My Buddy จับคู่หัวใจให้ตรงกัน

ลำดับตอนที่ #16 : 200%

`★APPLE PIE.

อนึ่ง.. สายซีค่ะ อยากลองสลับเพศให้มายบัดดี้ดูบ้าง /อากาศร้อนทำให้ลูกโลกใส่แว่น(?)อยากเล่นพิเรนทร์ ธีมเป็นหน้าร้อนที่ไม่เกี่ยวกับหน้าร้อนสักนิด---

อสอง.. ไม่ได้ปรึกษาเจ้าตัวสักนิดว่าสายซีสภาพเป็นยังไง ด้นเอง--- ใช้ชื่อเดิมเพราะชื่อพวกเรามันก็พอเป็นชื่อทั้งชายทั้งหญิงได้เหมือนกันล่ะน่า #โดนตบ #ความจริงคือขี้เกียจคิดชื่อ--

อสาม.. อย่าถามว่าเอาเพลง 200% มาจากไหน ดิฉันเอามาจาก mad ไฟดำ---- แบบว่าอ่านคำแปลมันออกแนวผู้ชายง้องแง้งๆดี เหมือนอุ้มเบย--- #โดนตบอีกรอบ

*สุดท้ายคือมีทุกคู่รวมกันในนี้โดนข้าพเจ้าและยูโกะ(?)เป็นเพียงตัวประกอบฉากฮะ X9 สลับรูทไปเรื่อยๆ อย่าเพิ่งงงนะฮะ—

*เนื้อเพลงคั่นคือสลับรูท = ชมพู – อุ้มกับคูล , ส้ม – เนลกับเลน , เขียว – เซนกับซํน

~มองฉันสิ มองหน่อยน่า มองกันบ้างสิ~

อากาศวันนี้ร้อนกว่าปกติ

ชายหนุ่มตัวเล็กแทบจะละลายอยู่ที่หน้าจอทีวีอยู่แล้ว น้ำแข็งที่อยู่ในแก้วน้ำหวานที่เขาชอบละลายไปตั้งแต่ห้านาทีแรกที่คูลเอามันมาตั้งให้

“ร้อนอ่ะ ไม่มีรายการอะไรน่าดูเล้ยยย” เขาว่าก่อนจะกดปิดทีวีแล้วลงมานอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น

ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเขามานั่งอยู่ตรงนี้ทั้งๆที่ควรจะไปนั่งนีทอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ จริงๆแล้ววันนี้คอมพิวเตอร์ของเขาดูจะเป็นใจเหลือเกินที่อยู่ๆมันก็ส่งเสียงตื๊ดยาวๆก่อนจะดับพรึบไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะเปิดขึ้นมาได้อีกเลย

เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยจำต้องมานั่งจ๋องอยู่ที่พื้นหน้าทีวีแล้วกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆโดยมีคูลนั่งอ่านหนังสือที่มีแต่ตัวอักษรกับศัพท์วิชาการอะไรพวกนั้นยาวเป็นพรืดอย่างใจจดใจจ่อ

“คูลเนี่ยคูลสมชื่อเลยน้า  ร้อนแบบนี้ยังมีอารมณ์อ่านหนังสืออีก” เขาว่าพลางมุ่ยปากเบื่อๆหลังจากนอนกลิ้งไปมาได้ไม่นาน

“แล้วมันแปลกเหรอคะ?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นก่อนจะหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ “อีกอย่างมันก็ไม่ร้อนขนาดนั้นหรอกค่ะถ้าอุ้มไม่ขยับตัวมาก”

“ก็มันร้อนนี่นา” อุ้มว่าพลางโบกมือพัดพึบพับ

“งั้นก็ออกไปสูดอากาศข้างนอกสิคะ” คูลว่าก่อนจะเปิดหน้าหนังสืออ่านต่อ “แต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างพาไป ไว้จะโทรบอกปอจูคุงให้ออกไปเป็นเพื่อนแล้วกันค่ะ”

แล้วเธอก็สนใจหนังสือเล่มนั้นต่อโดยไม่พูดกับเขาอีกเลย

คูลลลล ทำไมวันนี้เย็นชางี้ล่ะครับ! อย่างน้อยตอนพูดก็มองหน้ากันหน่อยเซ่!!

