ ยัยบ๊องเธอก็เลิกตะโกนน่ารำคาญสักที่สิเฟ้ย ยังไม่ได้หาเรื่องสักนิด”เด็กหนุ่มยาม’ยู’กล่าวด้วยน้ำเสียงที่.....กวนโมโหและหาเรื่องนิดๆเพื่อจะกัดกับเด็กสาวที่สูงเกินผู้หญิงแถมยังห้าวไม่รู้เรื่อง?พร้อมคิดในใจว่า’ไม่กัดกันสักวันนี้ตายไหมห่ะ ยัยบ๊อง’
“อะไรนะห่ะ ใครตะโกน ไม่มีสักหน่อย!อย่ามากล่าวหาเชียวนะ” เด็กสาวยังเถียงอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมคิดในใจว่า’เบื่อกัดกับนายก็น่ารำคาญอยากออกไปข้างนอก!หาเรื่องให้นายเลี้ยงต่างหากปัดโธ่!’ เด็กสาวได้แต่คิดอยู่ในใจจนคิ้วขมวดก่อนจะไดยินเสียงทุ้มของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นทำให้หลุดจากห้วงความคิด “อยากไปเที่ยวก็ไป...แต่ฉันไม่เลี้ยงไปสวนสาธารณะโอเค?”
เด็กสาวกรอกสายตาที่อยู่หลังแว่นตาไปมาราวกับใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใสใจว่า”...ก็ยังดีกว่าไม่ได้ไปไหนล่ะนะเอาเถอะไปก็ไป”
.
.
.
ณ. สวนสาธารณมุมที่ร่มและเงียบที่สุดในสวนสาธารณะ
บรรยากาศร่มรื่นของเงาไม้ สายลมที่พัดมาเอื่อยๆทำให้รู้สึกสบาย เหล่านกส่งเสียงร้องแผ่วเบาดุจเสียงดนตรี ทะเลสาบส่องประกายระยิบยะยับตาทำให้อารมณ์ของเด็กสาวที่เคยร้อนกลับมาอารมณ์ดีและยิ้มขึ้นมานิดๆพร้อมๆกับดื่มน้ำเปล่าเย็นที่สะอาดสดชื่นเหมาะกับอากาศร้อน
“ไง อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะสินั้น?” ยูพูดขึ้นมาหลังเห็นปอจูยิ้มน้อยๆมองวิวรอบๆ
“อืม~ ก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะนะ เฮ้อ ร้อนๆแบบนี้อยู่ที่สงบแบบนี้ก็ดีเหะ”กล่าวจบปอจูก็เงียบลงแล้วมองวิวรอบๆต่อเหมือนคนแก่(?) “ถอนหายใจบ่อยๆระวังแก่ล่ะคุณป้า“น้ำเสียงกวนๆถูกส่งเข้ามาในโตนประสาทของปอจูราวกับถูกเจ้าของเสียงจงใจพูดใส่? “นี่นายจะไม่ขัดฉันสักวันก็ไม่ตายหรอกนะ” ปอจูพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเบื่อหน่ายก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาเข้ามาแต่เมื่อหันไปมองข้างๆก็ไม่เห็นคู่กรณีจะหัวเราะเธอจึงได้เลิกคิ้วสงสัยว่าใครหัวเราะอย่างเงียบๆ
“แม่หนูทางนี้ๆ ยายเอง ยายเป็นคนหัวเราะแม่หนูเอง”น้ำเสียงใจดีของหญิงชรานางหนึ่งทำให้ทั้งปอจูและยูหันไปมองแล้วกล่าวทักทายพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย “สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ”...ความเงียบเกินขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีทั้งคู่ก็หันกลับมาทะเลาะกันต่อ(?) “นี่ เจ้าบ้ายูอย่ามาพูดตามฉันนะ!” “ใครกันแน่ที่พูดตามใครน่ะยัยบ๊อง!” เด็กหนุ่มและเด็กสาวเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนกระทั้ง...
