{ FIC KHR (reborn); YAOI: 1859 } Love You, My Herbivore

ตอนที่ 9 : Love You, My Herbivore - Chapter 9

สามเดือนก่อน

คำบอกรักที่ได้ยินจากท้องนภาศิษย์พี่ทำเอาสึนะถึงกับทำตัวไม่ถูก นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตเสมองออกไปยังนอกหน้าต่างห้องนอนของตัวเองเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น 

ทั้งสองคนต่างก็เงียบ คนหนึ่งเงียบเพื่อที่จะรอฟังคำตอบ อีกคนเงียบเพราะยังคงอึ้งกับคำรักที่เพิ่งลอยเข้ามาในหู หัวใจเจ้ากรรมได้แต่เต้นระรัว จนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน

"ถ้าหากว่านายยังไม่พร้อมที่จะให้คำตอบในตอนนี้ อีกสามเดือนฉันจะกลับมาฟังคำตอบนะ ได้เวลากลับอิตาลีแล้ว ...ฉันจะรอนะ ...สึนะ”

กลับมา ณ ปัจจุบัน

ได้เวลาที่ฉันจะต้องทวงคำตอบจากนายแล้วสินะ ...สึนะ ตลอดสามเดือนที่ไม่ได้เจอกัน นายจะรู้สึกเหมือนกันรึเปล่า…

ภายในห้องนอนแสนรกของเด็กหนุ่มร่างเล็ก ว่าที่บอสรุ่นที่สิบแห่งวองโกเลแฟมิลี ห้องนอนที่ครั้งนึงเขาได้รับรู้ว่ายังมีคนที่รักเขาอยู่ เป็นห้องที่เขาจะต้องให้คำตอบแก่คน ๆ นั้นเสียที ...คำตอบ ที่เขารู้ตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน แต่กลับยังไม่บอกไป ...เขากลัว กลัวว่าด้วยระยะทางที่ห่างกันจะทำให้หัวใจของนภาผู้เป็นศิษย์พี่เปลี่ยนไป…

และเมื่อดีโน่มาทวงสัญญา คำตอบที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางคือ...

...เมื่อได้รับรู้คำตอบ หัวใจของบอสคาบัคโรเน่แฟมิลี่ถึงกับพองโตจนแทบจะระเบิด ถึงวันนี้เมื่อเขาได้รู้ว่าอีกฝ่ายก็คิดกับตนไม่ต่างกัน มันก็คุ้มกับสามเดือนที่รอมา มือหนาทั้งสองข้างกอบกุมมือบางเอาไว้อย่างทนุถนอม นัยน์ตาสีทองเจิดจ้าจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตของอีกฝ่ายเพื่อที่จะบอกเป็นนัย ๆ ว่า เขาจะรัก จะมั่นคง และจะคอยปกป้องดูแลเจ้าของหัวใจดวงนี้ตลอดไป...

โกคุโยแลนด์

"ปล่อย ปล่อยนะ ที่นี่ที่ไหน!!"

เสียงร้องละเมอดังลั่นมาจากห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่งที่เคยถูกใช้เป็นห้องเก็บของ ที่ในเวลานี้กลายเป็นห้องที่ใช้ขังว่าที่มือขวาของบอสวองโกเล่รุ่นที่สิบดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้

"ไอ้ปลาหมึกที่อยู่ในห้องนั่นน่ะจะร้องอะไรกันนักหนาฟระ เสียสมาธิหมด เดี๋ยวก็แพ้กันพอดี"

เคนที่กำลังนั่งดวลเกมส์กับจิคุสะอยู่บ่นด้วยความรำคาญ จนคนที่นั่งเล่นอยู่ด้วยกันต้องหันไปปราม

"แกก็ไม่ต้องสนใจสิ สมาธิมันอยู่ที่ตัวแกเองด้วยส่วนนึงนะ ไม่ต้องไปโทษคนอื่นเลย ฉันก็รำคาญแกเหมือนกัน อย่าลืมนะว่าถ้าแกแพ้แกจะต้องไปอาบน้ำน่ะ ดองมากี่วันแล้วก็ไม่รู้ เหม็นชะมัด"

