คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฮาเอดะ ซาซากิ
ผมเินไปโรเรียนอย่า้าๆ พยายามหาทาเินที่ไม่้อโนแสแ แ่็หาแทบไม่่อยไ้ ฤูใบไม้ผลิใล้หมลแล้วสินะ ฤูร้อนำลัเ้ามา แ่ถ้าูาสภาพอนนี้็เหมือนมันะเ้ามาแล้วแหละ
“ร้อนะมัเลยเว้ย”
“อิิโนเสะ”
ผมพูระบายออมาเพราะวามร้อน แ่็้อสะุ้เพราะเสียเรียา้าหลั
“นะ นาย ฮาเอะสินะ”
“อรุสวัส์ วันนี้ร้อนนะ ว่าไหม”
“อืม ็รู้สึร้อนมาั้แ่ออาบ้านแล้วแหละ"
โถ่เว้ย ทำไมผม้อมาทำัวเป็นผู้หิั้แ่เ้า้วยเนี่ย ไอ้เ้าหมอนี้ มาทุทีไม่เยเอ ทำไมรั้นี้ถึเอนะ
“ั้นหรอ อ้ะ เี๋ยวันเินบัแให้”
พูเสร็ ฮาเอะ็เินมาบัแที่ส่อมาา้าๆให้ ็รู้สึอบุอยู่หรอนะ
“อิิโนเสะ ออาบ้านเวลานี้ทุวันเลยหรอ”
ถามอะไรอมันเนี่ย ั่มันเถอะ หาเรื่อุยระหว่าไปโรเรียน็ีเหมือนัน
“อืม ็ะเวลาออมาไม่ให้เร็วไม่ให้้าเินไปน่ะ”
“ั้นหรอ ลาๆสินะ”
ลาๆหรอ ใ้ำนั่น็ไ้ละมั้
“แล้วอิิโนเสะ อยู่มรมอะไรหรอ”
“มรมหรอ ยัไม่ไ้เลือเลยแหะ เพราะเ้าเรียน้า้วย็เลย ไม่ไ้สนใเรื่อนี้เลย”
“แล้วสนใเ้ามรมไหนไหม”
มรมที่อยาเ้าหรอ เมื่อ่อน อนมัธยม้นอยู่มรมฟุบอล แ่อนนี้เป็นผู้หิเ้ามรมฟุบอลไม่ไ้แน่นอน มรมที่น่าสนใไม่่อยมีเลยแหะ
“็ไม่ไ้สนใมรมไหนเป็นพิเศษหรอ”
“มาเ้ามรมันไหมละ”
“มรมอะไรหรอ”
“มรมวรรรรม”
เอ๋ ผมอุทานออมาเบาๆ มรมอะไรวะ แ่ลอนหรอ
“มรมวรรรรมเนี่ยเป็นยัไหรอ”
“ถ้าอยารู้เย็นนี้็มาูสิ”
ถึโรเรียนแล้วหรอเนี่ย ุยับฮาเอะเพลินนลืมมอูรอบๆเลย
ผมับฮาเอะเินึ้นห้อมาพร้อมัน ผมมอูฮาเอะเินไปนั่ที่ัวเอ เ้าหมอนี้อยู่ห้อเียวันริๆสินะ ไม่เยสัเเลย
“โนมูระั”
ะที่ผมำลัะเินไปที่โ๊ะ ฮาบาระ็เินมาหาผม
“มีอะไรหรอ ฮาบาระั”
“ันเห็นนะ”
เอ๋ อะไรอฮาบาระ ทำไมทำหน้ายิ้มน่าลัวแบบนั้น
“เห็นอะไรหรอ”
“โนมูระัเินมาโรเรียนพร้อมับฮาเอะุสินะ บันอยู่หรอ”
“ใ่แล้วละ”
ใ่ับผีสิ ู่ๆฮาเอะ็โผล่มาอบ่อนที่ผมะพู นี้แอบฟัอยู่หรอ
“เอ๋ ริหรอเนี่ย”
“ฮาเอะุับโนมูระับันหรอ”
“ั้แ่อนไหนหรอ”
ยัไม่ทันที่ผมะแ้วามเ้าใผิ เพื่อนร่วมห้อที่เป็นผู้หิ็เ้ามาล้อมวถามัน ท่าทาแ่ละนรี๊ร๊ามา
“โนมูระับับาาิหรอ ไม่ริใ่ไหม”
“าาิ แ อภัยให้ไม่ไ้”
พวผู้าย็เหมือนันทำหน้าผิหวัหลายนเลย นึถึอนผมบอเพื่อนว่าบับอาโอยเลย แ่ทำไมนลุแปลๆแหะ มาเอผู้ายอบแบบนี้