~เสียงลมที่ปลุกฉันขึ้นมาในตอนเช้าทำให้กลมกลืน

Hey baby it's comin' new day~

“เฮ้ย เลนตื่นได้แล้วโว้ย!” น้ำเสียงเพิ่งแตกหนุ่มของเนลดังลั่นบ้านก่อนจะกระชากผ้าห่มคู่หูที่ไม่ทราบว่านอนหรือซ้อมตายอยู่บนเตียง ก็รู้อยู่ว่าเมื่อคืนคุณเธอนอนดึก แต่ว่าเกือบบ่ายสามแล้วไม่ยอมตื่นนี่เกินไป

“จะนอนนนน” อีกเสียงตอบมาแบบง่วงสุดๆทำเอาหนุ่มแว่นตัวน้อยๆ(?)ถึงกับถอนหายใจหน่ายๆ

“ลุกเลยให้ไว นอนอืดจนเป็นหมูแล้วโว้ย” เขาพูดก่อนจะยื้อแย่งผ้าห่มกับเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ยุ่งเหยิงกันอยู่นานสองนานจนกระทั่ง

โครม!!

จากเสียงเอฟเฟคด้านต้นหากเป็นนิยายแจ่มใสหรือพูนิก้าคงเป็นฉากที่สองพระนางล้มลงปากประกบกันไม่ก็สบตาซึ้งไปแล้ว

แต่เพราะนิยายเรื่องนี้หาความปกติเหมือนชาวบ้านไม่ได้ สภาพการณ์ที่บังเกิดจึงกลายเป็นน้องเลนตัวน้อยๆของเราแย่งผ้าห่มกับเนลจนมันม้วนเป็นก้อนผ้าห่มแล้วถูกเด็กหนุ่มคนเดิมดึงจนร่วงตกเตียงและเป็นอันตื่นเต็มตาก็เท่านั้น

“ไปกินข้าวได้แล้วคุณนาย” เนลว่าก่อนจะพับผ้าห่มเก็บก่อนจะเดินนำลงไปชั้นล่าง

“เออ รู้แล้ว”

คือช่วยปลุกให้นุ่มนวลกว่านี้สักนิดได้มัยคะคุณสเนลลี่ศรีหอยทาก--- (//คนเขียนโดนน้องตบ)

~ทุกการแข่งขันรอบตัวเธอ
Yes I'm a soldier for you~

“ซัน ออกไปด้านนอกเป็นเพื่อนหน่อยดิ” อยู่ๆเซนก็พูดขึ้นมาขณะที่กำลังดูเล่นเกมกับซันอยู่ นัยน์ตาสีม่วงช้อนขึ้นมองคู่หูงงๆก่อนจะเปิดปากพูด

“ไปทำไม?” เธอพูดขณะที่มือยังคงกดจอยเกมอย่างเมามัน

“ร้อน อยากกินโค้กอ่ะ” เขาพูดก่อนจะฉีกยิ้ม “แต่ว่าออกไปก็ต้องเจอพวกผู้หญิงที่มาดักแฝดพี่กับฉันใช่ม้า เพราะงั้นออกไปเป็นองครักษ์ทีสิ พลีสสส” เซนพูดแล้วประกบมือไหว้งามๆหนึ่งที

“เออ ไปก็ได้” ซันว่าพลางวางจอยเกมลง “ฉันก็กำลังอยากไปหาอะไรเย็นๆกินพอดี”

ซันว่าก่อนจะกดปิดเครื่องเกมแล้วเดินนำไปรอที่หน้าบ้านรอให้อีกคนตามมาก่อนจะกระตุกยิ้มนิดๆกับเสียงโหยหวนของอีกคนที่ลอยไล่หลังมา

“ยัยซํน เธอไม่ได้เซฟเกมรูทที่ฉันเล่นไว้นะโว้ยยยยยยยยยยยย!!!”

 “ไปเป็นองครักษ์ให้แล้วก็เจ๊าๆกันน่า..”