”แม่หนู พ่อหนุ่ม รักกันดีจริงๆนะจ๊ะเนี่ยโฮะๆ....”น้ำเสียงหัวเราะของหญิงชราและสายตาที่มองทั้งคู่ราวกับเด็กน้อยผู้น่าเอ็นดูทำให้ทั้งคู่หันไปตอบทันควัน”ไม่ใช่นะค่ะ/ไม่ใช่นะครับ” “โฮะๆ พ่อหนุ่มกับแม่หนูนี่น่ารักนี้นะจ๊ะมานี่มา..มานั่งข้างๆยายสิยายจะเล่าอะไรให้ฟัง”หญิงชรากล่าพร้อมตบข้างๆตัวเองด้วยรอยยิ้ม ปอจูและยูจึงยอมเดินไปนั่งข้างๆอย่าง...เรียบร้อย(?)
“พ่อหนุ่ม แม่หนูชื่ออะไรงั้นเหรอจ๊ะหืม? บอกยายได้ไหม” หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
“หนูชื่อปอจูค่ะ คุณยายส่วนหมอนี้ชื่อเจ้าบ้ายูค่ะ”ปอจูตอบพร้อมกับชื่อยูด้วยใบหน้าที่สะใจ(?)
“ใครเป็นเจ้าบ้าห่ะยัยบ๊องนี้ อาผมชื่อยูครับคุณยาย”ยูหันไปเถียงกับปอแล้วยิ้มเอาใจหญิงชราด้วยรอยยิ้มที่สามารถทำให้หญิงสาวรอบๆที่อยู่ในสวนสาธารณะละลายแทนอากาศร้อนๆ
“ชื่อน่ารักดีนะ เหมือนหลานยายเลยนะโฮะๆ ว่าไปแล้วยายมีเรื่องเล่าให้ฟังเอาไหมหืม??” หญิงชรากล่าด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเช่นเคยก่อนจะได้รับคำตอบที่ทำให้รู้สึกเหมือนคุยกับหลานๆที่หญิงชราไม่ได้เจอมานาน
“ฟังค่ะคุณยาย/ฟังครับคุณยาย” ทั้งสองตอบพร้อมกันก่อนจะหันไปเตรียมจะเถียงแต่ก็เงียบลงเพื่อฟังเรื่องเล่าจากหญิงชรา
“ครั้งหนึ่ง....เมื่อไม่นานมานี้...มีหญิงสาวและชายหนุ่มคู่หนึ่งที่อยู่ด้วยกันมาตลอดแม้ไม่ใช่พี่น้องกันแต่ทั้งคู่ก็เข้าใจกันมาโดยตลอดแม้ว่าจะมีการทะเลาะกันบ้างแต่ทุกครั้งชายหนุ่มจะขอโทษทุกครั้งไป......จนวันหนึ่งหญิงสาวมีอายุครบ16ปีหญิงสาวไม่ต้องการชายหนุ่มอีกแล้วชายหนุ่มจะจึงจากไปพร้อมคำพูดที่กล่าวว่า’ถึงคุณจะไม่ต้องการผมในตอนนี้หรือเวลาใดแต่ผมจะอยู่ข้างๆคุณ...ถ้าคุณต้องการตัวผมเมื่อไร...เรียกผมได้เสมอนะครับผมจะอยู่ข้างคุณตลอดไปไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบันหรืออนาคตไม่ว่าจะไกลแค่ไหนผมจะ...กลับมาอยู่ข้างๆคุณเมื่อคุณต้องการ’...”หญิงชราหยุดเล่าแล้วดื่มน้ำแก้กระหายคอก่อนจะเล่าต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเดิม ”เมือวันเวลาผ่านไปหญิงสาวต้องเจอกับเรื่องรอบตัวจนรับไม่ไหวและรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวด้วยเพราะทุกคนมองเธอด้วยความสงสารจนเธออยากยอมแพ้.....ในตอนนั้นเธอได้ยนิเสียงกระซิบที่แผ่วเบา...น้ำเสียงที่คุ้นเคยและให้ความอบอุ่นอย่างแปลกประหลาดนั้นได้เอ่ยกระซิบเธอว่า’อย่ายอมแพ้นะครับ...