ผม้อหน้าฮาเอะ พร้อมสีหน้าโมโหสุๆ เมื่อไระแ้วามเ้าใผิสัที ผมไม่บับผู้ายหรอถึอนนี้ะเป็นหิ็เถอะ ริสิ อาโอยละอยู่ที่นี้ไหม ผมพยายามะโหน้ามอหาอาโอยแ่อนนี้ผมัวเี้ยมามอไม่เห็นอะไรเลย เริ่มรู้สึลำบาึ้นทุวันเลย ร่าผู้หิเนี่ย(นาโอะ ฮายาโะ 176CM,โนมูระ อิิโนเสะ 159CM) ผมเห็น่อว่าระหว่าผู้นึมอทะลุไป็เห็นว่าอาโอยนั่เยๆอยู่ที่โ๊ะไม่ไ้สนใอะไร ปิ็เป็นแบบนีีอยู่แล้วไม่ไ้แปลอะไร
“ฮาเอะ นายเล่นอะไรอนายเนี่ย”
ผมพูระิบเบาๆให้ไ้ยินแ่ผมับฮาเอะ
“ิว่าันเล่นหรอ”
ำอบอฮาเอะ ทำให้ผมะลึไปเลย ฮาเอะอบผม(อิิโนเสะ)หรอ ฮาเอะยิ้มให้ผมหลัพูเสร็
ริหรอเนี่ย ไม่ีใเลยสันิ ผมมีนที่อบอยู่แล้ว ถึอนนี้ะเป็นผู็หิแ่ผม็ไม่ิะอบผู้ายหรอ
“แล้วลทั้2นบันั้แ่อนไหนหรอ”
เพื่อนร่วมฟห้อนนึไ้ถามึ้นมา ัหวะนี้รีบปิเสธว่าไม่ไ้บัน
“เมื่อวานนะ”
โถ่ ไม่ทัน ฮาเอะิพูไป่อนะไ้
“ใรเป็นนสารภาพหรอ”
“ันเอแหละ”
หลัานั้น ฮาเอะ็อบำถามเพื่อนทุนในห้อนเวลาเรียน
1
เสียออเลิเรียนัึ้น หมาบเ้าไ้ทาน้าวเที่ยแล้ว เหนื่อยั้แ่เ้าเพราะเ้าฮาเอะนเียวเลย
เห้อ ไปทานอาหารับฮาบาระและอาโอยีว่า
“อิิโนเสะ ไปทาน้าวเที่ยันเถอะ”
“เอ๋”
ฮาเอะเ้ามาวนผมไปทาน้าวเที่ย ผมมอไปทาฮาบาระ เธอส่สายามาบอว่าโี่อนะาไปพร้อมอาโอย รอผม้วย ผมอยาไป้วย ใรอยาไปับฮาเอะัน
“ไปันเถอะ”
ฮาเอะับมือผมแล้วพาเินไป้วยัน
“สนุไหมเนี่ย ที่แล้ันแล้วหลอเพื่อนว่าเราบัน”
“ฮ่าๆ”
“ยัะมาลอี”
“โทษที ริๆ็ไม่อยาแล้หรอนะ อยาบันริๆไปเลย”
“เอ๋ นี้นาย”
“ันอบเธอนะ”
หัวใผมเ้นึัไปหม รู้สึร้อนไปหมเลย อะไรันวามรูสึนี้ ผมเินที่ฮาเอะบออบผมหรอ ไม่มีทาๆ ไม่มีทาเป็นแบบนั้นเ็า ผมนิ่เียบไม่ไ้อบรับที่ฮาเอะบออบ
ฮาเอะพาผมมาที่สหร์ สภาพอนนี้มีน่อแถวื้อนมปัเ็มไปหม ถ้าะเ้าไปื้ออนนี้อีนานะไ้
“เฮ้ นายนะ”
“อะไรหรอ”
“ันอื้อ่อนมปัานาย”
ใ้วิธีแบบนี้หรอ แ่ไม่มีใรยอมายนมปัที่อุส่าไป่อแถวื้อั้นานให้หรอ
“ันให้3000เยน”
“ล”
รวยไปแล้ว นมปั2้อน3000เยนไปื้อ้าวินีว่าไหม หลัื้อนมปัเสร็ฮาเอะ็ไปื้อน้ำาู้ายอัโนมัิ
“ไปันเถอะ”
ฮาเอะับมือผมอีแล้ว ราวนี้ะพาไปไหนเนี่ย
“ะไปไหนหรอ”
“าฟ้า”
2
ฮาเอะพาผมึ้นมาถึประูที่ะเปิไปาฟ้า แ่ประูมันล็ออยู่
