ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ช่อดอกไม้ปริศนา
“ขอต้อนรับเข้าสู่รายการสตาร์คลับคะ” พีธีกรสาวกล่าวทักทายผู้ชม
“วันนี้เราจะได้พบซูปเปอร์สตาร์ 2 คน ซึ่งตอนนี้กระแสตอบรับจากแฟนเพลงก็ได้รับเป็นอย่างดี นักร้องคนแรกเป็นนักร้องหน้าใหม่ในวงการ ส่วนอีกคนเป็นนักร้องที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้คะ ขอต้อนรับน้องแป้ง นลนี เศรษฐประเสริฐ และน้องโจ้ วรเวช สิทธิภาวนาคะ” เสียงปรบมือก็ดังขึ้นสนั่นไปทั่วทั้งห้องส่ง และแขกรับเชิญก็เดินออกมา แล้วโบกมือทักทายแฟนเพลง
“สวัสดีคะ สวัสดีครับ”
“แหม วันนี้ห้องส่งของเราดูแคบไปถนัดตาเลยนะคะ เพราะมีแฟนคลับของทั้งสองคนมาให้กำลังใจกันแน่นไปหมดเลยคะ งั้นเราเริ่มถามน้องสองคนก่อนเลยนะคะว่า รู้สึกยังไงบ้างเมื่อได้ก้าวมาถึงจุด ๆ นี้ เริ่มจากน้องแป้งก่อนเลยคะ”
“แป้งก็ดีใจมากเลยนะคะที่ได้มาจนถึงจุดนี้ จุดที่ฝันของแป้งได้กลายเป็น แป้งไม่เคยนึกเลยนะคะว่าจะได้มายืนตรงจุดนี้ ขอขอบคุณแฟนเพลงทุก ๆ คนมากนะคะ ที่ทำให้แป้งมีวันนี้”
“ส่วนผมก็คงไม่บอกหรอกครับว่าดีใจมากแค่ไหน แต่ส่วนหนึ่งของความสำเร็จในวันนี้ก็มาจากแฟนเพลงที่น่ารักทุกคนหละครับ” แฟนเพลงส่งเสียงกรี๊ด เมื่อเขาพูดจบ
“แล้วน้องแป้งเข้าสู่วงการนี้ได้ยังไงคะ”
“ก็เริ่มจากถ่ายมิวสิควิดีโอให้พี่โจ้ ตอนนั้นเป็นเหตุบังเอิญจริง ๆ คะ เพราะนางเอกมิวสิค ฯ ไม่สบาย พอดีแป้งไปดูพี่โจ้หนะคะ เค้าก็เลยดึงตัวแป้งไปเป็นแทนก่อน แล้วจากนั้นพี่เค้าก็ชักชวนให้เข้ามาทำงานเพลงดูหนะคะ”
“คะ แล้วใครเป็นคนให้กำลังใจ ให้คำปรึกษาในด้านนี้บ้างคะ”
“ก็มีพ่อแม่ เพื่อน และก็พี่โจ้หละคะ”
“แล้วน้องโจ้หละคะ”
“ของผมก็คงจะเป็นคุณแม่ และพี่ ๆ ทีมงานทุกคนหนะครับ”
“ช่วงนี้น้องสองคนมีออกคอนเสริ์ตที่ไหนบ้างคะ”
“ก็หลายที่นะครับ ไว้ติดตามดูแล้วกันนะครับ”
“คราวนี้มาเรื่องของหัวใจกันดีกว่านะคะ พี่ได้ข่าวมาว่าน้องสองคนสนิทกันมาก เหมือนเป็นแฟนกัน แล้วพี่ยังได้ยินมาอีกนะคะว่าทุกวันนี้หนุ่มโจ้ของเราก็ไปรับไปส่งน้องแป้งทุกวัน เรื่องนี้จริงไหมคะ”
“จริงคะ แต่แค่เรื่องที่ไปรับไปส่งแป้งนะคะ เพราะเวลาไปที่บริษัท หรือออกคอนเสิร์ต แป้งมักจะไปมาเองไม่ค่อยสะดวกนะคะ แต่แป้งขอยืนยันตรงนี้นะคะว่าเราสองคนเป็นแค่พี่น้องกันจริง ๆ นะคะ” เธอปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอไป เพราะไม่อยากจะเป็นข่าว
“เอาหละคะ แฟนเพลงก็อย่าลืมไปให้กำลังใจเขาสองคนนะคะ ช่วงนี้ก็หมดเวลาลงแล้วนะคะ พบกันใหม่วันพุธหน้านะคะ สวัสดีคะ”
