{ FIC KHR (reborn); YAOI: 1859 } Love You, My Herbivore

ตอนที่ 2 : Love You, My Herbivore - Chapter 2

เช้าวันต่อมา หลังจากเกิดเรื่อง

ตึก ๆ ๆ เสียงฝีเท้าของโกคุเดระ ฮายาโตะ กำลังวิ่งไปยังบ้านของซาวาดะ สึนะโยชิอย่างเร่งรีบ เพราะเมื่อวานตื่นสายจึงไม่ได้ไปรับรุ่นที่สิบที่เคารพรัก วันนี้จึงไม่อยากให้พลาดอีก

"รุ่นที่สิบคร้าบ ผมมารับแล้วคร้าบ ไปโรงเรียนกัน! "

"............เงียบ เกิดอะไรขึ้นกับรุ่นที่สิบรึเปล่าเนี่ย"

"อ้าว โกคุเดระคุง วันนี้ซือคุงคงไปโรงเรียนไม่ได้หรอกจ้ะ ไม่สบายน่ะ ไม่รู้เมื่อวานชวนรีบอร์นไปทำอะไรมา กลับมาก็ไข้ขึ้นสูงเลย"

"...งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะครับท่านแม่ ฝากบอกรุ่นที่สิบว่าเดี๋ยวผมจะมาเยี่ยมหลังโรงเรียนเลิกนะครับ สวัสดีครับ"

"จ้า ๆ เอ๊ะ แล้วยามาโมโตะคุง ไม่ได้มาด้วยกันเหรอจ้ะ" คนถาม ถามไปด้วยเห็นเป็นเรื่องปกติ เพราะทุกครั้งที่เจอโกคุเดระก็จะเจอยามาโมโตะอยู่ด้วยทั้ง ๆ ที่ไม่ได้นัดกันไว้ แต่ก็ดันบังเอิญมาเจอกันอยู่เรื่อย

กึก...

ขาเรียวที่กำลังจะก้าวเดินออกไปกลับหยุดชะงักเมื่อได้ยินชื่อคนที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุด

"ไม่รู้เหมือนกันครับท่านแม่ ผมขอตัวนะครับ สวัสดีครับ"

ขาเรียวค่อย ๆ ก้าวเดินไปตามทางอย่างเชื่องช้าพลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวันวาน ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ตนเรียกว่าเพื่อนจะทำแบบนั้นกับตัวเองได้ ...คิดแล้วก็ให้เจ็บใจ

วันนี้รุ่นที่สิบไม่อยู่ นี่เราต้องอยู่กินข้าวมื้อเที่ยงพร้อมกับเจ้าบ้านั่นสองคนเหรอเนี่ย ...ไม่มีทาง! แกทำฉันเจ็บแสบมาก ยามาโมโตะ

เมื่อว่าที่มือขวาของวองโกเล่ย่างเท้ามาจนถึงที่หน้าประตูโรงเรียนเพราะมัวแต่เดินไปคิดไป จึงไม่ได้ดูนาฬิกาเลยว่าตอนนี้มันสายกว่าเมื่อวานหลายเท่านัก

"สายไปหนึ่งชั่วโมง เจ้าสัตว์กินพืช!!! "

"ฮะ ฮิบาริ!!!!! "

และเพราะมัวแต่เดินเข้าประตูไปอย่างไม่มีสติ โกคุเดระจึงตกใจสะดุ้งสุดตัวกับเสียงที่ได้ยิน

ตายล่ะหวา มาสายอีกจนได้ อุตส่าห์ตื่นเช้ากว่าเมื่อวานแล้วแท้ ๆ แถมเมื่อคืนวานมันยังขู่บ้า ๆ แบบนั้นอีก

ย้อนกลับไปเมื่อวาน ณ ห้องรับแขก เวลา 19.18 น.

หลังจากที่ฮิบาริทำการปลอบโกคุเดระตามแบบฉบับของตัวเองแล้ว เมื่อทั้งคู่ผละออกจากกัน ทั้งสองจึงหันไปมองนาฬิกาถึงได้รู้ว่านี่มันเย็นมากแล้ว

"เจ้าสัตว์กินพืช ..เดี๋ยวฉันไปส่ง"

ด้วยความเป็นห่วงสภาพจิตใจของคนหัวเงิน หัวหน้ากรรมการคุมกฎจึงอาสาจะไปส่งที่บ้าน นอกจากเป็นห่วงแล้วยังอยากรู้ด้วยว่าอีกฝ่ายพักอยู่ที่ไหน

"...อื้อ"

ระหว่างทาง

"เฮ้ย! นั่นมันโกคุเดระ ฮายาโตะนี่หว่าพวกเรา ลุยมันเลย!!!!! " เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อของตัวเอง เจ้าของชื่อจึงหันกลับไปมองก็เห็นกลุ่มวัยรุ่นเกือบ 20 คนกำลังวิ่งกรูกันเข้ามาหาอย่างตั้งใจจะหาเรื่อง

