เกาหลี....ฉันจะรักนายตลอดไป

ลำดับตอนที่ #7 : ช่วยด้วยคะ!

    พอพี่จุงออกไปแล้ว  ฉันก็นั่งดูทีวีไปเรื่อย ๆ  แต่ก็ฟังไม่ออกอยู่ดีแหละ  อาศัยดูภาพเอา  ฉันรู้สึกเบื่อ ๆ ที่จะต้องมานั่งเฉย ๆ อยู่บ้านแบบนี้  ซักพักก็มีคนมาเคาะประตู  ฉันสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยังคงนั่งนิ่งต่อไป  เพราะพี่จุงสั่งไว้  แต่พอนาน ๆ เข้า เค้าก็ยังไม่เลิกเคาะประตูซะที  ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ  ใจหนึ่งก็อยากไปเปิด แต่อีกใจก็ไม่อยาก  เพราะเสียงตวาดของผู้ชายคนนั้น  ถึงเค้าจะพูดเป็นภาษาเกาหลีก็เถอะ  แต่ฉันก็พอเดาได้นะ  



    “ฝ้ายใจเย็น ๆ นะ  เดี๋ยวเค้าก็ไปแล้ว  ทนอีกนิดนะ”  ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง



    แต่เสียงเคาะประตูก็ยังดังอยู่เรื่อย ๆ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ  แล้วฉันก็เดินตรงไปที่ประตู  ขณะที่ฉันเอื้อมมือจะไปเปิดประตู  ก็มีใครคนหนึ่งมาล็อคฉันจากข้างหลัง แล้วก็ปิดปากฉัน จากนั้นก็ลากฉันเข้าไปในห้องนอน แย่แล้ว  ฉันจะโดนข่มขืนไหมเนี่ย  ฉันยิ่งสวย ๆ อยู่ด้วยนะ  ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต  แล้วเค้าก็ทุ่มฉันลงบนเตียง



    “ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเปิดประตู”  เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น



    “พี่จุง”  ฉันร้องไห้ แล้วก็วิ่งเข้าไปกอดเค้า  โดยที่ฉันไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมฉันถึงต้องทำแบบนี้



    “ฝ้าย ร้องไห้ทำไม  ผมขอโทษ ผมไม่ตั้งใจจะว่าฝ้ายนะครับ”  เค้าลูบหัวฉันเบา ๆ พร้อมกอดฉันไว้แน่น



    “ฝ้ายกลัว”



    “จะกลัวอะไรหละ  ผมอยู่นี่แล้วนะ” เค้าก็ดึงตัวฉันออก  แล้วก็เช็ดน้ำตาให้ฉัน



    “ทำไมพี่จุงถึงห้ามไม่ให้ฝ้ายเปิดประตูหละคะ”



    “ก็….”  เค้าหันหน้าไปทางอื่น  เมื่อเค้ากำลังหาข้อแก้ตัวอะไรอยู่



    “ก็ที่นี่โจรเยอะจะตาย  เขินเปิดประตูไปแล้วเจอโจรหละ ฝ้ายจะทำยังไง”



    “จริงหรือคะ”  ฉันพยายามมองตาเค้า  แต่เค้ากลับหลบตา  มันก็พอทำให้ฉันรู้แล้วว่าพี่จุงกำลังโกหกฉันอยู่



    “จริงซิ  ผมจะโกหกฝ้ายไปเพื่ออะไรหละครับ”



    “พี่จุง  ไม่ลองไปเปิดประตูดูหรือ ว่าใครมา”  ฉันถามขึ้น เพราะเสียงเคาะประตูยังไม่หยุด



    “งั้น ฝ้ายรออยู่ในห้องนะ  ห้ามออกมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรทั้งสิ้น”  เค้าสั่งก่อนที่จะปิดประตูห้อง



    ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของฉัน  ฉันเลยพยายามเอาหูแนบประตูฟังดูว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู  แล้วก็เสียงพี่จุงพูดกับผู้ชายคนนึง  คนเดียวกับที่มาเคาะประตูนั่นแหละ  คุยกันซักพัก  ฉันก็ได้ยินเสียงของตกพื้น  แล้วมันก็มากขึ้นเรื่อย ๆ   ซักพักเสียงก็เงียบไป พร้อมกับเสียงประตูปิดเสียงดัง



                ฉันรีบเปิดประตู แล้วสิ่งที่ฉันเห็นคือของในบ้านกระจัดกระจายไปหมด  พร้อมกับมีเศษแก้วด้วย  และก็นั่นพี่จุง  เค้านอนนิ่งอยู่บนพื้น  ที่หน้าและเนื้อตัวก็มีแผลเต็มไปหมด  ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องครัวไปเอารองเท้ามาใส่ก่อน  แล้วก็วิ่งไปหาพี่จุงทันที



    “พี่จุง เป็นยังไงบ้างคะ”  ฉันประคองเค้าขึ้นมาไว้บนตัก  แล้วก็เขย่าตัวเค้า  แต่เค้ากลับนิ่ง



    “พี่จุง ฟื้นซิคะ”  น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมา  ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี  จะตามรถพยาบาลก็ไม่รู้เบอร์  จะตามคนมาช่วย  ก็ไม่รู้จักใครซักคน แถมยังพูดภาษาเกาหลีไม่เป็นด้วย  ฉันเลยได้แต่พยุงตัวเค้าไปไว้ที่เตียงฉัน  (ตัวเค้าหนักไม่ใช่เล่นเลยนะ)  แล้วก็เช็ดตัวและทำแผลให้เค้า  ซักพักเค้าก็รู้สึกตัว



    “พี่จุงเป็นยังไงบ้างคะ”



    “ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ  ฝ้ายร้องไห้ทำไม”  คนอะไรก็ไม่รู้ ตัวเองเจ็บขนาดนี้แล้วยังมาปากแข็งบอกว่าไม่เจ็บอีก  แถมยังจะมาห่วงคนอื่นอีก



    “พี่เจ็บมากไหม  นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ”



    “ไม่มีอะไรหรอก  แค่ทะเลาะกันนิดหน่อยเอง”



    “เนี่ยนะคะ นิดหน่อย  พี่จุงมีอะไรปิดฝ้ายอยู่ใช่ไหมคะ”



    “เปล่า  ผมขอนอนพักได้ไหมครับ”



    “คะ”  แล้วฉันก็ออกนอกห้องไป  แล้วก็เก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อย



    มันเกิดอะไรขึ้นนะ  ทำไมผู้ชายคนนั้นต้องทำร้ายพี่จุงขนาดนี้ด้วย  พี่จุงไปทำอะไรเค้าหรือเปล่านะ  หรือว่าจะเกี่ยวกับผู้หญิงคนเมื่อคืนที่มาหาพี่จุง  ใช่แล้ว มันต้องใช่แน่ ๆ  ทุกอย่างมันต้องเกิดเพราะฉันแน่ ๆ  ฉันทำให้เค้าต้องเดือดร้อน  ฉันไม่อยากให้เค้าต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันอีก  ฉันจะไปจากบ้านนี้ ไปจากเค้า



********************



อยากได้คอมเม้นต์เยอะ ๆ อะ



เพราะอย่างน้อยก็ทำให้เรามีกำลังใจนะ



ส่วนคะแนนก็อยากได้นะ  แต่ว่า



ถ้าได้ทั้ง 2 อย่าง จะดีใจที่สุดเลย