หลังจากอัดรายการจบแล้ว ก็มีพนักงานส่งดอกไม้ นำดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้เธอ
“คุณแป้งใช่ไหมครับ” พนักงานคนนั้นเอยถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่คะ”
“นี่ดอกไม้ของคุณครับ” พนักงานหนุ่มกล่าว แล้วยื่นช่อดอกไม้ส่งให้
“ขอบคุณคะ” แป้งรับดอกไม้นั้น เธอมองหาการ์ดที่แนบมาทันที
“สำหรับคุณคนสวย หวังว่าคุณคงจะชอบนะครับ สายลมบนผืนทราย”
โจ้หันมามองด้วยความสงสัย จึงเอ่ยถามขึ้น
“ใครส่งหรือครับ แป้ง”
“ไม่ทราบเหมือนกันคะ เขาลงชื่อ สายลมบนผืนทราย”
“เดี๋ยวนี้ชักดังใหญ่แล้วนะ มีคนส่งดอกไม้มาให้ด้วย” น้ำเสียงของเขาไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอชื่นชอบกับดอกไม้ช่อนั้น โจ้กระแทกเสียงดังแล้วเดินออกไป แล้วทิ้งท้ายไว้ว่า
“เดี๋ยวแป้งเสร็จแล้ว ก็ไปรอพี่ที่รถนะ” เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
พอแป้งแต่งตัวเสร็จแล้ว แป้งก็เดินตรงมาที่รถของเขาทันที เธอเหนื่อยกับงานในวันนี้มาก แต่ดอกไม้ในมือก็พอที่จะทำให้เธอหายเหนื่อยขึ้นมาบ้าง
“พี่โจ้คะ ไปกันหรือยังคะ”
โจ้ทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของเธอ นั่งนิ่งซักพักจึงเร่งเครื่อง และขับรถออกไปด้วยความเร็ว
“พี่โจ้ ขับช้า ๆ หน่อยก็ได้คะ” แต่เธอกลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาเลย
“พี่โจ้ หยุดรถเดี๋ยวนี้นะคะ แป้งจะลง” โจ้เหยียบเบรกทันที ทำเอาเธอเจ็บตัว เพราะตั้งตัวไม่ทัน
“พี่เป็นอะไรหรือคะ ทำไมถึงขับรถเร็วอย่างนี้”
“เปล่าครับ”
“พี่ไม่พอใจที่มีคนส่งดอกไม้มาให้แป้งใช่ไหมคะ”
“ใช่ พี่ไม่พอใจ แป้งก็รู้อยู่ว่าเราสองคนตกลงกันว่าจะอยู่ในฐานะอะไร”
“แป้งรู้คะ แต่บางทีดอกไม้ช่อนี้ แฟนเพลงของแป้งอาจจะส่งมาให้ก็ได้นะคะ”
“หรือครับ”
“ถ้าพี่ไม่พอใจกับดอกไม้ช่อนี้ แป้งทิ้งมันไปก็ได้คะ เพื่อความสบายใจของพี่” เธอพูดพร้อมกับเปิดหน้าต่าง แล้วโยนช่อดอกไม้ออกไป
“แป้งไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ พี่รู้แล้วครับ”
“ไม่เอาอะ แป้งยังไม่เห็นพี่โจ้ยิ้มเลย แสดงว่ายังโกรธอยู่ใช่ไหมคะ”
“เปล่าครับ”
“งั้นก็ยิ้มให้แป้งดูก่อนสิคะ” เขายิ้มกว้าง แต่ก็น่ารัก
“พอใจยังครับ”
“ดีมาก งั้นเรากลับบ้านกันเถอะคะ”
“ได้ครับ”
แล้วโจ้ก็ขับรถพาแป้งไปส่งที่บ้าน พอไปถึงเขาก็ขอตัวกลับก่อน โดยที่ไม่ได้เข้าไปในบ้าน
“ขับรถดี ๆ นะคะพี่โจ้”
“ครับ”
หลังจากนั้นแป้งก็เดินเข้าบ้าน และพบว่าโอ๋นั่งรออยู่นานแล้ว