ผมยังอยู่กับคุณเสมอ’ ในครานั้นหญิงสาวได้ตะโกนออกมาทั้งน้ำตาพร้อมขอให้ชายหนุ่มผู้ซึ่งเธอบอกไม่ต้องการให้กลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ’ได้โปรด...กลับมาหาฉันได้ไหมฮึก....ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้วฉันอยากมีคนที่เข้าใจฉันเหมือนแต่ก่อนได้โปรดกลับมาหาฉัน...ขอโทษที่พูดว่าไม่ต้องการ...เพราะงั้นกลับมาเถอะ..กลับมาหาฉันและอูยู่ข้างๆฉันเหมือนเดิม...’ หลังจากนั้นไม่นานร่างของชายหนุ่มที่คุ้นตาก็ได้ปรากฏอยู่หน้าของหญิงสาวก่อนจะถูกรวบตัวไปกอดปลอบพร้อมกับคำพูดที่ว่า’ผมจะไม่ทิ้งคุณอยู่แล้วครับ....เพราะพวกเราคือ...ตัวตนคนเดียวกัน’หญิงสาวถึงกับร้องไห้ออกมาหลังคำพูดของชายหนุ่มแล้วยิ้มออกมาเพื่อเดินต่อไป....หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวก็ผ่านเรื่องต่างๆได้พร้อมกับชายหนุ่ม” หญิงชราหยุดเล่าแล้วมองปอจูและยูก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆ”คนแก่ก็งี้ล่ะนะ ชอบเล่าเรื่องไม่เป็นเรื่อง...พวกหนูสองคนก็รักกันมากๆอย่าทะเลาะกันหรือย่าทิ้งกันเลยนะคำพูดของคนแก่จะใส่ใจรึไหมก็ได้นะโฮะๆ...”หญิงชรายิ้มเป็นครั้งสุดท้ายแล้วค่อยลุกขึ้นไปยื่นยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้าที่คุ้นเคยแล้วเดินจากไปปล่อยให้ปอจูและยูนั่งเงียบ(?)
“นี่...ยูนายว่าเรื่องที่คุณยายคนนั้นพูดยังไงงั้นเหรอ?”ปอจูพูดขึ้นมาเบาๆราวกับเสียงกระซิบ...
“อาจจะเป็นเรื่องของคุณยายคนนั้นก็ได้ไม่ใช่รึไง?...”ยูตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งราวกับใช้ความคิดอยู่ก่อนจะลุกขึ้นจูงมือปอออกไป “กลับได้แล้วยัยบ๊องเย็นแล้ว”
“ ฮะ เฮ้ เดียวสิอย่ามาจับมือตามใจชอบสิย่ะเจ้าบ้านี้! “ปอสะบัดออกแล้วเดินจ้ำอ้าวออกไปเร็วๆ แต่ต้องหันไปเพราะคำพูดที่ลอยเข้ามาในโตนประสาทจากปากของเจ้าตัวกวน....
“นั้นสินะ...ฉันจะบอกว่าต่อให้เธอเป็นยัยบ๊องโดนใครทิ้งมาฉันก็จะอยู่ข้างเธอเองไปกลับบ้านได้แล้วเดินช้าแบบนั้นเดียวก็ทิ้งซะเลยนะนั้น”ยูหันไปมองร่างโปร่งสูง(ที่น้อยกว่าตัวเอง?)ด้วยใบหน้านิ่งที่ติดจะกวนนิดๆ
“นี่เจ้าบ้ายู! จะไม่เหน็บฉันสักวันไม่ได้รึไงห่ะ!”ปอจูรีบก้าวเท้าเข้าไปทุบหลังยูแล้ววิ่งออกไปด้วยใบหน้ายิ้มหัวเราะพร้อมคิดในใจว่า....’มีดีนอกจากข้อเสียด้วยเหะ’
ผู้แต่งบทนี้คือ...อุ้ม{
ป.ล.........ดิฉันแต่งไม่ดีเลย=_>=อากาศร้อนมากค่ะ! สั้นไปก็...ขออภัย
ป.ล2.......ชื่อยาวมาก=_>=เน้นคู่ไป
ความคิดเห็น