คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Wedding Dress
Just makes me feel that what we have was real
ทำให้ฉันรู้สึกทีว่า สิ่งที่เราเคยมีนั้นมันคือเรื่องจริง
Could it be or is it too late?
มันจะเป็นไปได้ไหม หรือมันจะสายไปแล้ว?
“คูล”
“ครับ?”
“ฉันจะแต่งงานล่ะ”
“ครับ”
“ไม่ยินดีเลยเหรอ? ฉันจะแต่งงานทั้งทีนะ!”
“ครับ ยินดีด้วย..”
ในวันนั้นบทสนทนาของเราจบลงเพียงเท่านั้น..
อุ้มกำลังจะแต่งงาน.. กับใคร? เขารู้ดี รู้มาตลอดว่าอุ้มคบกับคนนั้นที่เขาไม่อยากเอ่ยชื่อมานานแล้ว นานพอที่เขาจะรู้ว่าคนทั้งคู่ใจตรงกันมานานแล้ว
ฮั่น ฉงซาน.. คือชื่อของคนคนนั้น
ฮั่น ฉงซาน เป็นคุณหมอ เป็นคนดูแล เป็นผู้ปกครอง เป็นคนรู้ใจ เป็นเพื่อน เป็นทุกอย่างแทนที่ที่เขาเคยทำมันทั้งหมด
แต่ว่าที่เขาไม่เหมือนฮั่น ฉงซาน ก็คือ.. เขาไม่ใช่คนที่จะได้ดูแลหัวใจเธอไปตลอด
ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำสนิทกำลังทอดสายตามองไปรอบๆงาน แขกเหรื่อและญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายมากันมากมาย เจ้าบ่าวในชุดทักซิโดสีดำดูดี เจ้าสาวในชุดแต่งงานฟูฟ่องสวยงามกับช่อดอกไม้สีสวยในมือ ช่างเหมือนกับฉากจบในภาพยนตร์ที่หลายคนชอบดู
แต่มันคงเป็นฉากจบที่แย่ที่สุดสำหรับเขา..
ดวงตาสีครามไหววูบก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่นเพื่อหลบกับภาพบาดตา อุ้มกำลังยิ้มให้กับฉงซาน รอยยิ้มแสนหวานที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของเขา
ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บ.. ถ้าบอกไปตอนนี้จะเปลี่ยนใจเธอได้มั้ยนะ?..
Listen to your heart, won't let you down
ฟังเสียงหัวใจของเธอ มันไม่โกหกหรอก
Cause you should be my lady
มันบอกเธอควรจะเป็นผู้หญิงของฉัน
Now that we are apart love we'll show how. Life carries on...
ตอนนี้เราน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน
I've never felt so strong life can lead us to a happy just never ending...
ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ที่อยากจะให้มีความสุขด้วยกันไปตลอด
ปุ!
มือเรียวของอีกคนวางลงบ่ากว้างทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงสะกิดก่อนจะพบกับหญิงร่างโปร่งอีกคนยืนอยู่ด้านหลังและส่งยิ้มน้อยๆให้เขา
“ครับ? คุณปอจู”
“เหม่ออะไรงั้นเหรอ? ได้เวลาแล้วนะ”
คำว่าได้เวลาของปอจูหมายถึง ได้เวลาที่เขาจะต้องขึ้นไปเล่นเปียโนเพื่อเป็นการอวยพรให้แก่คู่บ่าวสาว ด้วยเพลงที่เขาสัญญากับอุ้มว่าจะแต่งให้ในวันสำคัญแบบนี้
ตึ๊ง...
นิ้วเรียววางลงบนคีย์บอร์ดก่อนจะค่อยๆไล้นิ้วไปตามแป้นจนเกิดเป็นเพลงบรรเลงอันแสนไพเราะ หากแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกอันมากล้นของคนแต่งที่มีให้กับเจ้าสาว..
เจ้าสาวที่เป็นของคนอื่น..
See you in your wedding dress... (dress)
ฉันเธอในชุดแต่งงานนั่น
I can see you in your wedding dress... (dress, dress, wedding dress)
เธอที่อยู่ในชุดแต่งงานนั้น..
I see you walkin' down in your... (wedding dress)
ฉันเห็นเธอเดินในชุดแต่งงานนั่น..
I can see you in your wedding dress...
ฉันเห็นเธอในชุดแต่งงาน
แปะ แปะ แปะ!!
เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่เพลงบรรเลงของเขาจบลง และพิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้น
“ฮั่น ฉงซาน เจ้าจะรับเอมายะ เคียวโกะเป็นภรรยาหรือไม่ จะซื่อสัตย์ต่อเธอ แม้ในยามสุขหรือทุกข์ เวลาป่วยหรือสบาย จะรัก ยกย่อง ให้เกียรติเธอจนชีวิตจะหาไม่ไหม?”
“รับครับ”
“เอมายะ เคียวโกะ เจ้าจะรับฮั่น ฉงซานเป็นสามีหรือไม่ จะซื่อสัตย์ต่อเขา แม้ในยามสุขหรือทุกข์ เวลาป่วยหรือสบาย จะรัก ยกย่อง ให้เกียรติเขาจนชีวิตจะหาไม่ไหม?”
อย่านะ... อย่าพูด..
ขอให้ผมลุกออกไปจากที่นี่ก่อน เพราะถ้าขืนอยู่ต่อไปผมต้องทนไม่ได้แน่..
อา.. แต่ทำไมขามันไม่มีแรงเลยล่ะ..
“รับค่ะ”
ใจร้ายจังนะครับ...
“หากไม่มีใครคัดค้าน พ่อขอประกาศให้พวกเธอเป็นสามีภรรยากัน”
สิ้นคำบาทหลวง คู่บ่าวสาวก็ได้จูบสาบานกัน ณ โบสถ์ของศาสนาคริสต์อันศักสิทธิ์ทามกลางสายตานับร้อยที่ร่วมเป็นพยาน
“จะโยนดอกไม้แล้วนะคะ”
ฟิ้ว...
หลังจากนั้นดอกไม้ก็ไปตกที่มือใครคูลก็ไม่รู้แล้วล่ะ ทุกคนที่กรูกันเข้าไปเพื่อรับดอกไม้กันน่ะมันช่างชุลมุนเหลือเกินจนเขาไม่อยากรับรู้..
แถมภาพตรงหน้ามันก็พร่าเลือนเสียด้วยสิ..
“Congratulation , My eternally love”
เขาพูดออกมาอย่างแผ่วเบา..
ด้วยอาการยิ้ม...
ทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม...
I can see you in your wedding dress... (dress, dress, wedding dress)
เธอที่อยู่ในชุดแต่งงานนั้น..
Never let go...
ฉันไม่เคยลืมมัน..
.....
มันเป็นการแก้แค้นส่วนตัวเล็กๆนะคะไรต์อุ้มขา.. -^-
ความคิดเห็น