“พ่อ แม่ หวัดดีคะ”
“วันนี้เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม”
“ก็นิดหน่อยคะ แม่ ว่าไงโอ๋มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรมาบอกกันก่อนหละ”
“ก็สักพักแล้วหละ ไม่อยากโทรมากวนหรอก เดี๋ยวนี้เพื่อนเรางานออกจะรัดตัวหนิ ใช่ไหม”
“โห ไม่ถึงกับขนาดรัดตัวหรอก ว่าแต่โอ๋มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็เรื่องเอนฯ ไงจ๊ะ ปลายปีนี้แล้วนะแป้ง”
“หรอ ทำไมเร็วจังเลยเนอะ”
“เราไปหาที่เรียนพิเศษกันดีไหม”
“ก็ดีเหมือนกัน แล้วจะไปเรียนที่ไหนดีหละ” แป้งทำสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ โอ๋ก็หยิบบัตรนักเรียนขึ้นมา 2 ใบ ให้แป้งดู
“บัตรอะไรหรือ โอ๋” แป้งทำหน้าสงสัย จึงรีบฉวยบัตรนั้นมาดู “บัตรนักเรียนสถาบันกวดวิชา....” เมื่อเธออ่านจบ เธอก็โผเข้ากอด และหอมแก้มเพื่อนทันที
“ปล่อยฉันก่อนสิ ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ” โอ๋พูด พร้อมกับแกะมือของเพื่อนออก
“โอ๋ เธอน่ารักที่สุดเลย แล้วนี่เริ่มเรียนเมื่อไหร่หละ”
“ก็เสาร์ – อาทิตย์หน้า เวลา 9 โมงถึงเที่ยงอะ”
“อือ งั้นเสาร์หน้าเจอกันนะ”
“จ๊ะ งั้นเรากลับก่อนดีกว่า เพื่อนฉันจะได้พักผ่อน”
“อือ ก็ดีเหมือนกัน”
“คุณน้า คุณอา สวัสดีคะ”
“วันนี้เราจะได้พบซูปเปอร์สตาร์ 2 คน ซึ่งตอนนี้กระแสตอบรับจากแฟนเพลงก็ได้รับเป็นอย่างดี นักร้องคนแรกเป็นนักร้องหน้าใหม่ในวงการ ส่วนอีกคนเป็นนักร้องที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้คะ ขอต้อนรับน้องแป้ง นลนี เศรษฐประเสริฐ และน้องโจ้ วรเวช สิทธิภาวนาคะ” เสียงปรบมือก็ดังขึ้นสนั่นไปทั่วทั้งห้องส่ง และแขกรับเชิญก็เดินออกมา แล้วโบกมือทักทายแฟนเพลง
“สวัสดีคะ สวัสดีครับ”
“แหม วันนี้ห้องส่งของเราดูแคบไปถนัดตาเลยนะคะ เพราะมีแฟนคลับของทั้งสองคนมาให้กำลังใจกันแน่นไปหมดเลยคะ งั้นเราเริ่มถามน้องสองคนก่อนเลยนะคะว่า รู้สึกยังไงบ้างเมื่อได้ก้าวมาถึงจุด ๆ นี้ เริ่มจากน้องแป้งก่อนเลยคะ”
“แป้งก็ดีใจมากเลยนะคะที่ได้มาจนถึงจุดนี้ จุดที่ฝันของแป้งได้กลายเป็น แป้งไม่เคยนึกเลยนะคะว่าจะได้มายืนตรงจุดนี้ ขอขอบคุณแฟนเพลงทุก ๆ คนมากนะคะ ที่ทำให้แป้งมีวันนี้”
“ส่วนผมก็คงไม่บอกหรอกครับว่าดีใจมากแค่ไหน แต่ส่วนหนึ่งของความสำเร็จในวันนี้ก็มาจากแฟนเพลงที่น่ารักทุกคนหละครับ” แฟนเพลงส่งเสียงกรี๊ด เมื่อเขาพูดจบ
“แล้วน้องแป้งเข้าสู่วงการนี้ได้ยังไงคะ”
