ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ช่อดอกไม้ และเจ้าของปริศนา
ทุกๆ เข้าจะมีดอกไม้ช่อใหญ่มาส่งให้แป้ง ไม่ว่าเธอจะอยู่บ้าน หรืออยู่ที่ไหนก็ตาม ดอกไม้ก็ตามไปส่งถึงเธอได้ทุกที่ แป้งก็แปลกใจเหมือนกันว่าคนที่ส่งดอกไม้มา รู้ได้ยังไงว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ทั้ง ๆ ที่มีคนที่บริษัทเท่านั้นที่รู้ เธอรอวันที่เจ้าของดอกไม้เปิดตัว เธออยากรู้จริง ๆ ว่าใครส่งมาให้
ช่วงนี้เธอพักงานไป เพราะอยากจะทุ่มเทให้กับการเรียน เตรียมสอบเอนฯ ก่อน จึงทำให้เธอไม่ค่อยได้เจอหน้าพี่โจ้สักเท่าไหร่ มีแต่คุยกันทางโทรศัพท์มากกว่า
และแล้วความพยายามของเธอก็เป็นผล เธอเอนฯติดคณะที่เธออยากเข้า พร้อมกับโอ๋ เพื่อนสนิทของเธอ ข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ ลงข่าวของดารานักร้องที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยต่าง ๆ ได้ รวมทั้งตัวแป้งเองด้วย พอโจ้รู้ข่าวก็รีบโทรมาหาเธอทันที
“ยินดีด้วยนะ แป้ง”
“ขอบคุณคะ”
“ฝากยินดีกับโอ๋ด้วยนะครับ แป้งคงดีใจมากสินะครับที่เอนฯติด”
“ดีใจมาก ๆ เลยแหละคะ ก็แหมอุตส่าห์ทุ่มให้เต็มที่ งานก็ไม่ได้รับเลย”
“พี่ได้ข่าวมาว่า แป้งจะออกอัลบั้มใหม่หรอ”
“คะ ตอนนี้ก็เริ่มเตรียมงานกันอยู่หนะคะ แล้วพี่โจ้หละคะ”
“ก็ใกล้จะเสร็จแล้วหละครับ”
“ทุกวันนี้ยังมีคนส่งดอกไม้มาให้แป้งอยู่ใช่ไหมครับ”
“ใช่คะ พี่โจ้รู้ได้ยังไงคะ”
“แล้วแป้งรู้ยังว่าใครส่งมาให้”
“แป้งไม่รู้หรอกคะ แต่ก็อยากรู้เหมือนกันนะ ท่าทางจะโรแมนติกไม่เบานะคะ”
“ชอบมากหรอ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนทันที
“อย่าทำเสียงแข็งสิคะ แหมแป้งล้อเล่นหนะคะ อย่าโกรธนะ”
“ไม่โกรธหรอกครับ พี่เชื่อใจแป้งอยู่แล้ว”
“อือ แล้วนี่พี่จะจบเมื่อไหร่หรือคะ”
“ก็อีกปีนึงหนะครับ”
“อิจฉาจัง อีกปีเดียวก็จะจบละ แต่เราสิต้องเรียนอีกตั้ง 4 ปีแหนะ”
“4 ปีหนะ ดูว่ามันนาน แต่ถ้าแป้งได้เรียนจริง ๆ แล้ว แป้งจะรู้สึกว่าทำไมมันเร็วมากกว่า”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะคะ”
วันนี้เธอก็ได้รับดอกไม้เหมือนเคย แต่ข้อความในการ์ดใบนั้นเปลี่ยนไป
“หลังจากที่ผมได้ส่งดอกไม้ให้คุณทุกวัน คุณคงอยากรู้แล้วใช่ไหมครับว่าผมเป็นใคร เพราะอะไรถึง
ต้องส่งมา ถ้าคุณอยากรู้ เราพบกันที่ร้าน... นะครับ สายลมบนผืนทราย ”
เธอลังเลว่าจะไปพบเขาดีหรือไม่ แต่พอเธอเห็นข่าวว่าพี่โจ้ และนางแบบสาว ลูกครึ่ง เป็นแฟนกัน พาดหัวข่าวตัวโตบนหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เธอก็ตัดสินใจไปพบกับเขาทันที