"ท่านมุคุโร่จับคุณโกคุเดระมาทำไมคะ"

โคลมที่รับหน้าที่คอยเฝ้าดูคนที่ถูกขังอยู่ข้างในเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย แต่คนที่ถูกถามก็ไม่ได้สนใจที่จะให้คำตอบ แต่กลับเดินดุ่มเข้าไปในห้องนั้นเพียงลำพัง... หญิงสาวไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่มุคุโร่ทำเท่าไหร่นัก เพราะไม่เข้าใจว่าจะทำไปทำไมในเมื่อเป้าหมายเป็นคนที่มุคุโร่มีใจให้นั้น...

สิ้นเสียงร้องละเมอถึงชายคนรัก สักพักโกคุเดระก็เริ่มได้สติค่อย ๆ  ลืมตาขึ้นมาดูสภาพรอบกายในขณะนี้ เขาอยู่ในห้องที่ปิดไฟมืดจนแทบมองไม่เห็นอะไร ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่จนกระทั่งความมืดที่ปกคลุมอยู่ทั่วทั้งห้องค่อย ๆ มีแสงเล็ดลอดเข้ามาพร้อมกับเสียงเปิดประตูเรียกความสนใจให้สายตาคู่สวยหันไปมอง...

"คึหึหึ ตื่นแล้วเหรอครับ โกคุเดระ ฮายาโตะ"

"มุคุโร่! แก! ปล่อยฉันนะ พาฉันมาที่นี่ทำไม"

ริมฝีปากบางกระชากเสียงถามความจริงจากชายนัยน์ตาสองสีที่เดินดุ่มเข้ามาข้างใน ...ที่ผ่านมาเขาคิดว่ามุคุโร่และยามาโมโตะต้องร่วมมือกันทำอะไรสักอย่าง แต่ในเวลานี้กลับลักพาตัวเขาจากยามาโมโตะเสียเอง

"ผมก็แค่อยากพาคุณมาเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง อยู่ในห้องนั้นนาน ๆ ผมก็กลัวว่าคุณจะเบื่อซะก่อน ...ก็เท่านั้นเอง"

"ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ แกต้องมีแผนชั่วอะไรอีกแน่ ...แล้วฮิบาริล่ะ ฮิบาริอยู่ที่ไหน"

"ใจเย็น ๆ สิครับ คุณฮิบาริไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก ถ้าคุณอยากรู้ต้องถามยามาโมโตะนะครับถึงจะถูก"

ยามาโมโตะเดินกลับมาที่โรงฝึกดาบ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าก็พบว่าโกคุเดระไม่อยู่แล้ว

เจ้าของโรงฝึกพยายามใช้สมองคิด ...ถ้าโกคุเดระจะหนีไปได้เอง คงหนีไปตั้งแต่วันแรก ๆ แล้ว และคงต้องมีร่องรอยอะไรบางอย่าง อย่างรอยงัดแงะในห้องหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ทุกอย่างกลับดูปกติ ...ปกติมากเสียจนเหมือนอีกฝ่ายนั้นหายตัวได้!

...หายตัวได้ 

...มุคุโร่!

ปัง!

ยามาโมโตะใช้กำปั้นทุบกำแพงอย่างแรงด้วยความโมโห เขาเชื่อใจอีกฝ่ายมากจนไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิดว่าจะมีแผนการอะไรซ่อนอยู่ 

...ถ้าอย่างนั้น เหตุผลที่บอกว่าที่มาช่วยเพราะอยากจะใกล้ชิดสึนะ นั่นก็คงไม่ใช่เหตุผลจริง ๆ สินะ

คิดได้ดังนั้นแล้วขายาวจึงรีบวิ่งออกมาจากโรงฝึกอีกครั้งโดยที่ไม่ลืมหยิบดาบญี่ปุ่นอาวุธคู่ใจของตนมาด้วย ...เห็นทีว่าคราวนี้ ไม่ใครก็ใครคงต้องได้มีเลือดตกยางออกเป็นแน่