ช่วยไม่ได้นะเซน พอดีซันกำลังจะแพ้พอดีน่ะ แค่สบโอกาสนิดเดียวเอง :P

~It must be L.O.V.E 200 percent, sure of that~

“ก็แบบนั้นแหละ ฉันก็เลยต้องออกมาอยู่ข้างนอกกับนายแบบนี้” อุ้มว่าพลางยกนมเย็นสีหวานขึ้นมาดูดแล้วก็บ่นไปด้วย ตอนนี้เขาอยู่ที่ร้านไอศกรีมกับเพื่อนสนิทอย่างปอจู

“ยูมันก็จะไปหาคูลที่บ้านอยู่แล้ว ปล่อยพวกผู้หญิงอยู่ในโลกส่วนตัวของคุณเธอไปเหอะน่า” ปอจูว่าพลางตักไอศกรีมรสโปรดเข้าปากบ้าง จริงๆเจ้าตัวออกจะเกลียดของหวานนั่นแหละ แต่เพราะอุ้มดึงดันจะมาให้ได้ก็เลยต้องตามใจเพื่อนตัวเล็กไปก่อนที่พ่อคุณจะโวยวายด้วยเสียงที่ดังเกินล้านเดซิเบลเสียก่อน

“จะว่าไปวันนี้คูลโคตรเย็นชาเลยอ่า สงสัยต้องโกรธที่ฉันแอบไปอ่านไดอารี่แหงๆ” อุ้มว่าพลางบ่นงึมงำไปด้วย

ปอจูเลิกคิ้ว “เอ่อ ฉันว่าคูลไม่ใช่ผู้หญิงที่จะโกรธเพราะเรื่องเล็กๆแบบนั้นหรอกมั้ง”

“ก็คูลเข้าใจยากนี่หว่า ฉันเลยอยากรู้ว่ายัยนั่นคิดอะไรอยู่ก็แค่นั้นเองงง” อีกฝ่ายลากเสียงยาวจนปอจูอยากจะยกมือทุบกบาลคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย สงสัยเมื่อกี้จะไม่ได้ฟังเขาสักนิดเลยนะนั่นน่ะ

“เอาเหอะๆ” เขาว่าพลางถอนหายใจพลางมองวิวนอกร้านแทนการสนใจภาพเพื่อนตัวเล็กบ่นงึมๆงำๆคนเดียวก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับคนอีกคู่หนึ่งที่กำลังถือถุงใส่ขนมและน้ำที่ซื้อจากมินิมาร์ตใกล้ๆกับร้านที่เขานั่งดู

เซนกับซํนนั่นแหละ วันนี้ก็ยังมีซันเป็นองครักษ์และเถียงกันตลอดทางเหมือนเดิม

คนเป็นแฝดพี่มองภาพตรงหน้าแล้วขำพรืดพลางมองเด็กหนุ่มสาวที่ยังไม่รู้ตัวว่าเขามองอยู่กำลังเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกันอยู่

แหม.. ดูไปดูมายังกับแฟนกันเลยนะคู่นี้

“โกรธกันงั้นเหรอ?...” ปอจูพูดกับตัวเองแล้วยิ้มขึ้นมาแบบนึกอะไรมาแกล้งเพื่อนตัวเล็กได้แล้ว “จริงสิอุ้ม จะว่าไปทำไมนายถึงได้กลัวคูลโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ~”

“ไม่รู้ ก็แค่ไม่อยากโดนคูลโกรธอ่ะ..”

“เอ๋~” ปอจูว่าพลางกรีดยิ้มขี้แกล้งทันที “ฉันรู้นะว่าทำไม”

“อะไรฟะ?”

“L.O.V.E ไง ฮ่าๆๆ” เขาว่าพลางหัวเราะหลังจากที่สามารถแหย่ให้อุ้มออกอาการหน้าร้อนได้ก่อนจะต้องเป็นฝ่ายร้องจ๊ากเนื่องจากคนตัวเล็กกว่าเอื้อมมือมาทึ้งหัวเขาแก้เขิน(?)ซะแล้ว

“จะเป็นไปได้ไงล่ะฟะ!”

~Oh baby it can't be over like this

Someone help me หากเพียงฉันสามารถถ่ายทอดความรู้สึกต่อเธอได้~

“เป็นอะไร” เนลถามขณะที่นั่งตากแอร์เย็นๆอยู่ในห้องโดยมีเลนนั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างเตียง มือบางกดโทรศัพท์รัวๆราวกับอัพสเตตัสด่าเขาอยู่(?)แล้วก็ทำหน้าบึ้งอยู่แบบนั้น

อีกฝ่ายไม่ตอบแต่จิ๊ปากใส่เขาเต็มๆ เด็กหนุ่มยื่นมือไปขยี้ผมทรงโดนัทที่เจ้าตัวม้วนไว้จนยุ่งเหยิงแล้วถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งปฏิกิริยาของเลนก็ยังเหมือนเดิม เมินสนิท..