“ก็เริ่มจากถ่ายมิวสิควิดีโอให้พี่โจ้ ตอนนั้นเป็นเหตุบังเอิญจริง ๆ คะ เพราะนางเอกมิวสิค ฯ ไม่สบาย พอดีแป้งไปดูพี่โจ้หนะคะ เค้าก็เลยดึงตัวแป้งไปเป็นแทนก่อน แล้วจากนั้นพี่เค้าก็ชักชวนให้เข้ามาทำงานเพลงดูหนะคะ”
“คะ แล้วใครเป็นคนให้กำลังใจ ให้คำปรึกษาในด้านนี้บ้างคะ”
“ก็มีพ่อแม่ เพื่อน และก็พี่โจ้หละคะ”
“แล้วน้องโจ้หละคะ”
“ของผมก็คงจะเป็นคุณแม่ และพี่ ๆ ทีมงานทุกคนหนะครับ”
“ช่วงนี้น้องสองคนมีออกคอนเสริ์ตที่ไหนบ้างคะ”
“ก็หลายที่นะครับ ไว้ติดตามดูแล้วกันนะครับ”
“คราวนี้มาเรื่องของหัวใจกันดีกว่านะคะ พี่ได้ข่าวมาว่าน้องสองคนสนิทกันมาก เหมือนเป็นแฟนกัน แล้วพี่ยังได้ยินมาอีกนะคะว่าทุกวันนี้หนุ่มโจ้ของเราก็ไปรับไปส่งน้องแป้งทุกวัน เรื่องนี้จริงไหมคะ”
“จริงคะ แต่แค่เรื่องที่ไปรับไปส่งแป้งนะคะ เพราะเวลาไปที่บริษัท หรือออกคอนเสิร์ต แป้งมักจะไปมาเองไม่ค่อยสะดวกนะคะ แต่แป้งขอยืนยันตรงนี้นะคะว่าเราสองคนเป็นแค่พี่น้องกันจริง ๆ นะคะ” เธอปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอไป เพราะไม่อยากจะเป็นข่าว
“เอาหละคะ แฟนเพลงก็อย่าลืมไปให้กำลังใจเขาสองคนนะคะ ช่วงนี้ก็หมดเวลาลงแล้วนะคะ พบกันใหม่วันพุธหน้านะคะ สวัสดีคะ”
หลังจากอัดรายการจบแล้ว ก็มีพนักงานส่งดอกไม้ นำดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้เธอ
“คุณแป้งใช่ไหมครับ” พนักงานคนนั้นเอยถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่คะ”
“นี่ดอกไม้ของคุณครับ” พนักงานหนุ่มกล่าว แล้วยื่นช่อดอกไม้ส่งให้
“ขอบคุณคะ” แป้งรับดอกไม้นั้น เธอมองหาการ์ดที่แนบมาทันที
“สำหรับคุณคนสวย หวังว่าคุณคงจะชอบนะครับ สายลมบนผืนทราย”
โจ้หันมามองด้วยความสงสัย จึงเอ่ยถามขึ้น
“ใครส่งหรือครับ แป้ง”
“ไม่ทราบเหมือนกันคะ เขาลงชื่อ สายลมบนผืนทราย”
“เดี๋ยวนี้ชักดังใหญ่แล้วนะ มีคนส่งดอกไม้มาให้ด้วย” น้ำเสียงของเขาไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอชื่นชอบกับดอกไม้ช่อนั้น โจ้กระแทกเสียงดังแล้วเดินออกไป แล้วทิ้งท้ายไว้ว่า
“เดี๋ยวแป้งเสร็จแล้ว ก็ไปรอพี่ที่รถนะ” เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
พอแป้งแต่งตัวเสร็จแล้ว แป้งก็เดินตรงมาที่รถของเขาทันที เธอเหนื่อยกับงานในวันนี้มาก แต่ดอกไม้ในมือก็พอที่จะทำให้เธอหายเหนื่อยขึ้นมาบ้าง
“พี่โจ้คะ ไปกันหรือยังคะ”
โจ้ทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของเธอ นั่งนิ่งซักพักจึงเร่งเครื่อง และขับรถออกไปด้วยความเร็ว