เมื่อยามาโมโตะมาถึงโกคุโยแลนด์และเดินเข้าไปถึงในตัวอาคารแล้ว ทันใดนั้นก็เห็นสายหมอกลอยคละคลุ้งอยู่รอบกาย และเงาดำ ๆ ของคนสามคนก็ค่อย ๆ ปรากฎเด่นชัดขึ้นและเมื่อได้เห็นเจ้าของเงาทั้งสามอย่างชัดเจนแล้ว สักพักสายหมอกก็ค่อย ๆ เลือนหายไปในที่สุด…

โรงพยาบาลนามิโมริ

ดีโน่และสึนะจับมือกันเดินเข้ามาในโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมองมาเลยแม้แต่น้อย ทั้งสองกำลังจะเดินไปยังห้องที่ฮิบารินอนรักษาตัวอยู่ และเมื่อมาถึงหน้าห้อง ดีโน่เปิดประตูให้สึนะเดินนำเข้าไปก่อน แต่ยังไม่ทันจะเข้าไป ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งกำลังตรงเข้ามาหา 

...คุซาคาเบะกึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยความเร่งรีบ ในมือกำเศษกระดาษชิ้นนึงเอาไว้แน่น

"มีอะไรเหรอครับ คุณคุซาคาเบะ"

"...มีคนฝากเศษกระดาษชิ้นนี้มาให้กรรมการคุมกฎคนหนึ่ง บอกว่าเป็นจดหมายด่วน ...นี่ครับ"

มือเล็กรับมาและรีบคลี่กระดาษออกดู และเมื่อได้อ่านข้อความที่อยู่ข้างในแล้ว 

...ไดนาไมท์และดาบญี่ปุ่นล่องลอยอยู่ในสายหมอก

ดีโน่เมื่อได้ยินข้อความที่สึนะอ่านให้ฟังก็เข้าใจโดยทันทีว่า โกคุเดระและยามาโมโตะต้องโดนมุคุโร่จับตัวไปแน่ นภาทั้งสองจึงรีบออกจากโรงพยาบาลเพื่อจะไปโกคุโยแลนด์ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าประตูห้องพักของคนที่ตั้งใจจะมาเยี่ยมนั้นยังไม่ได้ปิด 

...ฮิบาริฟื้นแล้ว และได้ยินข้อความทั้งหมดเรียบร้อยแล้วเช่นกัน

ยามาโมโตะกำลังถูกพาตัวมาขังไว้ที่ห้องมืดเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง เขาถูกเคน จิคุสะ และมุคุโร่รุมทำร้ายจนพลาดท่า ความจริงแล้วฝีมือการต่อสู้ของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าคนทั้งสามเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะความบอบช้ำที่เกิดจากการต่อสู้ในหลายวันที่ผ่านมาทำให้สภาพร่างกายไม่เต็มร้อยเปอร์เซนต์เสียทีเดียว และเพราะมุคุโร่เคยเข้าสิงร่างของเขาก่อนหน้านี้แล้วจึงทำให้รู้จุดอ่อนของตนดี และจ้องทำร้ายแต่ส่วนที่บาดเจ็บจนร่างกายกำยำของชายหนุ่มนักกีฬาที่แม้จะแข็งแรงแต่เมื่อโดนซ้ำแผลเก่าหลาย ๆ รอบจึงไม่อาจจะทานทนได้นานนัก

จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะมาช่วยโกคุเดระที่ถูกจับตัวไว้อยู่ก่อนแล้ว กลับเป็นตัวเขาที่กลายมาเป็นผู้ถูกขังซะเอง

เมื่อสองคนนั้นพาเขาเข้ามายังภายในแล้วก็รีบปิดประตูขังเอาไว้ หลังจากนั้นไม่นาน ยามาโมโตะก็ได้ยินเสียงของคนที่เขาตั้งใจจะมาช่วย โกคุเดระเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ

...เพราะอะไรกัน มุคุโร่ถึงจับยามาโมโตะมาขังไว้ ...ก่อนหน้านี้ยังอยู่ข้างเดียวกันอยู่เลยแท้ ๆ

"ยามาโมโตะ?"