เลนยังคงสนใจแต่สมาร์ทโฟนในมือต่อไปทำให้เขาต้องถอนายใจเป็นรอบที่ล้านก่อนจะหยิบมือถือตัวเองมาพิมพ์ข้อความอะไรสักอย่างในไลน์แทน

Nel-Nail : เป็นอะไร

Len-Lian : เปล๊าาา

Nel-Nail : งั้นก็หันมาคุยดีๆสิ ใกล้กันแค่นี้จะไลน์ทำซากอ้อยอะไรฟะ

Len-Lian : (สติ๊กเกอร์รูปโคนี่โกรธ)

โอเค จบบทสนทนา

ตกลงแม่นี้โกรธเขาเรื่องอะไรวะ? เนลมองพลางขยี้หัวตัวเองก่อนจะมองอีกคนเล่นโทรศัพท์เรื่อยๆจนนัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบไปเห็นสิ่งที่เด็กสาวตรงหน้ากำลังอัพสเตตัสพอดี

‘เจ้าบ้าเนลงี่เง่า คนจะหลับจะนอน (อีโมติคอนหน้าบึ้ง)’

อ้อ...

เนลถึงกับบางอ้อเลยทีเดียว ที่แท้ก็แค่เด็กงี่เง่าที่โกรธเพราะเราไปรบกวนเวลานอนนี่เอง

เด็กหนุ่มยิ้มนิดๆก่อนจะพิมพตอบกลับไปในไลน์ที่อ่านค้างไว้เมื่อกี้

Nel-Nail : ขอโทษก็ได้ วันหลังมีอะไรก็บอกสิฟะ

Len-Lian : เคยรู้เองสักเรื่องมั้ยเนี่ย L

จ้ะๆ ขอโทษจ้ะที่ไม่ได้เคยรู้อะไรเองเลย

ตรูไม่ใช่ริวจิตสัมผัสโว้ย..

~It must be L.O.V.E 200 percent, sure of that~

“ร้อนเนอะ” ซันที่นานๆทีเป็นคนเปิดประเด็นว่าพลางมองเด็กหนุ่มข้างๆที่ยังทำหน้ามุ่ยอยู่ตลอดทางที่กำลังเดินกลับ “อะไร ยังโกรธที่ฉันไม่ได้เซฟเกมให้นายอยู่รึไง”

“เปล่าเฟ้ย ฮึ้ยย” แต่มันก็แอบเสียดายนั่นแหละ อุตส่าห์ชนะมาหลายด่านรวดแล้วด้วย—

“กลับบ้านค่อยเล่นใหม่ก็ได้น่า” ซํนว่าพลางกัดไอศกรีมในมือก่อนที่มันจะละลาย

“แล้วถ้าเกิดคราวนี้ฉันเล่นแล้วแพ้ขึ้นมาล่ะ เชอะ คนอุตส่าห์เล่นมาตั้งนาน” เซนว่าพลางมุ่ยปากก่อนจะกัดไอศกรีมแท่งในมือของตัวเองบ้าง

“นั่นไง ยังโกรธเรื่องเดิมจริงๆด้วย” เธอพูดแล้วทำหน้านิ่งตามนิสัย

“ชะ.. ฮึ้ยย รู้ทันเชียวนะแบบนี้” เซนว่าพลางขัดใจแบบเด็กๆแล้วหันไปกินไอศกรีมของตัวเองจนหมด

“เซน”

“อะไร”

นิ้วก้อยถูกยื่นมาตรงหน้าเขาพร้อมๆกับดวงหน้าหวานของอีกคนที่สะบัดไปทางอื่น เซนแอบสังเกตว่าหลังคอของซํนแดงมาก ทำเอาลืมโกรธแล้วหลุดขำไปเลย

“ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆ” แล้วก็เผลอหัวเราะจนทำให้อีกคนหันมาทำตาเขียวปั้ดใส่

“ขำอะไร” ซันถลึงตาใส่ทั้งที่ยังทำหน้านิ่งอยู่

“เปล่าๆ ฮ่าๆ” เซนเช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาตอนหัวเราะแล้วยื่นมือไปเกี่ยวก้อยกับอีกฝ่าย “อ่ะ ดีกันก็ได้”

“อืม” ซํนตอบสั้นๆ ข้างแก้มเริ่มมีสีเลือดฝาด

แล้วจนถึงบ้าน วันทั้งวันก็จบลงด้วยเซนล้อเธอทั้งวัน..