“สวัสดีครับ คุณแป้ง” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อน ถอดแว่นตาดำออก
“สวัสดีคะ คุณสมศักดิ์มาทำอะไรที่นี่หรือคะ”
“ก็ผมเป็นคนนัดคุณมาไงหละครับ”
“แสดงว่า... คุณเป็นคนที่ส่งดอกไม้มาให้แป้งทุกวัน”
“ใช่แล้วครับ”
“แป้งนึกไม่ถึงเลยคะ ว่าจะเป็นคุณ ขอบคุณนะคะ แต่คุณไม่น่าจะต้องเสียเงินซื้อดอกไม้พวกนั้นเลย” แป้งเรียกพนักงานเสิร์ฟมาเพื่อสั่งเครื่องดื่ม
“ไม่เห็นจะเสียเงินอะไรมากมายเลยนี่ครับ สำหรับคนที่ผมรัก ผมทำให้ได้ทุกอย่างแหละ” เขายื่นมือไปจับมือของแป้งที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ แป้งสะดุ้งเล็กน้อย แล้วรีบดึงมือออกมาโดยเร็ว
“คุณสมศักดิ์อย่าทำแบบนี้สิคะ แป้งรู้สึกไม่ดีเลย”
“เอาหละ งั้นผมพูดตรง ๆ เลยนะ ผมชอบคุณ คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอคุณเป็นแฟน”
แป้งนิ่ง เหมือนกับถูกคำสาปจากแม่มดให้ขยับตัวไม่ได้ เธอนึกไม่ถึงว่าคุณสมศักดิ์จะคิดกับเธอแบบนี้ เพราะเธอเองคิดกับเค้าแค่เจ้านายเท่านั้น แต่ข่าวของโจ้ทำให้เธอตัดสินใจตอบตกลงไป
“ตกลงคะ”
“ผมดีใจมากที่สุดเลยครับ” คุณสมศักดิ์รีบยื่นมือมากุมมือเธอไว้ “ต่อไปนี้ผมจะไม่เจ้าชู้ ไม่มองผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว คุณแป้งเชื่อใจผมนะครับ ผมจะไม่มีวันทำให้คุณแป้งเสียใจแน่นอน”
“คะ” เธอตอบสั้น ๆ
“ต่อไปนี้ ผมขอไปรับไปส่งคุณถึงบ้านนะครับ”
“ก็ดีคะ ช่วงนี้พี่โจ้ก็ออกจะยุ่ง ๆ อยู่”
ช่วงนี้เธอพักงานไป เพราะอยากจะทุ่มเทให้กับการเรียน เตรียมสอบเอนฯ ก่อน จึงทำให้เธอไม่ค่อยได้เจอหน้าพี่โจ้สักเท่าไหร่ มีแต่คุยกันทางโทรศัพท์มากกว่า
และแล้วความพยายามของเธอก็เป็นผล เธอเอนฯติดคณะที่เธออยากเข้า พร้อมกับโอ๋ เพื่อนสนิทของเธอ ข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ ลงข่าวของดารานักร้องที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยต่าง ๆ ได้ รวมทั้งตัวแป้งเองด้วย พอโจ้รู้ข่าวก็รีบโทรมาหาเธอทันที
“ยินดีด้วยนะ แป้ง”
“ขอบคุณคะ”
“ฝากยินดีกับโอ๋ด้วยนะครับ แป้งคงดีใจมากสินะครับที่เอนฯติด”
“ดีใจมาก ๆ เลยแหละคะ ก็แหมอุตส่าห์ทุ่มให้เต็มที่ งานก็ไม่ได้รับเลย”
“พี่ได้ข่าวมาว่า แป้งจะออกอัลบั้มใหม่หรอ”
“คะ ตอนนี้ก็เริ่มเตรียมงานกันอยู่หนะคะ แล้วพี่โจ้หละคะ”
“ก็ใกล้จะเสร็จแล้วหละครับ”
“ทุกวันนี้ยังมีคนส่งดอกไม้มาให้แป้งอยู่ใช่ไหมครับ”
“ใช่คะ พี่โจ้รู้ได้ยังไงคะ”
“แล้วแป้งรู้ยังว่าใครส่งมาให้”
“แป้งไม่รู้หรอกคะ แต่ก็อยากรู้เหมือนกันนะ ท่าทางจะโรแมนติกไม่เบานะคะ”