"โกคุเดระ อยู่นี่เอง ฉันมาช่วยนายแล้ว นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย มุคุโร่มันทำอะไรนายรึปล่า ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่"

"ไม่เป็นอะไร แต่ว่าทำไมแกถึงโดนเจ้านั่นจับมาด้วยล่ะ  แกกับมันเคยทำชั่วเอาไว้ด้วยกันไม่ใช่เรอะ...คงจะโดนหักหลังสินะ" 

              ริมฝีปากบางเอ่ยถามแกมประชดประชัน จนคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่รู้สึกชา ๆ ที่ใบหน้าเหมือนโดนตบสักสองฉาดใหญ่

"ฮะฮะ ๆ ก็ไม่รู้เหมือนกัน... คงเป็นเพราะฉันโง่เองที่ยอมให้มันหลอกเอาง่าย ๆ น่ะนะ"

ชายหนุ่มนักกีฬาหัวเราะแบบเจื่อน ๆ ให้กับความโง่เขลาของตัวเอง หากเขาเลือกที่จะหลีกทางให้กับความรักของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กับฮิบาริ ทุกอย่างมันคงไม่เลวร้ายขนาดนี้

"..."

"ขอโทษนะ"

"...?..."

"ขอโทษที่ทำร้ายนาย"

"......"

"ขอโทษที่ทำร้ายฮิบาริจนเกือบตาย... ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหัวใจของนายอยู่ที่ใคร ฉันยังจะไปแย่งมาเป็นของตัวเองอีก"

"...ฮิบาริ!! ฮิบาริอยู่ที่ไหน แกบอกว่าเกือบตาย? แสดงว่าเขาไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

แทนที่จะตอบรับคำขอโทษ แต่พอได้ยินชื่อชายคนรัก โกคุเดระกลับซักไซร้เพื่อที่จะเอาคำตอบ...ยามาโมโตะหันไปมองใบหน้าสวยที่เขาหลงไหล ถึงแม้ห้องจะถูกปิดใฟให้มืดจนแทบมองอะไรไม่เห็น แต่ดวงหน้าของคนที่เขารักแสนรักนั้นมันก็ยังคงชัดเจนอยู่ในหัวใจ

  "ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้ว"

  คนตอบ ๆ ด้วยเสียงอ่อย ๆ ...ไม่ว่าอย่างไร คนเดียวในใจของคนที่เขาแอบรักก็ยังคงมีแต่ฮิบาริ เคียวยะ เพียงคนเดียวเท่านั้น ...ไม่มีเขาอยู่ด้วยเลยแม้แต่น้อย

...น่าสมเพชจริง ๆ ทาเคชิเอ๋ย

"ฉันขอโทษจริง ๆ นะโกคุเดระ ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้"

ยามาโมโตะเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด ...เขาเพิ่งมารู้เดี๋ยวนี้ว่าความรักที่ใช้กำลังบังคับเพื่อให้ได้มาไม่สามารถเอาชนะความรักของฮิบาริที่มอบให้อีกฝ่ายได้เลยจริง ๆ ...ถึงแม้จะเพิ่งคบกันได้ไม่นาน แต่เขาก็รู้ว่าในสายตาของฮิบารินั้นแต่มีโกคุเดระอยู่ตลอดเวลา ...และคนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็สะท้อนแต่ภาพของฮิบาริอยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน

...หัวใจของคนทั้งสองต่างก็มีกันและกันมานานแล้ว ...ความรักข้างเดียวของเขาจึงเทียบกันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย...