"หึ ไปก่อเรื่องมาอีกแล้วสินะ เจ้าสัตว์กินพืชตัวยุ่ง" ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่ฮิบาริ เคียวยะ ก็ชักทอนฟาออกมาเตรียมจะขย้ำหมู่ ...น่าสนุก

"ช่วยไม่ได้ พวกนั้นอยากมาหาเรื่องฉันเอง" คนถูกหาเรื่องพูดกลับไปอย่างไม่แยแส พร้อมคว้าไดนาไมท์ที่ซุกซ่อนไว้ตามร่างกายออกมา เขาเองก็เตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์แบบนี้มาจนชินแล้วเหมือนกัน

"พร้อมรึยังล่ะ"

"พร้อมตั้งนานแล้ว"

"ลุยมันเลยพวกเรา!!! "

ตุบตับ... ปึกปัก...

เพียงเวลาไม่นาน...

"อ๊ากกกกก!!! " เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเหล่าอันธพาลที่เข้ามาหาเรื่องดังระงมไปทั่วทั้งบริเวณทางเดิน

"ต่อไปนี้ ห้ามใครหน้าไหนมายุ่งกับเจ้าสัตว์กินพืชฮายาโตะของฉันอีก ไม่งั้น พวกแกเจอดียิ่งกว่านี้แน่! "

ไม่ใช่ใครที่ไหน ฮิบาริ เคียวยะประกาศกร้าวแสดงความเป็นเจ้าของคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทำเอาโกคุเดระหันมามองด้วยความงุนงงแต่ก็ยังไม่พูดอะไร ...ใจนึงอยากจะตะโกนเถียงออกไปตามนิสัยขี้โวยวายของตนเอง แต่เพราะอีกฝ่ายคอยช่วยตัวเองไว้ตั้งหลายครั้ง จึงได้แต่ยืนเงียบไม่พูดอะไร

แกโกหกเพื่อช่วยฉันสินะเจ้าบ้าคุมกฎ

"ไปกันได้รึยัง" ถึงจะคิดว่าอีกฝ่ายโกหกเพื่อช่วยไม่ให้พวกนั้นเข้ามาหาเรื่องตนอีก แต่ก็ยังไม่วาย ...ยังเขินจนหน้าแดงอีกจนได้

"! "

ฮิบาริจูงมือโกคุเดระเดินต่อไปโดยไม่สนใจพวกสัตว์กินพืชเศษเดนสังคมที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่ตามทาง ทำให้คนถูกจับมือหน้าขึ้นสีมากกว่าเดิม

ในที่สุดทั้งสองก็เดินมาถึงหน้าห้องภายในแมนชั่นที่ร่างบางพักอยู่

"อยู่คนเดียว? "

"อะ ..อื้อ จะให้อยู่กับใครล่ะ" คนตอบ ตอบไปทั้ง ๆ ที่หน้ายังไม่หายแดง ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ

"คืนนี้ขออยู่ด้วยคนสิ"

คนพูด ๆ พร้อมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ให้อีกคนรู้ว่าตอนนี้มันดึกแล้ว ประกอบกับความเหนื่อยล้าจากการที่ต้องใช้เรี่ยวแรงไปเยอะ ทั้งกับยามาโมโตะ ทั้งกับพวกเศษมนุษย์พวกนั้นอีก

เจ้าของห้องไม่ตอบ แต่ไขประตูห้องแล้วเปิดประตูคาไว้ให้แขกผู้มาเยือนได้เข้ามาด้วย ฮิบาริ เคียวยะปิดประตูพร้อมล๊อคให้เรียบร้อย แล้วจึงหันไปสำรวจรอบ ๆ ห้อง...

มีแต่หนังสือเรื่องลี้ลับวางอยู่ตามตู้ จานบนซิงค์ก็ยังไม่ได้ล้าง เสื้อผ้าที่ใส่แล้วก็วางกอง ๆ อยู่ ทั้ง ๆ ที่ใกล้ ๆ ก็มีตะกร้าผ้าวางอยู่แท้ ๆ เจ้าสัตว์กินพืชซกมก!

"ฉันไม่ได้ซกมกขนาดนั้นหรอกน่า อย่างน้อยฉันก็กวาดห้องเกือบทุกวันนะ"

ราวกับอ่านสายตาของพ่อหัวรังนกออก เจ้าของห้องจึงรีบแก้ตัวด้วยความอายเพราะไม่เคยให้ใครเข้ามาในห้องของตัวเองมาก่อน จึงไม่รู้วิธีการรับแขก ไม่ได้เอาน้ำมาให้ ไม่ได้แทคแคร์ดูแล แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ฮิบาริ เคียวยะไม่ค่อยจะสนใจเพราะเขาเองก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับตนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาอย่างไม่สนใจกับคำแก้ตัวของอีกฝ่ายเลยสักนิดเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่อยู่คนเดียว

"ฉันไปอาบน้ำก่อน อ่ะนี่เสื้อผ้า แกกับฉันขนาดตัวไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ น่าจะใส่ของฉันได้อยู่"