“ชอบมากหรอ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนทันที
“อย่าทำเสียงแข็งสิคะ แหมแป้งล้อเล่นหนะคะ อย่าโกรธนะ”
“ไม่โกรธหรอกครับ พี่เชื่อใจแป้งอยู่แล้ว”
“อือ แล้วนี่พี่จะจบเมื่อไหร่หรือคะ”
“ก็อีกปีนึงหนะครับ”
“อิจฉาจัง อีกปีเดียวก็จะจบละ แต่เราสิต้องเรียนอีกตั้ง 4 ปีแหนะ”
“4 ปีหนะ ดูว่ามันนาน แต่ถ้าแป้งได้เรียนจริง ๆ แล้ว แป้งจะรู้สึกว่าทำไมมันเร็วมากกว่า”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะคะ”
วันนี้เธอก็ได้รับดอกไม้เหมือนเคย แต่ข้อความในการ์ดใบนั้นเปลี่ยนไป
“หลังจากที่ผมได้ส่งดอกไม้ให้คุณทุกวัน คุณคงอยากรู้แล้วใช่ไหมครับว่าผมเป็นใคร เพราะอะไรถึง
ต้องส่งมา ถ้าคุณอยากรู้ เราพบกันที่ร้าน... นะครับ สายลมบนผืนทราย ”
เธอลังเลว่าจะไปพบเขาดีหรือไม่ แต่พอเธอเห็นข่าวว่าพี่โจ้ และนางแบบสาว ลูกครึ่ง เป็นแฟนกัน พาดหัวข่าวตัวโตบนหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เธอก็ตัดสินใจไปพบกับเขาทันที
“สวัสดีครับ คุณแป้ง” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อน ถอดแว่นตาดำออก
“สวัสดีคะ คุณสมศักดิ์มาทำอะไรที่นี่หรือคะ”
“ก็ผมเป็นคนนัดคุณมาไงหละครับ”
“แสดงว่า... คุณเป็นคนที่ส่งดอกไม้มาให้แป้งทุกวัน”
“ใช่แล้วครับ”
“แป้งนึกไม่ถึงเลยคะ ว่าจะเป็นคุณ ขอบคุณนะคะ แต่คุณไม่น่าจะต้องเสียเงินซื้อดอกไม้พวกนั้นเลย” แป้งเรียกพนักงานเสิร์ฟมาเพื่อสั่งเครื่องดื่ม
“ไม่เห็นจะเสียเงินอะไรมากมายเลยนี่ครับ สำหรับคนที่ผมรัก ผมทำให้ได้ทุกอย่างแหละ” เขายื่นมือไปจับมือของแป้งที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ แป้งสะดุ้งเล็กน้อย แล้วรีบดึงมือออกมาโดยเร็ว
“คุณสมศักดิ์อย่าทำแบบนี้สิคะ แป้งรู้สึกไม่ดีเลย”
“เอาหละ งั้นผมพูดตรง ๆ เลยนะ ผมชอบคุณ คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอคุณเป็นแฟน”
แป้งนิ่ง เหมือนกับถูกคำสาปจากแม่มดให้ขยับตัวไม่ได้ เธอนึกไม่ถึงว่าคุณสมศักดิ์จะคิดกับเธอแบบนี้ เพราะเธอเองคิดกับเค้าแค่เจ้านายเท่านั้น แต่ข่าวของโจ้ทำให้เธอตัดสินใจตอบตกลงไป
“ตกลงคะ”
“ผมดีใจมากที่สุดเลยครับ” คุณสมศักดิ์รีบยื่นมือมากุมมือเธอไว้ “ต่อไปนี้ผมจะไม่เจ้าชู้ ไม่มองผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว คุณแป้งเชื่อใจผมนะครับ ผมจะไม่มีวันทำให้คุณแป้งเสียใจแน่นอน”
“คะ” เธอตอบสั้น ๆ
“ต่อไปนี้ ผมขอไปรับไปส่งคุณถึงบ้านนะครับ”
“ก็ดีคะ ช่วงนี้พี่โจ้ก็ออกจะยุ่ง ๆ อยู่”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น