"หึ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ...แกทำอะไรไว้บ้าง เลวร้ายแค่ไหน แล้วจะให้ฉันให้อภัยแกได้ภายในวันนี้พรุ่งนี้น่ะมันเป็นไปไม่ได้หรอก"

"งั้นฉันจะรอวันที่นายจะให้อภัยฉันได้ ...อย่างน้อยได้กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ...ไม่ต้องเป็นมากกว่านี้ฉันก็พอใจแล้ว"

"เออ... เรื่องของแก"

            ประตูห้องผู้ป่วยหมายเลข 18 ค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมใบหน้าของคนไข้เจ้าของห้องที่ค่อย ๆ โผล่ออกมามองสถานการณ์ภายนอกอย่างระมัดระวัง ช่วงเวลานี้ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านบริเวณห้องที่เขาอยู่ จึงเปิดโอกาสให้คนป่วยอย่างฮิบาริ เคียวยะหนีออกมาจากโรงพยาบาลได้อย่างง่ายดาย

ความจริงแล้วไม่ใช่เพราะทางโรงพยาบาลหละหลวม หรือไม่สนใจคนไข้แต่อย่างใด แต่เป็นเพราะรองกรรมการคุมกฏลูกน้องคนสนิทของตัวเองช่วยเปิดทางให้ ...ในเมื่อห้ามไปก็คงเปล่าประโยชน์ ...สู้ปล่อยให้ไปแล้วตัวเองคอยเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ แบบนี้ยังจะดีซะกว่า...

"ฮัลโหล... คุณฮิบาริหนีออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปช่วยคุณโกคุเดระแล้วนะครับ..."

"อื้ม ขอบใจมากนะคุซาคาเบะ"

หลังจากที่วางสายจากลูกน้องของลูกศิษย์ของตนแล้ว มือใหญ่ของผู้ที่เป็นเหมือนท้องนภาจากอิตาลีลูบไล้ไปตามเรือนผมสีแสดนุ่มลื่นมือโดยที่เจ้าของเรือนผมนั้นกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ตักของตนระหว่างเดินทางไปโกคุโยแลนด์ ความจริงแล้วสึนะไม่สามารถนอนหลับได้เลย แต่เพราะเจ้าของตักบอกให้เขาพักผ่อนเอาแรงไม่อย่างนั้นจะทำให้เขาเป็นห่วงมากจนเสียแผน เจ้าตัวดีจึงยอมทำตามที่บอกเพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วงของใคร

สายตาของท้องนภากว้างทอดมองวิวข้างทางด้วยความคิดที่หลากหลาย ...เขารู้ว่ายังไง ๆ ทั้งสองคนนั้นจะต้องปลอดภัย เพราะเขารู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของมุคุโร่นั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคนตัวเล็กในอ้อมกอดอบอุ่นของเขานี่เอง ...เขารู้มาตลอด ว่ามุคุโร่คิดยังไงกับคนรักของเขา...

            มุคุโร่รักสึนะ ...ทุกคนในโกคุโยแลนด์รู้ดี โดยเฉพาะโคลมที่ดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของมุคุโร่ดีกว่าใคร ๆ ...และเพราะเข้าใจดี หญิงสาวจึงไม่เห็นด้วยกับการกระทำในครั้งนี้ แต่ถึงอย่างนั้นแล้วก็ไม่แสดงออก ...ยังคงทำตามคำสั่งของหัวหน้าเหมือนเดิม

            นัยน์ตาสองสีทอดมองออกไปยังนอกหน้าต่างตรงประตูทางเข้าโกคุโยแลนด์ ตั้งแต่ตอนที่เขาฝากจดหมายให้จิคุสะเอาไปส่งให้ทางสึนะแล้ว จนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาเลย มุคุโร่กำหมัดแน่นด้วยเพราะคนที่ตัวเองไม่ชอบหน้ามากที่สุดในตอนนี้กลับมาวนเวียนอยู่รอบกายบอสวองโกเล่รุ่นที่สิบอีก ทำให้แผนการที่วางเอาไว้ไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้ว...

To Be Continued...........