~มองฉันสิ มองหน่อยน่า มองกันบ้างสิ~

จนค่ำแล้วแต่เลนก็ยังไม่ยอมพูดกับเขา..

ด้วยเหตุผลง่ายๆอย่างเขาไปรบกวนเวลานอนของเลนทำให้เนลโดนคุณธอบึ้งตึงใส่ทั้งวัน ซึงก็ไม่เข้าใจว่าแค่ไปปลุกในช่วงเกือบบ่ายสามของวันหยุดปิดเทอมนี่มันผิดมหันต์ขนาดนั้นเลยเหรอ พอลองถามพี่ชายอย่างปอจูผู้มีคู่หูเป็นแม่สาวผมทองขี้วีนแล้วก็ได้คำตอบกลับมาสั้นๆ

“โดนกวนเวลาตื่นนอน หิว และจีนแดงบุก สตรีนั้นไซร้ล้วนยากจะหยั่งถึงครับน้องรัก..”

แค่นั้นล่ะครับ สเนลลี่สุดหล่อของเรา(?)ถึงกับทรุด

แล้วก็ทำให้เพียงสวดมนต์ต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ให้ระเบิดลงและขอให้แม่นางเลนเขาหายฉุนแล้วยอมพูดกับเขาดีๆสักทีเหอะ เปลืองแบตโทรศัพท์

แล้วหลังจากนั้นพอเดินลงมาข้างล่างก็พบกับร่างบางเจ้าของกลุ่มผมสีน้ำตาลไหม้นั่งกดมือถืออยู่ ข้างๆมีจานใส่แอปเปิ้ลที่เพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็นวางอยู่ด้วย

“เนล”

นั่นคือคำแรกที่เลนพูดกับเขาในวันนี้ ดีใจจนแทบน้ำตาไหลเลย (ประชด)

“ว่า?” เขาว่าพลางเดินไปนั่งลงข้างๆอีกคน

“ปอกแอปเปิ้ลให้หน่อย ขี้เกียจ”

“กินเข้าไประวังออกข้างนะนั่น”

เลนหันมาทำตาเขียวใส่ ทำให้เขาต้องยกมือยอมแพ้แล้วหยิบแอปเปิ้ลมาปอกก่อนจะผ่าเป็นซีกๆแล้วยื่นไปให้ร่างเล็กหนึ่งชิ้น

“ง่ำ” เลนงับแอปเปิ้ลจากมือเขาตรงๆแล้วหันไปเล่นเกมในมือถือต่อ “เอาอีก”

อ่า.. สรุปตอนนี้เป็นเบ๊ที่ต้องมาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำยัยง่อยนี่แล้วใช่ไหม?

เอาเหอะ อย่างน้อยก็บรรยากาศไม่ได้มาคุเหมือนเมื่อเช้า

“อร่อยมั้ยขี้มือฉัน” เขาพูดหลังจากแอปเปิ้ลขึ้นสุดท้ายถูกส่งเข้าปากอีกฝ่าย

“เค็มดี จะบ้าเรอะ นายไม่ได้ล้างมือก่อนเรอะ!!”

“ก็ไม่ได้มาเพื่อจะป้อนแอปเปิ้ลเธอนี่หว่า” เขาพูดพลางเอาจานแอปเปิ้ลที่ว่างเปล่าไปเก็บ

“หนอยยย เอาคืนรึไง”

“เอาคืนอะไร?” เนลเลิกคิ้ว

“ก็ที่ฉันไม่ยอมพูดกับนายไง”

“ไม่ใช่สักหน่อย” เนลว่าพลางยิ้มนิดๆ “สรุปว่าทั้งวันนี้ปั่นหัวฉันหรือไงแม่คุณ”

“เปล๊าาา”