เจ้าของห้องพูดพร้อมโยนเสื้อผ้าสำหรับใส่นอนไว้ที่หน้าตักของฮิบาริ

เสื้อสีขาว กางเกงก็สีขาว ดูเรียบ ๆ ต่างกับการแต่งตัวตอนออกไปข้างนอกได้ขนาดนี้ คงคิดว่าแต่งตัวแบบนั้นแล้วมันจะดูเท่ห์สินะ

ผ่านไป 15 นาที โกคุเดระออกมาจากห้องน้ำ พร้อมผ้าขนหนูที่ปิดบังเรือนกายช่วงล่างอยู่ เผยให้เห็นรูปร่างอันบอบบาง ผมสีเงินเปียกลู่ ผิวสีน้ำนมละเอียดราวกับผู้หญิง ทำให้ฮิบาริเผลอจ้องมองอยู่นานด้วยความตะลึงงัน เจ้าตัวคงไม่รู้สินะ ...ว่าตัวเองน่ะน่ารักน่ากอดมากมายขนาดไหน

"มะ มองอะไร ไปอาบน้ำได้แล้วแกน่ะ จ้องเป็นคนโรคจิตไปได้"

คนสวยพูดพร้อมโยนผ้าขนหนูมาให้อีกผืน เพราะสายตาคมที่จ้องมองมาทำให้ใบหน้าของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาอีกแล้ว

ให้ตายสิเจ้าบ้านี่ รอบที่เท่าไหร่กันแล้วนะที่แกทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ร่างบาง ๆ ได้แต่รำพึงในใจเพราะไม่เคยมีใครทำให้ตัวเองหน้าแดงได้วันละหลาย ๆ รอบขนาดนี้

"หึ นอนไปเถอะไม่ต้องพูดมากเจ้าสัตว์กินพืช ถ้าพรุ่งนี้แกไปโรงเรียนสายอีก แกโดนขย้ำเป็นสองเท่าแน่" ฮิบาริพูดพร้อมเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้สะอาด

10 นาทีต่อมา ฮิบาริ เคียวยะ เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเดียว เห็นโกคุเดระ ฮายาโตะนอนหลับสนิท ใบหน้าสวยหลับตาพริ้ม ปากสีชมพูอ่อนเผยอขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมเป่าลมออกมาจากปาก

"Zzzzzzz"

คงเหนื่อยมากเลยสินะ หลับให้สบายนะเจ้าสัตว์กินพืช ดีนะที่เป็นฉัน ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นแกเข้าในสภาพแบบนี้ ...แกไม่รอดแน่ ๆ

หัวหน้ากรรมการคุมกฎคิดไปยิ้มไปพลาง เพราะไม่ใช่คนชอบฉวยโอกาส จึงไม่อาจทำร้ายร่างสีเงินที่แสนรักนี้ได้

จุ๊บ!

ฮิบาริ เคียวยะประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา พร้อมจูบเปลือกตาที่ปิดสนิททั้งสองข้างของคนสวยที่ยังคงหลับพริ้มอยู่อย่างไม่รู้สึกรู้สา

โทษฐานที่มายั่วคนอย่างฮิบาริ เคียวยะ ...ไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน แล้วอย่าทำแบบนี้ให้ใครเห็นล่ะ ฮายาโตะ

แต่พอนึกถึงคำว่าใคร มันก็นึกไปถึงคนที่กล้าทำร้ายร่างบางได้อย่างไม่น่าให้อภัย ถึงจะไม่สำเร็จก็ตามที

พรุ่งนี้แกจะมีหน้าพาร่างเน่า ๆ ของแกมาโรงเรียนได้เรอะ เจ้าสัตว์กินพืชยามาโมโตะ ทาเคชิ ...ถ้ามันมาโรงเรียนไม่ได้อีกเลยคงจะดีไม่ใช่น้อย

ฮิบาริ เคียวยะล้มตัวลงนอนบนโซฟาสีครีมที่อยู่ในโซนรับแขกของห้องแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา ด้วยความเหนื่อยอ่อนของทั้งคู่จึงยังไม่ได้ตกลงกันเรื่องที่นอน ผู้มาเยือนจึงทำตัวเป็นแขกที่ดี นอนบนโซฟาเอง

Zzzzzzzz

รุ่งเช้า

กริ๊ง!!!! เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้นเหมือนทุก ๆ วัน โกคุเดระรีบลุกขึ้นมาด้วยความกระตือรือร้นพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ห้อง...

เจ้าบ้าฮิบาริไปแล้วเหรอเนี่ย ต้องรีบแล้ว เมื่อวานก็ติดค้างมันไว้ ไม่อยากโดนลงโทษเป็นสองเท่า เจ้านั่นยิ่งซาดิสถ์ผิดมนุษย์มนาอยู่ จะได้รีบไปรับรุ่นที่สิบด้วย

กลับมา ณ ปัจจุบัน

"สายไปหนึ่งชั่วโมง เจ้าสัตว์กินพืช!!! "

"ฮิบาริ!!!!!"

To Be Continued...