ฮาเอะล้วหาอะไรบาอย่าในระเป๋าาเ่อนะหยิบึ้น ุแหรอ ทำไมถึมีไ้
ฮาเอะเปิประูเ้าาฟ้ามาไ้ ทำเอาผมอึ้ไปเลย
พวเราหาที่นั่รที่ไม่โนแัน พอนั่ลฮาเอะ็ส่นมปัับน้ำามาให้ผม
“ันวรอบใฮาเอะุใ่ไหม"
ผมำถุนมปัในมือแน่น พร้อมับนึเือในใ
“แน่นอน ันไปื้อให้เลยนะ แล้ว็เรียันว่าาาิ้วย”
“ทำไมละ”
“ะไ้เหมือนว่าเราบันอยู่ริๆไ”
“แ่็ไม่ไ้บันนิ”
อะไรอหมอนี้ันเนี่ย ผมแะอหยิบนมปัึ้นมาิน ไส้ถั่วแหรอ ออบผมเลย
“เธอไม่อบันหรอ”
ผมหันไปมอฮาเอะ็เห็นว่าเายื่นหน้าเ้ามาใล้มา ผมเห็นแบบนั้น็หันหน้าหนีทันที
“็ไม่ไ้ไม่อบหรอ”
“ั้นหรอ ีั”
อะไระีในานั้นผมไม่ไ้บออบัหน่อยแ่็ั่มันเถอะ
หลัาผมับฮาเอะ็ทานนมปัไปอย่าเียบๆ นใล้หมเวลาพั ฮาเอะเ็บยะใส่ถุ พวเราำลัะลาาฟ้า
“อิิโนเสะ”
ัหวะที่ผมำลัะออาาฟ้าลไป้สนล่า ฮาเอะ็เรียผม
“อะไรหรอ…”
ัหวะที่ผมหันไป ฮาเอะ็เ้ามาอผม อะไรอหมอนี้เนี่ย ไม่ไหวแล้วออไปเี๋ยวนี้เลย ใมันเ้นแรนแทบัพุ่ออมาแล้ว ไอ้หมอนี้ มันเยีบใรไหมเนี่ย รุหนัไปแล้ว ว่าผมับอาโอยะไ้อ็ั้8เือนเลยนะเห้ย
“ปล่อยันนะ ฮาเอะุ"
“เรียาาิ่อนสิ”
ฮาเอะอแน่นว่าเิม ใผมมัน็เ้นเร็วว่าเิมเ่นัน
“็ไ้ๆ าาิุ”
พอผมเรียาาิ็ปล่อยทันทีเลย บัับันเรียัๆ
“ทำอะไรเนี่ย อยู่็เ้ามาอ”
“แ่เ็นิหน่อยนะ”
“เ็อะไรหรอ”
“เ็ว่าันอบอิิโนเสะมาแ่ไหน ผล็ืออบมาๆเลยละ”
าาิยื่นหน้าเ้ามาใล้ะพู หน้าเราห่าันเพียไม่ี่เนเท่านั้น
“เราลับห้อเรียนันเถอะ”
แล้วาาิ็ับมือผมะเินอีามเย
3
เสียออเลิเรียนัึ้น ารเรียนวันนี้บลแล้ว ทำไมผมิว่าาาิะวนไปไหนสัแห่แหะ
“อิิโนเสะไปาเฟ่ันเถอะ”
เาถูเพ่เลย อยาลับบ้านั ผมว้าระเป๋าแล้ววิ่ออาห้อทันทีมาหลบอยู่หลัโรเรียน
“มาไลนานี้พ้นแล้วละ”
“ไปาเฟ่ันเถอะ”
ว๊าย ผมเผลออุทานออมา โผล่มาาไหนว่ะเนี่ย
“ันมีร้านีๆไป้วยัน อิิโนเสะ”
“ถ้าันไม่ไปละ”
าาิหันมามอทำหน้านิ่เหมือนำลัิอะไรอยู่ หน้าาโรน่าลัวเลย
ู่ๆาาิ็มาอุ้มผมึ้นท่าเ้าหิ
“อะไรอนายเนี่ย”
ผมใเอามือีอเาเหมือนผู้หิทำไม่มีผิ
“ถ้าเธฮไม่ไป ัน็ะอุ้มไปไ แล้วลเธอะไปไหม”
“ไป็ไ้ วาันล”
“โอเ”
หลัวาผมล ผมหันไปมอหน้าาาิ ไอ้หมอนี้โรบัับเลย
“ไปันเถอะ ันมีร้านีๆะพาไป”
าาิับมือแ่รั้นี้ับแบบประสาน โถ่เอ้ย ใผมเ้นอีแล้วะเ้นอะไรับผู้ายเนี่ย
ความคิดเห็น