หนุ่มแว่นมองเด็กสาวตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ

เอาเหอะ ยังไงก็ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วล่ะนะ

~มีแต่คำหวานเลี่ยนเต็มไปหมด

แล้วตัวเธอพร้อมหรือยังล่ะคุณสุภาพบุรุษ

(แน่นอน พร้อมแล้ว!)~

เขาเพิ่งกลับมาถึงบ้านโดยมีปอจูติดสอยห้อยท้ายมาด้วย

ตอนเข้ามาก็ได้ยินเสียงเหมือนเตาอบในบ้านจะทำงานเสร็จแล้วตามด้วยเสียงกร๊องแกร๊งในครัวและเสียงปั่นอะไรสักอย่างจากเครื่องปั่น

“โฮ้ยย ยู กลับบ้านได้แล้ว เอาตัวมาส่งให้แล้วเนี่ย” ปอจูเรียกคู่หูตัวเองก่อนที่แม่สาวผมทองสว่างจ้าแสบตาจะเดินออกมา

“รู้แล้วๆ ฉันไปล่ะน้าคูล~” ยูว่าพลางลากปอจูกลับบ้านพร้อมๆกับเสียงเถียงกันของทั้งคู่ดังไปตลอดทางจนลับตาไป

“คูลลล ผมอยากกินขนมอ่ะะ” เขาเริ่มงอแงหลังจากเพื่อนสนิททั้งสองคนกลับไปแล้ว คงเพราะนมเย็นแก้วเดียวที่ปอจูเลี้ยงคงไม่เพียงพอสำหรับผู้เสพติดของหวานแบบอุ้ม

“ทำไว้ให้แล้วไงคะ ไปทานอยู่ที่โต๊ะสิ” คูลว่าพลางบุ้ยใบ้ไปทางโต๊ะอาหารที่มีเค้กแตงโมสดไร้แป้งที่ประดับด้วยสตอเบอร์รี่และลูกเบอร์รี่หลากสีพร้อมกับขอบวิปปิ้งครีมหวานๆ น้ำแตงโมปั่นเย็นๆ และแตงโมสดที่ถูกผ่าใส่จานเรียงกันเป็นระเบียบสวยงามวางอยู่

“ว้าววว~ ขอบคุณน้าคูล รู้ได้ไงว่าผมอยากกินน่ะ” อุ้มพูดแล้วฉีกยิ้มกว้างแบบหนุมน้อยน่ารัก

“เห็นอุ้มบ่นวันก่อน ก็เลยขอยืมหนังสือทำขนมของปอจูซังมาน่ะค่ะ” คูลยิ้มให้นิดหน่อยแล้วหยิบหนังสือที่ตัวเองตั้งใจอ่านอยู่ทั้งวันมาให้ เป็นหนังสือปกสีครามเข้มดูไม่น่าสนใจเท่าไร ดูเผินๆเหมือนหนังสือวิชาการ คงเพราะนิสัยส่วนตัวของเจ้าเพื่อนตัวแสบที่ไม่ชอบสีสว่างแสบตาล่ะมั้ง

“อื้มม อร่อยมากเลยแหละ” อุ้มกินไปพร้อมกับทำหน้ามีความสุข “เห็นอ่านหนังสือแล้วทำหน้ายุ่งทั้งวัน นึกว่าคูลโกรธอะไรผมเสียอีกน้า”

“ไม่ได้โกรธอะไรนี่คะ อย่าคิดมากสิ” เธอว่าพลางลูบหัวเขาเหมือนเด็กๆ ดูแล้วราวๆกับพี่สาวแสนดี

คูลชอบลูบหัวเขาที่ตัวเล็กกว่าทั้งๆที่เป็นผู้ชายแล้วส่งยิ้มมาให้ นึกไม่ออกเลยว่าถ้าคูลโกรธจริงๆจะทำหน้ายังไง?..

เพราะงั้นช่วยเรื่องที่ไปแอบอ่านไดอารี่ของคูลก็อย่าเพิ่งบอกออกไปเลยดีกว่าเนอะ

-fin(?)-

จบแบ้วกับการเล่นพิเรนต์ของลูกโลกนะฮะ

จะเห็นไว้ว่าปอจูและยูจังเป็นตัวประกอบได้อย่างชัดเจนเลย ฮา...
---------------------------------------------------------------------------
#ตามประสงค์เจ้าแม่ปอจูล้วนๆคะ....