“พี่โจ้ ขับช้า ๆ หน่อยก็ได้คะ” แต่เธอกลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาเลย
“พี่โจ้ หยุดรถเดี๋ยวนี้นะคะ แป้งจะลง” โจ้เหยียบเบรกทันที ทำเอาเธอเจ็บตัว เพราะตั้งตัวไม่ทัน
“พี่เป็นอะไรหรือคะ ทำไมถึงขับรถเร็วอย่างนี้”
“เปล่าครับ”
“พี่ไม่พอใจที่มีคนส่งดอกไม้มาให้แป้งใช่ไหมคะ”
“ใช่ พี่ไม่พอใจ แป้งก็รู้อยู่ว่าเราสองคนตกลงกันว่าจะอยู่ในฐานะอะไร”
“แป้งรู้คะ แต่บางทีดอกไม้ช่อนี้ แฟนเพลงของแป้งอาจจะส่งมาให้ก็ได้นะคะ”
“หรือครับ”
“ถ้าพี่ไม่พอใจกับดอกไม้ช่อนี้ แป้งทิ้งมันไปก็ได้คะ เพื่อความสบายใจของพี่” เธอพูดพร้อมกับเปิดหน้าต่าง แล้วโยนช่อดอกไม้ออกไป
“แป้งไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ พี่รู้แล้วครับ”
“ไม่เอาอะ แป้งยังไม่เห็นพี่โจ้ยิ้มเลย แสดงว่ายังโกรธอยู่ใช่ไหมคะ”
“เปล่าครับ”
“งั้นก็ยิ้มให้แป้งดูก่อนสิคะ” เขายิ้มกว้าง แต่ก็น่ารัก
“พอใจยังครับ”
“ดีมาก งั้นเรากลับบ้านกันเถอะคะ”
“ได้ครับ”
แล้วโจ้ก็ขับรถพาแป้งไปส่งที่บ้าน พอไปถึงเขาก็ขอตัวกลับก่อน โดยที่ไม่ได้เข้าไปในบ้าน
“ขับรถดี ๆ นะคะพี่โจ้”
“ครับ”
หลังจากนั้นแป้งก็เดินเข้าบ้าน และพบว่าโอ๋นั่งรออยู่นานแล้ว
“พ่อ แม่ หวัดดีคะ”
“วันนี้เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม”
“ก็นิดหน่อยคะ แม่ ว่าไงโอ๋มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรมาบอกกันก่อนหละ”
“ก็สักพักแล้วหละ ไม่อยากโทรมากวนหรอก เดี๋ยวนี้เพื่อนเรางานออกจะรัดตัวหนิ ใช่ไหม”
“โห ไม่ถึงกับขนาดรัดตัวหรอก ว่าแต่โอ๋มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็เรื่องเอนฯ ไงจ๊ะ ปลายปีนี้แล้วนะแป้ง”
“หรอ ทำไมเร็วจังเลยเนอะ”
“เราไปหาที่เรียนพิเศษกันดีไหม”
“ก็ดีเหมือนกัน แล้วจะไปเรียนที่ไหนดีหละ” แป้งทำสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ โอ๋ก็หยิบบัตรนักเรียนขึ้นมา 2 ใบ ให้แป้งดู
“บัตรอะไรหรือ โอ๋” แป้งทำหน้าสงสัย จึงรีบฉวยบัตรนั้นมาดู “บัตรนักเรียนสถาบันกวดวิชา....” เมื่อเธออ่านจบ เธอก็โผเข้ากอด และหอมแก้มเพื่อนทันที
“ปล่อยฉันก่อนสิ ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ” โอ๋พูด พร้อมกับแกะมือของเพื่อนออก
“โอ๋ เธอน่ารักที่สุดเลย แล้วนี่เริ่มเรียนเมื่อไหร่หละ”
“ก็เสาร์ – อาทิตย์หน้า เวลา 9 โมงถึงเที่ยงอะ”
“อือ งั้นเสาร์หน้าเจอกันนะ”
“จ๊ะ งั้นเรากลับก่อนดีกว่า เพื่อนฉันจะได้พักผ่อน”
“อือ ก็ดีเหมือนกัน”
“คุณน้า คุณอา สวัสดีคะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น